In mijn vorige blog ‘Steeds die ergernis…‘ heb ik Ayla en Peter voorgesteld. Ze hebben al een tijdje een relatie en doen met name in de weekenden dingen samen. Nu zijn ze samen op vakantie in Zuid Duitsland in het huis van de zus van Ayla. Ze hebben net een week achter de rug samen met de vriendin van Ayla, Chiara. Peter was niet gezellig tegen Chiara…
Bergwandelen
Peter blijft maar steeds herhalen dat hij wil bergwandelen. Ayla stelt voor dat hij gewoon een paar dagen op pad gaat. Zij gaat niet mee, want ze kan niet zo goed klimmen en vindt het bovendien niet leuk. Dat heeft ze hem voor de vakantie ook gezegd.
Weer moet ze aanhoren dat ze best kan klimmen, dus dat die bewering niet klopt. Ze laat het erbij en is blij als Peter eindelijk vertrokken is. Ze gaat zich goed vermaken.
Er loopt een bergtreintje vlak langs het huis en daarmee kan ze naar het dal, of naar boven naar de top om rustig wat te wandelen en te fotograferen. Ze moet schoorvoetend toegeven dat ze Peter even helemaal niet mist. Ze heeft een kant van hem leren kennen, die ze helemaal niet kende.
Na vijf dagen komt Peter weer terug. Hij heeft genoten en vertelt volop. Ayla moet weer aanhoren dat ze best mee had gekund, want de hellingen waren helemaal niet zo stijl. Dat ze niet van klimmetjes op bergwandelingen houdt en niet in zo’n hut wil slapen, lijkt hij niet te horen. Hij blijft maar doorzeuren over die helling. Hij vraagt niet wat zij heeft gedaan al die tijd.
Knoflooktaart
Ze heeft voor die avond een knoflooktaart gebakken naar een recept van Yotam Ottolenghi. Dat is een tijdrovende bezigheid. Peter vindt de taart erg lekker, maar als hij hoort hoeveel tijd (ruim twee uur) ze daar mee bezig was, is zijn reactie niet: wat lief of wat goed dat je dat gedaan hebt, maar “ik sta niet zo lang in de keuken hoor, een salade, of zo’n kant en klaar maaltijd is voor mij ook goed.” Het steekt haar dat hij dat zo zegt.
De overige dagen maken ze wat wandelingen in de omgeving en eten ze in kleine restaurantjes, of gewoon thuis. Over het algemeen is het gezellig, maar af en toe… Als er weer een klein klimmetje is. Ja hoor… “ze kan het best”. Pffff. Peter heeft ook een hele duidelijke mening als het om politiek en beleid gaat.
Hij ziet het allemaal heel zwart-wit en Ayla is meer van de nuance. Er zijn volgens haar nu eenmaal ook veel grijstinten en die zie je niet als je alles alleen maar zwart-wit benoemt. Ze hebben daarom al snel woordenwisselingen over niks.
Eindeloze discussies
Peter draagt haar ook dingen na, zoals: “Je hield toch niet van rijst, waarom bestel je dan nasi? Dat is toch ook rijst, dus je lust wel rijst.” En dan volgt er een eindeloze, zinloze discussie over of ze nu wel of geen rijst lust. Pfff, Ayla wordt daar moe van.
Als ze naar huis gaan, wil Ayla het huis van haar zus graag schoon achterlaten. Peter loopt maar te becommentariëren dat bepaalde dingen toch echt niet hoeven, terwijl Ayla toilet, badkamer en keuken schoon maakt. Ze rijden met ruzie weg en de sfeer in de auto is te snijden. Dan is een auto wel een heel kleine ruimte als je vijf uur moet rijden.
Ze hebben voor onderweg weer een hotelletje geboekt. Dit keer maar niet in Rothenburg. Ze eten ’s avonds in een gezellig restaurantje en gaan de volgende dag weer terug naar Nederland. Ayla gaat ’s avonds weer naar huis en ze is blij even zonder Peter te zijn. Ze heeft nog een dag vrij en dan moet ze weer aan het werk.
Over grenzen gaan
In het weekend daarna gaan ze wandelen met een groepje, sommige mensen kennen ze, sommige nog niet. Ayla heeft een klein wijnflesje gevuld met water in haar rugzakje voor onderweg. Dat doet ze wel vaker, dan kan het onderweg in de glasbak als het leeg is.
Als ze in het cafeetje waar ze altijd afspreken, arriveert, zit Peter al met een paar mensen aan tafel. Hij begroet haar niet, maar zegt meteen: “Heb jij nou een flesje wijn bij je?”. Ayla snapt dit echt niet.
Ze komt binnen in een groep met ook onbekenden en dan wordt ze op zo’n manier begroet. Ten eerste vindt ze het een grens over gaan dat iemand – ook Peter – haar rugzak zo close inspecteert en daarnaast steekt het haar dat hij haar zo begroet. Ze reageert dan ook maar met: “Oeps, weer betrapt. Je weet toch heel goed dat ik aan de alcohol ben.”
Roddelen
Tijdens de wandeling houdt ze afstand tot Peter. Er zijn genoeg gezellige mensen waar ze mee aan de praat raakt. Aan het eind van de wandeling besluit een groepje, waaronder Peter om nog even ergens iets te drinken en te gaan eten. Eigenlijk heeft Ayla geen zin, maar ze heeft nog minder zin in de ondervraging door Peter ‘wat, hoe en waarom niet’, dus ze gaat maar mee.
Peter heeft het hoogste woord en, tot ergernis van Ayla, vertelt hij aan de medewandelaars over hun verblijf in Rothenburg “met een vriendin van Ayla die daar zo nodig heen moest.
Je kon lopen over de hoofden van de Japanners en die vriendin moest iedere schoenwinkel en iedere souvenirwinkel in, he Ayla? Ze kocht ook allemaal van die onzin en T-shirts, en oh ja nog twee paar schoenen natuurlijk. Nou dat is toch heel anders dan Ayla en ik dat doen hoor.”
Ayla verbleekt. Hoe kan hij haar vriendin zo bekritiseren tegen vreemden? Dat doe je niet.
Ze hadden voor de rest van het weekend niets afgesproken, maar Peter ging er als vanzelfsprekend vanuit dat ze het weekend samen zouden doorbrengen. Ayla maakte bij vertrek duidelijk dat ze liever het weekend even voor zichzelf had. Ze moest nog de vakantiewas doen en wat administratie en ze wilde even relaxen.
“Het is gewoon zo…”
Peter was hier verbaasd over en vroeg om verdere uitleg. Ayla kon het toen niet voor zich houden, dat hij haar vriendin zo afkraakte tegen mensen die ze totaal niet kenden. Ze gaf aan dat ze dat echt niet accepteerde. Peter begon weer met de gebruikelijke discussie: “Maar het was toch een stom plaatsje en ze bleef toch bij al die winkels hangen. Dat vond jij toch ook?”
Ayla legde uit dat zij het plaatsje niet stom vond, maar juist heel bijzonder en dat ze er geen problemen mee heeft als haar vriendin wat shopt. “Maar jij zei ook dat ze heel lang in die winkels bleef hangen en jij vond het ook vervelend.” Ayla legde uit dat zij Chiara haar plezier gunt om wat te shoppen, maar dat Peter zo liep te trekken en dat ze daar tussen zat. Geen prettige positie.
“Maar jij vond ook dat ze zo lang treuzelde en jij vond het ook raar dat ze al die souvenirs kocht.” Ayla doet nog een poging door te zeggen dat zij haar vriendin dat pleziertje gunt, maar dat zij niet zoveel spullen wil kopen. Dat wil nog niet zeggen dat ze dan die vriendin maar bekritiseert.
Ze legt uit dat ze het vervelend vindt dat hij over haar vriendin in het openbaar praat, terwijl dat niet belangrijk is en voor haar en Chiara kwetsend. Peter vindt dat belachelijk. “Het is toch gewoon zo, wat is daar mis mee? Die Chiara die koopt maar raak en jij vindt dat ook.”
Zinloze discussie
Ayla herkent de oeverloze, zinloze discussie. Het gaat nergens meer over en ze krijgen ruzie tot aan het volgende incident. Ze stelt voor om elkaar maar even een tijdje niet te zien, omdat ze zich helemaal niet begrepen voelt. Ook daarover wil Peter in discussie door te zeggen: “Het is toch gewoon zo. Jij vindt het toch ook niks dat geshop.”
Ayla zegt dat ze gaat. Wat haar betreft is het duidelijk. Een leven zonder Peter is waarschijnlijk veel prettiger dan een leven met. Geen oeverloze onzinnig discussies om maar gelijk te krijgen, geen kritiek op mensen waar ze om geeft. Nu nog aan Peter duidelijk maken dat het over is.
Herken je deze situaties? Een vriend of vriendin die altijd kritiek heeft op alles en iedereen waar jij om geeft, die steeds de confrontatie zoekt om maar gelijk te krijgen? Praat erover, want door het te delen, kunnen we van elkaar leren.
Wil je Herstellen van Narcistisch Misbruik?
