“Wat wil ik nu eigenlijk?” vragen veel mensen zich af. Zelf heb ik mij dat ook jarenlang afgevraagd. Bij mij lag de oorzaak in het narcistisch misbruik. Een van de symptomen na narcistisch misbruik is namelijk het niet meer weten wat je wilt. Dit is een gevolg van de langdurige gaslighting door de narcist. In dit artikel gaan we hier nader op in aan de hand van voorbeelden uit mijn eigen leven.
Wat wil ik?
Een narcist ontkent jouw gevoelens en gedachten. Van een narcist mag je geen eigen beleving hebben. Je mag alleen maar de beleving van de narcist bevestigen. Wanneer je dat niet doet wordt je gestraft.
Helemaal wanneer je zoals ik als kind opgroeide met een narcistische ouder, is wat je van die ouder terugkreeg verweven geraakt met je eigen identiteit. Veel slachtoffers van narcistisch misbruik worstelen de rest van hun leven met de vraag wat ze nu eigenlijk zelf willen.
Wat wil ik met mijn leven-Test
Het 'Wat Wil Ik werkboek' is een manier om snel helder te krijgen wat jouw passies zijn en wat je nu écht belangrijk vindt in het leven. Een praktische techniek geeft je heel direct inzicht in wat je wilt. Wat zijn jouw wensen voor het leven?
Wat wil ik worden?
“Wat wil je later worden?” is een vraag die door volwassenen vaak aan kinderen wordt gesteld. Toen ik nog heel klein was antwoordde ik altijd piloot. Doch naarmate ik ouder werd kreeg ik steeds meer een hekel aan die vraag.
Want naarmate ik ouder werd en meer gevormd was door de toxische opvoeding van mijn narcistische moeder wist ik steeds minder goed wat ik wilde. Dit leidde tot verkeerde schoolkeuzes en in het verlengde daarvan de verkeerde beroepen.
Hoewel later zou blijken dat ik hoogbegaafd ben ging ik na de lagere school naar de Lagere Technische School (LTS). Dit was deels ingegeven doordat mijn vader nogal technisch is.
De LTS was een ware hel voor me. Dagelijks werd ik er gepest. Op een keer ben ik zelfs van school weggelopen. De maat was vol voor mij en ik wilde naar een andere school. Dat ik een verkeerde schoolkeuze had gemaakt was mij al lang duidelijk. Doch mijn narcistische moeder wilde hier niets van weten. Ze stuurde me doodleuk weer terug in de hel.
Na vier jaar LTS ging ik naar de MAVO voor volwassenen. Maar echt een idee wat ik daarmee wilde gaan doen had ik nog niet. Tussendoor werd ik ook nog goedgekeurd voor militaire dienst. Doch ik kreeg uitstel om de MAVO af te maken. Daarna mocht ik echter geen verplichting aangaan.
Militaire dienst
Na de MAVO hoorde ik een jaar lang niets van het leger. Tot mijn vreugde kwam na een jaar een brief dat ik niet zou worden opgeroepen voor militaire dienst. Dit met het oog op mijn toekomst.
Wanneer ik als kwetsbare jongere in militaire dienst had gemoeten was ik daar helemaal aan onderdoor gegaan.
Tijdens de keuring kreeg ik de vraag of ik ertegenop zag om in dienst te gaan. Dat zag ik inderdaad, doch dat durfde ik niet te zeggen. Dat kwam omdat mijn narcistische moeder mij voortdurend voorhield dat dit de enige kans voor me was om wat te bereiken…
Ik moest zelfs een keer van haar naar een mobiel wervingskantoor van de landmacht, dat toen tijdelijk in onze woonplaats stond.
Ziedaar weer het patroon. Mijn narcistische moeder bepaalde wat ‘goed’ voor mij was en ik wist zelf niet wat ik wilde.
Toch vermoed ik dat deze man zag dat ik eigenlijk niet geschikt was voor militaire dienst, doch geen directe reden kon vinden om mij af te keuren. Wellicht ben ik op een soort ‘tweede lijst’ gezet van dienstplichtigen die niet in eerste instantie zouden worden opgeroepen.
Of er met een dergelijk systeem werd gewerkt weet ik niet. Het is maar gissen. Maar ik kan me nauwelijks voorstellen dat ik hier puur toevallig door het oog van de naald ben gegaan.
Weten wat je wilt
Nadat het juk van militaire dienst weg was kon ik mij weer gaan richten op mijn toekomst. Maar wat wilde ik? Ik had nog geen idee. Wel had ik inmiddels mijn rijbewijs en mocht ik erg graag autorijden.
Mijn narcistische moeder kwam op een dag aanzetten met een advertentie van een opleidingsinstituut voor autorij-instructeurs. Aangezien ik graag mocht autorijden leek het me wel wat en dus werd een vrijblijvende afspraak gemaakt om er eens te kijken.
Eenmaal daar werd ik door de directeur ontvangen die me gouden bergen beloofde. Het was een hele goede opleiding en ik zou er geen spijt van krijgen. Bovendien kreeg ik nog een korting wanneer ik nu tekende…
“Gelukkig” was de reactie van mijn moeder toen ik thuis kwam en vertelde dat ik had getekend. Achteraf vraag ik mij af waarom ze mij in deze richting pushte. Ik heb een vermoeden.
In de gastblog van mijn zus kun je lezen dat zij altijd werd gepusht om juist hoge opleidingen te doen. En toen bleek dat ze dit helemaal niet wilde kreeg ze straf. Zij had dus de taak om onze narcistische moeder trots te maken met een goede baan.
Toen mijn zus niet aan haar verwachtingen kon voldoen heeft ze waarschijnlijk haar pijlen op mij gericht. Daar waar ze me eerder altijd onderuit haalde moest ik nu een goede baan krijgen waarmee zij kon pronken.
Op de kennis van de verkeerswetgeving en de techniek haalde ik hele hoge cijfers. Doch het lesgeven in de praktijk bleek een stuk lastiger voor mij. Uiteindelijk haalde ik mijn instructeursbewijs. Maar een baan als autorij-instructeur kreeg ik niet.
Ook kreeg ik het niet rond om zelf een rijschool te mogen startten. En achteraf was dat maar goed ook. Want heel eerlijk, ik ben niet geschikt als rijinstructeur.
Wat moet ik met mijn leven?
Er volgde een periode waarin ik niet echt wist was ik wilde met mijn leven. Mijn narcistische moeder zei steeds dat ik me maar moest laten omscholen tot verwarmingsmonteur. Dan had ik in elk geval weer een diploma erbij.
Toen ik op een dag op het arbeidsbureau aan het kijken was naar vacatures (er was toen nog geen internet) stuitte ik op een opleidingsinstituut waar je je onder andere kon laten opleiden tot installatiemonteur. Ik regelde dat ik daar vrijblijvend eens een kijkje kon nemen.
Eerder was ik door de sociale dienst aangemeld voor een oriënteringstraject om te onderzoeken wat mijn mogelijkheden waren op de arbeidsmarkt. Lange tijd hoorde ik er niets meer van, doch vlak voor ik naar het opleidingsinstituut zou gaan kreeg ik een uitnodiging. Mooi dacht ik, dan kan ik beide bezoeken en vervolgens een keuze maken…
Op het opleidingsinstituut kreeg ik met nog een paar anderen een rondleiding. Aan het einde daarvan werd ons medegedeeld dat we over een week konden worden gekeurd. Dat viel precies op de dag dat ik naar het andere traject zou om kennis te maken.
Codependent
Toen ik vertelde dat ik die dag niet kon omdat ik dan een andere afspraak had begonnen ze met twee man op mij in te praten. Een van de andere kandidaten begon zich er ook nog mee te bemoeien.
Dat andere project was niets en hier hoefde ik alleen maar goed te worden in mijn vak. Zij zouden vervolgens zorgen dat ik dan een baan kreeg…
Hoewel ik nog zo graag bij het andere project had willen kijken was ik niet tegen deze druk bestand. Codependent als ik toen nog was gaf ik toe. De andere afspraak werd afgezegd en ik ging de opleiding als installatiemonteur doen. “Krijg je toch je zin” zei ik ’s avonds tegen mijn moeder, doelend op de opleiding voor verwarmingsmonteur waar ze me naartoe wilde hebben…
Ook dit was weer een verkeerde omgeving voor mij en ik werd weer het mikpunt van pesterijen. Toen na 10 maanden de opleiding was afgelopen kreeg ik geen baan. Degene die daar verantwoordelijk voor was schoof me door naar het arbeidsbureau.
De medewerker van het arbeidsbureau stuurde me naar wat toen nog het RIAGG heette en plaatste me in de banenpool. Bij het RIAGG kwam men tot de conclusie dat ik een sociale fobie heb. Doch daar werd verder niets mee gedaan en ik bleef vastzitten in de banenpool.
Wat wil ik nu werkelijk?
Het leven heeft zo zijn ironische kanten. In de banenpool deed ik installatiewerk, want daarvoor was ik nu eenmaal opgeleid. Een van de opdrachten was in een schoolgebouw. Dit werd omgebouwd in opdracht van de stichting waar ik zo’n anderhalf jaar eerder een afspraak had voor een oriënteringstraject op de arbeidsmarkt!
Het schoolgebouw werd geschikt gemaakt voor een computercursus. ‘Ik ben in het goede gebouw maar in de verkeerde functie’, zo dacht ik. Wat had ik daar graag een computercursus willen doen. Maar ja, al van kinds af aan had ik geleerd dat wat ik wil er niet toe doet.
Toch was het ook in de banenpool dat iemand mij op het juiste spoor zette. In de pauze had ik een filosofisch gesprek met een vrouwelijke collega. “Jij bent een filosoof die met z’n verstand moet werken en nu wordt gedwongen om met zijn handen te werken” zei ze. Verrek, ze had gelijk!
Vanaf dat moment begon ik mijzelf de vraag te stellen “wat wil ik nu werkelijk?” Ik begon na te denken over hoe ik mijn verkeerde keuze recht kon buigen. Hoe ik alsnog dat andere traject kon gaan doen. Doch mijn consulent in de banenpool wilde niets van een ander traject weten.
Overspannen
Deze consulent beschreef ik al eerder in het artikel over verborgen narcisme. Bijna iedereen had een gloeiende hekel aan deze vent. Regelmatig kwam er een vrouwelijke collega huilend uit zijn kantoor.
Mensen die hij zou moeten helpen werden als vuil door hem behandeld. Op papier lijkt alles zo mooi geregeld in Nederland. Maar in de praktijk blijken de uitvoerders er veelal alleen voor zichzelf te zitten.
Toen ik ruim een jaar in de banenpool zat kwam er een nieuwe collega. Met de kennis van nu denk ik dat dit een regelrechte psychopaat was. In het artikel over flying monkeys komt deze persoon uitgebreider aan bod.
Hij had het op mij gemunt en pestte me weg uit de banenpool en ik kwam overspannen thuis te zitten. De gemene consulent behandelde mij toen alsof ik er bewust de kantjes vanaf liep. Overspannen? Dat bestond niet in zijn visie!
Sneeuwbalproject
Hij chanteerde me om mee te doen aan een dubieus project waarbij ik met een groep naar Noorwegen moest. Het ‘Sneeuwbalproject’ van een niet meer bestaande stichting. Die stichting had een naam, maar met sprak voortdurend over ‘het bedrijf van Willem’. Ik noem zoiets ‘subsidie-opstrijkbedrijven’.
Waarschijnlijk vonden ze het zelf leuk om zelf wat te survivallen in de bergen. Onder het mom van hulp aan mensen met een achterstand ontvingen ze subsidie voor hun hobby. Ze hielpen deze sociaal zwakkeren echter van de wal in de sloot.
Na tien zware dagen in Noorwegen, waar zelfs iemand me aan een mes wilde rijgen, was ik weer thuis. Vervolgens kwamen ze thuis om te praten hoe het nu verder moest. Dat hadden ze natuurlijk ook meteen kunnen doen en dan een traject op maat maken. Maar uiteraard moesten ze eerst lekker tien dagen survivallen op kosten van de belastingbetaler.
Ik maakte hen duidelijk dat ik iets anders wilde doen dan installatiemonteur. Eerder had ik gesolliciteerd naar een baan als koerier. Hoewel ik qua denkniveau veel meer kon leek het me wel wat om met autorijden mijn geld te verdienen.
Zo kwam ik via de banenpool bij een koeriersdienst terecht. Na een half jaar via de banenpool kreeg ik er een jaarcontract. Deze koeriersdienst bleek echter een zeer dubieus bedrijf te zijn, waar het personeel werd geïntimideerd en uitgebuit.
Wat wil ik met mijn leven?
Na een lijdensweg van tweeëneenhalf jaar kwam ik opnieuw overspannen in de ziektewet terecht. Op de dag dat mijn contract afliep werd ik uit de ziektewet gezet en kwam ik in de WW terecht.
Vervolgens kwamen er allerlei ‘bureaucratische mechanismen’ in werking. Dit houdt in dat je in een traject terechtkomt van een commercieel reïntegratiebureau. Zo had ik nog een aantal tijdelijke banen waarna ik weer via de WW afgleed naar de bijstand om vervolgens weer te worden gereïntegreerd naar een tijdelijke baan…
Uiteindelijk zag men bij de sociale dienst ook wel dat ik in een vicieuze cirkel zat en kreeg ik een ‘participatiebaan’. Dit kwam neer op verplicht vrijwilligerswerk doen voor je uitkering. Het positieve was dat ik een tijd van rust had waarbij ik niet werd ‘opgejaagd’.
In deze periode begon ik na te denken over de vraag ‘Wat wil ik met mijn leven?’. Ik kwam tot de conclusie dat ik iets voor mezelf moest beginnen, wilde ik niet tot mijn pensioen in de bijstand zitten. Doch de vraag was wat ik dan moest beginnen.
Zelfstandig
Een kennis gaf me eens de tip een bezorgservice op te zetten. Door de vergrijzing zijn er veel ouderen die zelf geen boodschappen kunnen doen, zo zei hij. Ik werkte een plan uit en informeerde naar de mogelijkheden.
Men attendeerde mij op de Bbz-regeling (Bijzondere Bijstand Zelfstandigen). Van daaruit werd ik aangemeld voor een prestarttraject. Ik had keuze uit een aantal begeleiders. Omdat ik geen van hen kon ging ik af op het advies van de medewerker.
Bij de intake vertelde ik over een hobbywebsite die toen al tien jaar had. Hierop wilde ik reclame plaatsen als extra bron van inkomsten. Die hobbywebsite was Circuitsofthepast.nl, over racecircuits uit vervlogen tijden.
“Waarom ga je geen reizen organiseren naar die circuits?” vroeg de begeleider. “Met je passie kom je het verst”, vervolgde hij. Mijn oorspronkelijke plan werd helemaal omgebogen naar een nieuw plan. Maar om kort te gaan, hiermee viel geen droog brood te verdienen.
Ook de begeleiding liet veel te wensen over. Toen ik dit aankaartte wilde men hier niets van weten. Doch jaren later zou ik alsnog mijn gelijk krijgen bij een nieuwe Bbz-aanvraag. De medewerker vertelde dat ze met de bewuste begeleider geen zaken meer deden wegens slechte resultaten.
Nadat mijn eerste poging voor mezelf te beginnen was gestrand brak een roerige tijd aan. Het was de periode waarin ik ontdekte dat mijn moeder een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft. Hierover schrijf ik uitgebreid in het artikel ‘Narcistische moeder’.
Na de ontdekking kwam het vergaren van heel veel kennis. Eerst over narcisme zelf, later over het herstellen van narcistisch misbruik.
Hugo Bakker
Nadat mijn leven weer was genormaliseerd kwam ook weer de drive om voor mezelf te beginnen. Ter oriëntatie luisterde ik veel naar webinars van ondernemerscoaches. Een daarvan was Hugo Bakker die ook letterlijk de vraag stelde “Wat wil ik met mijn leven?”. Hij vertelde wat zijn missie was en die van een aantal van zijn klanten.
Op een bepaald moment sprak hij de woorden: “Zelf heb ik een fijne jeugd gehad. Maar ik ken ook mensen die geen fijne jeugd hebben gehad en daarvan hun roeping hebben gemaakt”. Op dat moment wist ik wat ik wilde gaan doen. Mijn roeping was het om lotgenoten te helpen die ook te maken hadden gehad met narcistisch misbruik.
Wat wel vanaf het begin voorop stond was dat het geen kwakzalverij mocht worden. Ik kan mijn kennis en ervaring delen, maar ik wist dat ik ook de samenwerking moest zoeken met mensen die voor therapeut hadden geleerd.
Uit het slachtofferschap
Zo begon ik in 2017 te bloggen over mijn eigen ervaringen met narcistisch misbruik. Sindsdien heb ik ook zelf nog een hele ontwikkeling doorgemaakt.
Zo leerde ik van Judith Hagelen, met wie ik een workshop organiseerde en het allereerste webinar gaf, dat je uit het slachtofferschap moet stappen. In 2018 zette ik ook daadwerkelijk de stap van slachtoffer naar overlever. In mijn e-book ‘Herstellen na Narcistisch Misbruik in 50 Vragen & Antwoorden’ beschrijf ik dit proces uitgebreid.
Inmiddels ben ik een stuk verder en werk ik daadwerkelijk samen met therapeuten om lotgenoten op de best mogelijke manier te helpen.
Zo vond ik uiteindelijk mijn roeping, na vele jaren niet te weten wat ik wilde. Wil jij ook testen wat je nu werkelijk wilt met je leven? Koop dan het ‘Wat Wil Ik werkboek’ van Jan van der Meulen van Power to Grow.
Klik hier voor meer informatie over het ‘Wat Wil Ik werkboek’ >>
Heb jij ook zo’n lange reis gemaakt voor je wist wat je nu eigenlijk wilde? Deel het in een reactie. Kennis is macht!
Wil je Herstellen van Narcistisch Misbruik?
