Hallo, ik wil graag anoniem blijven. De reden hierom leg ik verder in mijn verhaal uit.
Ik weet niet precies waar ik moet beginnen met mijn verhaal. Mijn moeder en ik botsen al jaren. Ik denk vanaf mijn pubertijd ongeveer. We kunnen gewoonweg niet met elkaar communiceren en begrijpen elkaar niet. Dit heeft er nu voor gezorgd dat ik heb besloten op kamers te gaan en een andere studie te gaan doen. Ik sta natuurlijk hartstikke achter mijn studie waaraan ik komend jaar ga beginnen, maar dat op kamers gaan was voor mij een echte must en enige uitweg die er nog was. Sinds ik mijn vriend heb leren kennen ben ik er achter gekomen dat mijn moeder narcistisch is. Dit klinkt in eerste instantie raar. Maar ik heb jarenlang gedacht dat ik iets mis met mij was, dat ik niet kon communiceren, dat ik niet goed genoeg voor anderen was. Kortom, ik dacht dat ik gek was. Althans mijn moeder denkt daar precies zo over. Ik heb volgens haar geen zelfvertrouwen, geen vrienden, geen sociaal vermogen etc. Als ik zo terug kijk naar de momenten dat dit tegen mij is gezegd, vind ik het ook niet gek dat ik telkens nog onzekerder werd. Om even een voorbeeld te noemen; ik was vroeger een heel stil onzeker meisje. Zo werd ik ook door iedereen omschreven. Ik ben door mijn moeder naar een persoon moeten gaan daarvoor omdat ik ook niet praatte (ik had een leeftijd dat ik niet wist dat ik om die reden daarheen ging). Bij die persoon deed ik gewoon leuke dingen zoals mandala's inkleuren etc. Vervolgens had ik weer zoals altijd een communicatie fout of deed ik iets wat zij niet tolereerde en werd vervolgens nog onzekerder gemaakt door extra te benadrukken hoe niet sociaal ik was ik geen vrienden had. Ik kan hierover talloze voorbeelden beschrijven maar ik denk dat de boodschap wel duidelijk is. Nu jaren later rond mijn 18e begon het steeds erger te worden. Ik werd verbaal sterker waardoor ze zich vaak in het nauw gedreven voelde en ik de situatie alleen nog maar erger maakt. De reden waarom ik er vaak tegenin ging is omdat ze mijn chanteerde, manipuleerde en loog. Dit ging van kwaad tot erger. Sinds ik een relatie met mijn vriend heb (ook rond mijn 18e) ben ik er achter gekomen dat ik niet de gek was. Dat ik niet raar was. Ik zag hoe het bij hem thuis er aan toe ging. Het voelde voor mij als een hele opluchting. Ik kon praten over wat ik maar zelf wilde. Ik mocht een mening hebben zonder door de grond geboord te worden. Ik kon eindelijk mezelf zijn. Geen masker meer opzetten. Geen zuchtende moeder met draaiende ogen die het toch wel een zwaar had met een parttime thuisbaan. Dat is ook een dingetje van mijn narcistische moeder. Zij had het zwaar. Niemand anders. Als ik vertelde dat ik ontzettende hoofdpijn had gehad afgelopen dagen, had zij dat ook. En nog wel 10x erger.
Ik weet, ik spring van het ene naar het andere onderwerp maar ik heb zoveel te vertellen wat ik al die jaren heb meegemaakt en waar ik nu achter kom dat het niet deugde. Vroeger was als ik er nu aan terug denk een hel voor mij. Mijn ouders gebruikte geweld als ze er met woorden niet meer uit kwamen. Mijn jongere broertje nam dat uiteraard over waardoor ik niet alleen slachtoffer van lichamelijk geweld werd van mijn ouders maar ook van mijn broertje. Dat is een van de dingen die mij tot op de dag van vandaag nog steeds erg dwars zitten. De woorden en zinnen die mijn narcistische moeder gebruikte hebben mij het meeste pijn gedaan. Jarenlang gechanteerd worden. Met uiteindelijk zelfs je paard als slachtoffer daarvan. Het welzijn van mijn paard(of beter gezegd het paard van mijn moeder, zoals ze zelf vaker benadrukt) mag er niet onder lijden. Jarenlang dingen van mij afnemen of opzettelijk kapotmaken is iets wat mijn moeder deed. Ik kan nog talloze andere dingen gaan benoemen. Maar zo ver wil ik niet in die gedachte teruggaan. Ik wil verder gaan.
Als laatste wil ik wel nog kwijt hoe het de laatste tijd er aan toe gaat. Ik zit nu op mijn kamertje. Gevlucht van huis voor de zoveelste keer. Dit keer stonden mijn beide ouders in de aanval met nog net geen stoom uit hun oren mij al op te wachten. Ik moest nog langs huis gaan om wat spullen te pakken die ik nodig had om een paar weken weg te blijven. Met een raar gevoel in mijn maag verliet ik het huis van mijn vriend (waar ik ontzettend goed begrepen en gesteund wordt door hem en zijn ouders). Ik kwam thuis aan en had met mezelf afgesproken dat ik zo normaal mogelijk goedendag zei, wat te drinken pakte zodat ze de tijd hadden om wat tegen mij te zeggen en vervolgens mijn spullen pakte en naar het treinstation te kunnen gaan. Ik kwam binnen en zei goedendag, pakte volgens plan wat te drinken. Ondertussen sprak mijn vader mij aan waarom ik met zo n haast binnen kwam. Ik vertelde dat ik over iets meer dan een half uur te trein wou halen zodat ik nog wat boodschappen kon doen en snel wat ik elkaar kon flansen om te eten als avondeten. Daarom antwoordde hij heel aanvallend; kon je je dan niet bedenken om wat eerder te vertrekken bij hem (mijn vriend). Ik was natuurlijk met een reden zo laat vertrokken maar dat hoefde hij niet te weten. Met mijn vader kan ik trouwens ook niet communiceren. Als ik mijn gevoelens uitspreek moet ik niet zo dom praten zei hij onlangs. Wat ik mijn vader ook kwalijk neem, is dat hij mijn moeder het heeft toegestaan om mijn familie tegen mij op te zetten. Heel ander verhaal weer waar ik in dit verhaal niet verder op in ga. Vervolgens ben ik naar boven gegaan om mijn spullen te pakken. Mijn vader kwam mij achterna, blokkeerde de deur en ging compleet te aanval in waarom ik niet meer thuiskwam en vooral waarom mijn vriend niet was meegekomen naar de verjaardag van mijn tante. Oke wacht even. Mijn vriend is nog steeds mijn vriend en we zijn nog niet getrouwd. Verder heeft hij mijn tante nog maar 1 keer gezien. En dan heb ik ook nog eens vertelt dat hij het heel druk heeft met zijn studie, zodanig dat wel eens vaker voorkomt dat hij maar geringe tijd heeft om met mij te praten. Ik wil trouwens verder niet benoemen welke studie mijn vriend doet. Net zoals dezelfde reden dat ik anoniem wil blijven. Mijn moeder kan dus in ieder geval mijn whats app gesprekken lezen. Wie weet wat nog meer. Even verder met mijn verhaal want ik dwaal weer af. Ik heb uitgelegd dat mijn vriend het ontzettend druk heeft en dus liever even thuis is omdat er ook toevallig bezoek bij hem thuis kwam. Mijn vriend en mij tante hebben elkaar ook maar een paar keer gezien dus het is niet dat ze een goede band met elkaar hebben. Mijn ouders hebben hier een heel probleem van gemaakt en vonden het niet kunnen dat hij niet mee is gekomen. Dit werd op de verjaardag zelf nog een aantal keren benadrukt en dat hij bezoek had, dat had ik volgens mijn ouders en mijn broertje gelogen. Dus hoe de situatie er nu voorstaat is dat ik alleen op mijn kamer zit ver weg van mijn ouders. Ik blijf de komende 2 a 3 weken ook weg en hoop dat dit ooit eindigt. Het samen uitpraten is al geen optie meer. Ik kan er alleen nog maar mee leren omgaan volgens mijn psycholoog.
Dit was ongeveer in hele grote lijnen mijn verhaal. Heeft iemand misschien nog tips hoe ik nu verder moet?
Dag AnoniemY
Je verhaal kent veel herkenbare punten voor mij. Het is dan al weer heel wat jaren geleden dat ik uit mijn narcistisch gezinsdynamiek ben gestapt, maar ik herinner me alles nog. Je hebt veel meegemaakt en het kan belangrijk zijn om eerst je eigen rust te vinden en bij te komen van alles. Het opschrijven, het delen van wat je ervaringen zijn, het zal nog een tijdje bij je blijven.
Je vriend en jij hoeven jezelf niet te verantwoorden waarom je wel of niet mee gaat naar een verjaardag of eigenlijk in wat dan ook. Je mag het wel doen, maar het hoeft niet. Niets verplicht jullie daartoe wat ze je ook proberen wijs te maken. Die eeuwige beschuldigende toon in van alles en nog wat valt me op, en jij jezelf maar steeds uitleggen.
Het kan een tijdje duren voor je alles wat je is gezegd uit je hoofd kan krijgen en hebt geleerd het in een voor jou meer passende en helpende perspectief te zien. Om een voorbeeldje te geven: Je krijgt te horen dat je niet sociaal genoeg bent. Het is een beschuldigende statement die ze maken en als jong kind is het heel moeilijk je te verweren tegen dergelijke “spiegels” over wie je bent. Met als gevolg dat de kans groot is dat je jezelf deels, bewust of onbewust daarmee bent gaan identificeren. Het is een zichzelf vastzettende beschuldiging over wie je zou zijn en het komt vaak voor bij narcistisch misbruik. Is zoiets ook herkenbaar voor jou?
Een meer helpend perspectief is dan b.v: Wanneer ik bij de juiste mensen ben in de voor mij juiste omgeving dan kan ik mijn sociale vaardigheden wel tot uiting brengen en verder ontwikkelen. Ik heb het vermogen, net als ieder ander mens.
Verder kom je mij heel helder over, je hebt een redelijk goed overzicht over wat is gebeurd en wat er klopt en niet klopt, dat zijn inzichten die je gaan helpen in de toekomst.
Mijn tips zouden zijn: Kies meer voor jezelf en je vriend en jullie toekomst. Het mag en kan en ga ervoor. Je bent je ouders niets verplicht, werkelijk helemaal niets. Wanneer je het contact zelf wenst, dan is daar ook niets mis mee, maar voel jezelf vrij daarin.
Ik wens je veel goeds op je verdere pad richting je nieuwe toekomst. ?
@AnoniemY Ik heb je verhaal gelezen. Persoonlijk denk ik dat je al de juiste keuze gemaakt hebt. Je bent nog jong. Zo te lezen heb jij ook al veel mee gemaakt. Wat je nu nog kunt doen (mijn advies) verbreek al het contact met je ouders, voor de rest van je leven. In hun ogen kun je het toch nooit meer goed doen. Geestelijk hebben ze je al kapot gemaakt. Het is niet jou schuld !
Je voelt jezelf misschien nog wat onzeker, maar geloof mij , Je komt hier sterker uit. Wees vooral bewust van jezelf, en trap niet in de valkuilen. Je bent nog jong, wees je er ook bewust van, tot welke vrienden en mensen jij jezelf aangetrokken voelt. Iets wat goed aanvoelt, kan later toch nog op een drama uit lopen. Omdat je jezelf misschien toch te afhankelijk hebt opgesteld. Stel voor jezelf heel duidelijk grenzen en maak deze kenbaar. Je ouders willen blijkbaar nog over jou leven heersen. Laat dit niet meer toe.
Volg jezelf, en ken je behoeften, jou leven draait om jou , en niet om een ander. Wees vooral trots op jezelf, dat jij dit al vroeg in bent gaan zien.
Dankjulliewel Hansje en Saar dat jullie mijn verhaal hebben gelezen en tips hebben gegeven. De eerste stap die ik nu genomen heb is inderdaad een 'pauze' inlassen of beter gezegd het contact verbroken. Ik hoop dat dit al veel veranderd en mij meer rust in mijn hoofd kan geven. Dat ik mijn verhaal hier kwijt kan en herkent wordt doet mij al veel goeds. Bedankt!