Dag Leona,

Ja jou verhaal is herkenbaar voor mij. Hoewel ik niet meer in een dergelijke situatie zit, ben ik wel voor een groot deel opgegroeid in een narcistisch gezin.

Het is je familie en dat maakt het wellicht wat lastiger voor je en ook als je er nog steeds in zit. Als ik lees wat je schrijft over je nooit ergens serieus in willen nemen, het uitlachen, het geen aandacht gunnen, dan is dat wel herkenbaar. In mijn geval zat er ook veel pestgedrag bij en drama scenes creëren. Bewustzijn erover is al een hele grote stap, je kan het dan leren zien voor wat het is.

Je schrijft dat je grenzen aangeven lastig vind. Mijn vraag is ook of je deze wel inwendig (her)kent?

In mijn geval heb ik daar heel wat jaren in moeten ontdekken.

@saar

Hoi Saar, 

Bedankt voor je reactie. 

Het blijft inderdaad lastig met familie, zeker omdat er ook leuke momenten zijn en ik het contact niet zou willen verbreken. 

Het pesten herken ik ook in mijn situatie, beledigende opmerkingen maken. Maar het zijn vooral steken onder water. Er wordt nooit echt drama gecreëerd maar het zijn allemaal subtiele opmerkingen en blikken die ik krijg. Dit maakt het nog moeilijker om mijn vinger erop te leggen.

Mijn bewustzijn wordt wel steeds groter wat dit betreft, ik ben dit al een tijdje aan het onderzoeken en ik kan het systeem van mijn familie steeds beter begrijpen. 

Voor wat betreft grenzen aangeven. Ik herken deze inderdaad niet goed bij mezelf. Doordat ik van kleins af aan al ben opgevoed als pleaser, heb ik nooit de kans gekregen mijn eigen ik te ontwikkelen. Ik mocht geen grenzen hebben, omdat dat slecht uit kwam voor een ander. Ik moet dit dus nu alsnog gaan ontdekken en daarna nog leren hoe ik het kan aangeven.

Voor dit proces probeer ik wat meer afstand te nemen van mijn familie en ook andere mensen die mij op dezelfde manier behandelen. 

Heb je zelf nog contact met je familie als ik vragen mag? 

Dag Leona,

Ik heb geen contact meer met deze familie, ik ben weggelopen toen ik 14 jaar was en ben nooit meer teruggekomen. Daarna kwam ik vele mensen tegen met narcisme in relaties en vriendenkringen. Inmiddels heb ik een allergie ontwikkeld voor narcistisch gedrag en ik tolereer het eigenlijk gewoon niet. Dat voelt niet eens meer als een keuze, maar meer als een gegeven. Zodra mijn bullshit radar afgaat, luister ik daarnaar.

Laat je niks wijsmaken Leona, door niemand niet. Je hebt recht op je eigen verhaal en je eigen waarheid en je eigen pad om te wandelen.

Wat je schrijft over dat het enigszins ongrijpbaar lijkt en niet goed de vinger op te leggen, is wat mij betreft een rode vlag.

@saar

Hoi Saar, 

Goed om te horen dat je er al vroeg vanaf bent gekomen. Ik ben nu 32 en ik kan me nog herinneren dat ik al voelde dat er iets niet klopte toen ik rond de 17/18 jaar was. Ik denk dat mijn (aangeleerde) loyaliteitsgevoel naar mijn familie te groot was om ergens tegenin te gaan. En ik wist ook nog niet precies wat er aan de hand was, ik voelde alleen dat er iets niet klopte.

Dat gevoel wordt dus de laatste jaren steeds sterker, bij familie maar ook bij vrienden en collega's. Vroeger dacht ik dat er iets mis was met mij, maar de laatste jaren kom ik er steeds meer achter dat er met mij helemaal niks mis is en dat ik misschien wel de enige ben die van kleins af aan al in de gaten heeft hoe disfunctioneel mijn familie is.

Ik leer nu steeds beter de signalen te herkennen en ik houd steeds meer afstand van mensen die in mijn ogen narcistische kenmerken hebben. Ik weet ook dat ik als empathisch en gevoelig persoon deze mensen juist aantrek en daar probeer ik nu voor te waken. 

Dag Leona88,

Ik kan me goed voorstellen dat je er wat later achterkomt wanneer je groot wordt in een narcistisch gezin en dat je loyaliteit een grote rol speelde. Ik zelf woonde pas op mijn 4e levensjaar in dat gezin en dat maakt wel een verschil, de manier waarop men met mij omging veranderde aanzienlijk en ik kon makkelijker vergelijken, en loyaliteit was niet vanzelfsprekend zoals met een eigen kind. 

Was het bij jou ook zo dat het hele gezin in totale onbalans werd getrokken door het narcisme? Dat alles in dat teken stond? Alsof alles scheef wordt getrokken en niks meer echt gezond en normaal is? Ten dienste van 1 persoon en ten kosten van de rest?

Ja het klopt dat narcisten roven op empathische mensen. En dat eigenlijk met een soort van enorme zelfvertrouwen dat ze dat ook nog gaat lukken ook nog. Menig narcist gaat op zijn bek wanneer je hebt geleerd wel die grenzen te voelen en aan te geven. Ze worden kwaad, dat wel, maar lekker kwaad laten wezen dan. Voor mezelf helpt het wel om niet meer zo openlijk te zijn met mijn empathisch karakter omdat het werkt als een soort vuurtoren bij een nachtelijke hemel. En dan moet je steeds voor je grenzen vechten. Ik heb besloten dat iedereen die het oproept bij me om mijn grenzen (steeds) te moeten bevechten zo ver mogelijk uit mijn leven moet. Bij vrienden hoef je niet steeds bij alles maar je grenzen aan te geven en te bevechten, dat is niet normaal. 

Fijn dat je door hebt dat er niet zo veel mis met je is. Je schrijft helder en je lijkt ook veel inzicht te hebben, dus dat vermogen heb je ook. Zijn er mensen die je als vrienden kan zien die niet narcistisch zijn? 

Fijne dag!

?

@saar

Hoi Saar, 

Het is inderdaad moeilijk als je vanaf je geboorte al zo opgroeit, dan denk je het normaal is en weet je niet beter. En dat knagende gevoel dat er iets niet klopte heb ik maar weggestopt omdat ik als pleaser ook de neiging had om mijn eigen familie niet te willen 'verraden'. 

Wat de onbalans betreft, ik denk dat het is begonnen met mijn vader. Hij was de narcist en mijn moeder was zijn pleaser, nog voordat wij er waren. Wij zijn vervolgens als kinderen direct in een bepaalde rol geduwd om onze ouders te ondersteunen. Zo is deze ongezonde dynamiek ontstaan. En aangezien ik al vanaf m'n geboorte een stil en verlegen meisje was, was de keuze voor mijn rol snel gemaakt. M'n moeder heeft ook weleens gezegd dat mijn zus heel veel aandacht vroeg terwijl ik juist urenlang in m'n eentje kon spelen en zelfs in de box kroop om lekker in m'n eigen wereldje te kunnen zijn. Ik interpreteer dit nu als een kind dat zich al heel vroeg onveilig voelde en zich wilde terugtrekken uit de chaos. Mijn moeder dacht, wat een verademing, een kind dat niet zoveel nodig heeft....

Met chaos bedoel ik voornamelijk het feit dat mijn vader van jongs af aan al alcohol- en drugsverslaafd is, meerdere keren is opgepakt waar wij bij waren en de ontelbare ruzies die mijn ouders hadden, waar ook weleens fysiek geweld bij kwam kijken. 

Narcisten zijn inderdaad een soort roofdieren en ik ben (nog) een makkelijke prooi. Die genoegzame blikken ken ik maar al te goed. Dat ze weten, het is me gelukt om jou te manipuleren. Ik merk dat ik nu steeds beter ga opletten aan wie ik wel en niet mijn goedaardige karakter laat zien. En inderdaad, grenzen aangeven en op je strepen gaan staan is al het halve werk. Als ik dat onder de knie heb en niet meer zo gevoelig ben voor manipulatief gedrag en schuldgevoel dan scheelt het een hoop.

Ik heb vrij recent nog goed na zitten denken over alle mensen waar ik nu regelmatig contact mee heb. Naast mijn familie zijn het eigenlijk bijna allemaal energiezuigers. Niet perse narcisten, maar wel behoeftige mensen die meer aandacht vragen dan dat ze willen geven. Mensen die mij proberen te kneden tot een persoon die ze zelf nodig hebben. Die mij niet echt mezelf laten zijn en maar weinig interesse tonen in dingen die ik belangrijk vind. Om de een of andere reden haal ik nog iets uit deze contacten blijkbaar. Ik heb er wel een aantal al op de achtergrond geplaatst, maar een grote schoonmaak kan geen kwaad. 🙂

Ik heb wel besloten om hiervoor een psycholoog te gaan bezoeken binnenkort. Ik zit soms zo vast in deze negatieve bubbel en dan blijf ik maar filmpjes kijken en artikelen lezen over dit onderwerp en dan worden me nog meer dingen duidelijk, waar ik soms helemaal gek van kan worden. Ik wil leren hoe ik dit een plek kan geven en verder kan met m'n leven zonder boos te zijn. Ik probeer te relativeren en te denken aan hoe mijn ouders ooit ook slachtoffers waren, niet om het goed te praten, ze hadden hun verantwoordelijkheid moeten nemen en wat mij is aangedaan is hoe dan ook onrechtvaardig, maar zij hebben hun best gedaan op hun eigen manier. En vergeven doe ik voor mezelf, om door te kunnen. Ook is het belangrijk dat ik geen narcistische partners meer aantrek. Ik heb bijna 10 jaar geleden voor het laatst een relatie gehad en dat was ook met een narcist. En ik blijf constant dezelfde soort mannen aantrekken. Daar moet ik vanaf voor ik weer een nieuwe relatie aanga. 

Heb jij zelf ook therapie gehad als ik vragen mag? Of ben je er zelf uitgekomen. 

Dag Leona88,

Dat je niet beter kunt weten, omdat je als kind gewoon aanneemt zoals het gaat in je gezin. Pas bij vergelijken kan je patronen gaan leren zien.

Wat doe jij wanneer je door hebt dat je wordt gemanipuleerd en die genoegzame blik krijgt? Ik zelf ben inmiddels heel goed geworden om net te doen alsof ik niks door heb van wat ik zie gebeuren, maar ik werk vanuit de stilte en trek altijd wel mijn conclusies. Dat zwijgen heb ik leren doen doordat ik heb geleerd dat spreken geen enkele zin heeft en goud kan zijn wanneer je met een narcist te maken hebt.

Grenzen aangeven heeft, zoals ik heb geleerd, geen enkele zin bij een narcistisch persoon. Iedere grens wordt bevochten en onterecht als een provocatie gezien. Een grens is voor een narcist een soort van doorn in het oog dat hij/zij maar niet kan loslaten. Een vloek in het gezicht van de narcist die niet anders kan accepteren dan dat hij/zij het alleenrecht heeft. Daarom wijken mensen en geven toe, en dat is precies waarop een narcist op uit is. Een andere optie is er overigens niet, want in de ogen van een narcist betekent het dat je hem naar het leven staat en dus zal hij je bevechten als zodanig. Ik heb het allemaal zien gebeuren. Als kind had je geen keuze, je moest wel mee.

Wat je nu wel kan doen met je grenzen is er zelf betekenis aan blijven geven en er consequenties aan blijven verbinden. Je kan nooit vragen van een narcist je grenzen te respecteren want dat doet hij/zij gewoon niet. Maar je kan wel altijd zoveel mogelijk je eigen grenzen en behoeften blijvend/lerend respecteren. Dat leren is in het begin wat lastig maar naarmate je het oefent, leert het toch best snel en wil je op een gegeven moment niet meer anders. Je lichaam helpt daarin vaak en reageert meestal wel wanneer er een grens wordt overschreden. Het kan je een weg wijzen.

Je bent nu nog veel aan het lezen over narcisme en de emoties zijn nog heftig en vers, maar het wordt wel minder en minder, en iig minder emotioneel naarmate je je eigen weg vind met al die nieuwe inzichten. Het kan toch helpen om hulp te zoeken, maar let erop dat de hulp die je krijgt wel goed genoeg voelt voor jou.

Therapie

Ja ik heb therapie gehad alleen bij mij is nooit erkent of gezien wat er heeft gespeeld. De psychologen in mijn leven dachten eigenlijk vrijwel direct dat iedere poging van mij om mijn verhaal te doen een manier was om niet aan de therapie deel te nemen en mijn eigen verantwoordelijkheid daarin te dragen. Het leek wel alsof ze heel vaak deze valkuil tegenkwamen en dus maar bij mij projecteerden. Terwijl ik altijd overal de verantwoordelijkheid voor had gedragen, voor mezelf en de ander erbij. Voor mij was het belangrijk om te ontdekken wat er nou was gebeurd in mijn verleden? Wat had plaatsgevonden? De chaos, de verwarring was groot en ik probeerde daarin te ontdekken en te ontwarren. Er was geen plaats voor helaas. Wel heb ik braaf zitten volgen van de aangeboden stof, in de hoop dat ze me een keer zouden ontdekken, maar het is net alsof je als slachtoffer van narcistisch misbruik, ook voor de psycholoog onzichtbaar blijft. Dat is wellicht het ergste, steeds onzichtbaar blijven en het zelf dan maar weer moeten doen.

Veel heb ik dan ook zelf gedaan en veel van wat ik leerde heb ik verbeterd of aangepast aan mezelf. Ik heb vooral ook leren verwerpen van wat ik vind dat gewoon niet voor mij van toepassing is. Er wordt in hulpverleners land bijzonder veel geprojecteerd van de stof die ze is aangeleerd in de opleiding en ik miste vaak de aansluiting op mijn persoonlijk verhaal. Dat is waar je op bedacht moet zijn wanneer je hebt geleerd (door narcistisch misbruik) om de ander zijn projecties teveel binnen te laten en mee te bewegen op die gedachtegang van de ander.

Daarom zeg ik altijd: Laat je niks maken, maar zoek en onderzoek en toets vooral veel zelf.

Wanneer het je soms te moeilijk wordt en te negatief, wat helpt jou dan meestal wel om het een beetje luchtiger te krijgen?

Veel goeds ?

@Leona88

Hoi Leona,

Ik herken een hoop uit jouw familiesituatie. 

Goed dat je de systemen in jouw familie steeds beter doorhebt. En dat je hieruit los wil komen en je eigen weg wil kiezen. Het is zeker moeilijk als je van kinds af aan gewend bent in een ongezonde gezinsdynamiek te leven. Dan weet je niet beter dan dat het normaal is.

Ik ben 36 en kom uit een gezin met een narcistische vader en een moeder die hem daarin hoog houdt. Zelf ben ik de middelste. Ik heb een oudere broer die mijn vader overtreft in zijn narcisme, de favoriet van mijn ouders. En een jongere zus die net als mijn moeder narcisten ondersteunt. Ik ben 'het zwarte schaap'.

Er is een ongezonde gezinsdynamiek. Kort samengevat: wat mijn broer ook doet, het is altijd goed. Klopt het niet, dan ligt dat aan een ander. In veel gevallen aan mij. Zo ben ik opgegroeid en dat heb ik ruim 30 jaar lang als waarheid aangenomen. Dat ik verantwoordelijk ben voor de fouten van mijn broer. En zo leeft mijn broer al vanaf zijn geboorte in de overtuiging dat hij geen fouten maakt. Ondersteund door mijn ouders en zus.

3 jaar geleden leerde ik om grenzen te stellen en meer naar mijn gevoel te luisteren. Er veranderde veel. Ik voel me gelukkiger en sterker, maar voor mijn familie ben ik 'waardeloos' geworden en voel ik me bij het grofvuil gezet. Ik begon in te zien dat fouten maken mag en dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen leven. Ik heb afstand genomen van een aantal mensen waarmee ik omging die mij vooral energie kostten en weinig energie opleverden. Het voelt alsof ik toen begon met ontdekken wie ik eigenlijk ben. Ook ben ik daarna een nieuwe carrière gestart en heb een nieuwe opleiding gevolgd.

Mijn grenzen worden nauwelijks gerespecteerd door mijn familie. Ik krijg hooguit waardering voor wat ik doe, geen respect voor wie ik ben. Sinds ik dit niet meer pik lig ik nogal overhoop met mijn familie. Ik word buitengesloten doordat ik gewoon als gelijkwaardig behandeld wil worden.

Nu moet ik mijn familie vooral loslaten en focussen op mezelf, ontdekken wat ik wil. Ik ben bezig met zoeken naar werk en een woning in een andere provincie. Een nieuw begin. Het voelt als de enige overgebleven keuze om echt los te komen van mijn familie.

@saar

Hoi Saar, 

Ik doe inderdaad ook vaak alsof ik niks in de gaten heb, maar ondertussen weet ik precies wat er aan de hand is en dat ik bepaalde mensen uit de weg moet gaan. 

Grenzen aangeven wordt zeker niet gewaardeerd nee, ze zien het als een persoonlijke afwijzing denk ik. Ik ga het eens uittesten de volgende keer als ik nee moet zeggen op iets. Het is interessant hoe er soms op gereageerd kan worden, zo pik ik de narcisten er wel tussenuit. En inderdaad dan ook voet bij stuk houden en weglopen als hij of zij blijft doordrammen. Ik heb al vaak meegemaakt dat mij een schuldgevoel wordt aangepraat omdat ik de problemen van een ander niet wil oplossen. Bizar hoe dat werkt bij dit soort mensen.

Heel naar dat het zo gaat bij therapie in dit geval. Je hebt al het idee dat het aan jezelf ligt en dan wordt daar eigenlijk nog eens een schep bovenop gedaan. Gelukkig weet je zelf hoe het zit en laat je je niet nog eens iets anders vertellen. Het zwarte schaap gaat vaak in therapie en de rest van de familie mankeert zogenaamd niks, terwijl het precies andersom is. Je bent als een soort afvalbak gebruikt en hebt alle ellende van de hele familie op je geprojecteerd gekregen, waardoor je vervolgens bij een psycholoog terecht komt omdat je van alles mankeert. Een vriend van mij heeft precies hetzelfde en ik blijf tegen hem zeggen, je moet leren dealen met de bullshit waar zij je mee hebben opgezadeld, dat betekent niet dat er iets mis is met jou. Zij hebben het jou aangedaan. 

Goed dat je veel zelf hebt kunnen doen, dat is ook vaak wel een verborgen kracht van de slachtoffers. Ik herken inderdaad het teveel binnen laten van projecties, ik heb het vaak in de gaten en probeer het dan te blokkeren bij mezelf.

Ik zal zeker wanneer ik bij een psycholoog terecht kom mijn eigen verhaal helder houden voor mezelf en als ik merk dat ik niet begrepen en gehoord wordt, heeft therapie ook geen zin. 

Ik probeer het luchtiger te maken voor mezelf door vooral veel te relativeren en te bedenken hoe trots ik op mezelf ben. Ik heb emotioneel veel te verduren gehad en toch sta ik nog recht overeind. Ik weet van mezelf hoe sterk ik ben en dat ik hier echt wel weer uit ga komen. Met hulp en anders alleen. 

Heb je zelf nog veel momenten waarop je het moeilijk hebt?

@arjan

Hoi Arjan, 

Bedankt voor je reactie. 

Bijzonder hoe onze situaties op elkaar lijken. Het gevoel alleen gewaardeerd te worden voor wat je doet en niet om wie je bent herken ik heel erg. Dat is waar please gedrag vandaan komt. Dan leer je al heel snel je eigen behoeften en wensen aan de kant te schuiven, want er is toch geen aandacht voor. En als je er wel aandacht voor durft te vragen, in de vorm van een grens aangeven dan word je daar voor 'gestraft' en word je inderdaad bij het grofvuil gezet en buitengesloten. Narcisten willen gebruik kunnen maken van anderen wanneer hen dat uitkomt. En een grens zien ze als een persoonlijke afwijzing denk ik. 

Goed om te lezen dat je hier steeds meer van los kan komen en je eigen leven gaat leiden. Ik heb zelf nog wel veel contact met familie, ook omdat we samenwerken. Het contact verbreken zou ik niet zo snel doen, ook omdat het vaak wel goed gaat. Ik ben nu vooral aan het leren grenzen aan te geven en wat vaker afstand te nemen. En als ik merk dat ik weer in mijn oude rol geduwd word, dan accepteer ik dat steeds minder. 

Ben je van plan uiteindelijk het contact helemaal te verbreken of zie je er nog wel een toekomst in? En in welke regio ben je nu op zoek als ik vragen mag? 

@leona88

Ha! Die zin van jou: ‘Ik heb al vaak meegemaakt dat mij een schuldgevoel wordt aangepraat omdat ik de problemen van een ander niet wil oplossen’. Het is zoooo herkenbaar. Precies dat. En niet alleen narcisten doen dat overigens, maar ze doen het wel extreem. Het is sowieso altijd een rode vlag.

Ja slachtoffers zijn over het algemeen inderdaad vreselijk sterk, alleen lijken ze het vaak enerzijds niet te geloven en anderzijds steeds opnieuw teveel te dragen wat een grote ondermijnen is van zichzelf.

Ik heb overigens niet het idee dat het aan mezelf lag. Ik heb het idee dat veel mensen denken dat het aan mij ligt, wat eigenlijk ook best dicht bij de waarheid ligt als je te maken hebt met narcisten. De omgeving van die narcisten denken dat namelijk vaak ook. Zo is de spiegeling veel geweest en dus leerde ik mensen te wantrouwen. En eigenlijk is dat heel terecht. Ondanks dat geef ik wel iedereen een zo eerlijk mogelijke kans vooraf en loop ik een soort van bewust ingecalculeerd risico.

Je mag zeker trots zijn op jezelf. Na narcistisch misbruik, en zeker vanaf geboorte af aan is het overleven geweest. Het brengt ook een aantal vaardigheden met zich mee die je daarvoor hebt moeten ontwikkelen, dat zijn krachten en talenten die niet iedereen heeft, en je kan er je voordeel mee leren doen. Ik hoop voor je dat je niet alleen verder hoeft, ik gun je eigenlijk juist een keer dat fijne samen.

Ja ik heb momenten waarop ik het moeilijk heb, en ik heb bepaalde triggers ook. Dan zit ik een soort van vast in mezelf. Dat vastlopen voorkom ik soms echt niet, maar ik heb erom heen wel handvatten voor gevonden om er dan weer uit te komen. Ik vermijd ook bepaalde situaties en ik twijfel niet om weg te gaan bij mensen waarvan ik vermoed dat ze mij te toxisch bezig zijn.

Daarnaast heb ik vaker in mijn leven depressies gehad en is de kans op terugval daarin dus groter. Ook hierin heb ik handvatten leren aanmaken, hoewel ik het nog steeds niet altijd voorkom, kan ik het enigszins in de perken houden. De mensen dichtbij me leg ik (achteraf) wel uit wat er in mij dan gebeurt. Het helpt hen te begrijpen en het in ieder geval niet persoonlijk te nemen. Het geeft hun dan ook de kans om te zeggen wat het met hen doet en vaak kan ik daarmee ook misstanden uit de wereld helpen.

Wat voor mij wel heel erg belangrijk is en ik iedereen aanraadt is om jezelf nooit te identificeren met dit verleden of de problemen die je daaruit ervaart, maar te beseffen wie je van binnen bent en wat de mooie dingen zijn die je te geven hebt en dat je goed genoeg bent zoals je bent. ?

@saar

Hoi Saar, 

Ja klopt, ik kom ook vaak mensen tegen waarvan ik denk, dat is niet perse een narcist maar hij vertoont wel giftig gedrag. 

Soms begin ik aan mezelf te twijfelen als ik weer eens bij familie ben geweest en het was relatief gezellig. Dan denk ik even dat het allemaal in m'n hoofd zit. Maar vrij snel daarna realiseer ik me ook dat dat precies de 'ziekte' is en dat zij daar juist in geïnvesteerd hebben van kleins af aan. Ik moet juist denken dat het allemaal normaal is zodat ik niet begin tegen te werken. En het feit dat ik buiten mijn familie ook narcisten tegenkom maakt het niet makkelijker. Ik blijf daardoor steeds in de minderheid en degene die afwijkt. 

Ik probeer ook zeker iedereen een eerlijke kans te geven, hoewel dat heel moeilijk is. Nieuwe mensen ontmoeten is ook altijd heel vermoeiend voor me, omdat die vecht/vlucht modus dan weer aangezet wordt. Mijn familie is giftig, maar ik weet wel wat ik aan ze heb en met nieuwe mensen nog niet. Ik zit nu dus nog in een cirkel waar ik uit moet. 

Dat vastlopen wat je schrijft, herken ik inderdaad ook. Een soort hopeloos en uitzichtloos gevoel. Dan bedenk ik me dat ik geen klein kind meer ben en echt helemaal zelf kan bepalen wat ik doe met mijn leven en wie ik erin toe laat. Dat maakt dat ik er dan weer uit kom en wat meer dingen ga ondernemen voor mezelf.

De depressies herken ik in lichte mate ook wel, althans het sombere gevoel. Mooi wat je zegt over het identificeren. Soms overvalt het me dat ik lid ben van zo'n giftig systeem, maar ik kan ervoor kiezen om er helemaal niet bij te horen. Ook zonder het contact te verbreken kan ik afstand nemen van deze dynamiek. Ik oefen er ook vaak mee als we bij elkaar zijn, dat ik bewust niet terugschiet in de rol die ik altijd heb gehad, maar dat ik een eigen individu ben die er zelf voor kiest om erbij te zijn. Dat ik volwassen en onafhankelijk ben en dat ze me eigenlijk niks kunnen maken. 

Ik kan soms ook weleens terugvallen in een somber gevoel en dat ook echt niet tegenhouden. Maar ik weet dat het erbij hoort en dat het ook weer over gaat. Wat ik vooral bij mezelf merk is dat het vaak komt door bepaalde gedachten die ik heb. Soms gebruik ik meditatie om die gedachten te laten komen en gaan zonder er teveel in te blijven hangen. Of ik ga wat leuks doen buiten de deur, dat zorgt ook wel voor afleiding 🙂 

Hoi,

ik ben nieuw op het forum. Zelf ben ik momenteel verwikkeld in een vechtscheiding waarbij het mij nu pas , sinds ik over het woord narcisme hoorde via een radioprogramma, begint duidelijk te worden wellicht met een narcistische man te maken te hebben gehad... Als ik me erover verdiep in literatuur enz merk ik meer een meer punten dewelke ik herken uit de dagelijkse gezinssituatie waarin ik leefde. 

Mijn man was iemand die binnen het huwelijk steeds de indrukt wekte nooit genoeg liefde te krijgen van mij. Hij had reeds bij het begin van onze relatie aangegeven uit een gezin te komen waar hij geen liefde had gekend als dusdanig. En, inderdaad door zijn ouders werd ook ik gekleineerd, afgedaan als ongemanierd, van slechte afkomst, hem niet waardig,... Toch heb ik voor onze liefde gestreden (toen al). 

De eerste jaren van ons huwelijk waren in mijn ogen toen alvast wel fantastisch, maar dit begon algauw fout te lopen eens er kinderen kwamen en ik hen dezelfde warme thuis wou geven waaruit ook ik kom. Algauw voelde mijn man zich benadeeld tov de kinderen, merkte hij op dat ik geen aandacht genoeg aan hem besteedde ook al cijferde ik mijzelf helemaal weg voor de kinderen en spendeerde ik elk vrij moment dat ik daarnaast had aan hem. Het liep pas echt fout na de geboorte van ons tweede kind. Zijn frustratie en jaloezie werd danig ten top gedreven waarbij hij de hulp die ik kreeg vanwege mijn ouders misprijsde en tot overmaat ook een drankprobleem ontwikkelde... 

Gezien ik hem zo enorm graag zag merkte ik niet op hoe hij meer en meer mijn leefwereld beperkte. Hij verbood mij met mijn familie om te gaan want iedere moment dat ik met hen spendeerde deelde ik niet met hem. Lange tijd had ik zijn drankmisbruik niet door als een verslaving ... mijn opmerkingen werden steeds teniet gedaan. Bovendien gaf hij als we woorden hadden omtrent zijn drankmisbruik steeds achter mijn rug mijn dochter van 10 de schuld voor "alle" problemen en ruzies. Hij zadelde mijn dochter met een enorm schuld- en minderwaardigheidsgevoel op waar ik lange tijd niets van wist. Zelfs na een enorme escalatie in zijn gedrag en drankmisbruik 2 jaar terug gaf ik hem opnieuw een kans om te werken aan zichzelf, aan ons en aan zijn drankproblemen ... Echter heeft hij alles afgedaan als zijnde mijn schuld, mijn fantasie...

Opnieuw heb ik voor hem gevochten met alle aandacht die ik maar kon geven. Ondertussen stond ik er alleen voor gezien het contact met mijn ouders in die periode zeer beperkt was en ik geen vrienden meer overhield, enerzijds omdat hij het niet toeliet nog contact te hebben met mensen waarvan hij de contacten niet bepaalde, anderzijds omdat gezien zijn drankproblemen de schaamte ook te groot was.

Na een escalatie begin dit jaar heb ik , onder druk van mijn kinderen van ondertussen 9 en 14jaar , de stap genomen om bij hem weg te gaan. Hierbij is hij in een waar monster veranderd... dewelke mij afschildert als slechte moeder, bewerend dat het fout lopen van de relatie mijn schuld is , bewerend dat ik relatie met een andere man zou hebben en zelfs bewerend dat ik een drankprobleem zou hebben waar ik geen druppel aanraak. Bovendien sleurt hij ook mijn ouders door het slijk waarbij hij ook zeer grove beschuldigingen aan hun adres uitspreekt die ons allen diep kwetsen. Hij heeft een strijd ontketent om de kinderen op te eisen terwijl zij hun vader eigenlijk niet meer willen zien. Vroeger had hij nooit oog voor hen behalve als het erom ging met hen te stoefen bij anderen... Wij hebben ondertussen 9 zware maanden achter de rug en staan nog nergens. Bovendien is zijn mentale treitering en alcoholmisbruik zeer moeilijk in de rechtbank te gaan  bewijzen gezien medische gegevens niet zomaar vrijgegeven mogen worden. We staan nog nergens maar ondertussen blijft hij ons, en vooral ook het leven van de kinderen, zeer moeilijk maken... 

Het is zo moeilijk om nu nog de gedachten bij elkaar te vinden en de moed om verder te gaan. De kinderen voelen zich mishoord op de rechtbank alsof ook niemand naar hen luistert... Mijn dochter vooral heeft het zeer zwaar gezien ze door haar vader in de momenten dat ze bij hem moet zijn binnen de tijdelijke verdeling door hem mentaal zwaar wordt aangepakt. Vorige week verscheen hij ook totaal onverwacht op de school van mijn zoontje dewelke totaal van de kaart was. Ik heb zo'n immens verdriet voor mijn kinderen. Ze zijn het niet waard om zo'n zware rugzak te moeten dragen. Het zijn zulke waardevolle mensen en hij ziet het niet eens.

Els.

@Leona88

Hoi Leona,

Ik ben niet van plan het contact met mijn familie helemaal te verbreken. Ik zie de gezinsleden als familieleden, zoals ik ooms en tantes zie. Op verjaardagen en af en toe tussendoor zie ik ze.

Wel wil ik meer (fysieke) afstand. Ik woon nu in de plaats waar ik ben opgegroeid. Er is veel gebeurd de laatste anderhalf jaar. Ik heb een half jaar geen contact gehad met mijn broer, nu hebben we minimaal contact.

Ik ben op zoek naar werk en een woning in Gelderland, regio Veluwe/Arnhem. Nu woon ik in Zeeland. Onlangs heb ik een dag proefgedraaid bij een bedrijf in de buurt van Ede, maar heb helaas geen baan gekregen. Vorige week heb ik een appartement in de buurt van Arnhem bezichtigd.

Goed dat je het steeds minder accepteert als je merkt dat je in je oude rol geduwd wordt. Dat is erg herkenbaar. Mijn ervaring is dat ik ervoor kies om naar familie te gaan ik bewust niet in mijn oude rol geduwd wil worden. Toch gebeurt dat vaak wel. Ik krijg bijna geen aandacht en waardering als ik mezelf ben. Ik weet dat zij niet snel zullen veranderen en vasthouden aan hun beeld van hoe het vroeger ooit was. Gelukkig weet waar ik vandaan kom en dat ik trots ben wat ik bereikt heb. Dat moet ik wel voor ogen blijven houden.

Op welke manier werk jij ook samen met familie?