Is mijn vrouw een narcist? - Narcisme in relaties https://www.narcistontmaskerd.nl/forum/narcisme-in-relaties/is-mijn-vrouw-een-narcist/ Forum voor en door slachtoffers van narcistisch misbruik. nl-NL Fri, 29 Mar 2024 12:31:51 +0000 wpForo 60 RE: Is mijn vrouw een narcist? https://www.narcistontmaskerd.nl/forum/narcisme-in-relaties/is-mijn-vrouw-een-narcist/#post-1192 Thu, 01 Jun 2023 11:57:50 +0000 Narcisme in relaties Fraukeld https://www.narcistontmaskerd.nl/forum/narcisme-in-relaties/is-mijn-vrouw-een-narcist/#post-1192 RE: Is mijn vrouw een narcist? https://www.narcistontmaskerd.nl/forum/narcisme-in-relaties/is-mijn-vrouw-een-narcist/#post-1133 Wed, 26 Oct 2022 19:14:31 +0000 Hallo Harry,

Hoe gaat het nu met jou? Het is inmiddels 2 jaar geleden, ben je gescheiden en zijn er uiteindelijk problemen van gekomen? Of viel het mee.. dat hoop ik.

Ik vraag dit omdat ik momenteel in exact dezelfde situatie zit..mn kinderen zijn iets ouder maar ik herken alles.

 

Gr. Willem

]]>
Narcisme in relaties Willem https://www.narcistontmaskerd.nl/forum/narcisme-in-relaties/is-mijn-vrouw-een-narcist/#post-1133
RE: Is mijn vrouw een narcist? https://www.narcistontmaskerd.nl/forum/narcisme-in-relaties/is-mijn-vrouw-een-narcist/#post-668 Tue, 18 Aug 2020 08:17:35 +0000 Dank je wel voor je reactie Saar, deed me goed om te lezen :-). 

]]>
Narcisme in relaties HarryS https://www.narcistontmaskerd.nl/forum/narcisme-in-relaties/is-mijn-vrouw-een-narcist/#post-668
RE: Is mijn vrouw een narcist? https://www.narcistontmaskerd.nl/forum/narcisme-in-relaties/is-mijn-vrouw-een-narcist/#post-648 Thu, 06 Aug 2020 07:33:50 +0000 Beste HarryS,

We zijn mensen toch, mensen kunnen niet overzien wat er allemaal onderweg kan gebeuren en hoe onze keuzes uitpakken. Je wilde graag een kindje, je dacht dat deze vrouw een 9+ was en alhoewel je het een beetje snel vond gaan, was je ook al op een leeftijd waarop je dacht eens serieus te willen gaan voor een relatie. Het zijn volkomen normale gedachten en gevoelens. De moeder van jullie zoontje zou oprecht eens kunnen gaan kijken waarom ze steeds overal ziet dat jij haar niet genoeg lief zou hebben of te weinig aandacht geeft. Uit wat je mij vertelt heb je haar alles gegeven en nog ziet ze dan net dat ene waarop je dan net even niet de aandacht had, en dat is dan blijkbaar de rede om boos te worden. Hoe je dat went of keert, dat is en blijft ongezond om zo naar mensen te kijken en het kan haar echt helpen wanneer ze daar zelf serieus naar gaat kijken. Goed uiteindelijk is dat voor een therapeut om uit te vogelen met haar en jou, maar deze patronen heb ik vaker gezien bij mensen die heel erg moeilijk doen over contact. Alsof ze steeds opnieuw het bewijs zien, wat er naar alle redelijkheid niet is.

Wat ik ook lees over jou is dat je een vader bent die echt veel voor zijn kleine over heeft. Je doet je best en je geeft wat je te geven hebt. Ik vind het een mooie eigenschap in een man en menig vrouw zou zo een vader voor haar kindje willen zien. Je hoeft niet perfect te zijn in alles he, je mag net als ieder ander een mens zijn, een echt mens, een vader.. dat is alles wat die kleine nodig heeft.

]]>
Narcisme in relaties Saar https://www.narcistontmaskerd.nl/forum/narcisme-in-relaties/is-mijn-vrouw-een-narcist/#post-648
RE: Is mijn vrouw een narcist? https://www.narcistontmaskerd.nl/forum/narcisme-in-relaties/is-mijn-vrouw-een-narcist/#post-646 Tue, 04 Aug 2020 09:24:11 +0000 Hallo Saar,

Mijn zoon is bijna één jaar. Zo jong al uit elkaar gaan valt sowieso als behoorlijk falen, alsof ik een ondoordachte keuze heb gemaakt en zijn toekomst voor lief neem. Ik vind je advies overigens een heel sterke, dan kan ik ook objectief zeggen dat ik er zelf alles aan heb gedaan of heb willen doen. Als ze er mee instemd kan het alleen maar beter.

]]>
Narcisme in relaties HarryS https://www.narcistontmaskerd.nl/forum/narcisme-in-relaties/is-mijn-vrouw-een-narcist/#post-646
RE: Is mijn vrouw een narcist? https://www.narcistontmaskerd.nl/forum/narcisme-in-relaties/is-mijn-vrouw-een-narcist/#post-638 Sun, 02 Aug 2020 09:08:40 +0000 Dag HarryS,

Je klinkt helder en je kent je doel, je middelen en je hebt overal over nagedacht. Dat maakt je positie sterker. Ja ik kan begrijpen dat je voor de binding gaat met je zoontje en dat is heel erg reëel wat je daar zegt. Dit zijn zijn bindingsjaren en vormt hem naar de toekomst toe. Ik kan me goed voorstellen dat je hier een punt van maakt en dat als een prioriteit ziet. Mag ik vragen hoe oud je zoontje nu is?

Zou je haar wel naar therapie kunnen krijgen, of daar toe poogt dan heb je voor een rechtzaak een extra poging gedaan om jullie te helpen en heeft ze duidelijk niet meegewerkt, dan maakt je daar een extra punt mee. Wanneer ze wel meegaat in therapie kan het ook in je voordeel werken.

Ik hoop echt dat het je lukt om niet teveel vermoeid te raken, dat is echt heel belangrijk.

]]>
Narcisme in relaties Saar https://www.narcistontmaskerd.nl/forum/narcisme-in-relaties/is-mijn-vrouw-een-narcist/#post-638
RE: Is mijn vrouw een narcist? https://www.narcistontmaskerd.nl/forum/narcisme-in-relaties/is-mijn-vrouw-een-narcist/#post-631 Fri, 31 Jul 2020 08:45:29 +0000 Dank je wel voor je reactie. Het is inderdaad een groot energielek..

Het is nu zo verdeeld dat ik een papadag heb, zij twee mamadagen, een dag opa en oma 1 en een dag opa en oma 2. Weekend is samen, al heeft zij soms een dienst. Tijdens de coronacrisis hebben we ervoor gekozen om opa's en oma's niet over de vloer te laten komen maar heb ik zowel gewerkt als de zorg gedaan. Dat betekente eigenlijk dat ik als hij sliep kon werken en de rest de focus op de baby had, in de avonduren trok ik het werk wat was blijven liggen bij. Mijn band is dan ook hecht maar die van haar uiteraard ook. Ik ben daarom bang dat het weggaan ook invloed zal hebben op de binding met de baby. Als het zo ver komt zou ik willen proberen de huidige afspraken te handhaven maar dat ik op de opa en oma dag van mijn ouders een halve dag werk en die uren in de avond bij trek en in het weekend een dag krijg. Dan zou ik dus 2 volledige dagen inclusief een middag . Voor de kleine betekent dit dan ook de minste wijziging in schema en patronen. Ik zou dan tijdelijk bij mijn ouders intrekken (alle spullen zijn daar aanwezig) en zou ook betekenen dat er voor alsnog geen nieuwe verblijfplaats voor hem bijkomt (en dat zie ik als positief). Dan kan de scheiding rustig afgehandeld kunnen worden en kan ik een nieuwe huis kopen (ik wil niet huren). Kopen kan ik pas als de partneralimentatie is vastgesteld. Als zij het proces gaat frustreren zal ik een spoedbeslissing van de rechter afdwingen. Ik heb nog een stok achter deur, bewijs dat ze toegeeft dat ze me geslagen heeft en waarmee ik eventueel aangifte mee kan door voor huiselijk geweld. Maar dat is niet de persoon die ik wil zijn en dan is de relatie na scheiding ook helemaal kapot mee.. 

Wat betreft therapie, ze is niet vatbaar voor de mening van ander en vindt eigenlijk altijd dat zij gelijk heeft dus dat zie ik niet zitten...

]]>
Narcisme in relaties HarryS https://www.narcistontmaskerd.nl/forum/narcisme-in-relaties/is-mijn-vrouw-een-narcist/#post-631
RE: Is mijn vrouw een narcist? https://www.narcistontmaskerd.nl/forum/narcisme-in-relaties/is-mijn-vrouw-een-narcist/#post-630 Thu, 30 Jul 2020 19:09:13 +0000 Beste HarryS

 

Na het lezen van je verhaal kon ik me voorstellen dat het heel vermoeiend kan zijn om zo te leven. Ik werd er eerlijk gezegd al moe van bij het lezen, niet van jou, maar wel van wat je schreef dat je allemaal hebt moeten aanhoren en beleven.

 

Ook je zorgen om je kind en of je hem nog kan zien kan ik me goed voorstellen. Zie je kans om snel een eigen woning te realiseren? Dan zou dat je zaak er beter doen voorstaan wanneer je voor een omgangsregeling gaat. Als ik je zo lees draag jij een enorm groot aandeel van de zorg over jullie kind als ik het goed begrijp, klopt dat? Dat is ook iets wat je wel zou kunnen helpen wanneer je een goede omgangsregeling wilt treffen.

 

Misschien helpt het om je in te lezen in de materie over omgangsregelingen en mensen met ervaring hiermee vragen naar hun ervaringen. Het kan je helpen een beeld te vormen in hoeverre je sterker kan staan voor een goede omgangsregeling en wat je sterke punten zijn en wat je kwetsbare punten zijn. (Uiteraard omdat je deze te kunnen versterken). In dat opzicht zou ik niet snel een beweging maken maar juist heel goed observeren en bekijken van de mogelijkheden en je niet uit te spreken naar haar toe over je eventueel te zetten stappen. Geef haar niet het voordeel hiervan. Zwijgen en gedwee lijken kan wel eens meer opleveren en geeft op zijn minst de tijd die je nodig hebt om je voor te bereiden.

 

Wanneer ze uitspreekt dat ze alles zal doen om je zoon bij je weg te houden zal ze dat ook waarschijnlijk pogen te doen, maar daarmee krijgt ze niet vanzelfsprekend altijd haar gelijk in de praktijk. Het kan wel een lelijke vechtscheiding worden zo en lang duren.

 

Of ze nu narcistisch is of niet, ze is in ieder geval toxisch bezig. Hebben jullie ooit overwogen om met elkaar in relatietherapie te gaan? Staat ze open voor hulp hierin? Wellicht is het voor jou wel helemaal over en wil je het niet eens meer proberen, maar het lijkt erop dat deze dame heeft besloten niemand meer te vertrouwen en alles op alles te zetten om zich veilig te weten in de relatie door een verre gaande van controle uit te oefenen. Ergens is het leven voor haar ook niet goed gegaan en hulp vragen zal haar goed kunnen doen en daarmee ook goed voor het kind en wellicht voor jou ook.

Ik wens je veel goeds op je pad  ? 

]]>
Narcisme in relaties Saar https://www.narcistontmaskerd.nl/forum/narcisme-in-relaties/is-mijn-vrouw-een-narcist/#post-630
Is mijn vrouw een narcist? https://www.narcistontmaskerd.nl/forum/narcisme-in-relaties/is-mijn-vrouw-een-narcist/#post-629 Thu, 30 Jul 2020 12:03:09 +0000 De eerste paar maanden was onze relatie echt top te noemen. Het was hartstochtelijk en ik was verliefd. Hetgeen wat me bij haar direct aantrok was het feit dat ze onafhankelijk was; een leuke baan had, een koophuis dat helemaal op orde was en een hond. Daarnaast was ze niet een typisch meisje meisje maar vond ze bijvoorbeeld ook Marvel films leuk. Al vrij snel besloot zij dat we moesten gaan samenwonen, ik ging na wat tegenwerkingen daar in mee want ik was toch zo gek op haar? 

Het samenwonen ging eigenlijk prima, al kon ze soms ontploffen vanuit het niks maar in grote lijnen voelde ik me op mijn plaats. Wel merkte ik aan haar dat zij behoefte had aan meer tijd samen dan ik zelf. Ze vond dat ik haar echt op nummer 1 moest zetten en daarom wat dingen moest veranderen aan mezelf. Gameavonden met vrienden? Kom op zeg, ben je een klein kind? Ik wil een man en geen klein kind.

Dat accepteerde ik omdat ik ook wel vaak van huis was en mijn ex ook wel eens dat signaal gegeven heeft(dinsdagavond, vrijdagavond en zondagmiddag doe ik aan teamsport). Dan ook nog een avond van huis zijn? Dat ging er bij haar niet in. Ik vond ook wel dat het tijd werd, ik ben de 30 gepasseerd, om eens serieus voor een relatie te gaan. 

Na enkele maanden samenwonen (na 9 maanden relatie) wilde ze een baby van me. Zelf had ik wel een kinderwens maar voor mijn gevoel vond ik het wat te snel gaan. Dat vertaalde ze naar: je hebt geen vertrouwen in de relatie. Ze werd boos en gaf aan dat ze geen zin en tijd had om tijd te verspillen aan een relatie zonder toekomst. Ik mocht kiezen, of uit elkaar of serieus voor een baby gaan. Toen heb ik gekozen voor het laatste.

In de tussentijd kwamen er ook wel wat scheurtjes in onze relatie. Ik merkte dat dingen die voor mij belangrijk waren maar zij vervelend vond niet relevant waren voor haar. Zo wilde ik een keer per week bij mijn ouders langsgaan en eten maar dat vond zij onzin. Ze wilde geen verplichtingen en wanneer kwamen mijn ouders een keer langs? We moesten altijd langs hun. Daarnaast zei ze dat ze veel gek waren op mijn broertje dan op mij en vroeg ze zich af waarom ik zo gek op ze was. Het kwetste me maar ergens vond ik ook wel weer dat ze een punt had. Waarom kwamen mijn ouders nooit langs ons? Het stukje van mijn broertje herkende ik niet en besloot ik maar te vergeten. 

Ook kreeg ik langzaam het gevoel dat ik het nooit goed bij haar kon doen. Hoe erg ik mijn best ook deed, het voldeed niet aan haar eisen. Ik beredeneerde dat ik meer een 6- persoon ben en zij een 9+. Daarnaast nam ik niet alles zo serieus en zij wel. Het bed opmaken en verschonen? Zo gedaan.. Tot haar woede had ik de deken niet op haar manier neergelegd en in het bed gestopt. Voor mij, misschien omdat ik een man ben, totaal ondenkbaar om een hele avond boos over te zijn. Daarnaast had ze altijd de behoefte om in mijn telefoon te kijken en dan conclusie te trekken die er niet waren. Ze gaf aan dat ze uit een relatie kwam waarin hij vreemd ging en haar zelfs sloeg dus ik liet het gebeuren om haar vertrouwen op te kunnen bouwen en te herstellen. Daarnaast ben ik een trouwe hond en had ik niks te verbergen. 

3 maanden later waren we zwanger en toen ging het opeens snel. Voor al haar wangedrag had ik wel een verklaring die ik vaak bij mezelf, onze verbouwing (zeer stressvol) of de hormonen zocht. In die tijd was er bijvoorbeeld geen ruimte meer voor sport en vriendschap wat ik zoveel mogelijk wel probeerde te bewaken maar dat leidde alleen maar tot ruzies. Hoe ik kan gaan sporten als zij als hoogzwangere vrouw op de bank ligt? Ik zou haar moeten verzorgen en als een man bij haar moeten zijn. Een keer liep de ruzie zo hoog op dat ze me in mijn gezicht spuugde. Zodra ze echt boos wordt lijkt ze geen zelfcontrole meer te hebben. Excuses deed ze niet aan. Dat ik maar mijn excuses maakte voor al die vreselijke dingen die ik tegen haar gezegd had. 

Dit en veel andere voorbeelden (zie beneden) leidde er toe dat ik het gevoel had dat ik op eieren begon te lopen thuis. Elke vorm van feedback of kritiek leidde tot boosheid en woede. Vrienden die vroegen om wat te gaan doen? Wat een stress, ik moest het perfecte moment afwachten om dat te vragen anders was er weer gedoe. De meest vervelende vraag was nog wel: wat vind je van mijn outfit? Was ik negatief omdat het niet op elkaar stond kon ik nooit eens wat positiefs zeggen en kon ze woedend worden. Was ik positief kon ik nooit eens uit mezelf een compliment geven en moest ze er altijd naar vragen. Ze verwachtte eigenlijk elke dag complimentjes over haar voorkomen. 

Na de bevalling wilde ik er zoveel mogelijk zijn en nam ik de nachtelijke voedingen en ochtendvoeding op me. Zo kon ik voor het werk er toch zijn voor de kleine en een band opbouwen. Daarnaast stond ik op in de nacht als hij wakker werd om hem te troosten. In de ochtend liet ik dan nog de hond uit, steriliseerde ik de spenen, ruimde de vaatwasser uit, verschoonde de luieremmer en prullenbakken. Erna ging ik werken om erna nog te poetsen. Dat deed ik maar al te graag maar een keer een blij gezicht of compliment kon er niet van af. Ik poetste niet goed genoeg en waarom hielpen mijn ouders niet? Mijn moeder was zon luie kut, die werkt toch niet? (ja je leest het goed). 

Ik vroeg haar met klem nooit meer zon uitspraken over mijn moeder te doen en bood voor de rest maar mijn excuses aan om haar te pleasen en van het gedoe af te zijn. Ik wilde gewoon even rust aan mijn hoofd. Maar even wat tijd voor mezelf en een boek lezen? Helaas, dat ik maar eens wat tijd en energie in de relatie stak. Elke minuut die ik niet aan haar besteedde of iets zonder haar wilde doen waren volgens haar alleen maar kenmerken dat ik een egoist was. Ik dacht alleen mezelf.

Zo kwam ik eigenlijk steeds verder van mezelf (mijn eigen ik) af te staan. Zaken die ik leuk en belangrijk vond telde niet mee en aangezien ik veel te conflictvermijdend ben ging ik er dan maar in mee. Ook merkte ik dat de persoonlijke aanvallen van haar op mijn eigen persoon me eigenlijk niet eens meer wat deden, met als ultieme dieptepunt meerdere slagen in mijn gezicht nadat ik aangaf dat ik het niet oke vond dat ze na een dag werken de hele tijd om haar telefoon zat en de baby geen aandacht gaf (vertaling: jij vindt dat ik een slechte moeder ben en wie denk je wel niet dat je bent?). 

Mentaal raakte ik eigenlijk steeds verder op omdat ik vond dat ik niet mezelf kon zijn en mijn dag zo'n beetje bestond uit maar klusjes doen om haar blij te maken. Ontspannen lukte eigenlijk steeds minder. Ik wist dat de hele situatie totaal niet oké was maar vond de energie om door te gaan in mijn kindje waar ik zielsveel van hou. Daarnaast, als ik maar zoveel mogelijk doe wat zij wilt, valt het eigenlijk ook wel mee. Hoe ver ik ook van mezelf af dreef dat was wel de oplossing. Natuurlijk merkte ze dat ik haar minder zag zitten en het klagen dat ik haar geen liefde gaf kwam bijna elke dag langs. Mijn response was vaker, wat doe je zelf dan er voor? Wanneer pak jij mij vast of zeg je eens wat leuks? Alles moet van mij komen. 

De doorbraak kwam eigenlijk toen ik het aan mijn beste vriend vertelde (tegen alle afspraken in want we hadden afgesproken nooit iets over onze relatie aan andere te vertellen) en die bijna van zijn stoel viel. Zijn eerste reactie was dat hij al maanden aan me zag dat ik niet gelukkig was en er ontzettend moe uit zag maar dat het zo ver zou gaan.. Daarnaast had hij een zware periode gehad door het uitgaan van de relatie en had ik er nauwelijks voor hem kunnen zijn. Dat paste niet in onze vriendschap maar begreep hij nu omdat ik geen tijd voor hem "mocht" vrij maken van de vrouw (nu eist hij ook wel veel tijd op, daar niet van). Via een omweg kwam ik door de term op eieren lopen te google'en op een website van narcisme en vond daar veel aanknooppunten maar mis er ook een aantal die met narcisme te maken hebben. 

Zelf ben ik me klaar aan het maken om een scheiding te forceren maar ik ben bang voor de gevolgen voor ons kindje. Toen een scheiding ter sprake kwam gaf ze al snel aan dat ik niet moest verwachten haar kind nog ooit te zien. Daar ging ze voor zorgen en ook al zou de rechter een regeling toezeggen, ze zou hem nooit aan mij meegeven en de politie zal verder toch niet meewerken. Dit scenario maakt me bang. In het meest gunstige scenario zou ik een omgangsregeling van 3 dagen kunnen afdwingen maar weet niet of een rechter hier in mee gaat en ben ik bang voor de mogelijke valse beschuldigen die er gaan komen. Daarnaast is de baby te jong om te begrijpen wat er gebeurt en voelt het als hem in de steek laten. Ook de gevolgen voor mijn ouders die helemaal gek zijn op de kleine man, ook daarvan heeft ze al aangekondigd dat die nooit meer op hem gaan passen of gaan zien. Jurispredentie die ik opzoek spreken ook niet in de voordelen van de vader dus ik overweeg om gewoon te blijven en erna maar het beste van te maken totdat de kleine iets groter is. Daarnaast vraag ik me af of ik er een goed gevoel bij hem om hem bij zijn moeder te laten. Al is het wel zo dat ze heel liefdevol voor hem is. Maar ik ben ook wel weer bang dat ik er aan onder ga. 

Nu ik alles zo uit type word ik eigenlijk alleen maar boos en besef ik mij wat er allemaal al gebeurd is in de afgelopen 2,5 jaar. Zonder baby was ik allang weg geweest. Ook heb ik ondanks al haar aantijgingen nog steeds genoeg zelfvertrouwen over. Wat denken jullie wat goede stappen zullen zijn?

Waarom denk ik dat ze geen narcist is?

Ze liegt niet of gaat niet vreemd, houdt zicht altijd aan haar woord, is betrouwbaar en komt afspraken na. Ze weet toch dat weinig empathie heeft.

Gedragsvoorbeelden 

* Met klussen sloeg ik de schop kapot waardoor mijn vingertop er los naast hing en bloedde als een rund. Ze werd super kwaad dat ze naar het ziekenhuis met met moest. Ze wilde net ontspannen, alles moest altijd maar om mij gaan.

* Ik wilde een boek lezen: sluit je maar weer af van de werkelijkheid, altijd weg zijn van het moment in plaats eens aan je relatie te werken en me liefde te tonen (ze zit constant op haar telefoon)

* Alles is zwart removed link Als ik geen tijd aan had besteed is ze dus niet nummer 1.

* Zelf met stemverheffing tegen me praten en als ik dat dan terug doe, de manier hoe je tegen me praat vind ik echt niet kunnen. Je denkt maar altijd me zo te kunnen behandelen, je bent een slecht persoon

* Ze wilt me constant "micromanagen" --> als ik naar de winkel ga en het duurt te lang, direct wantrouwig en appen. Constant willen weten waar ik ben en hoe laat ik thuis ben.

* Gister meer ruimte nodig voor zichzelf, vandaag boos omdat ik niet uit mezelf in bad stap waar ze in ligt

* Mij geen tijd voor mezelf gunnen

* Het feit dat ik mezelf ontspan door op een playstation te spelen neerzetten als dat ik een klein kind ben

* Al mijn vrije tijd moet ik aan haar besteden

* Als ik telefoneer met werk vind ze dat ik toch op haar moet reageren als ze wat vraagt

* Beter me best doen zoals mijn vriend x, die verdient tenminste wel genoeg, dan kan zij tenminste minder werken en hadden we minder finaciele zorgen.

* Ondanks roodstand op rekening blijft ze geld uitgeven.

* toen mijn moeder de baby met ijzeren l

* Op eieren lopen/fluwelen handschoenen à mentaal en lichamelijk uitgeput geraakt. Bij elke appje of smsje afvragen of ze er boos over kan worden (vrienden of ouders). Verwijderen van appjes om maar conflicten te voorkomen. Angst als ze mijn telefoon vastheeft. Niet meer zijn wie ik zou moeten zijn.

* Heel overdreven reageren op een kleine ruzie als iets van haar afkeur. 

* Vrienden vragen me af te spreken, nu al zenuwachtig. Wachten tot het juiste moment om het te vragen qua humeur.

*Wil je morgen een keer de vroege babydienst doen, ik ben kapot? Wat denk je wel niet? We gaan morgenmiddag ook al naar je ouders. Maar het dan toch doen.

* Collega’s, vrienden en familie minderwaardig laten zijn op basis van uiterlijk. Of gedrag dat zij zelf niet zal vertonen. Het gaat altijd op een negatieve manier over anderen

* Me aanvallen op zaken die me iets doen. Eerst persoonlijk, interesseert me al verder niet meer, dus op familie aanvallen. Wat wil je als je opgevoed bent door twee van dat soort ouders?

* Als ik een afspraak heb met vrienden moet ik extra voorzichtig zijn, ze is uit op ruzie. Dit is overigens niet altijd zo. 

* Beslissingen die ik normaal zo zou nemen “overleg” ik nu om maar conflicten te vermijden. 

* Als ik haar vraag, outfit 1 of 2, en welke schoenen? Waarom maak je je zo druk over hoe je naar het terras gaat of naar het werk? (en dan weet ik al welke kant het op gaat)

* Ik heb constant het idee dat ik tussen haar en familie/vrienden/buren sta. Ik wil de lieve vrede bewaren door conflicten die zij creeert. Mentaal heel vermoeiend omdat ik dan maar de mening of schuld op me neem.

* Ze verwacht bepaalde zaken van me zonder er om te vragen en dat maakt alles verwarren. Maandag: ze is zich aan het aankleden, baby wordt wakker en ik pak hem er uit. Super boos, dit was haar moment en ik moest hem weer pakken. Ik wilde alleen helpen. Dinsdag: baby wakker en begint te huilen, zij aan het eten. Waarom ik verdomme de baby niet pakte zodat zij rustig eens kon eten.

* Ze noemt het altijd haar kind. Hoe vaak ik ook vraag het ons kind te noemen.

* Tijdens corona niet willen dat ik constant thuiswerk. Ze wilde ook alleen tijd in haar woning (en weer onze woning). Ik kan nergens heen maar ze wordt er toch boos om.

* Ze komt alleen met kritiek of zaken die haar niet bevallen maar wilt geen effort doen om iets op te lossen.

* Ik heb het gevoel dat ik alles moet doen in de relatie.

* Iedereen moet voor haar opspringen om dingen te doen maar als andere tijd vragen is daar geen ruimte voor.

* Als we de stad in gaan, ga nou weer niet hele gesprekken voeren met bekende die je tegenkomt (ik ken nou eenmaal veel mensen)

* Kan zich niet voorstellen dat andere dingen minder kunnen dan zij zelf. Poets maar niet meer, ik moet alles hier zelf doen. Week erna, jij poets ook nooit he.

* Na een groot conflict had ze haar spullen gepakt en was ze even weg. Opeens kreeg ik een pushmelding, rekening leeg.

* Als ik haar aanspreek op iets, je weet hoe ik ben, als het je niet bevalt ga je maar weg, ik kan zo 1.000 andere mannen krijgen.

* Ik moet me meer als een man gedragen 

* Er is altijd gedoe en spanning met de omgeving.

* Ik neem vaak de baby zorg om me zodat zij kan ontspannen. Andersom is niet bespreekbaar.

* Mijn vader geeft weinig geld uit aan kleren, dus geef ik hem vaker wat ik zelf niet meer draag. Vind die sjiek, heeft hij ook iets met een merk. Na een ruzie kwam ik thuis en waren de kleren bestemd voor mijn vader weg gegooid. Het slaat nergens op dat je je kleding aan je vader geeft. 

* Ze maakt grappen waarvan ik al vaker heb gezegd dat ik ze niet leuk vind maar blijft ze maken. Bijvoorbeeld dat ik alcoholist ben (ik drink in het weekend twee flesjes speciaalbier en soms op een feestje wat meer maar niet structureel). De baby zeurt weer dat heeft hij echt van jou.

* Ik pak alles zo over gevoelig op wat ze zegt. (beetje haaks op het feit dat ze zelf niet kan verdragen als ik eerlijk zeg dat de schoenen niet bij haar outfit staan).

* Kan er niet mee omgaan als ze baby huilt zonder “reden”/hem niet stil krijgt. Dit noemt ze zeuren, hij heeft toch alles gehad wat hij nodig heeft?

* Ik sta bijna altijd op ’s nachts al de baby huilt. Als zij een keer twee keer op moet wordt ze erna boos op mij. Nu wordt het toch echt tijd dat ik ook eens op sta (ik sta om 6 uur op, zij heeft vrij).

 

 

]]>
Narcisme in relaties HarryS https://www.narcistontmaskerd.nl/forum/narcisme-in-relaties/is-mijn-vrouw-een-narcist/#post-629