Na 2,5 jaar gebroken met een narcist - Stel jezelf voor https://www.narcistontmaskerd.nl/forum/stel-jezelf-voor-openbaar/na-25-jaar-gebroken-met-een-narcist/ Forum voor en door slachtoffers van narcistisch misbruik. nl-NL Fri, 29 Mar 2024 10:37:45 +0000 wpForo 60 RE: Na 2,5 jaar gebroken met een narcist https://www.narcistontmaskerd.nl/forum/stel-jezelf-voor-openbaar/na-25-jaar-gebroken-met-een-narcist/#post-270 Sun, 06 Oct 2019 19:00:26 +0000 Dankjewel Saar en Emma voor jullie wijze raad. 
Blijkbaar stond ik echt nog niet terug in mijn kracht en ... ja, ben teruggegaan. 
En ... ja, is terug fout gegaan. Met opnieuw groot verdriet. 

Tuurlijk, het moment dat hij je verdriet en zwakte voelt, maakt hij daar gretig gebruik van om het nog erger te maken en je nog meer in de put te duwen. 

Hoe kan ik die man voor goed loslaten???

Hoe stom kan ik zijn? Ook al zegt hij een ander te hebben nu, toch kan ik het me niet laten om er opnieuw heen te gaan ... Ik wil het niet en toch doe ik het. 

De ultieme tip??? ?

]]>
Stel jezelf voor Tiffany https://www.narcistontmaskerd.nl/forum/stel-jezelf-voor-openbaar/na-25-jaar-gebroken-met-een-narcist/#post-270
RE: Na 2,5 jaar gebroken met een narcist https://www.narcistontmaskerd.nl/forum/stel-jezelf-voor-openbaar/na-25-jaar-gebroken-met-een-narcist/#post-222 Wed, 10 Jul 2019 14:52:18 +0000 Hoi Tiffany,

wat een vreselijk verhaal. Mijn situatie was niet zo heftig als bij jou, maar ik herken wel het verslavende stuk. Steeds terug getrokken worden, terwijl je een stem hoort roepen van binnen: dit is niet goed voor je. 

Hij heeft je in zijn macht en daar aan ontworstelen kan lastig zijn, maar zeker wel nodig. Dit verdien je zeker niet. Je bent meegezogen in zijn realiteit en zijn pathologie. 

Mijn tip zou zijn: Realiseer je dat een narcist niet zal veranderen. Hij heeft immers geen probleem vindt hij zelf. Een nieuwe start zal heel snel omslaan in de situatie zoals die was en wordt vaak zelfs nog erger. Ik hoop dat je de kracht kan vinden om al het contact te verbreken en helemaal nergens op te reageren. Helemaal niets meer. Dat is juist het moeilijke punt, dat snap ik, maar het is zo nodig. Ieder stukje contact dat je aangaat, is voor hem het signaal dat je nog altijd te manipuleren bent en zal hij blijven proberen. 

Je kan het, echt. Je bent zoveel meer waard dan dit. Je verdient het om weer te gaan stralen en weer die sterke vrouw te zijn die je was. 

Heel veel sterkte!

 

]]>
Stel jezelf voor Emma https://www.narcistontmaskerd.nl/forum/stel-jezelf-voor-openbaar/na-25-jaar-gebroken-met-een-narcist/#post-222
RE: Na 2,5 jaar gebroken met een narcist https://www.narcistontmaskerd.nl/forum/stel-jezelf-voor-openbaar/na-25-jaar-gebroken-met-een-narcist/#post-220 Tue, 09 Jul 2019 06:58:37 +0000 Dag Tiffany,

 

Het spijt me dat je dit hebt moeten meemaken. Dit heb je niet verdient en dit had ook nooit mogen gebeuren. Je hebt beter verdient en je verdient een mooi leven met een echt fijne man naast je. De narcist in je leven maakt het wel erg bont.

 

Jou verhaal doet me een beetje denken aan een vroegere vriendin van me. Ik was nog jong en met eigen ogen heb ik kunnen zien hoe de man in haar leven haar zo in haar greep had. Er daagde me op een dag iets over hoe het toch kon dat ze maar terug bleef gaan? In haar geval denk ik dat het te maken had met traumatisering. 

 

Haar ervaringen waren zo ontzettend traumatiserend dat ze hier niet stil bij kon blijven staan en haar overlevingstactiek leek te zijn: Het goed te maken met haar vriend/ex. Want als het weer goed was met haar vriend/ex, dan leek alles weer even goed in haar leven, alsof ze dan kon blijven vergeten wat hij had gedaan met haar. Een soort vergeetachtigheid die ontstond en haar kon inpakken in een deken die ze als warm was gaan ervaren. 

 

Ze hoorde me ook nooit echt in de dingen die ik haar vertelde. Ze kon mijn waarschuwingen niet horen en ik heb haar heel vaak aangehoord en gevraagd wat ze voelde bij iets en wat ze nodig dacht te hebben. Het leek haar heel erg moeilijk hier bij te kunnen komen tijdens deze relatie.

 

Ik weet natuurlijk niet wat er precies in jou leven speelt, maar wellicht dat je zoiets een beetje kan herkennen in je eigen situatie?

Over tips gesproken. Er is denk ik geen gouden tip, maar misschien kan ik duitje in jou zakje doen.

 

Ten eerste ben je al sterk want je staat nog steeds een ontzettend moeilijke situatie te overleven. Je voelt het misschien niet zo, maar je bent nog altijd sterk. Soms is sterkte ook een valkuil. Omdat we sterk zijn hoeven we nog niet de hardste lessen te leren. We mogen ook zachtheid leren kennen, vooral naar onszelf toe. 

 

Ten tweede: Ook al ben je sterk, dat betekent nog niet dat je altijd alles alleen hoeft te doen. Je mag hulp zoeken. Sterker nog, hulp zoeken bij professionals kan nu wel eens van onschatbare waarde zijn. Begin gewoon eens met het binnenwandelen bij je huisarts b.v

 

Ten derde: Als niet professionele (maar wel ervaringsdeskundige) denk ik dat het kan helpen je situatie te zien als een soort hardnekkige verslaving. Hoe zou jij een hardnekkige verslaving aanpakken?

 

Ten vierde: Empathie voor jezelf. Bakken met empathie voor jezelf heb je verdiend, Richt je op jezelf en omarm ieder deel van jezelf. Je gekwetstheid, je pijn, je woede, je afschuw, je krachten, je schaamte en je verdriet. Geef het die empathie die je zou geven aan b.v je dochter. Leer jezelf uiten, steeds op de manieren die het beste bij je past en geef je jezelf dan nog meer empathie en nog meer liefde.

 

Ergens kan het helpen te weten dat het nooit om jou draait met deze mishandelingen. Het draait niet om jou, het gaat niet over jou, het is niet jij die ook maar iets kan hebben gedaan of doen wat deze mishandelingen teweeg heeft gebracht. Helemaal niets. Deze man is in een interne oorlog met zichzelf en zoekt jou om dat drama uit te spelen met jou. Hij is een dwaling die zijn weg niet weet. Weet dit tot in iedere vezel en in iedere cel van je lichaam: Dit gedrag draait niet om jou.

 

 

]]>
Stel jezelf voor Saar https://www.narcistontmaskerd.nl/forum/stel-jezelf-voor-openbaar/na-25-jaar-gebroken-met-een-narcist/#post-220
Na 2,5 jaar gebroken met een narcist https://www.narcistontmaskerd.nl/forum/stel-jezelf-voor-openbaar/na-25-jaar-gebroken-met-een-narcist/#post-219 Sat, 06 Jul 2019 07:25:33 +0000 3 jaar geleden vertelde ik mijn ex-man dat ik wou scheiden. Enkele maanden later leerde ik een man kennen. 10 jaar ouder dan mij en zo lief. Eindelijk had ik ook eens een schouder gevonden om op te steunen. We gingen samen wandelen, konden praten over vanalles en nog wat. Ook in bed ging het niet om de sex maar wel om uren knuffelen en de liefde werkelijk voelen stromen. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Kortom, gewoon perfect. 

Was zo trots me met hem ergens te tonen (ook al was hij helemaal niet knap) . Iedereen zei dat ik straalde en ik voelde me ook goed dankzij hem. 

3 maand later viel plots het masker af.

Ik kon het niet geloven en dacht aanvankelijk dat het aan mij lag. 

Alles wat ik hem verteld had in onze oh zo fijne gesprekken, begon hij tegen mij te gebruiken. Toch bleef ik bij hem. 

Gooide hij de telefoon af, reed ik zelfs 70 km naar hem midden in de nacht om me daar voor een gesloten deur te laten zetten. Enkel met de bedoeling de man terug te vinden die ik aanvankelijk had leren kennen. 

Achteraf viel wel mijn euro dat hij me gewoon zo liet afzien om zichzelf beter te voelen.

6 maand later verhuisde ik. Aanvankelijk wou ik zelf iets zoeken voor mijn jongste dochter en mij. 

Hij overhaalde me bij hem te komen wonen. Ik zou er geen spijt van krijgen en hij zou mijn dochter als de zijne behandelen. 

Naar mijn dochter toe was hij in vele opzichten een tiran. Deed me dikwijls pijn maar steeds wist hij me te overtuigen dat het voor haar eigen goed was. 

Ik kon maar niet aarden bij hem in zijn woning. 

Zijn vrouw was overleden en alles moest gebeuren zoals zij het deed. Ik kon niets goed doen.

Het kwam zelfs zo ver dat ik me net een robot voelde. Ik moest mijn woorden wikken en wegen om niets verkeerd te zeggen. 

Kan niet zeggen dat ik gelukkig was en rust vond. (Mijn scheiding bracht me heel wat miserie en was voordien al eens alles kwijtgeraakt door de fratsen van mijn ex-man)

Maar dan waren er weer de mooie momenten en de mooie woorden. Ik vergat niet maar legde het wel naast me want ik hield toch zoveel van hem. 

Ging het gesprek niet zoals hij wou, nam hij zijn auto en reed hij weg. Ik belde maar hij nam niet op. Een paar keer bleef hij een hele nacht weg en zat ik de hele nacht bang te wachten. 

Hij verbleef dan bij zijn zoon die het vertikte me in te lichten. 

Het kwam zodanig ver dat ik innerlijk reeds panikeerde wanneer hij zonder iets te zeggen naar zijn wagen ging. Het geluid van de garagepoort begon me een bang gevoel te geven. Wanneer hij het bed verliet in de ochtend, kon ik geen 2 min meer blijven liggen want de angst bepakte me. 

Nu besef ik wel dat hij genoot van mijn emotionele afhankelijkheid. 

Ik ben (of was tenminste) van het idee zeg nooit iets wat je niet meent om de ander te kwetsen. Hij deed het constant. 

Eens zei hij me zelfs ongelukkiger te zijn met mij dan in de periode dat zijn vrouw ziek was. Het kon niet verder zo en we moesten er maar met stoppen. Ik viel dan telkens in een puinhoop en daar genoot hij zo van. Hoe harder ik kroop en smeekte hoe liever hij het had. 

Een drankprobleem had of heeft hij ook. Was niet constant maar als het moment er was, was het heel heftig en duurde het dagen. 

Hij stuurde zijn zoon om sterke drank. Toen ik de zoon daar op aansprak zei die me bang te zijn van zijn papa en te moeten luisteren. Ok, maar zo breng je hem wel naar de ondergang. 

Natuurlijk voor de zoon en zijn stiefdochter (zijn vrouw had al een kind) was het beter mocht hij er niet meer zijn. Zijn eigendommen had hij op hun namen gezet en de dag dat hij er niet meer is moeten ze niet meer werken en kunnen ze luxueus leven van de huurinkomsten. 

Een dikke 3 maand later kwam ik thuis van mijn dochter naar school te brengen. 

Hij was al een dag of 2 aan de drank. Ik zette mijn handtas in de keuken en ging naar toilet. Toen ik terug kwam, handtas weg, mijn iPad lag ook niet meer op het aanrecht en alle deuren naar buiten waren vast. Hij begon me te vernederen en toen ik antwoordde werd hij nog bozer. Trok me met mijn haren op de trap naar boven. De vernederingen gingen maar door. Ik huilde en vroeg om te stoppen. Uiteindelijk heb ik hem kunnen overhalen om koffie te gaan drinken naar beneden. Hij liet me gaan en kwam niet direct achter me. Ik stond aan de koffiemachine en dacht plots dat ik via de schuifraam weg kon. Ben gaan lopen naar de buren. Die belden de politie en ik ben uiteindelijk opgehaald door mijn oudste dochter. (Mijn autosleutels had hij ook)

Toen ik bij haar verbleef belde hij haar en mijn jongste dochter constant op want hij had mijn telefoon en ik was niet bereikbaar. 

Om een lang verhaal kort te maken, na 3 weken heeft hij me overhaalt terug te komen. 

Ik kende gewoon mezelf niet meer en mijn verstand zei constant maak dat je hier wegkomt. 

Enkele weken later met mijn verjaardag maakte hij me psychisch nogmaals gelijk met de grond. 

Op een morgen heb ik mijn dochter naar school gebracht en ben ik niet meer teruggegaan. 

Hij verstond het niet en smeekte om terug te komen. 

Heb dan een appartement gehuurd en alleen gaan wonen met mijn jongste dochter. 

Hij heeft me zelfs helpen verhuizen en kwam geregeld langs. 

Ik geef je niet op waren steeds zijn woorden toen hij voelde dat ik afstand nam. 

De knipperlicht relatie was begonnen. 

2 keer dronk hij zich te pletter omdat ik afstand nam en na enige dagen brachten zijn kinderen hem dan naar de kliniek. Telkens hij erdoor kwam begon hij me te bellen want we moesten praten. 

Onze gesprekken bevatten steeds dezelfde modder over wat ik wel gedaan had en dat hij niet alleen wou zitten ‘s avonds, een leven wou hebben met iemand samen, dat hij genoeg had meegemaakt met de dood van zijn vrouw enz

Nooit een sorry voor zijn agressief gedrag. 

Alles van mijn vriendenkring moest hij weten. Mijn hart ligt op mijn tong en ik vertel makkelijk. Hij ging dan via fb in hun leven gaan graven en wist me soms zaken te vertellen waar ik niets van wist. Alles gebruikte hij dan tegen me. 

Ik vond het vreselijk en eigenlijk ziekelijk in iemands leven te gaan snuffelen waar je totaal niets met te maken had.

Mijn kinderen waren niet goed, die van hem wel. 

Vooral zijn stiefdochter, zij was de opperbeste. 

Op een dag belde ik haar om te vragen een oogje in het zeil te houden want haar papa was aan de drank. Als antwoord kreeg ik “het zijn voor ons ook feestdagen, neemt hij zijn auto en rijdt hij in het kanaal dan doet hij dat maar”. Razend was ik op haar en vroeg haar waar het respect was voor alles wat hij voor haar gedaan had. 

Later, toen ik het hem vertelde gaf hij er zelf geen aandacht aan ...

Van mijn vrienden heeft hij me totaal geïsoleerd want ook zij waren niet goed.

De goede periodes werden steeds korter. 

Ikzelf kreeg het ook moeilijker en mijn verstand en mijn hart lagen constant in conflict. 

Waarom hou ik toch zo onvoorwaardelijk van hem vroeg ik me steeds af. 

Ik besef dat er niets meer van mijn persoonlijkheid overblijft en ik een totaal andere vrouw geworden ben. 

Mijn omgeving vraagt zich af waar de sterke vrouw die zoveel stormen heeft doorstaan naartoe is. Ik ook trouwens. 

Ik kan niet leven met hem maar ook niet zonder hem. 

Deze week gaf ik een fout antwoord en boem het was weer gedaan. Er over praten wou hij niet meer. Toen ik het toch probeerde kwam in alle modder zijn zieligheid naar boven. 

Ik trachtte voor de zoveelste keer zijn modder te weerleggen en stelde hem ook de vraag van waarom hij dat toch gedaan had die dag en dan sprak ik nog niet over de psychische mishandeling. Zijn antwoord was “was dat dan zo erg”. Ik heb me toen rechtgezet en gezegd dat ik steeds van hem zal blijven houden en dat hij me veel verdriet aandeed en ben doorgegaan naar huis. 

Ik zei tegen mezelf nu moet je doorbijten en hem laten gaan. Hij had me duidelijk gezegd dat hij het had gehad en hij me beu was. 

Gaan uithuilen bij mijn onderbuur en die werd op de duur boos (terecht) omdat ik het zelf besefte en toch nog verdriet had over hem. 

Later op de avond een bericht over iets wat van hem bij mij lag en waar ik dat naartoe moest brengen. Ik antwoordde gewoon met ok. 

Enige tijd later een bericht met ok en 2 xjes erachter. 

Nog later een bericht dat ik kon mee gaan eten met zijn familie voor zijn verjaardag. Nadien zouden we praten en kwamen we er niet uit dan was het maar zo. 

Ik zei dat ik heel graag wou praten maar dat hij eerst voor zichzelf moest uitmaken of hij wel voldoende van me houdt en het verleden kan loslaten want dat anders een nieuwe start geen nut heeft. 

Zijn enige antwoord was “dus je gaat niet mee deze avond” 

Ik zei dat ik dat niet zag zitten en toen begon hij opnieuw met modder te gooien. Tot hij vertrokken is naar het etentje. Sindsdien niets meer gehoord. 

Ik besef dat ik hem moet loslaten maar ik kan het niet en voel me zo ellendig. Mijn uitstraling ben ik kwijt. 

Heeft er iemand iets gelijkaardigs voor en goede tips om terug de sterke vrouw te worden die ik voorheen was? En al zeker niet meer terug te keren. 

]]>
Stel jezelf voor Tiffany https://www.narcistontmaskerd.nl/forum/stel-jezelf-voor-openbaar/na-25-jaar-gebroken-met-een-narcist/#post-219