Hallo allemaal,
Ben assie 53 en een relatie van 30 jaar.met een narcist achter de rug. Moet even wat vertellen wat denk ik ook belangrijk is. Kom uit een gezin van 7, een nakomeling, mn moeder was 48 toen ze mij kreeg, op mijn 17de was ik wees, en op mijn 19de leerde ik de narcist kennen die de komende 30 jaar mijn leven, zelfbeeld, en eigenwaarde bepaalde. Nu bijna 4 jaar later is mijn leven zo anders. Mijn ex, de narcist zei dat ikeen varken was te dom om voor de duvel te dansen,4 jaar later heb ik bijna mijn diploma verz.ig, dat bewijst dat ik wat in mijn mars heb en nog altijd is er die twijfel zijn stem die zegt ik hoor het, een hoer en een varken ben,niet deug als moeder en mens. Voel me nog altijd dom. Het altijd op mijn tenen gelopen. Altijd pleasen, altijd. Nog altijd neem ik mezelf kwalijk dat ik mijn zoons een vad3r heb gegeven die narcistisch was, ik had beter.moeten weten, veel beter, kan het nooit meer terugdraaien, nooit meer, wil mijn excuses maken aan mijn zoons, had ze zo graag een vader als mijn huidige vriend gegund, zo.graag, hoe.schuldig voel ik me, nog altijd ben ik verdrietig want de waarheid is dat ik zoons heb voortgebracht die.(durf ik niet uit te spreken)
Dag Assie,
Je zoons blijven je zoons en een moeder kan niet anders dan dat zo voelen. Wie of wat ze ook zijn geworden. De mooie herinneringen aan ze, koester die. Ook die zijn waar.
Ik hoop dat je op een dag niet meer zo schuldig voelt. Je was een heel stuk jonger toen je in het huwelijk stapte en wie weet nu van zoiets op zijn 20e? Zelfs mensen die oud zijn weten het soms nog niet eens. Je hebt je best gedaan met de middelen en kennis die je toen had. Wat je nu weet, daar kan je nu pas wat mee. Als je gelovig bent kan je altijd voor ze bidden. Ook als je niet gelovig bent trouwens...
Geniet van je toekomst en je baan en je vriend. Je hebt het verdient!