Hallo ik ben pieter 35 jaar oud.

Ik zit al 14 jaar in een relatie met mijn vrouw en inmiddels zoals me naam al zegt 5 lieve kinderen. Ik heb heel veel moeite met de houding en het gedrag van mijn vrouw. Ik heb mezelf verdiept in de negatieve patronen die er voor problemen zorgen in onze relatie. Onze kinderen zijn helaas uithuis geplaatst door de toenemende toxische relatie waar ik in verkeer. Ik heb jaren lang naar mijn mening zo erg me best gedaan om ervoor me gezin te zijn. Alles alles wat ik deed was nooit goed genoeg. Ik bleef maar doorgaan en zag niet dat ik totaal geen meer liefde kreeg geen waardering voor wat ik allemaal deed, altijd kreeg ik te horen dat ik niets deed ik geen gevoel had ik er niet was voor haar of de kinderen. Dit is nog maar het begin. Want als ik aangaf dat ik het niet eerlijk vind wat ze zij was het mijn gedrag en houding. Als ik vroeg wat maakt kan ik doen zodat je me wel liefde geeft of zie staan etc.

Dit werd mij ook niet in dank afgenomen en het was nooit het juiste moment om te praten erover dus ik stil zwijgend weer verder met alles. Na een tijdje een niet over te zijn begonnen ik weer vragen, en mijn gedrag kreeg de schuld.

Mijn dagen waren als volgt 5 uur me bed uit eten drinken maken voor de kinderen de kleren zoeken door het hele huis desnoods nog in de droger doen zodat de kinderen kleren en eten hadden. Als ik dan naar mijn werk ging belde me vrouw op en waar ligt dit en waar ligt dat en heb je al alles gemaakt waarop ik antwoordde waar alles lag. Werd vaak gebeld op me werk met vragen waar wat was en waar ik was en wat ik aan eten ging halen. Dus zodoende veel baantjes kwijtgeraakt. Maar dat terzijde als ik uit mijn werk kwam kreeg ik een telefoontje van mijn vrouw die vervolgens alleen maar op de kinderen liep te vloeken en te tieren en benoemde meer maals dat ze er helemaal klaar mee was want ze luisterde niet en het hoefde voor haar allemaal niet meer. 

Dus ik opgefokt geïrriteerd al naar huis. Thuis aangekomen de kinderen die om me nek vliegen papa papa je bent erweer en mijn vrouw gelijk heb je al boodschappen gedaan en ik antwoordde met nee dat ga ik zo halen even rustig thuis komen en dan loop ik.

Soms reageerde ze niet en soms heel boos geërgerd met dat de kinderen weer te laat naar bed gaan en ze er morgen weer vroeg uit moesten. Andere keren was het dat ik het gelijk met haar aan de stok kreeg en de kinderen er heel onrustig van. Werden en ik geïrriteerd raakte en dan erop af gestuurd werd door mijn vrouw om de kinderen in bedwang te krijgen. Helaas heb ik hier in ook soms wel eens een tik uitgedeeld. ( Wat later bij de hulpverlening tegen me gebruikt eerst, wetende dat zij het ook deed) dan ging ik eten halen maken kinderen naar bed doen. En dan kon ik ook even rustig zitten rond 10 in de avond. En dan was het huis nog 1 grote puinhoop en onhygiënisch en onveilig voor de kinderen en als ik me bed inging kreeg ik de volgende laag over me heen dus ik opruimen laat me bed in verslapen. Baan kwijt.

Nu na jaren zo te hebben geleefd ben ik er achter dat mijn vrouw misschien vanuit haar jeugd een trauma opgelopen heeft door misbruik mishandeling emotionele verwaarlozing en een hele nare tijd heeft gehad. Toen ik me daar meer in ben gaan verdiepen om meer emotionele steun te bieden en haar misschien kunnen laten inzien dat ze hulp nodig kon hebben. Nou dat is iets wat in nooit had moeten doen en kreeg een paar dagen alles naar me hoofd geschreeuwd dat mijn gedrag en houding het probleem was. Ik ben gaan twijfelen en wederom door gegaan.

Nu is ze 3 jaar geleden naar de noodopvang gegaan omdat ik gevaarlijk zou zijn en ze in een levensbedreigende situatie zat( ik had die avond ervoor benoemd dat ik ze weg zou halen als ze niet iets in huis ging doen en aan haar gedrag zou gaan werken) die vrijdag thuis te zijn gekomen was het leeg stil een puin hoop en kreeg een anoniem tel dat ze mijn vrouw en kinderen veilig hadden opgevangen. Ik dacht er is iets ergs gebeurt vragen aan die man waar is ze kan ik naar der toe en hij zei glashard nee meneer u weet waarom.

Die dag storten mijn leven finaal in heb dat hele  weekend zitten worstelen met emoties en gedachten.

Die maandag erop was er een over leg van veilig thuis en vroeg mijn vrouw hoe ze dat in godsnaam kon doen. Er kwam toen hulp in huis vanuit stichting wende die man zei na 2 gesprekken met mijn vrouw en ik dat het huishouden en relatie problemen. Aangepakt moesten worden. Nu bijna 3 jaar later is het huishouden nog steeds niet op orde en de relatie problemen er nog steeds. De jongste 2 zijn sinds 3 weken nu uithuis en hebben de eerste lockdown een half jaar bij opa en oma gewoond

Mijn vrouw is er heilig van overtuigd dat mijn gedrag het probleem van alles is. Waardoor ze niet over haar emoties praat nooit haar spijt betuigt niet dankbaar is naar mijn ouders die al 3 jaar voor ze zorgen. Ze vat alles zo persoonlijk op kritiek durf ik niet meer te geven alles wat ik graag van haar wil krijg ik niet ze neemt geen verantwoordelijkheid voor haar dingen toont geen initiatief en blijft alles bij mij neerleggen.

Ik hou zo veel van haar maar het lukt me niet om tot haar door te dringen want ze hoeft geen therapie ze heeft nergens last van.

Voor mij voelt het zo onrealistisch en heb zo'n ander beeld van de hele situatie. Waardoor ik blijf hopen op verandering en dat ze er iets mee gaat doen. 

Hoop dat iemand me advies kan geven 

Ik ben radeloos 

En wil samen met haar voor de kinderen zorgen maar ik ga er onderdoor.

Sorry voor lange bericht 

Gr vv5

Hoi Pieter,

Wat een heftige en onrechtvaardige situatie.

Wat ik uit jouw verhaal herken is dat jij de schuld krijgt van jouw vrouw terwijl je juist in het belang van jullie kinderen handelt. Mijn schoonzus krijgt van mijn (narcistische) broer de schuld terwijl ze juist handelt in de belangen van hun kinderen. En Veilig Thuis ging volledig mee met het verhaal (slachtofferrol) dat mijn broer vertelde. Hij legt alle schuld bij anderen en neemt geen verantwoordelijkheid voor zijn eigen daden.

Sinds ik hem op zijn verantwoordelijkheid tov zijn kinderen wees, maakt hij me zwart achter mijn rug om. Ik houd het beeld naar de buitenwereld niet meer hoog dat hij heilig is.

Mijn ouders en zus ondersteunen mijn broer. De rol van mijn broer in de opvoeding van zijn kinderen herken ik van de rol van mijn (narcistische) vader in onze opvoeding. 

Het advies dat ik je kan geven is kies voor jezelf en voor je kinderen. Geef grenzen aan, maar ga geen discussie aan. In mijn ogen zie jij de situatie realistischer dan jouw vrouw. 

Sterkte met alles!