Hallo Esmee2

Mij zul je nog niet kennen, want ik ben pas vier dagen lid.

Voel je je niet opgelucht dat je bij je narcist weg bent gegaan? 

Mij lijkt het  toch niet fijn om bij een narcist te blijven, want dan gaat het misbruik verder.

groetjes en sterkte, Marlie

Welkom op dit forum.

Even voor alle duidelijkheid, hier is geen forum verdwenen. Het gaat om een forum van een andere website, waar deze website niets mee te maken heeft. Maar uiteraard is iedereen die op dat verdwenen forum zat hier welkom.

Dag Esmee,

Ik wordt een beetje nieuwsgierig van je uitspraak dat je al een jaar weg bent bij je narcist, maar dat je geen stap verder voelt. Mag ik vragen waar je in vast loopt? Wat het is waardoor je geen stap verder voelt?

Over verdwenen forums weet ik niet veel, maar wel van deze.

Welkom.

@saar

Goeiemiddag Saar 

Ik blijf me zo vastpinnen op 

"Waar is hij mee bezig?", "Met wie gaat hij om?" "Is zijn nieuwe vriendin beter dan mij?", "Wanneer zal hij bellen?",... Zo'n dingen. Ik ben zo toegespitst op m'n jaloezie die ik ervaar. Waar zou hij met haar op hotel gaan? Hoeveel leuke dingen zullen ze samen al wel niet gedaan hebben.... En ik HAAT dat gevoel. Ik ben zolang gewend geweest om voor hem te leven (niet met hem, want samenzijn met hem voelde vaak zooooooo eenzaam...) dat ik vastloop op het besef dat ik eigenlijk eindelijk VRIJ ben. Ik hoef niet meer naar zijn pijpen te dansen. Te doen wat hij wou, wanneer hij dat wou. Maar ik voel zo'n boosheid, jaloezie en afkeer. Want zijn leven gaat gewoon lekker verder, met iemand nieuw aan zijn zijde. Terwijl ik elke dag mensen afstoot uit angst dat ze m'n hart toch maar zullen breken. Ik heb mezelf eigenlijk, teruggetrokken in het vertrouwde. Een vorm van psychologische dwangbuis 🙁

En daar wil ik uit. Ik wil niet langer dat ik mezelf eenzaam opsluit. De lockdown nu ook, ik heb er weinig schrik van. Integendeel. Ik ben blij dat ik niet buiten moet. Eindelijk. Ik moet niet meer met de kinderen naar school. En zien hoe de hele wereld gewoon doorging, terwijl ik bang ben van mensen. Eindelijk moet ik niemand meer zien. Ik laat mezelf eigenlijk al een hele tijd in, met quarantaine. Ik ben bang om te leven. Want alles, waarbij ik vroeger een gelukkig gevoel ervaarde, is me afgenomen. Ik ben mezelf niet meer...

En dat is pijnlijk. 

Als ik mezelf verlies in de piekergedachten, herbeluister ik mijn eigen opnames die ik maakte toen ik nog met hem samen was. Ik was op het idee gekomen om opnames te maken, van alle rode vlaggen die dagelijks de kop opstaken. Die sprak ik dan in. Terwijl ik in de file stond aan te schuiven, of met de auto ergens heen moest... Die herbeluister ik dan. Zodat ik mezelf terug kan doen inzien, dat zijn nieuwe prooi binnen de kortste keren hetzelfde lot te wachten staat... Maar, het blijft elke dag weer een opgave om NIET aan hem te denken en mezelf NIET op hem te focussen 

@herman

Klopt. Het was niet op deze site. Het forum waar ik actief lid was, is jammer genoeg wel verdwenen. En ik heb de weg hierheen gevonden, en ik hoop dat vele anderen zullen volgen. 
Ik hield daar zo'n beetje een dagboek bij. Maar voor onze anonimiteit was het zeer beperkt in terugvinden van. En naar aanvaarding op de site ook zeer strikt. Vaak was de operator het dan eens niet eens met leden. Dus ik denk dat de operator het online heeft gehaald. Jammer, want kunnen communiceren met lotgenoten, kan zo verademend zijn. Zonder keer op keer het hele verhaal opnieuw te moeten doen. 

@marielaine

Die momenten varieren. Soms wel, soms mis ik "hem". 
De valse "hem", zoals mijn dochter dat noemt. We missen het masker.
De humor, de handigheid, de gedrevenheid om ons vooruit te "helpen". 
In werkelijkheid was het allemaal grootheidswaan, en ging hij over lijken. 
Alles moest wijken voor uiterlijk vertoon. Dus, ja, soms mis ik de "goeie" eigenschappen. Maar, bij een narc staat het 1 nooit los van het ander. Dus besef ik dat ik nooit oprecht, werkelijk gelukkig zou zijn. Want dan woon je in een kast van een huis, met alles erop en eraan... Ligt je man verderop met een ander te flikflooien.... Vandaar dat ik m'n Gouden Kooi bent ontvlucht. Met de kinderen. 

Maar ja, soms, blik ik terug op de 'mooie" momenten. Maar over iedere, maar dan ook iedere mooie herinnering hangt een grijze wolk.

Bijvoorbeeld;

We gingen naar een trouwfeest. Daar was 1 vrijgezel meisje.
De dag nadien, zo bleek maanden later, stuurde hij dat meisje via een nepprofiel berichtjes dat hij haar graag wou leren kennen. Enkele weken geleden, scrolde ik door foto's. En vond een foto terug van hem en mij... We "zagen er beiden gelukkig uit". Maar, in werkelijkheid was hij gewoon aan het jagen. Dus, de "mooie" foto, heeft een zure nasmaak.

Hij ging eens met rolstoelpatienten wandelen. Van het rusthuis, naar de kerk. (toevallig, want we zijn geen kerkgangers...maar er was een oproep geweest op de lokale radio) en van de kerk terug naar het rusthuis.
Er was een vrijgezel-meisje. De dag nadien, ook weer met dat nep-profiel, stuurde hij berichten naar dat meisje dat hij haar wilde leren kennen....

Alles, maar dan ook alles was ideaal voor hem, om te jagen.
Op zn werk, meerdere affaires gestart. Overal...overal...overal...
Dus, neen, nu ik die slechte herinneringen overloop, mis ik hem niet. Maar als ik vanavond naar een film zit te kijken in mn eentje, of ik heb een huilbui door een moeilijk moment met de kinderen, mis ik een partner. Maar zelfs dan, besef ik dat hij al die jaren geen partner is geweest, maar een dictator... Geen partner...

Eindconclusie: m'n hart mist iets, wat ik gedurende 11 jaar relatie ook altijd heb gemist: partnerschap, een schouder om op te steunen, emotionele wederkerige liefde...

Beste Esmee2,

Kan het me heel goed voorstellen dat je veel dingen toch mist, want je valt in een zwart gat als je weggaat bij een narcist, en de charmante dingen mis je dan.

Je moet eerst goed verwerken, dan zul je hem echt niet meer terug willen. Zeker niet als hij achter anderen aanjaagt. Dat zal hij blijven doen en hij vindt het nooit omdat hij in zichzelf geen vrede zal vinden.

Jij zult je veel beter voelen als je dit alles verwerkt hebt, dan krijg jij de kans om te groeien wat hij nooit en te nimmer zal kunnen.

Er is best veel geschreven hoe je dit te boven kunt komen. Het boek van Mjon Oers: Voorbij het Narcisme is echt heel goed.

Sterkte en liefs, Marlie

Dag Esmee,

Wat een vervelende toestand waarmee je leeft op dit moment. Er gebeurd inderdaad iets vreemds na zoveel jaren misbruik. Ik herken het wel wat je zegt, dat je lang nog met iemand in je hoofd kan rondlopen. Hoewel ik (gelukkig) geen rede had om jaloers te zijn, ik was ze liever kwijt dan rijk en dat is heel erg oprecht.

Maar waar ik me wel in kan inleven is dat een mens zo constant bezig is geweest met die ander, dat het moeilijk is daarmee te stoppen. Alsof je bent gaan vormen en leven voor degene die je aandacht eigenlijk niet eens verdient. In mijn wereldbeeld kan het dan gebeuren dat een deel van onszelf eigenlijk nog altijd bij die ander is, waardoor het loslaten zo moeilijk is.

Het heeft mij geholpen om bewust die energie van mezelf terug te halen bij me zelf en mijn focus en aandacht te verleggen naar mezelf. Dat is iets wat ik echt moest trainen.

Wel goed dat je beseft dat je toch meer mensen wilt toestaan in je leven. Heb je al manieren gevonden die je wilt gaan uit proberen?

Wel een slimme vondst ook om de dingen op te nemen zodat je ze niet meer kan vergeten en terug beluisteren. Het is moeilijk om niet aan iemand te denken, het is makkelijker om bewust ergens aan te denken. Ik hoop voor je dat die dag komt dat je zomaar eens beseft dat je al een hele tijd niet meer aan hem hebt gedacht.

Ja zijn volgende slachtoffer is ook in de maak. Het lijkt altijd zo mooi van buitenaf en toch is het niet zo. Wat zou je doen als hij dan toch ineens contact met je zoekt?

@esmee2 Hey, ik ben nieuw hier en weet hoe je je voelt. Ik heb net hetzelfde, ik moet mezelf steeds weer voorhouden hoe erg het was en tevens hunker ik naar hem, mis ik hem. Ik heb 10 jaar met hem samengeleefd. Ik praat er voor de eerste keer over. Ik voel me zo alleen soms, zo verscheurd.