Is het vreemd dat ik aan mezelf twijfel? Je moet wel heel dom zijn om na 35!!! jaar de conclusie te trekken dat je partner een narcist is. ?
En met wie kun je daarover praten? Ik weet niet of iemand van mijn vrienden of familie het zou kunnen begrijpen, ik weet zelf nog niet helemaal of ik het begrijp, maar ik ben er nu wel van overtuigd, terwijl ik er al heel lang vage ideeën over heb gehad. Meer dan de helft van mijn leven is voorbij, ik ben zoveel buiten mijn grenzen gegaan (en heb daardoor ondere andere een zware depressie gehad) terwijl mijn leven er voor de buitenwereld er heel goed uitziet.
Ik ga eens rondkijken op dit forum, en zal waarschijnlijk nog wel eens op de proppen komen met vragen aan "ervaringsdeskundigen".
Dag Madelief,
Wat mij betreft is het niet vreemd dat je twijfelt en nee het is niet dom wanneer je na 35 jaar erachter komt dat je partner een narcist is. Een normaal mens heeft geen enkel kader waaraan hij de ziekte zou kunnen herkennen of toetsen. Een normaal mens denkt heel anders en een goed mens al helemaal en kan er niet bij dat een narcist werkelijk anders denkt en vanuit hele andere motieven handelt. De hele wereld vandaag de dag trapt nog steeds in de narcistenvalkuil. Dus nee, je bent helemaal niet vreemd hierin. Of je partner nu wel of geen narcist is, het is belangrijker dat je inzoomt op datgene waar jezelf altijd al die vage ideeën over hebt gehad en welke gevoelens en ervaringen er bij jou zijn. Dit helpt bij het hervinden van jezelf in de deze situatie. Want hoe het voor jou is (geweest) is belangrijk om erkent en gezien te worden, vooral door jezelf.
Dank je wel Saar! Ik ben nu vastbesloten om aan deze conclusie vast te houden en er "een studie van te maken". Ik kan er niet meer voor wegvluchten dat een groot gedeelte van mijn leven niet "echt" is geweest, en het doet me veel verdriet als ik daar over nadenk. De opvoeding van mijn kinderen die op veel punten niet is gegaan zoals ik dat gewild had, en de gevolgen die zij daarvan hebben ondervonden en nu als volwassenen nog zullen ondervinden. Het gedeelte van mijn leven dat ik nog te gaan heb, en hoe ik in dit toneelspel verder zal moeten omdat ik de alternatieven onaanvaardbaar vind. Hoe ik kan leren te acteren (zoals hij dat doet) en tegelijkertijd toch mezelf blijven en mijn échte geluk uit andere dingen halen.
Dit is heel herkenbaar voor mij.
Ik ben 15 jaar getrouwd geweest met een narcist. Ik probeerde dit ook binnenshuis te houden en telkens me te "gedragen" om het zo leefbaar mogelijk te maken voor mij en de kinderen. Ik was wie ik moest zijn om de vreselijke, kleinerende en denigrerende momenten zo veel mogelijk te vermijden. Ik leefde ook vaak op automatische piloot.
Toen ik in 2006 besliste er een punt achter te zetten was dat een heel moeilijke periode, waar ik uit onverwachte hoek veel hulp kreeg. Ik stond versteld over hoeveel mensen toch wel door hadden hoe slecht het ging en hoe ik me had laten doen. Iemand zei zelfs: ik had nooit gedacht dat je het zou gedurfd hebben: Proficiat! Achteraf hoorde ik ook zo veel verhalen over hoe mijn ex de anderen behandeld had en mij telkens weer een rad voor ogen hield.
Ik heb anderhalf jaar in een dagcentrum doorgebracht om terug op mijn "positieve" te komen. En het is me gelukt! De kinderen die eerst geen begrip hadden, beseffen nu de ware aard van hun vader en zijn heel voorzichtig in hun omgang met hem.
Het was al het vechten waard! Veel succes in het heruitvinden van jezelf!
Marleen
Is het vreemd dat ik aan mezelf twijfel? Je moet wel heel dom zijn om na 35!!! jaar de conclusie te trekken dat je partner een narcist is. ?
En met wie kun je daarover praten? Ik weet niet of iemand van mijn vrienden of familie het zou kunnen begrijpen, ik weet zelf nog niet helemaal of ik het begrijp, maar ik ben er nu wel van overtuigd, terwijl ik er al heel lang vage ideeën over heb gehad. Meer dan de helft van mijn leven is voorbij, ik ben zoveel buiten mijn grenzen gegaan (en heb daardoor ondere andere een zware depressie gehad) terwijl mijn leven er voor de buitenwereld er heel goed uitziet.
Ik ga eens rondkijken op dit forum, en zal waarschijnlijk nog wel eens op de proppen komen met vragen aan "ervaringsdeskundigen".
Hoi Madelief,
Ik ben 30 jaar samen geweest met een narcistische partner. Ergens diep van binnen weet je het klopt niet maar constant verleg je grenzen. Ik kan niet voor jou spreken maar ik heb uiteundelijk besloten om weg te gaan, de scheiding aan te vragen. Dit klinkt makkelijk maar was het zeker niet. Ben letterlijk met mijn kleren en telefoon vertrokken. Mocht op een kamer bij mijn zus slapen. Ben helemaal overnieuw begonnen heb alles achter gelaten en met de scheiding niets geeist.Heb de stap ook pas genomen toen ik er klaar voor was. Het is de beste beslissing ooit geweest. Ook de helft van mijn leven was voorbij maar ben gegroeid, ben een opleiding gaan doen en heb werk waar ik met zoveel plezier naar toe ga. Echt t is niet makkelijk maar het kan. De geestelijke rust die ik kreeg, ik mocht mezelf zijn hoefde niet meer op mijn hoede te zijn. Alleen dat al de rust. Twijfel niet aan jezelf. Geen mens mag je dit aandoen. Kies voor jezelf want je bent het waard
Dank je wel voor je reactie, ik zie hem helaas pas laat, doordat er mail bij de ongewenste email is gekomen. Ik heb er nog steeds moeite mee om de definitieve stap te nemen, maar ik zit er niet meer ver vanaf! Fijn dat het jou nu goed gaat.
@assie1966 Sorry dat ik zo laat terug reageer Assie. Dank je voor je bericht. Het ondersteunt me in mijn beslissing!
Wees trots op jezelf en geloof in jezelf. Wanneer jij er klaar voor bent kan ook jij die stap zetten. Xxxxx