Over het algemeen mag je er vanuit gaan dat je ouders het beste met je voor hebben. Doch wanneer je net als ik de pech had te worden geboren in een gezin met een narcistische moeder is dat niet zo vanzelfsprekend. Nu als volwassene ondervind ik nog altijd de gevolgen van een uiterst destructieve jeugd…
Mijn narcistische moeder
Het gezin waarin ik opgroeide leek voor de buitenwereld een keurig welvarend middenstandsgezin. Doch achter die façaden gingen meerdere drama’s schuil.
Mijn vader verloor tijdens de tweede wereldoorlog beide ouders. Aan zijn oorlogstrauma hield hij derealisatie (ook wel depersonalisatie genoemd) over. Hij ontwikkelde zich tot een kwetsbaar mens en was waarschijnlijk daardoor een makkelijke prooi voor mijn narcistische moeder.
Al vanaf mijn vroegste jeugd hield ze mij voor dat ik later net zo zou worden als papa. Vervolgens deed ze er dan nog een schepje bovenop door te zeggen dat ik nog erger worden. Blijkbaar was dat de weg die ze voor mij had uitgestippeld…
Voor de buitenwereld speelde ze de zorgzame vrouw die voor haar zielige man zorgde. Achter de schermen maakte ze hem juist nog verder kapot. Ik vermoed dat ik hem moest opvolgen als haar zielige zoon.
Toen ik twee was kreeg ik er een zus bij en bestond het gezin uit vier personen. Zonder het te weten werden we tegen elkaar uitgespeeld. Wanneer zij iets had uitgehaald kreeg ik straf. En naar ik later hoorde was dat andersom ook het geval. Beide hadden we het gevoel dat de ander werd voorgetrokken en zo kregen we een enorme hekel aan elkaar.
Ikke ikke ikke en de rest kan stikken
Het werd allemaal nog veel erger toen ik op elfjarige leeftijd rugklachten kreeg. Daarvoor moest ik een keer per week naar fysiotherapie en elke avond thuis oefeningen doen. Deze oefeningen deed ik met mijn narcistische moeder…
De oefeningen bestonden uit het gooien met een bal. Mama gooide de bal naar mij toe en ik moest hem vangen en teruggooien. Wanneer daarbij iets verkeerd ging ontstak ze in een woedende tirade. “Smerige egoïst!” schreeuwde ze me dan hysterisch toe. “Ikke ikke ikke en de rest kan stikken!”.
Ik had geen idee waaraan ik dit had verdiend, doch als zij het zei zou het wel zo zijn. “Wacht maar tot je in het voortgezet onderwijs komt”, ging ze verder, “Daar leren ze je dat wel af. Ze slaan je in elkaar!” De agressieve gebaren die ze daarbij maakte en het grimmige gezicht dat ze erbij trok staan me nog steeds op het netvlies gebrand.
En zo ging het elke avond! Van tevoren wist ik precies wat er ging gebeuren waardoor ik bij voorbaat al grote angst had en als verdoofd de bal ving. Dit leek voor haar reden om er nog een schepje bovenop te doen. Op genade hoefde ik niet te rekenen.
Het woord “egoïst” werd een obsessie voor me. Ik had geen idee wat het betekende maar als je moeder zegt dat je dat bent zal het vast zo zijn. Het was zelfs zo erg dat wanneer ergens anders het woord egoïst viel ik een rood hoofd kreeg. Op een keer zocht ik het op school op in een woordenboek. “Zelfzuchtig” stond er als betekenis. Vandaag de dag weet ik dat niet ik maar mijn narcistische moeder de egoïst is. Doch nog steeds is het een beladen woord voor me.
Gepest op school
In plaats van een geborgen gezin groeide ik op in een vijandige omgeving, hetgeen me uiterst kwetsbaar maakte. En wat gebeurt er met kwetsbare kinderen op school? Ze worden gepest. Als ik thuis vertelde dat ik werd gepest koos mijn narcistische moeder altijd partij voor de daders. Ik zou het er zelf wel naar gemaakt hebben.
Anderzijds speelde ze weer de zorgzame moeder die het op wilde lossen. Soms kwam er een leraar bij ons thuis om erover te praten. Dan maakte ze opmerkingen die mij tegenover de leraar in een kwaad daglicht zetten waardoor het allemaal nog erger werd. Aanvankelijk dacht ik dat ze die opmerkingen uit domheid maakte. Maar nu weet ik beter.
“Trek ze maar aan hun haren”
Op een keer zei mijn narcistische moeder dat ik maar beter van me af moest bijten. “Trek ze maar aan hun haren”, adviseerde ze. Dat deed ik de volgende dag en het bleek een probaat middel. Vanaf nu wisten ze dat ze niet meer ongestraft met me konden sollen. Niet dat het gepest daarmee ophield, alleen waagden de meesten zich niet meer aan een gevecht met mij. In plaats daarvan scholden ze me uit en renden dan hard weg.
Maar op een dag werd ik op weg naar huis belaagd door een groepje. Een van hen had een hard voorwerp in een tas waarmee hij me op het hoofd sloeg. Toen ik vervolgens overstuur thuis kwam hoefde ik niet op enig medeleven te rekenen, tenminste niet van mijn narcistische moeder.
Het was weer eens mijn eigen schuld. Ik trok ze immers aan de haren? Dat ze me zelf had geadviseerd ze aan de haren te trekken leek ze alweer vergeten. Mijn belagers hadden volgens haar voor om mij dat eens af te leren. “En je bent nu niet verdrietig omdat je pijn hebt…” vervolgde ze haar tirade, “… maar omdat je verloren hebt!”.
Als kind ben je geneigd je ouders te geloven en dus dacht ik in al mijn verdriet dat het wel mijn eigen schuld zou zijn geweest. Toen papa enige tijd later wel medeleven toonde en vroeg wat er aan de hand was reageerde ik afwijzend. Mama had toch immers gezegd dat ik de schuldige was?
Ik naar een internaat
Vlak voor ik van de lagere school naar het voortgezet onderwijs zou gaan kwam mijn narcistische moeder met het onzalige plan om mij die zomer in een internaat te plaatsen. Naar ik later zou ontdekken heeft ze mij tegenover de huisarts afgeschilderd als agressief en niet meer in huis te handhaven. Doch degene die agressief was was mijn narcistische moeder zelf!
Het moge duidelijk zijn dat ik als kwetsbaar kind er in een internaat helemaal aan onderdoor zou gaan. Maar mijn narcistische moeder had immers een plan voor mij…
Hier ben ik door het oog van de naald gekropen want er bleek geen plaats voor mij vrij. In plaats daarvan kwam er een vrouw bij ons thuis voor een gesprek. Ze constateerde dat ik gewoon aan het puberen was en dat er verder niets bijzonders aan de hand was. Helaas, mijn narcistische moeder bleef buiten schot waardoor zij haar gemene spel nog vele jaren kon voortzetten.
Papa naar een inrichting
Nadat het niet was gelukt om mij in een internaat te krijgen richtte ze haar pijlen op papa. Nu was hij het die de deur uit moest en wel naar de PAAZ (Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis) van het plaatselijke ziekenhuis. Hierbij chanteerde mijn narcistische moeder hem door te dreigen met een echtscheiding.
Na de PAAZ kwam papa korte tijd weer thuis, doch opnieuw moest hij zich onder bedreiging van een echtscheiding laten opnemen. Ditmaal in een psychiatrisch ziekenhuis. Eerst kwam hij in Beileroord in Beilen om later te worden overgeplaatst naar Groot Lankum in Franeker. Later zou papa mij vertellen dat de artsen in Franeker mijn narcistische moeder wel doorzagen.
“Ze is op een scheiding uit en ze komt hier alleen maar naartoe om je nog verder kapot te maken” zeiden de artsen tegen papa. Hij wilde dat destijds niet geloven. “Nou daar kom je dan wel achter” antwoordde een arts. Ook zeiden ze dat ze de verkeerde daar hadden. Niet papa maar mijn narcistische moeder hoorde in de inrichting.
Ik vind het vandaag de dag nog steeds verbijsterend dat deze artsen haar doorhadden maar niet aan de bel hebben getrokken! Wetende dat dit monster twee kinderen onder haar hoede had hadden zij dit moeten melden bij de kinderbescherming. Doch papa was hun patiënt en met de rest hadden ze niets te maken, dus deden ze niets. En onze narcistische moeder kon haar verwoestende werk gewoon voortzetten…
Komt papa terug?
In de zomer van 1983 kwam papa in de weekends weer thuis. Het was de bedoeling dat hij steeds wat langer thuis zou blijven om uiteindelijk weer helemaal thuis te zijn. Aan het begin ging het allemaal goed en het leven leek weer een stukje mooier te worden. Maar zo mocht het natuurlijk niet zijn van mijn narcistische moeder…
Ze begon zich steeds onberekenbaarder te gedragen. Bij het minste geringste kreeg ze een woedeaanval en smeet ze de serviesstukken door het huis. Ik herinner me nog goed dat we hadden zitten eten. Mama zei niets en er hing een ijzige spanning. Na het eten zette ze de borden in de vaatwasser. Papa zei “laat maar dat doe ik straks wel”. Onder een hysterisch gekrijs vlogen de borden vervolgens niet in de vaarwasser maar door de keuken.
Vervolgens deed ze alsof ze zelf het slachtoffer was en zocht ze troost bij mijn zus. Deze act werd in deze periode dagelijks opgevoerd.
De held van mijn narcistische moeder
Een week voordat papa weer permanent bij ons zou komen wonen kwam het tot een climax. We hadden visite van een oom, een halfbroer van papa. Het was een oud marinier en een arrogante en autoritaire man. Iemand met openlijk narcistische kenmerken.
Mijn narcistische moeder leek helemaal idolaat van hem. Later zou ik van papa horen dat ze hem al sinds ze verkering hadden op een voetstuk plaatste. Overigens kwam deze oom in de periode dat papa in een inrichting zat regelmatig zonder zijn vrouw bij ons logeren…
Nu weet ik dat een narcist vaak een ‘held’ heeft waarin zij de perfectie zien. Dit is hun grote voorbeeld en wanneer iemand iets negatiefs over hun ‘held’ zegt leidt dit tot grote woede bij de narcist.
Mijn narcistische moeder, mijn zus en ik stonden in de keuken toen we opeens een hoop geschreeuw uit de woonkamer hoorden. De genoemde oom was papa aan het uitschelden. Hij eindige zijn tirade met de woorden: “En ik kom hier niet weer zolang jij hier nog bent!”. Nog dezelfde dag schopte mijn narcistische moeder papa de deur uit en vroeg echtscheiding aan. De artsen hadden gelijk gekregen.
De scheiding
De periode die volgde was de zwartste episode uit mijn leven. Terwijl de scheidingsprocedure liep, verbleef papa weer in het psychiatrisch ziekenhuis te Franeker. Na een tijd zocht hij contact met mijn zus en mij. Dat ging eerst telefonisch en later gingen we om en om ook wel bij hem op bezoek. In deze periode probeerde onze narcistische moeder ons tegen hem op te zetten.
Het was zo verwarrend allemaal. Een half jaar geleden leek het allemaal de goede kant op te gaan. Gloorde de zon achter de wolken. Maar opeens waren die wolken inktzwart geworden en was een zwaar onweer losgebarsten. Voor mijn gevoel was het mama’s schuld, doch zij vertelde steeds dat het papa’s schuld was. Op zoek naar een verklaring maakte ik mezelf wijs dat mijn narcistische moeder papa voldoende kansen had gegeven maar dat hij dit zelf had verknoeid.
De eerste keer dat ik papa bezocht in Franeker was confronterend. Ik zag mijn vader als een gebroken man vol verdriet en onbegrip over hetgeen hem was overkomen. Het was deze dag dat mijn beeld kantelde. Ik zag het verdriet van mijn vader en de hardheid van mijn narcistische moeder. Een poging om bij haar enig begrip voor papa zijn situatie op te wekken bleek tevergeefs.
Papa komt tegenover ons wonen
In maart 1984 verliet papa het psychiatrisch ziekenhuis. Destijds bezaten mijn ouders twee panden die ongelukkigerwijs tegenover elkaar stonden. Bij huwelijkse voorwaarden hadden ze beide een pand op hun naam laten zetten. Zo kwam het dat papa in het pand dat op zijn naam stond ging wonen. Hierdoor werden we overburen.
Mijn zus en ik gingen de eerste week dagelijks naar hem toe. Toen we op een keer terugkwamen stond onze narcistische moeder met een buurvrouw te praten. “Ik krijg het straks lekker rustig, de kinderen gaan bij hem wonen” merkte ze cynisch op waar we bij stonden. En zo ging het nog een tijdje door. De buurvrouw stond volledig aan haar kant en maakte zich daarmee tot knecht van de narcist.
Na deze woorden voelde ik mij verstoten door mijn moeder en ging nog vaker naar papa. Mijn zus deed precies het omgekeerde en trok zich terug. Elke avond kreeg ik de woede van mijn narcistische moeder voor mijn kiezen. Als ik terugkwam werd ik begroet met “zo overloper”. Vervolgens volgde een hele reeks verwijten.
Als ik daar tegenin ging werd het allemaal nog veel erger. Vooral wanneer ik het waagde iets over papa’s halfbroer te zeggen. Dan ontstak ze helemaal in razernij. “Er valt niets op hem aan te merken”, riep ze dan vaak. Ik weet nu waarom ze zo reageerde, ik viel haar “perfecte held” aan.
Achterbakse trucs
Ik had in mijn jeugd ooit een fase waarin ik graag in legerkleding rondliep. Eigenlijk had ik deze fase al afgesloten toen mijn narcistische moeder op een ochtend mijn legerkloffie had klaargelegd. Toen ik uit school kwam wilde ik iets anders aantrekken omdat ik wist dat papa hier vanwege zijn oorlogstrauma een enorme hekel aan heeft. Maar ik mocht me niet omkleden van haar, ik moest in legerkleding naar papa toe. Papa vroeg me waarom ik zulke kleding droeg. Ik wilde niet zeggen dat mama mij daartoe had gedwongen en haalde mijn schouders maar op.
Ook werden mijn zus en ik in die tijd nog verder tegen elkaar opgezet. Een van de sterkste staaltjes vond plaats met kerstmis. Op eerste kerstdag waren mijn zus en ik bij papa geweest. De volgende dag ging ik, zoals elke dag, alleen even naar papa toe. Toen ik in de namiddag, ruim op tijd voor het eten, terugkwam wachtte mij de toorn van mijn narcistische moeder.
Ze zou zogezegd een tafel in een restaurant hebben gereserveerd die ze had moeten afzeggen. Dat was uiteraard mijn schuld want ik was te laat teruggekomen. Van dat etentje was mij helemaal niets verteld en ook had ze niet gezegd dat ik voor een bepaald tijdstip terug moest zijn. Het gevolg was dat zowel mijn zus als mijn narcistische moeder kwaad op mij waren. Ik had het etentje immers verknoeid?
Vandaag de dag besef ik dat dit een van haar vele gemene trucs was om ons tegen elkaar uit te spelen.
Sociale fobie
En zo groeide ik op tot een kwetsbaar mens, precies zoals mijn narcistische moeder het wilde. Toen ik 29 was werd vastgesteld dat ik een sociale fobie heb. Ik durf nu wel te zeggen dat dit het gevolg is van mijn destructieve jeugd. Doch het zou nog 18 jaar duren voor ik erachter zou komen dat mijn narcistische moeder hier een grote rol in heeft gespeeld.
Toen ik eens een IQ-test deed bleek ik een IQ van 132 te hebben. Daarmee had ik naar de universiteit gekund en nu een goede baan kunnen hebben. Doch na een jeugd waarin elk greintje zelfvertrouwen mij was ontnomen durfde ik daar niet eens aan te denken.
Het gevolg is dat ik mij nu aan de onderkant van de arbeidsmarkt bevind. Als ik al een baan heb is dat ver beneden mijn denkniveau. In feite hop ik van gesubsidieerd baantje naar de WW om vervolgens weer af te glijden naar de bijstand.
Mijn narcistische moeder ontmaskerd
We schrijven begin 2015, een paar maanden eerder was ik 47 geworden. Ik woon alleen en heb op dat moment een redelijke verstandhouding met mijn moeder, tenminste zolang ik niet over vroeger begin. De afgelopen 25 jaar heb ik dat wel verschillende malen geprobeerd, doch telkens beet ik op graniet.
Wanneer ik het waagde over de geestelijke mishandelingen te beginnen ontstak ze altijd in woede. Altijd was het de schuld van anderen, zelf deed ze nooit iets fout. En ook kreeg ik telkens het verwijt dat ik haar te hard aanpakte. “Waarom doe je dat niet bij je vader?”, kreeg ik dan altijd te horen. Tja, mijn vader wordt niet hysterisch als je hem ergens op aanspreekt.
Het idee dat ze ongelijk wordt behandeld zit ook zeer diep bij mijn narcistische moeder. De afgelopen jaren heeft ze met verschillende familieleden alle contact verbroken omdat ze meende achtergesteld te worden. De ziekelijke jaloezie van de narcist…
Telkens nadat ik een poging had gedaan met mijn narcistische moeder in gesprek te komen over het verleden was ik gefrustreerd. Het gaf het verlammende gevoel dat ik dit nooit met haar zou kunnen uitspreken.
De eerste barsten
Reeds enkele jaren eerder kwamen de eerste barsten in de verstandhouding met mijn narcistische moeder. In 2008 had zij een nieuw slachtoffer gevonden, een weduwnaar met wie zij ging samenwonen.
Toen ik eens bij hen was kwam het gesprek op vuurwerk. Mama herinnerde mij aan een incident op de LTS waarbij vuurwerk dat ik in mijn jas had was ontploft tijdens een van de dagelijkse pesterijen. “Hadden ze je niet over de vloer gesleept?”, vroeg ze. Toen ze enkele dagen later bij mij thuis was vertelde ik haar dat ik dit zeer vernederend vond. “Ik kan ook helemaal niets meer zeggen, ik zal een klem op mijn bek doen”, riep ze op agressieve toon.
Geschokt door deze reactie klapte ik volledig dicht. Het was nog steeds het oude liedje, als je haar ergens op aanspreekt wordt ze kwaad en draait alles om. Nare herinneringen die ik tot dan toe had verdrukt kwamen weer naar boven. De scheldpartijen tijdens de oefeningen voor mijn rug, de scheiding…
Vanaf dat moment ging ik niet meer zo vaak meer bij hen op visite. Ik kon het niet meer opbrengen om het spelletje van een harmonisch familieleven mee te spelen. Doch ik waagde me voorlopig niet aan een nieuwe poging om het met haar uit te praten.
De druppel
Begin 2015 kwam het gesprek bij toeval op het verleden toen mijn narcistische moeder alleen bij mij op bezoek was. Als eerste kwam de scheiding aan bod en het feit dat ze me toen voortdurend uitmaakte voor overloper. “Je was ook een overloper!”, reageerde ze hysterisch.
Toen ik even later vertelde dat de scheldpartijen tijdens de oefeningen een van de meest traumatische ervaringen uit mijn jeugd waren riep ze schamper “Ach ach ach, een trauma! Wat moet ik dan wel niet voor trauma’s hebben?”.
Hoewel ik op dat moment dichtklapte was dat voor mij de spreekwoordelijke druppel die de emmer deed overlopen. Korte tijd later stelde ik haar voor de keus, ofwel ze zag de feiten onder ogen en zou het nu eindelijk eens op een normale manier met mij uitpraten. Of zij zou ook mij verliezen zoals mijn zus reeds jaren eerder het contact met haar had verbroken.
Dat was op 10 februari 2015, sinds die dag heb ik niets meer van haar gehoord. Ze koos dus duidelijk voor het laatste…
De ontmaskering
In deze periode begon het tot mij door te dringen dat er iets ernstig mis moest zijn met mijn moeder. Hoe kan het anders dat iemand liever het contact met de eigen kinderen verbreekt dan een fout toe te geven? Ik ging op zoek naar een verklaring en verdiepte mij in allerlei psychiatrische stoornissen.
Ik las over psychopathie, over anti-sociale persoonlijkheidsstoornis en nog veel meer. In verschillende stoornissen zaten raakvlakken doch te weinig om te concluderen dat mijn moeder daaraan “lijdt”.
Naarmate ik meer las begon ik juist meer te twijfelen. Was ik op zoek naar iets dat er niet was? Wellicht is mijn moeder gewoon een moeilijk mens. De hoop dat ik een verklaring voor haar gedrag zou vinden begon te vervagen. Totdat ik op een artikel over de Narcistische Persoonlijkheidsstoornis stuitte.
Dit was niet een gedeeltelijke herkenning, dit was een bijna 100% herkenning. Het gedrag van mijn moeder werd tot in detail beschreven. Ik was verbijsterd. Zou dit het dan zijn? Doch er was één ding dat ik in eerste instantie niet kon plaatsen. Ik had de narcist nooit herkend in mijn moeder.
Het beeld dat ik tot dan toe van narcisten had was de opgeblazen persoonlijkheid. Opscheppers die je meteen als narcist herkend. Naarmate ik meer te weten kwam over de Narcistische Persoonlijkheidsstoornis ontdekte ik dat er ook verborgen narcisten bestaan. Het moge duidelijk zijn dat mijn moeder tot deze categorie behoord.
Niet het enige slachtoffer
Doch ik ben mezelf bewust van het feit dat ik geen psychiater ben en derhalve geen diagnose mag stellen. Ook zou het kunnen dat ik te graag een verklaring voor haar gedrag wilde hebben en daardoor aan tunnelvisie lijd.
Voor de zekerheid liet ik mijn zus enkele artikelen over de Narcistische Persoonlijkheidsstoornis lezen. Om haar niet te beïnvloeden vertelde ik van tevoren niet wat mijn gedachten daarbij waren. Ook zij herkende onmiddellijk onze moeder hier in. Ze wist zelfs nog een aantal kenmerken te noemen waar ik in eerste instantie niet aan had gedacht of die ik niet eens wist.
Ook bleek uit het gesprek met mijn zus dat wij niet de enige slachtoffers zijn van onze narcistische moeder. Ook haar kleinkinderen heeft ze geestelijk mishandeld. Zo paste ze eens op de kinderen van mijn zus toen de dochter per ongeluk een flesje melk van de zoon had omgegooid. Voor straf dwong onze narcistische moeder haar om de melk van de vloer te likken…
Het keerpunt
En zo ontdekte ik dat mijn leven al vanaf mijn prilste jeugd is gemanipuleerd door mijn narcistische moeder. Hoe anders had het eruit kunnen zien als ik in een normaal gezin was geboren? Een gezin waarin je ouders je proberen te beschermen en je talenten stimuleren. In plaats daarvan werd ik in ellende ondergedompeld en werd mijn zelfvertrouwen mij ontnomen.
Doch naarmate ik ouder wordt groeit mijn zelfvertrouwen. In 2018 nam ik de beslissing om geen slachtoffer meer te zijn maar een overlever. Vanaf dat moment neem ik de verantwoordelijkheid voor mijn eigen leven en werk ik eraan om mijn leven in een positieve richting te veranderen.
Heb je ook zulke ervaringen? Laat dan hieronder een reactie achter of vertel je verhaal op het forum.
Wil je Herstellen van Narcistisch Misbruik?
In dit gratis e-book dat ik samen met psychologe Corry de Rooy maakte geven we 10 tips voor herstel na narcistisch misbruik. Zet de eerste stap naar een narcismevrij leven. Abonneer je op onze nieuwsbrief en ontvang gratis het e-book ’10 Tips voor Herstel na Narcistisch Misbruik’. We sturen je geen spam en je kunt je op elk moment weer afmelden.
75 replies to "Narcistische moeder"
Wat een herkenning. Ik ben er sinds mijn 45e achter dat mijn moeder een narcist is ( of zoals je het behoort te zeggen: mijn moeder heeft narcistische kenmerken ). Ik werd ook op school gepest en als ik thuis kwam dan kreeg ik te horen dat het mijn eigen schuld was, ik was dik, een vies vet varken. Er zou geen man zijn die ooit op mij zou vallen. Ook 7 jaar mavo, veel drank en drugs gebruik. Rond mijn 26e een IQ test moeten doen bij het ggz, Deze moest ik overdoen omdat de uitslag niet overeen kwam met mijn opleiding. Ik dacht dat ik heel laag gescoord had maar tegenovergestelde bleek waar, bovengemiddeld intelligent was de uitslag. Ik zou volgens de psychiater die ik toen had de universiteit op mijn sloffen moeten kunnen doen. Mijn angsten en suicidale gedachten zouden aan een borderline stoornis te wijten zijn. In en in triest, geestelijk werd ik zwaar mishandeld en ik kreeg (later onterecht) een borderline stempel. Ik heb cptss, ook mijn zelfvertrouwen is me afgenomen. Ik kwam via google hier terecht en jouw schrijven geeft me hoop, een klein grassprietje in een dorre woestijn. Ik noemde mijn moeder ook altijd Jeckyll and Hyde, toen ik dat hier las viel mijn mond open van verbazing. Wat herken ik veel vanuit jouw verhaal, sommige dingen had ik zelf kunnen schrijven. Heb je e-book besteld, dankjewel voor het delen van jouw verhaal. Ik wens je veel kracht en (zelf)liefde.
Bedankt! Je reis naar herstel begint nu, met de ontdekking welke persoonlijkheidsstoornis aan het gedrag van je moeder ten grondslag ligt.
Jij ook veel kracht en (zelf)liefde toegewenst!
Hartelijk dank voor het gratis E-book met tips , Daar heb ik zeker wat aan. Ook aan deze website. Goed werk! Ik durf eigenlijk nog steeds niet 100% toe te geven dat mijn moeder een narciste was., zo heeft ze mij getemd. Ik was vergeten te schrijven dat ik als kind door mijn moeder veel werd geslagen als ik niet deed wat zij wilde. Het waren altijd tikken op mijn hoofd, dus geen keiharde klappen, maar toch. Het was vernederend en het maakt dat ik niet mezelf kon zijn. Het leidde tot afgedwongen respect. Ze kon me ook nooit normaal een zoen geven maar nam me altijd in een soort knellende houdgreep alsof ik haar bezit was. Ik ben nooit in therapie geweest want was al vroeg op mezelf aangewezen en heb altijd mijn eigen boontje gedopt. Ik was haar oudste dochter. Na mij kwamen er als snel nog drie. Ik ben een moeder en oma en heb mijn twee kinderen vrijwel alleen opgevoed. Ik heb een goed contact met ze en juist vanwege mijn eigen opvoeding heb ik ze altijd heel bewust vrij gelaten en gestimuleerd in hun eigen keuzes. Het gaat goed met hen en ze hebben fijne partners en leuke kinderen. Mijn eigen liefdesleven was helaas een chaos omdat ik te weinig zelfrespect had en foute partners koos. Gewend om mezelf weg te cijferen en niet in staat mijn grenzen aan te geven . Vanaf mijn 45e dat nooit meer! 🙂 Ik ben inmiddels 71.
Graag gedaan. Een herkenbaar verhaal: opgroeien in een gezin met een narcistische ouder en later tegen soortgelijke partners en vriendschappen aanlopen. Goed dat je op je 45e besloot voor jezelf te kiezen.
Ben er pas na het overlijden van mijn moeder achter dat zij een verborgen narciste was. Ze verloor alle werkelijke interesse in mij nadat ik een door haar opgedrongen opleiding beëindigde. Ze was niet door en door slecht en gelukkig een lieve oma voor mijn kinderen. Die ze overigens ook indoctrineerde door negatief over mij te praten. Ze heeft mij heel onzeker gemaakt. In feite was ze een huistiran (alles moest op haar manier) en zowel mijn vader als mijn broer en zussen en ik zaten zwaar onder de plak. Naar buiten toe een voorbeeldig katholiek gezin met beide ouders hoge maatschappelijke posities. Het was absoluut vaak gezellig maar alleen omdat iedereen naar haar pijpen danste. Puberteit kwam in onze familie niet voor volgens haar. Zich bij voorbaat indekkend tegen iedere vorm van kritiek. Ik was een braaf katholiek meisje die altijd probeerde het iedereen naar de zin te maken. Vooral haar, want zo was ik afgericht. Ik was haar slavin, zo voelt het. Ik heb altijd geprobeerd het haar naar de zin te maken tot aan haar overlijden toe. Ik voelde me alleen veilig als ik wist dat ik volgens haar normen leefde. En eigenlijk nog steeds. Alleen in mijn eigen huis kan ik echt mezelf zijn. Maatschappelijk mislukt ( want op het verkeerde been gezet met de door haar opgedrongen opleiding die ikzelf nooit 1 seconde ambieerde) en altijd geleefd van de bijstand. Dat voelt waardeloos en na haar overlijden loop ik bijna dagelijks op haar te schelden. Ik zie nu pas in dat mij talenten onder haar korenmaat stonden. Nooit gestimuleerd in mijn eigen persoonlijkheid. Ik moest vooral op haar lijken.
Ik ben er sinds 2 weken achter gekomen dat wij een narcistische moeder hebben. Ik jammer genoeg de zondebok en mijn zus “the golden child”, Ik heb haar masker afgedaan omdat ze mij van de succesvolle sterke sociale jongeman met veel vrienden en een leuke vriendin (zelfstandig beroep) heeft ontnomen tot ik 2.5 maanden depressief thuis zat zonder werk/vriendin/vrienden…enz. Ik ben bij geluk anders gaan denken en ben zelf op onderzoek gegaan “hoe is het zover kunnen komen” dagen en nachten gelezen en alles uitgepluisd, Mijn oud leven stilletjes aan het opbouwen, vriendin terug (die beste vriendinnetjes is met mijn narc-moeder) Ook met mijn lief zit ik in de beginfase haar te overtuigen dat mama narcist is, sommige familie leden zijn al mee, die ook geleden hebben aan mijn moeder. Nu is mijn vraag, Hoe pak ik het aan bij mijn zus en schoonbroer? En als laatste de moeilijkste, mijn stiefvader (+20j al) wat een super goed gelovige emotionele man is. Die over zijn oren “verliefd” is op mijn moeder, heeft nooit een andere vrouw gehad dus hij weet niet wat echte liefde is. Hoe kan ik hem overtuigen? Dat wordt een hele lastige. Met vriendelijke groeten. Joris
Mijn narcistische moeder had ook altijd een zondebok nodig om zich een beetje gelukkig te voelen. Echt gelukkig was ze zelf eigenlijk nooit ( wellicht een oorlogstrauma, ze maakte het bombardement op het Bezuidenhout intensief mee waarbij 5 van haar familieleden om het leven kwamen) en om die reden stikjaloers op mij omdat ik van nature een positief en blijmoedig mens ben. Overigens noemde ze, als een echte narciste , juist mij jaloers en egoïstisch. Ik lijkt universum zij geprezen qua karakter op mijn vader. Was het niet mijn vader die niet deugde, dan wel mijn zus of een van haar eigen zussen, haar schoonzus en vanaf 1995 was ik aan de beurt. Toen maakte ik het namelijk uit met haar ideale schoonzoon. ( hoog opgeleid en een eigen huis ) Ze maakte altijd iemand zwart. Door vanaf mijn 12e mijn vader voor mij zwart te maken en hetzelfde te doen over mij bij mijn vader (100% roddelen dus) heeft ze de relatie tussen mij en mijn vader totaal weten te verzieken. Dit neem ik haar het allerergste kwalijk. In feite heb ik in emotioneel opzicht geen moeder en geen vader gehad. Wel prima verzorgers, dat moet gezegd. Gelukkig kon ze niet aan de woordeloze liefdesband tussen mij en mijn vader komen waar ze ook altijd stikjaloers op was. Een werkelijk persoonlijk gesprek heb ik noch met mijn moeder noch met mijn vader ( door haar toedoen) ooit gehad. Ook werd ik nooit geknuffeld. Tegenover mijn vader was ze ook nooit warm of aanhalig. Mijn moeder is de meest schijnheilige persoon die ik ooit gekend heb, want het gebeurde allemaal onderhuids. Zo slim was ze wel. Ze beweerde tegenover mij diverse keren dat je niet verliefd moest zijn op een man, maar dat hij vooral een academicus moest zijn. Heel fijn ( not) om te horen als je moeder zo over je vader denkt.
Zo herkenbaar allemaal.
Zou het kunnen dat mijn narcist mij helemaal heeft willen kneden naar de persoon die zij nooit heeft mogen zijn?
Ik heb haar spelletje al een tijdje door, ik ben erg alert voor haar manipulaties én tóch, toch slaagt ze er telkens in dat ik uiteindelijk tóch weer begin te twijfelen aan mezelf.
Ik ben transgender, ben zelfs aan het twijfelen of dit wel echt uit mezelf komt en dat dit er niet gekomen is door haar manipulatie naar mij toe.
Enerzijds wil ik niet met alle familie en vrienden breken, lijkt nogal drastisch, anderzijds, ik vrees er voor dat ik geen andere keuze heb.
Of is dit ook een wit-zwarte gedachte die mijn narcist ooit bij mij er ingeprent heeft?!
Zie je, ik twijfel aan écht alles.
Weet niet meer wat ik het beste moet doen voor mezelf. 🙁
Mijn moeder heeft ook mijn hele familie stilletjes tegen mij op gezet van kind af aan tot nu, Maar ik bleef altijd de goed hard werkende sociale gast die bij iedereen langskwam en ze hebben het nooit aan mij laten merken. Er zijn mensen met gezond verstand om je heen, twijfel niet aan jezelf en ga regelmatig eens langs voor een korte babbel (daarom niet om over je narcistische moeder te praten) Gewoon als sociale mens. Stap voor stap zien ze dat je niet slecht bent. En zo kan je misschien toch een manier vinden om het te vertellen. Pak je moed bij mekaar, geloof in jezelf en wees vriendelijk tegen iedereen rondom je en de kansen komen vanzelf 🙂
Beste Herman, dank je wel! Ik vond vandaag jouw website, zocht naar het verschil tussen narcisme en psychopathie. In jouw artikel heb jij het over de rol van jouw narcistische moeder en ik moest op de link klikken. Niet te geloven, wat een herkenning! Onze verhalen zijn bijna 1 op 1 hetzelfde. Ook ik dacht dat alles altijd aan mij had gelegen, de slechte relatie met mijn moeder, mijn slechte schoolresultaten/blijven zitten, van school gestuurd worden, aangerand worden, wilde feesten met drank en drugs en een leven met weinig verantwoordelijkheden.
Onze moeder was perfect, iedereen sprak altijd vol bewondering over haar, hoe ze het in haar eentje klaarde, na de scheiding van onze vader met 3 kinderen. Mijn vader was de grote boosdoener van de scheiding. Zijn familie woont 2 uur rijden en mijn moeder komt uit een enorm gezin, dat was de naaste familie waar we mee omgingen. Er werd altijd slecht gesproken over mijn vader, maar mijn moeder was de held. Terwijl mijn moeder thuis in ons eigen gezin een tiran was. Nooit deden wij iets goed, altijd was ze teleurgesteld in ons, nooit was er warmte, bevestiging of liefde, altijd die spanning, verbitterdheid, uitbarstingen en dat schuldgevoel, over wat onze vader en wij haar hadden aangedaan.
Net als jij ben ik enorm onzeker, heb geen eigenwaarde en voel me niet goed genoeg. Ik kwam er ook pas op latere leeftijd achter dat ik hoogbegaafd ben, maar ik heb 6 jaar over de MAVO gedaan (ben eerst van HAVO/VWO afgestuurd), heb mijn MBO niet afgerond en ben niet hogerop gekomen dan klantenservice medewerker. Terwijl ik echt wel kansen heb gehad van verschillende werkgevers die meer in mij zagen en in mij geloofden. Maar ik heb de kansen niet gegrepen, omdat ik niet in mijzelf geloofde en bang was om ze teleur te stellen.
Ook ik kwam er pas rond mijn 47e achter dat mijn moeder een narcist is. Ook ik wilde niet meer in haar toneelstuk meespelen en heb – na vele pogingen om onze relatie te verbeteren, waarna ik toch weer als boosdoener werd neergezet en zij als slachtoffer – haar voor de keuze gesteld om samen professionele hulp te zoeken om onze relatie te verbeteren, zodat we in ieder geval nog het beste kunnen halen uit de jaren die we nog samen hebben, of de relatie te beëindigen, omdat ik niet verder wil als er niks verandert. Ik heb net als jij ook niks meer van haar gehoord. Behalve dat ik van de kleinkinderen (kinderen van mijn broer en zus) hoor dat mijn moeder met verjaardagen en feestdagen nog altijd slachtofferig doet, maar nu omdat ze mijn broer (die ook het contact heeft verbroken) en mij zo erg mist en dat ze het zo erg vindt dat wij niks meer laten horen, zelfs niet op de feestdagen. Mijn hele leven is iedereen – inclusief ikzelf – er ingetrapt, maar ik kan niet meer opbrengen om het spelletje mee te spelen.
Helaas ben ik nog niet net als jij zover dat het beter met mij gaat, nu dat ik afstand genomen heb. Ik zit nog in het rouwproces. Eigenlijk ben ik me bewuster van mijn onzekerheden dan ooit en ik kan dit ook merken aan andere relaties, zoals met vrienden en collega’s. Door mijn gebrek aan eigenwaarde en zelfrespect, hebben anderen ook minder respect voor mij, wat dan weer bevestigt dat ik niks waard ben en tot gevolg heeft dat ik me terugtrek. Hierdoor zit ik momenteel in een neerwaartse spiraal, maar ik hoop dat er snel verbetering komt, nu ik onder haar invloed vandaan ben. Daarom probeer ik hier ook meer informatie over te vinden en lotgenoten om ervaringen mee te delen, dus ik ben enorm blij dat ik jouw website en forum heb ontdekt, Herman, dank je wel!
hallo. Herman
omdat ik probeer meer over narcisme te weten te komen kwam ik hier. je verhaal geeft op veel punten herkenning, vooral het stuk over co dependentie was wel een eyeopener voor mij. ik worstel een beetje; .omdat het iemand uit mijn familie is die soms rare streken uithaalt en omdat ik dan denk dat ik het verkeerd zie, of het misschien heb uitgelokt. nadat ik iets heb gezegd wat ze niet horen wilde (nee) heeft ze zelf de verbinding verbroken door het gesprek abrupt te beëindigen. ik heb daarna niets meer gehoord. ik denk dat ik het maar hierbij moet laten, (nadat ik het hoofdstuk over co dependentie heb gelezen) het is wel genoeg zo, want er is nog wel meer aan te pakken en op te ruimen en ik verwacht geen excuus. wish me luck, en ik wens je ook een gezond en gelukkig leven, ’t komt wel goed
Dit verhaal gaat over mijn moeder. Niet echt natuurlijk, maar het is herkenbaar voor mij. Kan iemand mij helpen om met lotgenoten in contact te komen ? Ik ben 50 jaar en ben in therapie om alles te verwerken. Het zou fijn zijn om hier met lotgenoten over te kunnen praten.
Ik ben Marina en heb ook een narcistische moeder en familie. Ik heb met hen gebroken maar wortel nog steeds met de pijn van de jarenlange vernederingen.
Je kunt o.a. via ons forum in contact komen met lotgenoten: https://www.narcistontmaskerd.nl/forum/
Hallo, ik ben geen goede schrijver, maar dit gaat over mijn ex schoondochter. Ik verdenk haar dat ze een narcist is. Ik maak me zorgen over mijn kleinkinderen. Vooral om de middelste, hij begint in zichzelf getrokken gedrag te vertonen, dat na een aantal uren ontdooit. Hij verteld er nog niets over. Probeer wel te vissen. Welke stappen zou ik kunnen nemen om de kleinkinderen te helpen. Hoor graag iets.
Alvast bedankt.
Hallo Ria,
Dit is een lastig probleem omdat bij veruit de meeste narcisten geen officiële diagnose is gesteld. Wat je zou kunnen doen is contact opnemen met een medewerker van ‘Veilig Thuis‘.
Sterkte!
Herman
hoi Herman mijn moeder heeft een ” heen en weer” relatie met de keinkinderen
dan mag ze ze zien, dan doet ze iets weer “fout” en ligt mijn moeder en weer uit. Ik ben al jaren geen “tante”” meer want ze HAAT mij in hoofdletter. Ken dat mens amper die schoonzus dan, alleen dat sjagerijnige gezicht bij verjaardagen. En het stralend middelpunt bij mijn vaders overlijden, bizar was dat. Waarbij ik uiteraard weer van alles “FOUT” deed. Ze gedraagd zichzelf als een kleuter van 4 jaar maar inmiddels heeft ze 3 kinderen van 2, 4 en 8 jaar waar ik me zorgen over maakt. De oudste is autistisch en volgens haar ”dom en stom”‘ wat kan ik doen om die kinderen te beschermen ik heb geen contact.
Volgens mij kun je er alleen maar zijn voor je neefjes en nichtjes. Hoor ze aan en neem ze serieus. Laat ze merken dat ze niet dom en stom zijn, dat ze goed zijn zoals ze zijn.
Ook als ze wat doen wat niet goed ik gewoon in alle redelijkheid tegen hen zeggen zodat ze hun grenzen leren kennen. Want dat leren ze niet als ze alleen maar negatief worden bejegend thuis.
Doe niet net als mijn tante! Die koos partij voor mijn narcistische vader toen ik haar na vele jaren eindelijk durfde te vertellen wat pa allemaal had uitgespookt met zijn gezin. Waarna tante de hele familie tegen me heeft opgestookt. Ook mijn familie van mijn moeders kant, die ook altijd al misbruikers zijn geweest. Ik leef nu in de hel, sinds ik het mijn tante heb verteld.
Ik herken heel veel.
Heb ook zo’n loeder als moeder, maar geen contact meer. Wat mij betreft echt de enige weg naar herstel, althans een begin. Wat mij verder hielp om het enorme trauma te herstellen: wanneer je getriggert wordt door een vervelende herinnering of gebeurtenis, i.p.v. bevriezen en je weerloos voelen bedenken hoe je je kunt verdedigen. Dus wanneer de narcist iets akelige zei, je verweren in gedachten.
Voor jezelf opkomen helpt! En erkennen dat je gevoelens van pijn juist zijn. Want een narcist is o zo gehaaid genoeg om je nog schuldig te doen voelen over je pijnlijke gevoelens ook. Vertrouw op je gevoelens en geheugen.
Hi Mike en andere overlevers van NPD moeders/vaders.
Ook ik herken je verhaal, mijn moeder was ook een verborgen narcist. Hiervan heb je vele soorten en gradaties. Meestal zijn ze voor de buitenwereld niet herkenbaar, ze kunnen zich enorm charmant voordoen. Hierdoor geloofd niemand je verhaal en wat je door maakt. Jij wordt afgeschilderd als een leugenaar. Terwijl je narcistische moeder (en in mijn geval ook mijn 2 jaar oudere zus) alles bij elkaar logen alsof het gedrukt stond.
Nog steeds wordt ik getergd door mijn zus, die iedereen tegen mij opzet met het vertellen van leugens. Mijn verhaal is te lang om hier op te schrijven. Maar ik kan vertellen dat ik nu, op 51 jarige leeftijd, nog steeds aan het vechten ben om mijzelf op de rails te krijgen. Zo’n opvoeding maakt mensen totaal kapot.
Zoals ik het noem: mijn moeder heeft mij verkeerd geprogrammeerd en ik probeer mijzelf te herprogrammeren. Dit blijft een levenslang gevecht. Naar mijn mening moet psychische/emotionele mishandeling net zo strafbaar worden als lichamelijke of seksuele mishandeling. Het is een over het hoofd geziene mishandeling die een mensenleven zo enorm kan schaden.
Je verhaal is jammer genoeg zo herkenbaar! Deze vorm van mishandeling door Narcische Verborgen Narcische/Moeders/Grootmoeders en zelfs Overgrootmoeders kan jaren en jaren doorgaan. Het wordt alleen maar erger en erger. Het maakt je als persoon totaal kapot. Het is inderdaad de HEL. Deze gestoorde mensen zouden moeten bestraft worden. Maar hoe komt het dat deze gruwels zolang kunnen doorgaan?
Het is onbegrijpelijk dat weinig therapeuten slachtoffers kunnen helpen. Ikzelf ben reeds 20 jaar in therapie en heb het gevoel dat het web van Narcistische personen alleen maar groter wordt. Ze voelen dat je ergens wel verandert en gaan door met hun waanzinnige aantijgingen, leugens, bedrog, De rollen worden omgedraaid en dan gaan zij zich gedragen als slachtoffer. Leg dit maar eens uit aan andere. Het is zo verwarrend.
Zo vermoeiend.
Het strafbaar maken? Hoe klaag je zoiets aan? Hoe moet je tewerk gaan omdat ze je zouden geloven! Uiteindelijk zijn het meestal dichte familieleden die je leven kapot proberen te maken.
Heeft er iemand ervaring met Echoïsme?
Het bewijs bij psychische mishandeling is inderdaad lastiger. Helemaal wanneer het om mishandeling door een verborgen narcist gaat.
Over echoïsme heb ik pas een artikel geschreven: https://www.narcistontmaskerd.nl/echoisme-bij-slachtoffers-van-narcistisch-misbruik/
Zooo herkenbaar. Mijn moeder vond mij ook een egoist en speelde mijn zusje en mij ook tegen elkaar uit. Helaas is zij een trouwe fan van mijn moeder. Dus we hebben een slechte band. Mijn vader is afhankelijk en doet alles om in haar gevlei te blijven. Het kon mijn verhaal zijn. Ik heb een vwo diploma gehaald. Dat was niet genoeg om me te begeleiden naar een hbo opleiding. Ik ben inmiddels voor de 2e keer onterfd en heb voor de 2e keer met ze gebroken. Ik had als 19 jarige gebroken met mijn beide ouders en begon te bouwen aan een eigen beter leven. Omwille van mijn kinderen hoopte ik op verbetering en kwam ik in 2007 terug. Ik gunde ze een opa en oma. Naarmate de tijd vorderde ging het weer mis. 2019 escaleerde het voor de 2e keer. Het heeft alles wat ik inmiddels had opgebouwd kapot gemaakt en een nog diepere wond veroorzaakt dan de eerste keer. En inderdaad herken ik het gevoel van wikken en wegen. Ben ík de narcist of zij? En nu zie ik het pas, omdat mijn man dezelfde trekjes vertoont. Daardoor twijfel ik weer. 2x is wel opvallend. Ligt het aan hen of aan mij? Mijn man heeft me ook nooit aangemoedigd (en zelfs tegengewerkt) om me persoonlijk te ontwikkelen. En toen ik dat uit eigen beweging toch begon te doen, begon de achtbaan opnieuw. Ik hoop dat de psychologie me de wijsheid en kracht kan geven om het juiste te doen met mijn leven. Ik put de kracht uit de gedachte, dat alles met een reden gebeurt. We zijn duidelijk niet alleen. Ondanks het verdriet geeft mij dat wel een heel fijn gevoel!
Ik herken mezelf in jouw verhaal ! Ik ben ook net in therapie gegaan. Mijn moeder doet hetzelfde. En ik trap er telkens weer in !
Dat je zelf denkt de narciste te zijn betekent dat je aan introspectie doet en zelfkritiek bezit. Ook ik houd die mogelijkheid steeds open, maar in feite is het masochisme en gebrek aan eigenwaarde! Ik wens je alle geluk en iedereen trouwens die dit leest.
Hi Annouk. Sinds vrijdag werden ook mijn ogen geopend door mijn psycholoog.. Emotionele verwaarlozing door narcistische moeder en emotioneel gesar door narcistische zus. Ik ben 54j en weet nu pas waarom ik angstig vermijdende hechting stijl, laag zelfbeeld en nog andere lidtekens heb. Ik ben kwaad, angstig, verward, voel me bedrogen. In mijn hoofd krijg ik maar geen rust. Voel me verbonden door je verhaal. Sterkte!
Je bent een held
Ik zelf had een narcist al s moeder, GELUKKIG is ze dood
Ik heb c-PTSS en iets van borderline maar echt hulp krijgen gaat niet.
Ik heb met mijn familie gebroken aangezien ik beschuldigd wordt dat ik de familie naam door het slijk haal.
Als je auto wil rijden neem je rijles, maar iedere gek mag kinderen krijgen.
Mijn mening is dat sommige (vrouwen) vol gegoten moeten worden met beton
Daarom heb ik ook geen kinderen willen krijgen. In onze zwaar narcistische familie was het vreselijk om op te moeten groeien. Mijn oma en haar vier kinderen waren beesten die ons kleinkinderen het leven zuur hebben gemaakt wanneer ze konden. Elk feestje of verjaardag hielden oma en haar kinderen hun familieruzie.
Rond mijn twaalfde zag ik duidelijk dat de ellende in onze familie niet moest worden doorgeven aan een volgende generatie en toen besloot ik geen kinderen te krijgen.
Helaas kreeg mijn neef er drie en mijn nichten kregen er acht, dus mijn keuze voor geen kinderen heeft weinig geholpen.
Beste Herman,
Wat verschrikkelijk voor je…
Heb je misschien tips wat je als de andere ouder kan doen en zeggen zonder te schaden?
Ik wik en weeg mijn woorden, heb minderjarige dochter in co ouderschap en ik word alweer verwacht op de rechtbank ivm ouderlijk gezag en verblijfsregeling….
Het is de HEL.
Wil dochter beschermen , maar hoe dan… pfff
Erkenning Van abnormaal gedrag wordt als het ware Driedubbel teruggekaatst dus ik sta eigenlijk nergens. Of toch, op een afgrond.
Wat een verhaal! Ik ben net als jij geen psychiater, maar heb onlangs toch met mijn moeder en zusje gebroken, ook vanwege nps. Zelf heb ik een vrij sterke persoonlijkheid en op het moment (ik was een jaar of 15)dat ik eerder mijn moeder in twijfel trok ipv mezelf. Daardoor heb ik mij emotioneel afgesloten van enige mening of opmerking van mijn moeder. Voor mijzelf had ik besloten om mij niet langer te laten lijden door haar manier van leven. Ik zeg het hardop “ik heb het gevoel geen slechte jeugd te hebben gehad” maar ben ter dege geestelijk beschadigd, anders was ik niet op deze beland. Hoewel ik mij emotioneel altijd heb afgesloten voor de meningen en opvattingen van mijn moeder. Zijn mijn vader en zus dusdanig door haar geïmponeerd dat er voor hun geen weg meer terug is. Ik ben nu 40 jaar en ben toch wel redelijk in de war. Wat is echt? Wie kan ik vertrouwen? Heb ik niet te irrationeel gehandeld? Heb ik hier goed aangedaan? Wat zullen mijn kinderen hier later van vinden? Waar kan ik nog geluksmomentje uithalen? En mijn moeder? Daar krijg ik brieven(rekeningen) van, wanneer ik mijn gehele opvoeding ga terugbetalen? Nou ja ik herkende veel in jouw verhaal, al vraag ik mij af of jouw moeder wel een stille narcist was. En niet gewoon een openbare. Ik heb niet zulke ervaringen, mijn moeder was veel uitgekookte. Het is pas sinds onlangs dat ze steeds meer aan de oppervlakte komt als narcist. Zeker sinds haar vader is overleden, is het beest los. Ze heeft geen traan gelaten bij zijn overlijden en keek alleen maar uit naar de dag, dat zijn huis verkocht kon worden? Bedankt voor je verhaal. Is er misschien een groep waar er wordt gesproken over dit soort dingen?
Hallo Mike,
Ik krijg wel vaker de reactie dat mijn moeder wellicht een openlijke narcist zou zijn. Maar ze is zeker een verborgen narcist. In bovenstaand artikel beschrijf ik de ergste dingen. Maar daartussendoor speelde ze ook haar rol van de lieve zorgzame moeder. Daarom heeft het ook zo lang geduurd voordat ik haar eindelijk ontmaskerde.
Op deze website is ook een forum waar je met lotgenoten kunt sparren: https://www.narcistontmaskerd.nl/forum/
En ik heb ook nog een Facebookgroep voor lotgenoten: https://www.facebook.com/groups/NarcistischMisbruikPraatgroep/
Thx ik zal mij aansluiten bij het forum
Uw verhaal lijkt op.de mijne Mike, ik Debby, ben ook een sterke persoonlijkheid. Ik ben een vechter en daardoor zag mijn moeder mij als bedreiging. Het servies, aardappelen en andere vlogen bij o s ook geregeld door de woning en de manipulatieve speelbal, mijn vader werdt bijna elke dag opgestoojt om mij in elkaar te slaan. Uiteindelijk werd ik beschuldigd van mijn moeder te slaan, zodat ik uit het huis werd gezet. Ik herken alle verhalen als zijnde mijn eigen verhalen in een ander jasje. Helaas…
Ja idd. Een bedreiging, zo zou je het wel kunnen noemen.
Herkenbaar! Ook sinds de dood van mijn moeder werd mijn vader nog erger. Toen mijn zusje daarna ook nog dood ging en pa met mij(het mislukte ongewenste kind) overbleef werd pa helemaal een beest. Zo erg dat ik bang van hem werd. Hij zei op een ijselijk kille manier dat hij en ik nog wel eens een keertje zouden gaan samenwonen. En dat terwijl ik toen een vriend had waarmee ik zou gaan trouwen.
Sindsdien wist ik: nu moet ik wegwezen!
Dank voor de verhalen, ik herken er veel in. Waarschijnlijk is moeder een verborgen narcist.
Achteraf gezien was ik het zwarte schaap, mijn oudste broer werd opgehemeld en jongste broer (misschien wel opzettelijk “ongepland zwanger”) was moeders alles.
Ik vermoed dat vader op enig moment wel ingezien heeft dat er iets niet klopte maar bij haar bleef om ons te beschermen en om niet alleen te hoeven zijn. (“koffie smaakt beter met z’n 2-en dan alleen”)
Op mijn 20ste ging ik het huis uit en kwam bijna niet meer thuis, had er geen behoefte aan. Contact kwam pas weer toen ik een gesprek wilde voeren nadat ik overspannen was geweest (ik was toen begin 40 en hoorde verhalen over de ouders van collega’s). De reactie van moeder op mijn vraag om aandacht was: ik weet niet waar je het over hebt. Vader begreep het en beloofde het aan me te vragen, dat deed hij ook bijna altijd. Vanaf het gesprek heb ik het contact beperkt tot alleen hun verjaardagen.
Toen moeder in 2018 tijdens een dagje uit viel, moest vader haar in de auto naar het ziekenhuis in hun woonplaats brengen (rit van 1½ uur) met naar later bleek een gebroken heup en arm.
Binnen 1 week zag ik dat mijn vader anders reageerde dan normaal. Zijn gedrag werd steeds vreemder en 3 maanden later bleek hij een snel progressieve vorm van dementie te hebben.
Moeder is na 2 maanden revalidatie 5 dagen thuis geweest, hierna is ze door omstandigheden opnieuw 2 maanden opgenomen geweest: ze heeft in die paar dagen thuis niets vreemds aan hem gemerkt. We hebben haar gedurende de tijd in de revalidatie alleen verteld dat het met vader niet goed ging zodat ze zich volledig op haar herstel kon focussen. Moeder genoot namelijk volop van de aandacht en de aanspraak en had geen haast om naar huis te komen.
Binnen die 4 maanden werd vader in een verpleeghuis opgenomen dus toen ze uiteindelijk thuis kwam, was hij al weg.
Gedurende de laatste 10 maanden van zijn leven werd moeder door de oudste broer opgehaald om vader ’s avonds te bezoeken; ze bleef maar herhalen hoe graag ze ook eens een avond thuis wilde zijn. De laatste weken van zijn leven was moeder weer in de revalidatie doordat ze haar andere heup gebroken had. Haar therapie overdag was zo belangrijk en vermoeiend dat ze ’s avonds niet meer haar stervende man wilde bezoeken; 1 dag na zijn overlijden kwam ze weer thuis en kon ze meteen de uitvaart regelen. Gedurende 4 dagen sedatie hebben mijn oudste broer en ik om beurten gewaakt en hij is in ons bijzijn overleden. De jongste broer is in die maanden amper bij vader geweest.
Voor vader was ik contactpersoon van de zorg en moest beslissingen nemen omdat moeder er niet was. Het contact is prettig verlopen en ik bleek over zelfvertrouwen en kracht te beschikken, meer dan ik ooit had gedacht.
Na zijn overlijden heb ik alle officiële dingen geregeld, ook de financiën die vader gevraagd had van hem over te nemen. Al snel bleek ze veel geld (€1500) te hebben uitgegeven, waaraan wist ze niet meer.
De spullen van vader mochten wel opgeruimd worden maar later zei ze dat ze dit als “dwang” had ervaren. Zelfde verhaal met haar overbodige spullen.
Het lijkt er steeds meer op dat de kinderen de taken van vader over moeten nemen (o.a. dingen regelen, regelmatig bellen en langskomen, taxi zijn voor allerlei afspraken en leuke dingen doen)
Een aantal maanden heb ik haar wekelijks bezocht; ik kreeg pijn in mijn gewrichten. Ik ben op zoek gegaan naar wat het kon zijn en kwam uit op stress gerelateerde klachten maar vond ook verhalen over verborgen narcisme.
Hulpverleners vroegen of moeder gediagnosticeerd was: dat gaf erkenning.
Moeder kocht in mijn jeugd “liefde” met spullen, doorleren op school hoefde niet: ik moest een goede man vinden en kinderen krijgen zodat ze oma zou worden.
Als ik m’n avondeten niet lustte dan kreeg ik het ’s morgens koud voor ontbijt.
Ze vertelde dingen die anderen over mij hadden gezegd en ik geloofde haar.
Enige weken niet wassen omdat ik vroeg waar een bepaald kledingstuk was.
Silent treatment wat ze weken vol kon houden.
Inmiddels ga ik af en toe een uurtje naar haar toe om belangrijke post op te halen en een kop koffie te drinken. Nog steeds heeft ze geen aandacht voor mij en worden beide broers opgehemeld.
Moeder verzint nu aandoeningen en vertelt onwaarheden over mij aan anderen. Vrienden heeft ze niet: ze heeft meegelift op de mensen die vader door zijn vrijwilligerswerk en gezellige aard om zich heen had maar nu zijn afgehaakt.
Over vader praten kan ik niet met haar. Ze kan niet om hem huilen zegt ze en het lijkt wel of ze zich de 56 jaar die ze getrouwd waren niet meer kan of wil herinneren.
Door Covid-19 is iedereen bezig met de regels van het RIVM behalve moeder, ondanks de waarschuwingen over deze ziekte. Geen afstand houden, slechte hygiëne en vooral overal naar toe om te winkelen.
Het is jammer dat ik er nu pas achter kom wat moeder is. Mijn redding is geweest dat ik al vele jaren heel weinig contact had, alleen heb ik vader daardoor ook niet vaak gezien. Wel heb ik fijne herinneringen aan de gezamenlijke hobby waarvoor we soms met z’n 2-en op pad gingen. Moeder bleef dan thuis want het interesseerde haar niet….
Ook ik heb de beste herinneringen aan mijn vader van de keren dat mijn moeder héél ver uit de buurt was. Met hem schaatsen, zo gezellig en zorgeloos! Zijn handen op de rug en ik uit de wind er achter met mijn handen in de zijne. Met hem en mijn broer een fietsvakantie in Duitsland. Nog nooit had ik hem zo blij en vooral zorgzaam meegemaakt. Als ik een beetje moe was duwde hij me. En een bezoek aan een kapel in de omgeving van Apeldoorn waarvoor we heel vroeg op moesten staan en waar mijn moeder geen zin in had. Ik herinner me dat het een van de zeldzame keren was dat hij mij een hand gaf terwijl we daar een wandeling maakten. Mijn moeder vroeg altijd en eeuwig om aandacht en moest er altijd tussen komen. Ik weet nu pas zeker dat ze jaloers was op de band die mijn vader en ik hadden. Dergelijke primitieve emoties staan zo ver van mij af dat het nooit in me op is gekomen…. pas sinds haar overlijden in 2016. Ik ben de enige van de 5 kinderen die zowel uiterlijk als qua karakter op mijn vader lijk en daar ben ik eeuwig dankbaar voor. Mijn moeder zag haar kinderen vooral als háár bezit.
Beste Herman en andere leden,
Ik ben 55 jaar en ik noem mezelf hier Lara. Ik heb een vreselijke hekel aan mijn eigen voornaam en ik zal vertellen waarom. Ik ben geboren als leugen! Mijn moeder ging vreemd met de broer van mijn vader. En ik was zeer ongewenst. Ik doorkruiste haar plannen door geboren te worden. Ik heb mijn hele leven overal de schuld van gekregen. Maar was tevens haar flying Monkey, zonder dat ik daar weet van had. Mijn moeder was een verborgen Narcist. Gezellig tegenover de buitenwereld! Ik weet niet eens zo zeker of ze dit bewust deed. Ze speelde ons uit vroeger, een manipulant die mij (de meest gevoelige van de 4) altijd voor haar karretje wist te spannen om haar problemen en onvermogens op te lossen. Ik ben toen ik 13 was zelf dingen gaan zien die er niet klopten bij ons thuis. Maar sinds kort begrijp ik pas goed wat er echt aan de hand is en waarom mijn verder leven aan elkaar hangt van verkeerde keuzes. Ik besef mezelf nu dat ik een codependent ben. Jouw artikelen , Herman hebben mijn ogen geopend en ik ben ervan overtuigd dat de tijd is gekomen dat ik ga herstellen. Ik ben al 15 jaar in een burn-out en in de rouw omdat ik mijn enige kind (op dat moment) verloor aan de gevolgen van de meest erge vorm van Lymfeklier kanker. Jaren depressief geweest. Nu ben ik getrouwd met een wederom man met Narcistische trekken. Ik ben voorzichtig met beschuldigen omdat ik niet zo zeker ben van mezelf ben. Ik wordt al jaren online gestalkt. Al heb ik dit jaren niet door gehad. Hier in huis gebeuren al jaren dingen die ik nu ervaar als gaslichting. Ik heb een tweeling van 11 jaar. Ik ben uitgeblust bij tijd en wijlen. Ik ben nog lang niet klaar met mijn onderzoek, maar ik werk nu aan mezelf door aan de cursus van Herman mee te doen. Morgenochtend wil ik de webinar volgen. Ik ben voor mezelf een boek aan t schrijven en probeer via een andere organisatie weer aan te werk te komen. Zal een lang proces worden. Ik hoop dat mijn groei en het bewustwordingsproces er toe gaan leiden. Ik moet nog gaan uitvinden wie nu precies de stalkers zijn. Want het zijn er meer!
Gek genoeg ben ik wel gelukkig. Ik denk dat er licht aan de horizon is. Ik wil van mijn angst en twijfels af. Ik wil weer met rechte rug in het leven staan. Een goede moeder zijn! Op het moment dat ik dit op schrijf, dringt zich een gevoel van nervositeit op in mijn hartstreek en buik. Ik ben nog steeds onder invloed van alle Narcisten en Codepedenten die mijn pad hebben gekruist. Zowel vroeger als nu.
Dit was het voor nu.
Beste Lara,
Ik hoop dat je op een dag een andere associatie met jezelf kan krijgen dan een leugen van iemand anders. Je bent net zo goed als alle andere mensen en evenveel waard om hier te zijn. Ook jij kwam met licht en liefde om te geven. Je naam is mooi, maar mocht je het toch liever willen, dan kun je ook een eigen naam kiezen die meer klinkt zoals bij jou past. Veel succes in de cursus.
Proficiat, kerel. Je hebt het woordje “ik” ontdekt in de goede zin van het woord. Ik meen dat velen trots op je zijn. Schudt de monsters maar van je schouders, ze zijn niet eens echt. Jij Wel! Je bent een echte en waardevolle mens. Dat is een kostbaar geschenk. Je hebt de kracht gevonden om “ik” te durven zijn. Pluim voor jou!
Bedankt!
erg herkenbaar! Niet alleen het gedrag dat je beschrijft (de minachting, het omdraaien, er niet bij terecht kunnen, trappen na krijgen als je het moeilijk hebt, het kleineren, aanvallen, agressie) maar ook de gevolgen die het voor je heeft, en de late leeftijd dat het kwartje valt dat er iets goed mis is met haar. In mijn geval heeft mijn zogenaamde vader altijd partij voor haar gekozen, en zij voor hem, dus ik had het van 2 ouders te verduren.
Ik zeg eigenlijk altijd: van mijn moeder heb ik geleerd mezelf te haten. Van anderen heb ik geleerd van mijzelf te houden.
Fouten toegeven? Ze gaan nog liever dood.
Dank je voor je verhaal, dat sterkt mij ook weer, in het contact dat ik recentelijk (weer) verbroken heb. Maar deze keer in de 100% wetenschap dat niet ik, maar ZIJ gek zijn. Twee ouders die hun hele leven niets anders weten te verzinnen dan dat zij alles goed doen, en ik alles fout (nou daar krijg je een gezond zelfbeeld van zeg, 2 volwassenen die een kind wijsmaken dat alles aan het kind ligt, en gaat het kind er aan onderdoor dan is dat zó erg voor hen…….pffffff). Ik heb vorige week gezegd: Al heel mijn leven gebruiken jullie me als zondebok (en mijn god wat heb ik mijzelf gehaat, heel mijn 20er jaren heb ik in therapie gezeten om weer gezond te worden) en weet je, gaan jullie daar maar lekker mee door, maar ik doe er niet meer aan mee! Doei!
Elke dag voel ik me nu beter. de schuldgevoelens hebben geen vat meer op me, zij zouden zichzelf eens schuldig moeten voelen, maar dat voelen ze zich niet. Ik heb genoeg geleden, ik heb genoeg aan mezelf gewerkt, ik beloon mijzelf met mensen om me heen die er WEL op emotioneel vlak voor me zijn. Dat cadeau heb ik nu wel verdiend (ben 48 jaar, nu mag het wel eens 😉 )
Nogmaals dank voor je verhaal. Erg herkenbaar en daardoor steunend!!! XXXXXX
Graag gedaan en bedankt voor de reactie. Fijn dat anderen er steun aan hebben!
Heel duidelijk.
Ik ben nu 50 en heb nu pas door, dat de mishandeling, door moeder gegeveb
Dat je zelf als die stukken in jezelf moet oplossen. Zonder verwijt.
Maar hoe kan ik mijn jongste begrenzen als ik zelf niet weet hoe dit moet? Het is mij nooit geleerd!
Want narcistische trekken ga je ook nog overnemen en zo gaat het van generatie over op generatie.
Ik ga dit doorbreken de verantwoordelijkheid voor mezelf nemen!
Door deze dingen in mezelf op te lossen! En als jezelf bent geheeld dan pas kun je andere helpen!
Helen is een lang proces. En als je wilt doorbreken zul je daar hulp bij moeten zoeken denk ik. Dat doe ik ook. Best moeilijk. Jezelf vaak analyseren is een stukje. Maar niet altijd genoeg. Ingesleten gedrag is moeilijk te veranderen. Maar niet onmogelijk. Succes!
Dag Herman,
Graag wil ik je bedanken voor de gratis informatie die je verspreidt over narcistisch misbruik.
Ik wist niet dat ook vrouwen en moeders en zussen narcisten konden zijn.
Mijn ogen zijn geopend en ik heb veel gehad aan je tips.
An
Hallo An,
Bedankt en graag gedaan!
Vrouwen kunnen inderdaad ook narcist zijn. Er werd altijd vanuit gegaan dat dit vooral bij mannen voorkwam. In veel boeken en op veel websites wordt dit ook nog steeds verteld, maar dat is inmiddels achterhaald. De reden dat narcisme bij vrouwen minder bekend is is dat dit meestal verborgen narcisten zijn.
Met vriendelijke groet,
Herman
Per toeval kom ik dit artikel tegen en alle puzzelstukjes vallen op hun plaats.
Ik heb al jaren met mijn moeder gebroken en daar heb ik het moeilijk mee gehad omdat het je moeder is. Maar het ging niet meer omdat ze mijn kinderen ook ging manipuleren. Moest me altijd aanpassen en het hele leven draaide om haar. Ik bestond eigenlijk niet. Heel veel gebeurd maar na dit verhaal durf ik te zeggen dat ze narcistisch is. Voelt als opluchting en herkenbaarheid maar ook verdrietig dat mijn leven zo gelopen is
Bedankt voor je reactie. Ik had precies hetzelfde toen ik begin 2015 op een artikel over de narcistische persoonlijkheidsstoornis stuitte. Eerst was er de schok van herkenning. Daarna het verdriet dat mijn leven zo gelopen is. Maar inmiddels heb ik het geaccepteerd en ben ik bezig mijn eigen leven op de rails te zetten. Want de rest van mijn leven krijgt ze niet!
Veel sterkte toegewenst!
Herman
Wat een nare verhalen lees ik! Ik ben zelf opgegroeid met een vader die een openlijke narcist was (overleden in 2005) en een moeder die een verborgen narcist was (overleden in 2017). In ons gezin met 3 kinderen, constateer ik nu, dankzij mijn therapie, dat mijn oudere broer ook een openlijke narcist is en mijn jongere zusje tekenen vertoont van een verborgen narcist. Misschien heb ik ook narcistische trekjes (gekregen), maar ik heb altijd opengestaan voor therapie. Ik heb nooit een normaal gesprek kunnen voeren in ons gezin. Geen empathie en meelevendheid te bekennen. Ik heb in mijn jeugd altijd mijn mond moeten houden en heb constant mijn gevoelens en emoties moeten onderdrukken. Ik voelde me het zwarte schaap. Sinds een jaar heb ik alle contact verbroken met het gezin en voel me een stuk rustiger en sterker worden. Ik heb totaal geen contact met familie, omdat familieleden vaak onderling over elkaar roddelen. Daar wil ik niet mee bezig zijn.
Ik ben nu (een alleenstaande vrouw van) 62 jaar. Ik ben hoogsensitief (HSP) en ben de rest van mijn leven bezig met herstellen van mijn burn-out, dissociatie, hypoglykemie en concentratie- en geheugenstoornissen. Ik heb sinds januari 2015 de, voor mij, perfecte therapie gevonden. Ik heb elke dag nog steeds veel angsten die me belemmeren, maar ik weet de oorzaak nu daarvan omdat ik veel lees over narcisme. Ik weet nu, voor mezelf, de oorzaken en gevolgen van ons disfunctioneel gezin, ook al kunnen of willen andere gezins- en familieleden die niet begrijpen. In ons gezin mocht ik niet de vuile was buiten de deur hangen. Niet om reclame te maken, maar ik schrijf en publiceer sinds een jaar mijn gedachten in boekvorm via Amazon om me te uiten, want inhouden is ongezond. Dat merk ik nu, ik heb nu al 10 jaar een burn-out. Als kind was ik totaal onbewust van wat er gebeurde. Nu ik volwassen ben, word ik elke dag bewuster van het bestaan van narcisme en van hoe mensen (en familieleden) kunnen zijn! Ik wil de rest van mijn leven geen contact meer met narcisten!
Ik blijf veel informatie opzoeken over narcisme. Het e-book van Herman vind ik mooi kort en krachtig, gemakkelijk leesbaar en stimulerend om te lezen. Ik vind het een prestatie dat hij zijn akelige jeugd op een positieve manier heeft kunnen doorstaan en zich nu voor andere slachtoffers van narcistische mishandeling inzet!
Bedankt!
Beste Deni, Sterkte met je leven en goed dat je dit doet. Ik ga je voorbeeld volgen!
Ook ik heb een narcistische moeder, en daarnaast nog een zoon en zus met de stoornis. Mijn moeder vertelde mij dat ze een dochter met bruine ogen had willen hebben, alles wat ik presteerde trok ze naar zich toe. Toen ik na een scheiding een huurhuis kreeg toegewezen mocht ik haar wel dankbaar zijn dat ze de wethouder in haar kont had laten knijpen (toen kreeg je nog via de gemeente een huurwoning) , daardoor had ik nu een huis. Geslaagd voor de middelbare school: dankzij hun brief aan de examencommissie volgens mijn moeder. Haar mooiste verjaardag kado was een dag geen kinderen, of een dag dat wij allemaal onze kop dicht zouden houden. Was het schoolvakantie dan verzekerde ze ons al op de eerste dag dat haar mooiste dag zou zijn de dag dat wij allemaal weer opdonderden naar school. Ook mijn broer heeft veel meegemaakt met haar, sinds het overlijden van onze vader 10 jaar geleden is het gedrag van mijn moeder niet meer te verdragen voor mij, het nare is dat ze 92 is en mensen in haar omgeving haar een bijdehand zelfstandig vrouwtje vinden, wel fragiel.
Dat zorgt soms voor ongemakkelijke situaties wanneer ik iemand van haar familieleden tegenkom. Ik heb nu een fijne man waar ik al ruim 25 jaar mee samen ben, maar waarvan zij zegt: hij is dol op zijn schoonmoeder, ik zie hem wel kijken…… Vreselijk, ik heb zo een lieve man, hij wist sinds ze dat zei niet meer waar hij kijken moest. Toen mijn vader overleed heeft ze er geen traan om gelaten, ze heeft altijd net gedaan of hij er nooit geweest is. De begrafenis heb ik geregeld, zij heeft daar niks aan gedaan. Altijd als ik naar haar toe ging ging ik met lood in mijn schoenen. Ze was tegen mij vaak zo onaardig, terwijl ik alles voor haar deed. Mijn man ging op een gegeven moment aldoor mee als rugdekking. Op een gegeven moment, na een of ander rotgeintje heb ik besloten met haar te breken, ook met mijn familie, want waar zij zijn kan en wil ik niet meer zijn. De overige familie bestaat uit zware drinkers, zij zoeken elkaar nu allemaal op. het gekke is dat het nog maar kort is dat ik haar niet meer zie, maar dat ik al veel beter slaap. Sterkte voor al die mensen die met een narcist te maken hebben, en waarvoor maar een advies is: wegwezen bij zulke giftige mensen vandaan gaan!
Wat fijn dat je dit hebt gedeeld. Ik heb een narcistische moeder en een vader die haar dient. Mijn broer heeft al jaren het contact verbroken, en ik zit er tegenaan. Ga er stuk van dat ik geen familie heb en ook narcistische mannen aantrek. Ik moet sterk blijven, maar voel me zo eenzaam hierin, weinige snappen wat narcisme is of met je doey. Dank voor delen!
Ik heb sinds 2017 een relatie met mijn toekomstige man. Sinds ik hem heb leren kennen heb ik iemand die mij sterker maakt en in mij geloof, sinds dien het contact met mijn vader weer opgepakt en vele malen verbeterd. Nu sinds kort zijn we er achter in wat voor staat mijn moeder is een Narcist. We hebben stukjes laten lezen van een narcist en mijn vader zei gelijk dit is je moeder zo is ze altijd gewrest. Zoals u beschreef voor de buiten wereld waren we een perfect gezin maar binnen de muren niet en vooral tegen mijn vader en sinds de scheiding mijn schoonzus en broer. Nu ik een relatie heb ik en worden mijn broer en schoonzus als pionen gebruikt. Mijn broer wilt het niet inzien, die vind mijn moeder zielig.
Ik ben heel dankbaar voor uw verhaal, het helpt om dingen toe te geveb wat ze is en ook steeds meer dingen vallen op zijn plek
lieve mensen; ik ben brigitte, 53, herman zijn belevenissen zijn met mijn herinneringen aan mijn moeder en aan mijn jeugd heel erg vergelijkbaar, ik als oudste van 3 heb kontakt meerdere keren verbroken om me zelf te beschermen, haar lichamelijk geweld stopte toen ik 17 was, ben naar het buitenland gevlucht, psychisch heeft ze me verder getreiterd, liegen manipuleren dreigen, na meer als 10 jaar geen kontakt heb ik het 3 jaar geleden weer willen weten, of ze veranderd is, helaas nee, mijn vader heeft er altijd geholpen en toegestemd wat ze ook deed, ze lag overhoop met bijna iedereen van de wel, krijsen bekschuimen ordinaire taal en vloeken, je bent de nagel aan mn doodskist siekreet ellendeling kleremeid slet enz. met haar blik, valse samengeknepen ogen is in mn geheugen gegriefd, als het niet zo ging zoals ze wilde brak de hel los, mijn keuzes heeft ze door haar gedrag enorm beinvloed, via via heb ik 2 weken geleden gehoord dat ze overleden is, ze is niet meer, ik treur niet erom dat ze er niet meer is, ik treur erom dat ze niet kn staat is geweest voor mij een moeder te zijn zonder geweld en haat, ze heeft het dr graf ingenomen en het niet met me willen bijleggen, nooit een excuus gekregen, was tenslotre mijn schuld want ik was zo moeilijk opvoedbaar, ik ben niet naar de begravenis gegaan, heb een mooi bloemstukje gekocht, kaarsje aangedaan en een potje zitten te janken, ik hoop dat ze nu in vrede rust, haar geestesziekte heeft geen naam want ze keek er wel vooruit het na te gaan, alle anderen waren gek, ze zelf niet, het had zo anders kunnen zijn, waarom, wat had ik nog kunnen doen heb ik genoeg geptobeerd, waar is ze nu, ziet ze het nu wat ze mij en vele anderen aangedaan heeft, bestaat er vergeving na de dood, wat ik ook deed hoe ik ook was het was nooit goed of goed genoeg, en daarmee zal ik levenslang te kampen hebben ondanks therapien en lieve mensen om me heen, waarschijnlijk had ze een mix narzisme bipolaire storing en schizofrenie, die vrouw die me geboren heeft, ik tot moeder maakte en er sinds 2 weken niet meer leeft, stille groet
Beste Herman en Wilma, moedig dat jullie jullie verhaal zo kunnen neerpennen. Ik heb slechts nog maar stukken gelezen, want het is zo veel om te lezen. Maar bij hetgeen ik tot nu toe al gelezen heb, krijg ik de krop in de keel en springen mij de tranen in de ogen. Ik heb ook een ellendige jeugd gehad door beide ouders, elk op hun eigen manier en toch eigenlijk gelijk,allebei narcistisch, en tot op vandaag zit ik ermee in de knoop en belemmeren zij mijn leven. Ik ben 56 jaar alstublieft. Ik heb nog 2 zussen en 1 broer en waar ik mij dan niet in julllie verhaal herken is dat ze enkel zo deden en doen tegen mij en niet tegen hun 3 andere kinderen . Ik stel mij dan de vraag of ze dan wel narcistisch zijn. Ik heb ook al zo dikwijls alles eens willen opschrijven, maar ben niet zo getalenteerd als jullie.
Hallo Ingrid,
Bedankt voor je reactie.
Wat betreft je broer en zussen zou het inderdaad kunnen dat zij de “golden childs” waren. Meestal krijgt het meest gevoelige kind de rol van het zwarte schaap.
Met vriendelijke groet,
Herman
Beste Ingrid, schrijf het alsjeblieft wel allemaal op… al is het alleen maar voor jezelf! Het zal je enorm helpen om alles op een rijtje te zetten. Je kunt er daarna op een andere manier naar kijken en jezelf hopelijk bevrijden van de invloed die je ouders nog steeds op je leven hebben. Liefs en sterkte wens ik je!
Wat een wijf zeg! ik had ook een moeder die dergelijke trekjes had,b.v. als ik iets rots had meegemaakt, nam ze het altijd op voor die ander,nooit voor mij, onder het mom van “goede opvoeding”. ze probeerde mij een sociale nep opvoeding te geven, maar dat had ik zelf wel een beetje door.mijn vader had dat ook door, en stak er wel ern stokje voor als ze te ver ging.ik weet nog dat hij vaak de zin gebruikte ” opvoeden dat doen we niet”.ze hadden een rot huwelijk,wel blij dat ze niet helemaal haar zin heeft gekregen, maar als ik in de problemen zat, had ik nooit iets asn haar.afz.nicole
Dan is je moeder net zoals een verborgen narcistische vrouw die ik ken. Die doet dat ook. Als je verkracht bent neemt zij het op voor de verkrachter. Dat deed ze!
Ze draait alles om. Haar kind heeft ook niets aan haar. Ze mishandelt haar zoon. Ze heeft hem zelfs in een inrichting getreiterd. Elke week treitert ze hem daar. Het personeel doet niets, al heb ik hen gewaarschuwd.
De vrouw vertelt mij elke keer smakelijk hoe ze haar zoon treitert. Wat ze tegen hem zegt. Hoe ze tegen hem doet. Ze doet net zo tegen hem als onze kwaadaardig narcistische vader tegen ons deed.
Het personeel van ’s Heeren Loo houdt het in stand. De vrouw zondert zich met haar zoon af. Op zijn eigen kamer dus het personeel merkt niet wat er gaande is. Mijn waarschuwingen slaan ze in de wind.
Dat gaat nu al jaren door en niemand helpt die arme man. Zo wordt hij door zijn hoogbejaarde schattige oude grijze kleine moedertje de dood in getreiterd.
Iedereen trapt in haar mooie woorden en haar filosofische afleidingsmanoeuvres.
Het tehuis waar de man zit heeft ondertussen wel een gps tracker aan zijn rolstoel gemaakt en een soort babyfoon in zijn kamer gezet zodat het tehuis wat in de gaten kan houden wat de verborgen narciste haar zoon aandoet. Zodat haar praatjes zijn te controleren en men kan zien waar ze met hem heen rijdt in zijn rolstoel. Het helpt in zoverre dat de narciste zich wat inhoudt. Dat is wat ze me vertelt tenminste.
Het is zo’n misselijk wijf, vorige week heb ik besloten er geen omgang meer mee te hebben. De zoon kan ik toch niet helpen, als de instelling hem niet helpt. Ze proppen hem daar alleen maar vol pillen om hem rustig te houden. Zodat hij niet opstandig wordt tegen zijn “mama” die hem misbruikt.
Hij was een snuggere jongen en zie wat er van hem geworden is na al het narcistisch misbruik. Je wordt er ziek van.
Wat een herkenbaar verhaal. Mijn moeder is ook een narcist en ik heb haar al 30 jaar niet gezien. Ze heeft vier kinderen waarvan ze er drie zwaar mishandeld heeft. De jongste, een zoon was haar lieveling. Ook haar man, mijn vader, werd geslagen en ze vochten ook letterlijk met elkaar. Sloegen elkaar de kamer door. Dit lag niet direct aan mijn vader, mijn moeder bleef maar zuigen en zuigen. Ik heb twee broers en een zus, die ik om die reden niet meer zie. Ik heb als het ware geen familie meer en heb daar tot mijn 50ste enorm veel verdriet van gehad. Het deed echt lijfelijk pijn. Elke dag ging ze als een bezetene tekeer en elke dag werden we geslagen, geschopt, bedreigd (ik rijg je aan het mes). Ze sloeg ook met de achterkant van een mes op de knokkels van mijn vingers. Het hele gezin werd tegen elkaar opgezet. Vooral mijn zus en ik werden dagelijks geslagen. Wij plasten ook uit angst in onze broek. Toen stelde ze dagelijkse onderbroekencontrole in. Mijn zus en ik moesten ons helemaal uitkleden en naakt voor haar en mijn vader staan. Ze pakte onze onderbroek en ging er zelfs aan zitten ruiken. Mijn opa en oma woonden naast ons en bij oma had ik schone onderbroeken liggen. Waren ze vies dan zou oma ze wassen zodat ik altijd een schone onderbroek had. Maar het maakte niet uit. Een natte onderbroek of een schone, we werden bont en blauw geslagen met de mattenklopper die tussen mijn ouders in stond. “De vouwen zitten er nog in dus je hebt in die andere broek geplast”. Ook werd ik voor alles uitgemaakt. “Je bent een vuile hoer” of “je lijkt wel een kermisattractie met die oorbellen”. Ze heeft me ook een keer opgesloten in de gangkast onder de trap en heeft me daar een uur laten zitten. Zij ging boodschappen doen. Ik kon alleen maar in elkaar gedoken op een rieten stofdoekenmandje zitten.
Mijn vader was gek op mij ik was zijn lieveling. Mijn moeder was daar stinkend jaloers op. Daarom begreep ik ook niet dat mijn vader mij ineens wakker sloeg vanuit mijn slaap. Ik lag in bed. Hij sloeg al zijn agressie er uit op mij. “Om jou hebben we altijd ruzie, was jij maar nooit geboren” zei hij. De volgende ochtend deed hij poeslief alsof er niets aan de hand was maar dat kon ik dus niet. Ik zei “goedemorgen majesteit”. Weer sloeg hij me keihard. Ik was toen 10 jaar. Toen heb ik een zelfmoordpoging gedaan en de pillen van mijn moeder ingenomen (saresta). Ik werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht waar mijn maag werd leeggepompt. Dagen daarna was ik nog van de wereld. Mijn broers en zus weten daar niets van. Mocht niet over gepraat worden. Ik mocht een cadeautje uitkiezen als ik maar mijn mond hield. Mijn vader werd ook geslagen door haar op zijn kale hoofd met een ijzeren blik (van een stoffer en blik). Tot bloedens toe. Ook de hond die we hadden werd door haar geschopt en geslagen. Om een lang verhaal iets korter te maken. Mijn zus is van huis weggelopen en kwam in een pleeggezin terecht. Ik ben op mijn zestiende uit huis gegaan en gaan werken in een bejaardentehuis waar ik gelukkig intern kon wonen. Daarna ging ik op kamers wonen, later in een flat en heb ik jaren lang een baan bij de gemeente gehad. Ik heb er nooit goed over kunnen praten. Het is namelijk bijna niet te geloven en bovendien wie zou het willen horen. De kinderen onderling zijn ook negatief naar elkaar toe en geven elkaar ook overal de schuld van. Dat is jammer want het zijn stuk voor stuk lieve mensen. Ik heb ze jarenlang vreselijk gemist en heb me er nu in berust. Mag ook wel ik wordt dit jaar zestig. Ben een narcistische man tegengekomen waarmee ik lang samen ben geweest maar ook weer van gescheiden. Ik heb gelukkig 1 lieve zoon. Mijn ex -man probeerde mij ook zwart te maken tegenover mijn zoon maar daar ben ik heel bewust mee omgegaan. Was wel op mijn tenen lopen maar ik heb een goede band met mijn zoon. Ik heb het niet laten gebeuren dat hij die band tussen mij en mijn kind kapot zou kunnen maken. Ook mijn moeder had verder gemene streken. Toen wij, haar kinderen, een vriend/vriendin kregen, zei ze tegen hen: “ik wil weleens met jou praten. Dan kan ik je vertellen wat voor een rot karakter mijn kind heeft”. Ook die relaties wilde ze kapot maken. Inmiddels is ze 89 jaar en drie van de vier kinderen hebben geen contact meer met haar. Ik ben de eerste die het contact verbroken heeft. Ik wilde er een boek over schrijven maar ik durf het nog steeds niet. Nog steeds bang. Ik heb geen normale veilige jeugd gehad, het was leven in oorlogsgebied. Bukken als er weer klappen kwamen. In elkaar krimpen als er weer geschreeuwd werd. Ook toen ze later een kamer ging verhuren en een schoondochter kreeg ging ze tegen die mensen tekeer. Het walgelijke van alles is dat ze een heleboel vriendinnen heeft en met haar schijnheilige smoel vooraan in de kerk zit. Ik leef erg op mezelf. Heb geen vertrouwen meer in mensen ook niet in hulpverlening. Babbel korte gesprekjes met mensen op straat of in de supermarkt en geniet in mijn uppie van de allerkleinste dingetjes. Dit is nog maar een klein deel van het al lange verhaal. Er is zoveel gebeurd. Ze is nu 89 jaar. Onkruid vergaat niet. Ik ben benieuwd wie haar begrafenis gaat regelen, want wij, de kinderen doen het niet. Mijn zoon heeft ze nooit gezien. Mijn stelling is namelijk dat als je je eigen kind niet accepteert, hoef je ook je kleinkind niet. Ik heb haar niet de kans gegeven om ook hem kapot te maken. Hoe pijnlijk ook, dan beter geen familie als zo’n familie. De jongste broer heeft niks meegekregen van alle mishandelingen omdat hij een nakomertje is. Iedereen heeft het weer op een ander niveau beleefd. Ik wens jou veel succes in je leven. Probeer van de allerkleinste dingen te genieten. Een dier, muziek, een wandeling in de natuur. En continu tegen jezelf te zeggen “zo slecht als zij zegt dat ik ben, kan ik nooit zijn want………” vul dan voor jezelf een heleboel positieve dingen in.
Wat erg dit. Mijn God. Je hart doet pijn als je het leest. Goed dat je je zoon beschermd hebt. Het is het beste wat je kon doen.
Het boek van Carolien Roodvoets, Niemandskinderen is in dit verband ook een interessant boek om te lezen.
Bedankt voor de tip. Het boek is hier te bestellen.
Ik heb het boek ook toegevoegd aan de boekenpagina https://www.narcistontmaskerd.nl/boeken-over-narcisme/
Zeker heel herkenbaar, Herman. Wat een naar verhaal. Ik vind het heel sterk van je dat je dit forum bent begonnen. Goed bezig, man.
Als je zo n moeder hebt, is dat bijna per definitie een zwaar leven dat je moet leiden. Je kunt je talenten en je intelligentie niet echt benutten. Ik ben ook voor dom versleten, maar ik werd op mijn 32e toegelaten tot de universiteit in Leiden om Archeologie te studeren. Ik heb mijn Bachelor gehaald en toen was de koek helaas weer op. Doodmoe en blut.
Ik werd net als jij op de lagere school gepest. Al jaren voor ik wist dat mijn moeder een narcist is, begreep ik dat ik door haar een vergrote kans liep om gepest te worden. Ik zei ook altijd dat mijn moeder de ergste pester van allemaal was. Ik kwam er afgelopen januari achter dat ze een narcist is door een filmpje op youtube van Petra Joy van Deijl. Zij besprak de 12 kenmerken van een narcist en het klopte als een bus. Petra heeft een hele reeks filmpjes op youtube gezet waarin ze rustig onderwerpen bespreekt waar mensen haar vragen over stellen. Ze is zelf ervaringsdeskundige.
Beste Herman,
wat is dit allemaal herkenbaar.Bedankt voor het e-book, daar heb ik enorm veel aan. Ik lig momenteel in een vechtscheiding, (na 29 jaar getrouwd te zijn geweest) mijn ex is een narcist,alle punten van een narcist. Mijn moeder is erg manipulatief, ga steeds meer van een narvist herkennen in haar.Ikzelf ben erg beschadigd maar ik heb een sterke vrouwen cursus gedaan Super goed! En heb de juiste psygoloog. De kinderen (4) waarvan 3 volwassen zijn ook beschadigd ik dacht ze te kunnen beschermen maar merk nu dat ik dat nooit heb gekunt. Hij stookt ze momenteel tegen me op. Behalve de oudste, hij is ook flink opgelicht door z’n vader en zit momenteel in een persoonlijk proces dat hij afstand van vader neemt. Één dochter probeert mij los te laten , maar komt gelukkig steeds terug. Ik heb het er moeilijk mee maar begrijp het wel, ik praat niet, ze weten zelfs niet dat vader een narcist is. Ik ben ontzettend blij je e-book ontvangen te hebben, ben je dankbaar. Je zult er velen mee kunnen helpen en hoop nog vele meer.Weet niet of het de bedoeling was om mijn verhaal te laten horen? Je hoeft het niet te plaatsen. Vr.groet Annelies
Hallo Annelies,
Bedankt voor je reactie. Ik vind het juist heel goed als mensen hun verhaal hier, of op het forum, vertellen.
Met vriendelijke groet,
Herman
Mooi dat je zo open en kwetsbaar over je leven vertelt. Het riep erg veel herkenning op en ook ik zat weer even terug in de tijd naar oude herinneringen te kijken. Je e-book met tips was ook al zo’n eyeopener. Bedankt. Ik ben echt dankbaar dat je op mijn pad bent gekomen.
Bedankt. Goed om te lezen dat mensen iets aan mijn website en e-book hebben. Eerlijk gezegd vind ik het best wel een beetje eng om dit allemaal onder mijn eigen naam op internet te zetten.
Wees fier op jezelf Herman. Ik ben blij dat ik heb ingetekend op de Webinar en dat ik in de verhalen van u en de andere schrijvers en schrijfsters heel veel herken. Eindelijk valt er een puzzel in elkaar. Bij mij kreeg mijn stiefmoeder de naam van schizofrenie, maar het is vergelijkbaar. Ik was niet de slimste van de klas, maar was toch bij de betere. Door mijn gebrek aan zelfvertrouwen heb ik heel veel verkeerde keuzes gemaakt in mijn leven. Nu ben ik 60 jaar en nu pas kan ik genieten van mijn leven alleen in mijn cocon. Ik ben u dan ook dankbaar dat u dit in elkaar hebt gestoken. Proficiat.
Veel herkenning….
Ik had het geluk dat mijn vader lang sterk genoeg was…
Tot ie dood ging…
Toen was het ook snel over.
Huis uit en contact verbroken.
Moedig om dit te schrijven. Helpt mogelijk om het een plek te geven voor jezelf, maar bovenal (mi) OM ANDEREN TE HELPEN HET EERDER IN TE ZIEN! Ik ben trots op je! :))
Ja, deze website helpt heel goed om inzicht te krijgen, ook in je eigen gedrag en om alles te verwerken.