Hoi

Ik kan niet goed omgaan met dit schrijf programma, maar goed. Dit is een van de  weinige berichtjes van Martini die ik herken. Dit is mijn dochter. Ze was als kind altijd ziek en in de problemen en iedereen "hielp" haar altijd. Ze kreeg alles wat ze wou, zo zielig zo lief en ja ze is schattig. Ik kon haar niet begrenzen en of opvoeden zoals ik dat met de andere kinderen. Dat werd me ontnomen. Ze wilde zich nooit aan afspraken houden, haar ziek zijn maakte haar bijzonder, nooit hoefde ze consequenties want ach ze was ziek, moe enzo..Kortom ook zij stond met mes voor me, ze vertelt iedereen met drama hoe slecht ik ben hoe ze mishandeld is( nee dus) Ze zet alles en iedereen tegen elkaar op, zoals de film de Joker, die zijn moeder vermoord omdat hij is mishandeld, dan zegt ze, die vrouw lijkt op jou, Of ze zegt dat ik moet branden in de hel want haar leven heb ik verpest. O ze woont bij mij, ik ben haar gebruiksvoorwerp, zo ingewikkeld, onmogelijk om hier een bericht over te maken. En ja ik hou van haar, haar ontkennen gaat zo tegen mijn moederhart in. Maar ik ben erg moegestreden en uitgeput.Maar de herkenning van wat Martini schrijft is een opluchting.Ik ben niet alleen. Nee niet ieder Narcistisch kind is een verwaarloost zielig kind er zijn heel veel factoren die het ook kunnen veroorzaken. Groetjes Pad

@schildpad ,

Eerlijk gezegd was mijn bericht hier helemaal naar de achtergrond verdwenen in mijn herinnering. Maar de melding krijgen dat er een reactie op mijn verhaal was maakte me benieuwd. Vijf jaar geleden alweer.  En wat een herkenning ook weer in jouw verhaal Padje. Nee, je bent niet alleen en nee het is niet jouw schuld.  En ik ben blij dat de herkenning van mijn verhaal oplucht en troost bied. Ik leef met je mee en snap als geen ander hoe jij je voelt.  Houden van je kind is altijd nog een ander gevoel dan het gedrag ervan leuk vinden.  Zelf ben ik weinig herkenning toen tegengekomen , dus jouw verhaal is ook zalvend voor mij. Voor dat alleen al, enorme dank!

Inmiddels dus 5 jaar verder.  Proffesionele hulp gaan zoeken, mijn man en ik.  Eerst bij de praktijkondersteuner en nadien bij een psycholoog.  Dat hielp wel iets. Het liet me zien waar ik de "fout" in ging. Zelfreflectie. Maar nog meer dat afstand nemen niet een vorm was van egoisme maar van zelfbehoud. Liefde voor jezelf dus.  En terwijl mijn man en ik druk waren om te helen was mijn dochter druk bezig om een spoor van vernieling achter zich te laten: Het oppassen wat ik zou doen bleek maar van korte duur.  Ik werd gek op zo'n oppasdag. Ik snap dat het spannend is om je kindje af te staan zo'n dagje, maar het was bijna een militaire missie in plaats van gezellig naar opa en oma.  Ik moest een hele dag foto's maken,  moest doorgeven welke activiteiten ik gedaan had en ook gepoept of geplast had, gehuild had of juist vrolijk die dag. En als ik was gaan wandelen had ik dan wel of niet een jasje aangedaan. Kortom, dat liep natuurlijk uit op een fiasco en ze ging minder uren draaien.  Het huwelijk tussen haar en onze schoonzoon ging slecht.  Ze maakte teveel geld op. Geld wat hij aanroomde van zijn spaarrekening die hij nog had van zijn overleden vader. In mijn ogen een dieptepunt. Vreselijk vonden wij het voor hem en ik schaamde me voor haar gedrag.  Zo met geld omgaan had ik haar niet geleerd. Tuurlijk zal het ADD component hier aan bijdragen, maar het kan niet zomaar een excuus zijn voor gedrag. Je kan ook hulp zoeken voor dingen. En juist dat deed ze niet.  Ze kocht nog meer en schulden stapelde zich op. Nog meer ellende, nog meer verdriet en zorgen.  Mijn dochter "lostte" dat op door nog een keer zwanger te raken. Maar ook kleinkind twee zorgde niet dat er verbetering kwam. Maar dit hadden ze kunnen verwachten want een kindje 'nemen' om je huwelijk te redden is op voorhand al een slecht advies. Haar gedrag was niet te harden voor alle mensen die dicht bij haar stonden. Onze schoonzoon zag af en kwam soms zijn verhaal doen bij ons. " niemand zou mij geloven , ze doet altijd zo anders naar haar vriendinnen " zei hij.  Wij zagen af want of ze was weer eens boos op ons (lees:mij) of ik moest weer eens iets oplossen voor haar. Ze kon soms op één dag mij snerend zeggen wat ik allemaal niet goed deed om een uur later te appen of we op konden passen. Zomaar zonder met haar wimpers te knippen.  De hulpverlening waar wij destijds liepen zorgde dat ik grenzen durfde te gaan stellen bij haar en ik zei mijn dochter in weer een confrontatie dat ik rust wilde, dat ik van haar hield maar ook van mezelf. Dat de jaren die mijn man en ik nog voor ons hebben schaarser worden en wij die liever wilde besteden in harmonie dan in ruzies. En om die reden ik voorlopig even geen contact meer wilde. Wel dat de kleinkinderen altijd bij ons welkom zouden zijn maar dat we toe waren aan rust. Veel rust.  Het woord voorlopig vond ik in mijn betoog belangrijk want ik wilde haar niet volledig buitensluiten. Mijn boodschap naar haar toe was vooral een tijdelijke oplossing.  Het zou al met al een maand of 6 duren. En ik kan niet anders zeggen dan dat ik daar enorm van genoten heb. Een ander woord weet ik er zo snel niet op te bedenken. Ik genoot van de rust, van geen verwijten, van de harmonie met onze andere kinderen en van heel even niet op je tenen moeten lopen omdat anders de boel escaleert.

Dat half jaar is voor beide goed geweest. Ze zal altijd dat diva gedrag blijven tonen, maar omdat ik mijn grens heb aangegeven weet ze nu hoever ze kan gaan en sindsdien is het niet meer zo geescaleerd als toen. Wellicht doordat ik afstand nam van de situatie en haar, is ze weer in contact gekomen met haar eigen vader.  Zielsverwanten zijn het. Prima zo. De geldzorgen zijn enorm op dit moment bij onze dochter en haar gezin. Maar sinds enkele weken heeft ze daar haar oplossing voor ; kindje nummero drie op komst.  Niet voor het kindje hoor, maar wat een in en in trieste situatie zo. 

Sinds wij elkaar weer zien hebben we niet meer , klop t af , zulke extreme ruzies en weet ze waar mijn grens ligt. En deed ik vroeger juist zwijgen om de lieve vrede te behouden of om geen verwijten naar mijn kop te krijgen, doe ik nu een soort lik bij stuk beleid. Verwijt ze me iets, prima, gelijk mijn mening er vriendelijk bovenop en niet laten merken dat het me raakt. Doet ze iets wat niet door de beugel kan? Ook dan geef ik mijn mening en leg ik haar verwijtende blik daar waar t hoort; in een hoekje.

Padje, mijn dochter gaat niet veranderen. Mijn dochter liegt nog net zoveel als toen. Mijn dochter bespeelt nu al zelfs haar kinderen en ze zal overal alleen maar ellende veroorzaken. Zij gaat niet veranderen. Maar wij wel. En dat geeft een hele berg rust.

Ik hoop Padje dat mijn verhaal je een klein beetje moed geeft.  Misschien is huloverlening een idee? Misschien juist niet. Zolang je maar blijft geloven in jezelf. Laat je dat niet afpakken door je dochter.

Veel sterkte gewenst, 

Liefs Martini

lieve Martini, dank voor je lange antwoord en update. Lijkt dat over dit soort kinderen, ik vermoed trouwens vaak dochters, weinig herkent of over gepraat wordt? Het was daarom ook zo een rust omdat het kwartje eindelijk viel. Haar ziek zijn, haar anders zijn, zorgden ervoor dat ze nooit of nauwelijks de consequentie en verantwoordelijkheid voor haar gedrag hoefde te dragen. Buiten dat is ze schattig en kan je, als ze je nodig heeft of je haar aangenaam bent- omdat het haar past- zo intens overweldigen met  hou- van- jou. En wat je zegt, in een oogwenk kan alles omslaan. Dank en veel sterkte, wellicht schrijf ik nog wat meer naar je, nu te weinig tijd. Dank en liefs Pad

"Padje, mijn dochter gaat niet veranderen. Mijn dochter liegt nog net zoveel als toen. Mijn dochter bespeelt nu al zelfs haar kinderen en ze zal overal alleen maar ellende veroorzaken. Zij gaat niet veranderen. Maar wij wel. En dat geeft een hele berg rust.

Lieve Martini, waarmee jij het stukje afsloot is voor mij een pijnlijke realiteit waar ik nog met moeite mee kan omgaan.Maar het gaf me troost, dank je daarvoor en het gaf me moed om verder te gaan. Want helaas, je kunt natuurlijk nooit iemand veranderen die dat zelf niet wil/ of inziet. Wellicht is het ook te pijnlijk.

Waarom het voor mij zo intens moeilijk is:

Ook de stichter van deze website- Herman - spreekt over de verborgen narcistische moeder. Het is een wijd verspreid idee ook dat daar vaak die verschrikkelijke vrouw zit, die spin in het web die haar kinderen verstikt. en geestelijk of/ en lichamelijk mishandeld.

Persoonlijk heb ik veel leed ondervonden van de hele kliek van zelfbenoemde geestelijke hulpverleners. Of ze nu wel of niet een diploma hadden.Dat wil niet zeggen dat daar niet ook zeer goede en wijze mensen tussen zitten. Die hebben begrepen en die kunnen daadwerkelijk wat voor mensen betekenen en hebben levenswijsheid. Het zijn niet de woorden die ze geleerd hebben en de eindeloze diagnosen die er weer bijkomen, hele alfabetten, maar de realiteit van de ervaring en het werkelijk zijn. Met een ben ik zelfs al jaren bevriend. Maar vaak doen en praten ze alleen wat "mode" is en er wordt veel niet begrepen.

Ikzelf heb een bizar en moeilijk leven gehad. Ik zelf spreek liever over uitdagingen. Al vind ik mezelf op verborgen momenten best zielig. Maar ik kan daar niets mee. Ik zou niet meer kunnen voortgaan.Mijn weg was veel meer, begrijpen wat de pijn van de ander is, de onliefde zal ik maar zeggen, dat wat ze niet kunnen verdragen/ dragen in hun eigen leven.

Bij mijn ouders was het: wie is nu slachtoffer van wie? De aangename ver van mijn bed gesprekken die ik kan houden over dit soort dingen met mijn eeuwige observatie drang en kennis vergaren behoefte hebben me niet geholpen om op een goede manier in dit leven te staan.Ik hoop elke dag meer te leren en dan op een dag een sleutel te hebben om een deur te openen waarachter "het"ligt.

Kort houden denk ik, voor ik hier hoofdstukken ach en wee ga neerschrijven. Mijn dochter gebruikt alles wat er bekend is en geschreven over narcistische moeders , of ze nu verborgen zijn of niet, om mij te beschuldigen van het Narcistisch zijn en het haar gaslighten. En er is ongelooflijk veel drama film en andere onzin beschikbaar die een duidelijk wrede rare moederfiguur portreteren.

Was het vroeger altijd de schuld van de vader, lijkt het nu altijd de schuld van de moeder.

Het is mijn dochter die gaslight en liegt. Alleen zij die haar dag en nacht en in realiteit meemaken zien haar masker vallen. Ze verbergt, konkelt en manipuleert. Ze is een meester in het verdraaien en verkeerde conclusies trekken. ik kan hier diverse voorbeelden geven- saai en het maakt me intens droevig. Nee, machteloos. Want, ja  wie ben ik, ken je mij? Waarom zou je mij wel geloven?

En ik maak me intens zorgen, zo zij konkelt en manipuleert, zo zijn er anderen die dat haar doen, rare anderen vaak met nare intenties. Ze loopt als een hondje achter hen aan, ze wil zo graag bevestiging en waardering van die mensen. Wij, haar broers, familie en ik kunnen haar goud geven maar ze doet alles voor het glazen kraaltje van hen. Nog meer boeken kan ik schrijven , want mijn dochter had het moeilijk, werd intens gepest door haar groeiende tumor op zichtbare plek en haar wat vreemde gedrag.

Ik heb geen idee eigenlijk en ja, zo je zegt Martini wat jij voelt voor je dochter, ik hou van haar. Maar haar gedrag maakt me stuk en ik ben op. Ik zal haar los moeten laten.

Lieve Martini mag je nog veel vreugde hebben met je kleinkinderen en het ooit een rustig vaar water ingaan met je dochter, liefs Pad

@schildpad ,

Ik wens je alle goeds toe. Kijk maar of je de behoefte nog voelt om te reageren. Voor hetzelfde geld heb je een modus gevonden die rust geeft en helend is. 

En ik deel je mening dat er over narcistische kinderen bijzonder weinig wordt gepraat. Op internet is de informatie hierover summier. Het zijn vaak die veelal narcistische moeders die worden besproken.  Maar ook die moeders zijn ooit dochters geweest. Dat narcisme zal ook toen al in de kern aanwezig zijn geweest. Alleen praat je dan over een generatie kinderen waarbij er over narcisme nog weinig bekend was en ook geen internet aanwezig was. Die kinderen zijn nu dus volwassen narcistische ouders geworden dus lijkt de focus daar op te liggen.  Daarnaast is praten over een narcistisch kind wel bijzonder pijnlijk. Je moet de moed hebben om met een open blik naar je kind te kijken terwijl je beseft dat er veel mensen wat van zouden kunnen vinden. Welke moeder praat nu immers zo over haar kind? Ben ik dan zelf niet ook zo'n monster als waar ik mijn kind van beticht? Allemaal vooroordelen die zorgen dat ouders zwijgen en met stil verdriet en twijfel verder lopen.  

Lief Padje... onwijs veel kracht,  laat je door niemand iets aanpraten , ik geloof je en weet hoe zwaar het is voor je. 

Liefs en t allerbeste gewenst

dank- heel erg