Goede morgen,
Ik denk dat ik getrouwd ben geweest met een verborgen narcist.
Tijdens het huwelijk moest ze dagelijks in ongeveer anderhalf uur haar verhaal kwijt over haar werk. Aandacht voor mij was er daarbij niet: "jouw werk is niet interessant" (let wel, "IS"). Waarna de zorg voor het gezin volledig bij mij lag, ik kon gaan koken en zij met een wijntje in een stoel kon zitten. Ze ging vreemd en bracht me in de war (gaslighting).
Ze geloofde voor onze zoon in een "volledig vrije opvoeding", wat wil zeggen dat hij alles mocht, ook als dat zijn zusjes schaadde. Het was dan aan mij om de brokken bij elkaar te vegen, waardoor ik overigens automatisch de boeman was. "JIJ altijd!", riep ze dan kwaad: "JIJ bent altijd zo streng! Als jij zo doorgaat gaan we scheiden!". Zo werd ik binnen mijn huwelijk gechanteerd en bedreigd. En zij deed NIETS. Tegen hem: "Wat papa zegt, dat doet er niet toe. Papa is veel te streng. Het mag toch."
Mijn zoon werd tot zijn vijftiende in bed aangekleed. Als ik er iets van zei, in de trant van "laat hem dat nou zelf doen", was het van: "IK heb dat voor hem over! Als jij zo doorgaat met zo streng doen, gaan we scheiden!". Let even op de nadruk op het "IK". Om wie gaat dat aankleden, om hem of om haar?
Uiteindelijk, nadat ik het niet meer aankon en nadat we zijn gescheiden, werd ik beschuldigd van kindermishandeling en mocht ik, door de "deskundige" (NOT) tussenkomst van de Raad voor de Kinderbescherming, mijn kinderen niet meer zien.
Wat een clowns, die hulpverleners. Niemand doorziet de narcist, ze liggen allemaal in katzwijm van haar, maar "vader" reageert zo emotioneel, die heeft zich nduidelijk niet in de hand. "Goh wat knap dat jij nog staande blijft", krijgt ze van allemaal te horen, maar niemand die vraag of ik mijn kinderen mis, of hoe het überhaupt met mij gaat. Ze vond het heerlijk. En haar knechtjes van de Opvoedpoli, die tijdens de Jeugdbeschermingstafel mij toevoegen "hoor, ze maakt je een compliment"! Wat een afgang.
Alles veranderde uiteindelijk, omdat de zorg haar teveel was, ik moest gaan delen in de zorg. Ik zei "voel eens aan je hoofd, ik kan mijn kinderen echt niet zien want die mishandel ik immers? We gaan de kinderen toch niet in gevaar brengen?" Tenzij dat hele onzinverhaal van haar over kindermishandeling niet waar is. Maar dan gaan we het nu eens eerst over co-ouderschap hebben.
Een week later waren de kinderen weer bij me, met goedvinden van alle instanties. Blijkbaar was het verhaal niet waar, want dit is wel een heel raadselachtige wending, nietwaar. Geen enkel excuus van welke hulpverlener dan ook, het dossier was in hun beleving succesvol afgerond, hulpverlening is dik adequaat geweest, door naar de subsidie!
Haar dagboek lag opeens midden op het overigens opgeruimde bureau, toen mijn middelste jarig was en ik "onder begeleiding" (wat een zoete wraak voor haar, door de ultieme vernedering) haar verjaardag "mocht" vieren. We deelden op dat moment de woning in een week-op-week-af schema. In het dagboek was vanalles te lezen over R en hoe die al aan haar ouders was voorgesteld. Terugrekenend waren we toen nog niet gescheiden. Volgens haar plan ging ik op de verjaardag van mijn dochter uit mijn stekker (gek hè) en was weer aantoonbaar "emotioneel niet stabiel", waarna het hele riedeltje met de Jeugdbescherming een nieuwe fase in mocht gaan. Hoe kan je zo laag zijn om zo'n dagboek te planten als je dochter jarig is? "Ik was het vergeten en ik vind het niet kies van je dat je het gelezen hebt"? Goh. Wat vervelend dat ze dat dagboek daar, precies zonder briefje "Lees Mij" erop, had laten liggen. Alle tekenen waren gericht op dat boekje, zelfs de symmetrie van het bureaublad. Toeval? I Think NOT.
Het bovenstaande klopt waarschijnlijk niet precies in de tijd. Deze periode is zo vreselijk stressvol geweest dat ik het me niet heel goed herinner wat wanneer gebeurd is, maar wel WAT er gebeurd is. En het is geen fraai beeld.
Wat haat ik die Opvoedpoli, Jeugdbescherming, Raad voor de Kinderbescherming of hoe ze ook heten, die lui die in katzwijm liggen van narcisten. Probeer uit hun klauwen te blijven want ze maken echt alles kapot. De subsidie is 1000x heiliger dan je kind.
Ik ben tot de cunclusie gekomen dat ze mannen haat. Via mijn zoon neemt ze wraak op mij, dat ik haar van haar narcistische voeding verstoken heb. Ze kan niet anders, het is haar door haar idiote moeder geleerd. Haar moeder, die zich door haar baan als nachthoofd in het ziekenhuis bewust 100% onbeschikbaar heeft gemaakt voor haar kinderen. Dit gezin liep overdag op de tenen, want "mama slaapt". Wat een draak van een moeder - en oma. Mijn kinderen mochten niet eens bij oma binnen spelen, dat was slecht voor haar vloer.
Co-ouderschap met mijn zoon is nu moeilijk. "Wat papa zegt, dat doet er niet toe." Hoe ga ik mijn vaderrol nog succesvol pakken?
Nu zit mijn oudste, mijn zoon van nu 17, in een kliniek voor verslaafdenzorg en heeft mijn jongste dochter van 12 zelfmoordgedachten. Wat een ellende.