Hoi allemaal,
Ik ben een dame van 36 jaar en 2 zoontjes.
Ik heb hulp nodig, ik zit in een 2 eigenlijk 3 spagaat. benieuwd naar jullie mening.
Onlangs is mijn lampje gaan branden in mijn hoofd dat mijn vader een grote narcist is. Alle kenmerken kloppen. Mijn relatie met mijn man (inmiddels 20 jaar samen) heeft hij altijd wel problemen met mijn vader gehad ofwel andersom. Na een slechte start toen ik mijn man leerde kennen is het contact na ongeveer 1 jaar verbeterd, maar altijd soort van bang geweest voor hem. Ik durfde vroeger nooit tegen hem in te gaan. Maar ik zie nu steeds meer en meer puzzelstukjes gaan op zijn plek vallen en snap ik steeds meer waarom ik zo onzeker ben, niet voor mijzelf durf op te komen en nog steeds bepaalde discussies met mijn vader niet durf te voeren. Mijn ouders zijn nog samen, maar echt een band hebben zij totaal niet. Mijn moeder komt uit een slechte jeugd en vond het altijd maar 'makkelijk' maar heeft nooit de stap genomen bij die man weg te gaan wat ik echt totaal niet snap. Bepaalde dingen die gebeurd zijn waarbij iedere ouder haar/zijn kinderen zou beschermen heeft zij dit niet voldoende gedaan en is bij hem gebleven. Waarom? Nu denk ik dat zij precies lijdt onder zijn narcistische trekjes en zelf niet in de gaten heeft wat het met je doet en wat de buitenwereld ziet. Zij heeft als ze alleen is een hele andere persoonlijkheid dan dat mijn vader erbij is, dan praat ze soms met hem mee.
Nu is er 2 weken geleden de bom bij mijn man weer gebarsten en denk voorgoed. Ik heb daar gek genoeg moeite mee, denk soort rouwproces dat ik Nooit een vader zal hebben die ik ooit had gewild en er voor mij zou zijn, trots op mij zou zijn etc. Hij is goed voor onze kinderen maar er blijven bepaalde opmerkingen die het dan volledig verpesten.
Binnenkort ga ik het gesprek met mijn moeder aan om haar te zeggen wat het nu met mij doet en ik denk dat goed is dat ik meer afstand creëer. Vind dat zelf heel spannend en best moeilijk want ja, wat zullen ze wel niet denken... en eigenlijk te gek voor woorden dat ik zoveel rekening hou met anderen behalve mijzelf en vooral mijn gezin!
Ik weet even niet zo goed wat ik moet doen. Mijn man kan hier heel heel slecht tegen, hij heeft zelf ook advies gekregen om ver weg van dit soort mensen te blijven. Daarnaast snap ik hem nu voor het eerst en geef ik het gelijk, maar toch, dat stukje rouw, stukje emotie dat het je vader is, wellicht dat het mee speelt dat mijn moeder daar nog is, ik weet niet precies wat het nou is, maar ik vind het heel moeilijk. Ook omdat ik zo onzeker ben. Praten met mijn vader is onmogelijk. Vaak als kind brieven geschreven over mijn gevoel en wat het met mij heeft gedaan, en lachte mij keihard uit. Zijn dingen gezegd die een 'normaal' mens nooit zou zeggen tegen zijn/haar dochter.
Ik vind het maar lastig, wellicht kan iemand mij wat meer vertellen uit ervaring? Dit is nog een notendop van wat er allemaal speelt.
Dank vast voor jullie reacties!
Dag moeder van twee zoontjes,
Je schrijft dat je onzeker bent om het gesprek aan te gaan. Toch lees ik in je verhaal dat je eigenlijk heel goed kan aanwijzen en vertalen waar hem de pijn in zit en de moeite. Ik denk dat je zelf heel haarfijn aanvoelt ook wat je wel en niet kan doen met je ouders.
Rouw is 1 van die dingen die komen bij het besef van narcisme. Rouw om wat nooit geweest is, rouw om wat nooit zal zijn. Het is die rouwheid die tijd nodig heeft om te zijn en geuit te worden op alle creatieve manieren die bij jou passen. Wanneer je in deze rouwmomenten zit, deel het dan met mensen die je zullen steunen en bescherm je tegen mensen die je daarom zullen afkatten of het tegen je kunnen gebruiken. Rouwen heeft altijd iets pijnlijks, toch is goed rouwen ook een helend proces. Een extern professional kan je hierbij ook helpen.
Het woord beschermen is belangrijk omdat je met narcistische ouders vaak te weinig beschermd bent geweest als kind. Het is die bescherming die je nu als volwassenen jezelf echt moet leren geven, het is je immers niet vanzelfsprekend aangeleerd. Als het inhoudt om niet met je ouders ergens over te praten of het inhoudt dat er afstand komt of wat dan ook, dat dit heel belangrijk is om te volgen.
En het is ook bescherming voor je eigen gezin, je man en je zoontjes. Dat is nu jou gezin en als jullie liefde oprecht is, dan is dat je hoogte goed om te beschermen en te koesteren. Zet jezelf en hen op nummer 1. Als het inhoudt dat jullie vrede wordt verstoort door narcistisch gedrag, kies dan voor je gezin en voor jezelf, altijd.
Wat kan helpen is los komen te staan van de loyaliteit die je als kind zo eigen bent naar je ouders toe. Weet dat je ze net zo min iets verplicht bent als een wildvreemde in een vliegtuig. Je kan een basisrespect hebben maar je bent niet je loyaliteit of je liefde verplicht, zelfs niet je medeleven, ondanks het inzicht dat je wellicht hebt en de pijnlijkheid van sommige zaken.
Door voor jezelf op te komen en je gezin ben je niet verkeerd bezig, je bent niet afvallig en je bent niet kwaadaardig, gemeen of empathieloos. (dit wordt heel wat slachtoffers wijsgemaakt door narcisten, soms heel onbewust) Wellicht weet je dit wel, maar gevoelsmatig kan het toch anders zitten en dan is het goed om dit voor ogen te blijven houden.
Weet dat je het recht hebt om je leven in te vullen en te leiden zoals jij dat wilt en zoals het bij jou past.
Veel goeds ?