Dag allen,
Ik hoop hier advies en vooral een luisterend oor te vinden van mensen die gelijkaardige ervaringen hebben als ik.
Na een relatie van meer dan zeven jaar, woon ik sinds een halfjaar alleen met mijn twee nog jonge kindjes. Ik ben weggegaan van mijn man omdat hij zware psychische problemen had en zich niet wou laten helpen. Ik heb hem jarenlang gesteund (elke keer als hij weer in ziekte thuis was omdat het niet lukte op een nieuwe job, elke keer als de wereld tegen hem was, elke keer als hij zich onbegrepen voelde door de samenleving omdat hij zoveel intelligenter is dan de rest, elke keer als hij weer een crisis had met hysterische huilbuien of agressie), maar uiteindelijk voelde ik mij emotioneel zo alleen en was ik gewoon op. Dus heb ik de stap gezet om te scheiden.
Toch geraak ik maar niet los van mijn ex-man. Ik begrijp nu dat hij een verborgen narcist is, die constant een subtiel spel speelt van emotionele chantage en manipulatie. Achteraf is het zo overduidelijk! Omdat we samen twee kindjes hebben, moet ik natuurlijk nog contact hebben met hem. Hij bestookt mij met een constante stroom van berichten; de ene keer smeekt hij of ik terug wil komen omdat ik de liefde van zijn leven ben, de volgende keer ben ik niks waard en beledigt en bedreigt hij mij. Hij stopt niet tot ik reageer, maar wat ik ook zeg of doe, het is nooit genoeg. We zijn al officieel gescheiden en toch beheerst hij mijn leven nog volledig. Ik leef nog elke dag in angst.
Hopelijk kunnen jullie mij helpen om los te komen van mijn ex-man en om mezelf weer terug te vinden...
Fijn om jullie te leren kennen alvast!
Hey, wat heftig! Vooral met 2 kleine kids. Heb je mensen om je heen die het ook zien of jou geloven? Probeer daar zoveel steun uit te halen. Duidelijke grensen stellen. Zoals contact momenten met hem afspreken. Wees sterk! Sta boven hem! Jij bent oke, hij niet. Heel veel sterkte en succes!Â
Dat je je man zo lang hebt gesteund siert je. Is ook normaal denk ik, je doet altijd je uiterste best voor een ander ook al loopt het niet zo lekker. Voor de narcist daarentegen is jouw steun niet meer dan voeding om op te kunnen leven. Meer niet. Het is een droevige constatering. Misschien dat je je er daarom niet bij neer kunt leggen dat het nooit beter zal worden? Want dat zal het nooit, al word je negentig, hij zal nooit veranderen, het zit erin gebakken en gebeiteld.