Afgelopen weekend ben ik er achter gekomen dat mijn ex (vader van mijn dochter) werkelijke een narcist is en dat ik hem zelf continu gevoed heb.
We zijn ruim 3 jaar uit elkaar en in onze relatie leken we maatjes, we hadden vooral ons eigen leven (tenminste ik, mijn vrije tijd werd ingevuld met hobby's) na de komst van onze dochter veranderde veel, ik was meer thuis en ik irriteerde me mateloos aan zijn gedrag waarbij hij soms acties had die in mijn ogen niet normaal waren maar waarvan hij het probleem niet zag.
Ik heb meerdere keren relatietherapie voor gesteld maar dit wou hij nooit totdat ik hem dat als laatste redmiddel gaf.

Waar hij bij de therapeut zat alsof hij alles begreep en er alles aan wou doen was dit thuis totaal anders.
Na verschillende afspraken bij de therapeut gaf zij aan geen vooruitgang te zien en had zij het vermoeden dat hij een vorm van autisme had waarna hij hiervoor is getest.

Uitslag PDD NOS (beperking in communicatie & inlevingsvermogen).
Vlak voor zijn diagnose had ik al besloten toch bij hem weg te gaan, want ik kon hier gewoon niet mee overweg.

Hij leek het prima te vinden althans hij zei ook letterlijk 'ok'.
Hij ontpopt zich tot een zorgzame vader/ex en wil me financieel in veel opzichten tegemoet komen en ik mag met mijn dochter nog 2 jaar in de woning blijven zitten maar hij maakt het ouderschapsplan op waarin ik me niet kan vinden en als ik aangeef wat ik veranderd wil zien dan negeert hij dat.

Na een jaar doet hij mij een mail waarin hij aangeeft hulp te hebben gevraagd voor zijn communicatie (de keuze voor het CJG vond ik wat vreemd maar goed hij vroeg tenminste om hulp) vervolgens ontving ik een afspraak en inschrijfformulier waar ik volledig door verrast werd. Uiteindelijk bleef hij helemaal geen hulp te hebben gevraagd voor zijn communicatie maar heeft hij bij het CJG aangegeven dat het niet goed met mij ging en ik mij afsloot voor anderen.
Ik was juist weer in de bloei van mijn leven, had sinds 3 maanden weer een lieve vriend.
Tja mijn familie waar hij ineens zoveel contact mee had en die mijn elke keer weer kwetsdeun die liet ik links liggen.

Het huis zou hij op zijn naam zetten (en mijn deel overnemen) maar dit verloopt erg moeizaam omdat de bank van alles wil (zoals hij aangeeft) maar als ik uiteindelijk zelf ga informeren klopt zijn verhaal helemaal niet meer. 
Hij houd mijn deel van het spaargeld bij zich, hij is vertrokken maar wil zich niet uitschrijven hierdoor blijf ik financieel partner en afhankelijk van hem. En na een jaar en 4 maanden kom ik erachter dat hij de boel gewoon bewust ophoud. Hij geeft aan dat als ik wil hebben waar ik recht op heb ik maar een advocaat in de armen moet nemen.
Als ik de vraag bij het terug leg geeft hij aan het best te vinden zoals het op dat moment verloopt. En toen schrok ik, begreep ik dat nu goed en liet hij het bewust zo door gaan als die tijd?

Direct daarna een advocaat ingeschakeld en een simpel ouderschapsplan opgemaakt en hem verplicht de boel te gaan regelen, na ruim 1,5 jaar is het eindelijk geregeld.
Dit heeft me veel energie gekost, hem elke keer weer op dingen wijzen met het idee dat hij het niet snapt door zijn autisme diagnose maar hij nam niets van me aan.

Door woonruimte gebrek trokken mijn dochter en ik al na een jaar bij mijn nieuwe vriend in en verhuizen we 20 kilometer verderop waardoor mijn dochter naar een andere school moet. Ex laat mij in schoolkeuze volledig vrij (terwijl in het ouderschapsplan wat hij eerst had opgemaakt duidelijk aangaf hierin te willen mee bepalen).

Op haar nieuwe school volgt er een oudergesprek eerst met mij en daarin bespreek ik met juf dat mijn dochter gevoelig is, dochter heeft dan ook gesprekken met juf gehad over haar gevoelens. Ik vertel juffrouw dat ze in het verleden ook naar een gedragstherapeute is geweest en weerbaarheidstraining heeft gehad.  Vervolgens verloopt er daarna een gesprek met haar vader.

Het volgende oudergesprek is 6 weken later en tijdens het gesprek waarin juffrouw aangaf dat het beter ging met mijn dochter kon ik merken dat er door vader iets besproken was maar als ik haar hier na vraag gooit zij het op 'zwijgrecht' als gesprek met vader waarop ik aangeef dat als het informatie over mijn dochter betreft zij dit niet mag verzwijgen.
En wat blijkt vader heeft aangegeven dat ik in het verleden hulp van een gezinscoach zou hebben gehad en hun hadden overlegd dat het geen kwaad kon om dit opnieuw te doen en vader zou mij dit voorleggen, het vreemde is dat dit dan ook als waarheid word gezien en ik ging daar kapot, het gesprek probeerde ik te vervolgen maar dat ging niet, ik was boos en barstte tranen uit en heb gezegd dat ik het gesprek een andere keer wou doen.

Vervolgens moest ik op het matje komen bij de directrice en kreeg ik daar nog eens te horen dat weglopen echt niet kon. Ik heb de directrice op de regels gewezen dat beide ouders dezelfde informatie horen te ontvangen.
Uiteindelijk met informatie van Ouders en Onderwijs heb ik een excuus ontvangen van juffrouw, uiteindelijk gaf ze toe dat dit niet zo had mogen verlopen.
Het leed was al geschied (en ex toonde geen spijt, hij leek het allemaal niet te snappen dat dit niet netjes was en gooide het dan ook op verkeerde woordkeuze) en mede omdat onze dochter achteruit ging binnen 7 maanden is ze naar een andere school gegaan, waarin mijn ex mij in de keuze ook weer vrijliet.

Bij het vertellen aan mijn dochter van de verandering van schoolkeuze , reageerde ze positief en wou ze zo snel mogelijk proefdraaien en is ze ook vlot overgestapt en dat gaat goed, haar achterstand haalt ze snel in alleen blijft het een onzeker meisje en heeft ze veel bevestiging met alles van buitenaf nodig.

Er zijn veel dingen gebeurt, hij weet mijn familie op zijn hand te krijgen en hoe geen idee (ze vragen immers nooit naar mijn kant van het verhaal).
Hij houdt zich regelmatig niet aan afspraken, al zijn het kleine dingen ik erger me er flink aan en zijn excuus (die hij natuurlijk nooit maakt) is 'vergeten of niet begrepen'.

Toen ik hem afgelopen vrijdag wees op het feit zich weer niet aan de afspraak te houden zei hij 'welke afspraak?, wanneer gemaakt?, och vergeten.
Ik benoem meerdere afspraken die hij niet is nagekomen en hij zegt dat ik daar dan maar wat aan moet gaan doen. En hij lacht me letterlijk uit en toen wist ik het zeker, ik had al wel eens het vermoeden en toen ook uitgesproken naar hem maar nu wist ik het zeker hij is een 'narcist'.

Na van het weekend veel te hebben gelezen besef ik dat ik hem al die tijd heb gevoed vooral een artikel over 'lastercampagne' slaat flink in!
Gister begon ik mailtjes door te spitten en uit te printen maar ik was nog niet op de helft en begon me af te vragen wat dit me ging opleveren. Het grootste advies is om niet meer te reageren en hem te negeren (wat met een gezamenlijke dochter al niet makkelijk is) en hij haalt me het bloed onder de nagels vandaan.

Ik vraag me nu meer af hoe ga ik mijn dochter hiermee helpen?
Ik heb hierover volgende week een gesprek bij het CJG en ben benieuwd wat hun te bieden hebben.

Afgelopen nachten heb ik slecht geslapen, en na het terug lezen van oude mailtjes snap ik niet dat ik het niet eerder heb gezien!

De zin die in het artikel over lastercampagne staat 'vertrouw erop dat anderen op een dag - net als jij - de waarheid gaan zien' daar heb ik niet veel vertrouwen in maar hoop ik wel op!