Hallo allemaal, ik schrijf hier omdat mijn narcistische vader weer contact met mij wilt en ik geen idee wat ik hiermee wil.
Mijn vader is de typische narcist, anderen zien hem als een sociale, aardige en gezellige vent maar sinds mijn tienerjaren voelde ik me steeds minder op mijn gemak bij hem. Hij maakte grappen ten koste van mij, ging mij vergelijken met zijn nieuwe, jongere vriendin ("misschien moet jij eens een keer die buik van je inhouden. Kijk maar naar haar buik, zo moet dat eruit zien"), en hij had onredelijke verwachtingen. Omdat hij mij voor mijn verjaardag een nieuwe telefoon had gegeven, moest ik maar alles doen wat hij wilde. Sinds mijn 15e jaar probeerde ik me van hem los te wurmen wat me maar moeilijk af ging. En op mijn 17e zat ik in een destructieve relatie met, je raad het al, een enorme lul van een narcist.
Van die relatie ben ik gelukkig al 6 jaar af. En ook mijn vader heb ik al 6 jaar niet meer gezien of gesproken. En het gaat goed met me. Ik heb mijn studie af kunnen maken, ik ben gelukkig in een gezonde en fijne relatie, en mentaal ben ik stappen aan het zetten in de goede richting. In de afgelopen 6 jaar heeft mijn vader wel af en toe toenadering gezocht. Soms om 03:00 uur in de ochtend, appjes met foto's van vroeger en gekke getypte berichtjes erbij (wellicht dat er drank in zat). Ook een keer een youtube filmpje, "It's not healthy to hold a grudge". Bij dit laatste werd ik wel even boos en toen heb ik hem een link gestuurd over "de gevolgen van het hebben van een narcistische vader". Hij is daar nooit op ingegaan, maar stuurde me een half jaar later weer een (voor mij) gek berichtje.
Momenteel woont hij op Ibiza, waar hij zich door de corona kapot verveeld natuurlijk, geen mensen om dingen aan te showen. Hij stuurde me afgelopen week een printscreen van googlemaps "thuis is 20 min lopen van een bekende club op ibiza" met de tekst "wat vind je ervan om langs te komen. Ik betaal je tickets". Ik beantwoorde dat ik er geen behoefte aan heb op die manier. En hij antwoorde, "Op welke manier dan wel?"
En hier loop ik op spaak. Ik sta voor mijn gevoel op een tweesprong. Verban ik hem helemaal uit mijn leven? Laat ik hem weten dat ik er helemaal niet voor open sta en zijn nummer bij deze blokkeer? Geen contact met hem heeft mij de afgelopen jaren wel enorm goed gedaan. Of laat ik de deur op een kier? Wellicht het gesprek aangaan met hem, uiteraard wel met een professional/psycholoog erbij? Ook met het zicht op het ooit hebben van kinderen die ik wel of niet hun opa zal onthouden.
Ik weet het even niet. Mensen om mij heen vragen wat ik uit het contact zou willen halen, en om eerlijk te zijn hoef ik er niets meer uit te halen. Daar waar eerder nog een kleine behoefte was aan een vader, is die nu verdwenen. Toch voelt het pijnlijk, slecht, of niet goed om volledig met hem te breken. Is dat gevoel misschien nog het laatste stukje van de erfenis van vroeger?
Ik herken jouw dilemma: ik wilde een soortgelijk topic aanmaken met een vraag over mijn eigen pa.
Ik herken ook dat hij opmerkingen maakt waar jij je ongelukkig en minderwaardig bij voelt. Ik heb contact verbroken met mijn eigen vader, omdat ik anders weer die opmerkingen ga aanhoren en dan kom ik in hetzelfde patroon terecht. Mijn vader gaat niet veranderen en die van jou zo te lezen ook niet.
Ik vind het ook moeilijk om het contact voor altijd af te houden. Ik vind het ergens wel triest voor hem. In een aantal opzichten herken ik mij in hem en kan ik mij ook wel een voorstelling maken van zijn gedachtengang.
Echter iemand met een narcistische persoonlijkheidsstoornis is emotioneel zo onvolwassen dat hij geen rekening kan houden met een ander. Het is pure egocentrisme: hij kan alleen beredeneren en handelen vanuit zijn eigen behoeftes en als jij andere behoeftes hebt als hij, dan interpreteert hij het dat je hem misgunt dat hij zich gelukkig voelt.
Als contact onvermijdelijk: niet boos op hem worden, want daaruit maakt hij op dat hij nog een grote rol speelt in jouw belevingswereld. Blijf rustig, zeg dat je hem het beste toewenst, maar dat het geen goed idee is dat je weer contact met hem hebt. En ga er verder niet op in, ook al roept hij dat je hem op zijn minst uitleg zou kunnen geven waarom niet.
Het is hard, maar we moeten accepteren dat we geen vader hebben. Hebben we nooit gehad en we gaan dat niet krijgen ook. We hebben geen vader meer nodig, want we zijn volwassen en inmiddels verantwoordelijk voor onze eigen zaken.
Zijn er mensen waar je vroeger erg goed mee kon optrekken, maar nu moet je er niet meer aan denken? Misschien kan het helpen om jouw pa op een dezelfde manier te zien
Beste,
Ook ik heb gebroken met mijn narcistische vader en hij blijft het maar proberen om weer contact te krijgen. Ik was sinds mijn kindertijd een emotionele en praktische partner voor hem. Ik heb helaas pas gewacht met het breken tot ik 42 was, omdat hij een zeer ongezonde omgeving bleef creëeren voor mijn zoon. Ik werd al jaren misselijk als hij naar mij toe liep en hij heeft mij ontzettend veel belast en beperkt. Een voordeel van zolang wachten is dat ik geen twijfel meer heb of ik ooit nog contact zou willen.
Mijn advies: blijf zo ver weg van die narcist als mogelijk, ze veranderen niet en zeggen alles (schaamteloos) om weer zich terug te wurmen. Trap er niet in! Sterkte!
Weet iemand of er fysieke praat hulp groepen zijn voor kinderen van?
Warme groet,
Tayana