Hallo allemaal,
Mijn naam is Arjan en ben 36 jaar. Ik ben opgegroeid in een gezin met een narcistische vader, een moeder die hem daarin hooghield, een oudere broer die mijn vader nu overtreft in zijn narcisme en een jongere zus die net als mijn moeder narcisten ondersteunt. Ik lig ietwat overhoop met de familie nadat ik het niet meer pik nu ik meer eigenwaarde krijg. Het gekke is dat je zo buitengesloten wordt door iedereen alleen maar door gewoon als gelijkwaardig gezien te willen worden.
Ik hoop hier verhalen te lezen die bewijzen dat ik niet de enige ben en een keer een positieve reactie te krijgen, zodat ik weet dat ik niet alleen ben.
Dag Arjan,
Ik ben opgegroeid in een gezin met een narcistische pleegmoeder. De vader in huis heeft het wellicht nooit geweten, en wellicht was hij zelf ook niet helemaal verschoont van een flinke innerlijke storing, maar hij geloofde en steunde haar altijd wel in alles. De gezinsdynamiek raakte volkomen uit balans en ik (de jongste) heb daar veel last van ondervonden. Mijn pleegbroer en zus, daarvan kan ik niet goed inschatten hoeveel ze er last van hebben gehad en in hoeverre ze zelf ook narcistisch waren. Maar zelf heb ik ook hun pesterijen over me heen gekregen, met regelmatig verbale en ook fysieke aanvallen.
Veel beschuldigingen van dingen die ik niet had gedaan, niet had gezegd en ook niet had gedacht. Veel intriges en mijn pleegmoeder was altijd het grootste slachtoffer zonder daar ooit ergens waar dan ook in een verantwoordelijkheid in te dragen. Ze zette heel bewust scenes in elkaar om de boel maar te op te stoken tussen de mensen en de aandacht ging uiteraard altijd naar haar.
Ja het kan een enorme heksenketel zijn in een dergelijk gezin. En je ziet het heel goed, het grootste probleem met jou (volgens hun) is dat je probeert gelijkwaardig te zijn aan ze. Dat is een prachtig iets, maar zoiets is een doorn in het oog van iedere narcist.
Bedankt voor je reactie Saar. Het is inderdaad een heksenketel.
De verhoudingen in het gezin waarin ik geboren ben zijn scheef. Ik kreeg de schuld van de fouten van mijn broer. Ik kon niks goed doen tenzij mijn broer het beter deed. Een eigen mening en gevoel werd door mijn vader genegeerd of verbaal en fysiek afgestraft. Alles wat er in het gezin gebeurde bleef binnenskamers, naar de buitenwereld toe speelden we schone schijn.
Sinds ik zo’n 3 jaar geleden begon met eigen keuzes maken, grenzen stellen en mezelf als gelijkwaardig te zien, word ik steeds meer buitengesloten. De pesterijen en beschuldigingen worden steeds heftiger.
Mijn broer heeft met leugens de hele familie tegen mij opgezet nadat ik het belang van zijn 7 jarige dochter boven zijn (gewelddadige en manipulerende) eigenbelang zette. Mijn familie kiest zoals gebruikelijk voor mijn broer, zelfs Veilig Thuis leidt hij om de tuin.
Een maand geleden besloot ik niet meer bij het gezin te horen. Ik ben op zoek naar werk en een woning in een andere provincie. Een nieuwe start. Nu wil ik mijn familie zo veel mogelijk loslaten en doorgaan met mijn eigen leven.