Hallo Jacky, 
Heb jou verhaal gelezen, en wat ik vooral lees is dat jij en je middelste zus tegen elkaar uitgespeeld zijn. door jou oudere zus en je moeder. Dat jullie het contact met de oudere zus al verbroken hebben, is misschien ook het beste wat jullie konden doen. Dat het met moeder wat anders ligt vanwege de (klein)kinderen, begrijp ik, maar soms is het ook verstandig om dat contact te verbreken. Zeker wanneer jou moeder ook een wig probeert te drijven tussen jou en je man. Vaak is het zo met narcisten dat zij zich in de kern niet gelukkig voelen,  en dus mogen hun slachtoffers  (in dit geval jij en je zus) dat ook niet zijn. Om je eigen relatie met je man te redden, moet je soms een rigoureuze keuze maken, wat in principe tegen jou wil in gaat. Maar dat is ook het contact met je moeder verbreken, en als dat niet echt lukt, zul je misschien moeten proberen om er voor te zorgen dat jij je wat minder door je moeder laat beïnvloeden. Je hebt het over bepaalde beperkingen van angst en onzekerheid. Wat ik jou vooral wil mee geven Jacky is dat al jou beperkingen  angsten en onzekerheden er mogen zijn. Wees vooral niet bang om fouten te maken. Je vertelde dat jou zus bij een psycholoog loopt, heb jij zelf al psychologische hulp gehad of overwogen.  Een goede psycholoog kan jou net even dat beetje inzicht geven, wat jou echt verder kan brengen. en jou leren om er op een andere manier er mee om te gaan. Wens je veel sterkte en succes toe.    

@hansje 

Ja dat wij het besluit hebben genomen om het contact te verbreken met onze oudste zus is voor ons zeker een goed besluit geweest, want dat geeft ons al heel wat meer rust. Heb haar ook op alles geblokkeerd, zodat ze ook echt geen contact meer kan opnemen.

ondertussen is er een hoop gebeurd tussen mij en mijn moeder, en heb haar gezegd dat ik wil dat ze mij en mijn gezin met rust laat, heb gezegd dat voor de sinterklaas viering dat zij of mijn middelste zus mijn dochtertje mag ophalen en terugbrengen want wil dat met haar neefjes niet ontnemen. en vind het moeilijk om te zeggen je mag je kleinkind niet meer zien. maar mij zien ze daar niet meer, ze is nu nog elke keer weer aan het proberen om controle over mij te krijgen door proberen met dingen om te kopen en de andere keer reageert ze boos. maar ik probeer niet erop te reageren.

Ik denk dat het even door de zure appel heen bijten is maar moet nu voor mezelf en mijn gezin wel doorzetten. 

mijn zus ging eigenlijk voor iets anders naar een psycholoog want ze heeft een spierziekte en het was meer voor het verwerken van dat, maar uiteindelijk gaat het vooral over mijn moeder en mijn oudste zus. 

ik heb vroeger jarenlang bij een psycholoog gelopen, ivm met depressies enz. dacht dat ik wist waar mijn psychische klachten vandaan kwamen en dat ik het allemaal verwerkt had. Maar ben erachter dat mijn psychische klachten al veel eerder zijn begonnen, eigenlijk als klein kind al. en ben er achter gekomen dat het allemaal door mijn moeder en zus komt. heb het met mijn werkcoach erover gehad en zij raadt mij ook aan om met een psycholoog te gaan praten dus ik overweeg wel om weer contact op te nemen met mijn psycholoog, om te vragen of hij gespecialiseerd is in deze dingen en of hij me anders wil doorverwijzen naar iemand die er gespecialiseerd in is. 

Alleen is die stap nog een beetje moeilijk voor me, want het voelt alsof ik gefaald heb. Terwijl ik weet dat het niet zo is maar toch vind ik het moeilijk. Maar moet wel iets doen, ook voor mijn man en dochter.

Hey hallo Jacky, heb je berichtje gelezen en vind dat je goed bezig bent. Je hebt duidelijk aangegeven dat jou moeder, jou gezin met rust moet laten. Je hebt ook voor jezelf een duidelijke grens getrokken, dat jij er verder wel klaar mee bent, maar dat zij  jou dochtertje ter wille van het St feest wel mag ophalen. Ik denk dat dat een hele mooie oplossing kan zijn, al zal jou moeder het daarmee misschien niet mee eens zijn. Het is ook verdomd moeilijk hoor om een belangrijk familielid aan de kant te schuiven, bij vrienden of andere kennissen gaat dat wat makkelijker. Ik las ergens ook on je eerste stuk dat het tussen jou man en jou moeder ook niet lekker botert. 
Maar zorg er voor dat jij geen speelbal wordt tussen beiden. 

Dat de depressies een diepere oorzaak hebben, ja dat kan heel goed zoals jij zegt. Vaak is het al ontstaan in vroegere kinderjaren, oude emotionele pijn je denkt dat je het dan verwerkt hebt, maar bepaalde gebeurtenissen kunnen dan die pijn zo weer naar boven triggeren. En dat is dan waar je weer last van hebt, of van kunt krijgen. 

Dat je al eerder hulp gehad hebt, en nu weer wat hulp nodig hebt of wil zoeken, dat is echt geen falen hoor. Dat is juist heel moedig, uiteindelijk kom jij daar veel sterker uit, en je moet het in eerste instantie niet alleen voor je man en kinderen doen, maar puur voor jezelf.  Want als jij er voor jezelf kunt zijn, kun jij er ook voor je man en kinderen zijn. Relaties horen vooral gelijkwaardig te zijn, maar als jij jezelf in dienst stelt van je man , dan doe jij jezelf ergens te kort. Daar moet je vooral voor waken.