Zoals ik reeds vertelde in het bericht waarin ik mezelf voorstel ben ik het slachtoffer van een narcistische moeder. Reeds op jonge leeftijd hield ze mij voor dat ik net zo zou worden als mijn vader. Mijn vader heeft derealisatie als gevolg van een oorlogstrauma. Daarbovenop heeft hij een aantal fobieën ontwikkeld. Zo ging hij bijvoorbeeld nooit mee als we een dagje uit gingen.
Naar de buitenwereld deed ze alsof ze bezorgd was dat ik later zo zou worden, doch in het geheim werkte ze eraan dat het zo zou zijn. Om een voorbeeld te geven: Aan het eind van de lagere schooltijd kreeg ik rugklachten waarvoor ik oefeningen moest doen. Die deed ik 's avonds met haar. Als daarbij ook maar iets verkeerd ging werd ik door haar helemaal verrot gescholden. Het woord dat ze daarbij het meest gebruikte was egoïst. Dat is iets dat ze zelf is maar ze maakte mij ervoor uit.
Elke avond ging het zo. Ik wist van tevoren precies wat me te wachten stond. Het was een van de meest traumatische ervaringen uit mijn jeugd om door mijn eigen moeder zo te worden behandeld.
Later heeft ze geprobeerd mij in een internaat te krijgen. Ik zou volgens haar agressief zijn en niet meer thuis te handhaven. Toen dat niet lukte was het mijn vader die de deur uit moest. Onder bedreiging van een echtscheiding dreef ze hem in een inrichting. Daar verbleef hij de komende jaren.
Toen hij in de weekends weer thuis kwam begon mijn narcistische moeder zich steeds onberekenbaarder te gedragen. Bij het minste geringste smeet ze het serviesgoed door het huis om zich vervolgens als slachtoffer voor te doen. Vlak voor papa weer definitief thuis zou komen kwam het tot een climax en vroeg ze alsnog echtscheiding aan. Wat volgde was een zeer duistere tijd vol gemene streken van mijn narcistische moeder.
Toen ik ouder werd en het tot me begon door te dringen dat dit allemaal niet normaal was probeerde ik verschillende malen met haat in gesprek te komen over het verleden. Doch telkens beet ik op graniet. Altijd reageerde ze buitengewoon agressief wanneer ik hierover begon. Nooit had zij iets fout gedaan en altijd was het de schuld van anderen. In plaats van uitpraten strooide ze nog meer zout in de wonden door me te beledigen en de schuld bij mij neer te leggen. Telkens hield ik hier een gefrustreerd gevoel aan over en zweeg weer voor lange tijd...
Begin 2015 kwamen de gebeurtenissen van vroeger weer ter sprake met hetzelfde resultaat. Doch ditmaal was voor mij de maat vol. Ik kon niet anders meer dan haar voor de keuze stellen, het normaal uitpraten of mij kwijtraken. Sindsdien heb ik niet meer van haar gehoord.
In deze tijd begon het tot mij door te dringen dat er iets goed mis moest zijn met mijn moeder. Op zoek naar antwoorden begon ik me te verdiepen in allerlei psychische stoornissen. Vaak vond ik wel herkenningspunten maar geen sluitend plaatje. Ik had de moed dat ik een verklaring zou vinden al bijna opgegeven toen ik op het verschijnsel Narcistische Persoonlijkheidsstoornis (NPS) stuitte.
Ditmaal was het een bijna 100% herkenning. Hiermee had ik het antwoord gevonden op mijn vragen en wist ik waarom mijn moeder zich zo gedraagt. Daarmee is voor haar de deur ook definitief gesloten. Het feit dat ik nu geen contact meer met haar heb is een bevrijding. Ze kan mijn leven nu niet langer meer saboteren.
Het uitgebreide verhaal vind je in het blogartikel "Narcistische moeder".
De narcisten die mijn weg kruisten noem ik enkel bij de voornaam. Allereerst mijn moeder, toen mijn 2e vriendin waar ik overigens smoorverliefd op werd en in januari 2015 het dubbeltje viel en dat mijn eigen moeder de oorzaak ervan was dat ik haar was kwijtgeraakt, maar bij bestudering bleek dat de moeder van mijn vriendin als haar zelf een narcist bleken te zijn. Daarna Martin, Arjen, Jan, Jan (2e), Albert, Anita, Liliana, Johanna, Frans, Gerlof, Angelique, Jitske, Eefje, Yvonne, Ina en Andries. Een deel van deze mensen hebben ervoor gezorgd dat ik door een grote groep mensen ben geëxcommuniceerd waar ik voorheen een heel goed contact had waardoor ik van de 400 man nog slechts twee vrienden over heb, die helaas meer als 100 km van me afwonen waardoor eenzaamheid me niet vreemd is. Ik denk dat ik in de uitoefening van mijn werk er ook een heleboel had, maar hoed mijn service ook was, ik werd overal zonder reden uitgekafferd. Mijn zus zei me: Je moet niet verwachten dat zij veranderen maar jij moet veranderen want ze zien dat je zwak bent. Eender twee goeie vrienden van me met precies hetzelfde euvel, de één heeft zich doodgezopen, de ander is op ongeveer gelijke wijze dood gegaan. Ik heb overigens heel veel vrienden die zich door zelfmoord om het leven hebben gebracht. Van een psych vernam ik geen trauma te hebben, maar zoveel trauma's dat ze niet te tellen zijn zoveel het er zijn. Maar wat schiet ik daarmee op. Er is zo ontzettend veel gebeurd, en ik heb zoveel zwarte gaten in mijn geheugen omdat ik drank en drugs heb gebruikt om te vluchten en ik word alleen maar ziek van alle frustratie.