Hoi, Ik ben Carmen en ik ben 38 jaar.

De laatste tijd ben ik me gaan verdiepen binnen het thema Narcisme omdat ik toch wel veel herkende vanuit mijn jeugd. Mijn vader heeft veel narcistische eigenschappen waar ik met vlagen enorm last van kan hebben. Mijn moeder erkent zijn gedrag niet waardoor ik het gevoel heb gekregen dat mijn moeder haar ogen heeft gesloten voor de situatie thuis. 

Mijn vader is een echte charmeur. Iedereen die hem ontmoet zeg tegen mij: "Goh wat heb jij een leuke en vriendelijke vader". Dat is in eerste instantie zijn voorkomen. Hij zorgt ervoor dat hij precies weet wat je zwakke plek is en daarmee manipuleert hij om zijn zin te krijgen. Als kind zijnde snapte ik vaak ook niet wat er gebeurde in dergelijke situaties. Daarnaast kon hij ook agressief worden als het niet ging zoals hij het wilde en dus zijn machtspositie verloor. Hij vertelde altijd dat we respect voor hem moesten hebben. Wij stelden daarin vrij weinig voor. Hij kan mij voor alles uitmaken, tot aan het gestoorde aan toe. Schelden en slaan was dan het resultaat van een discussie die naar mijn idee onschuldig begon. Hij is weleens over de eettafel heen gevlogen met zijn handen uitgestrekt naar mijn keel. Belande op me in een soort van wurghouding waarin ik mezelf volledig overgeleverd voelde. Dit gevoel dient zich nog regelmatig bij mij aan in het volwassen leven. Daarnaast vond hij mij dom en zei regelmatig dat ik niets kon. 

Laatst werd het me ook weer duidelijk. Ik heb nadat ik op mezelf ben gaan wonen, wat meer afstand genomen van mijn ouders. Waarschijnlijk uit zelfbescherming. Mijn relatie liep niet helemaal lekker. Ik wilde daarin het gesprek aan met mijn ouders. Ouderlijk advies en ondersteuning had ik graag van ze willen hebben. Helaas liep dit gesprek volledig uit de hand. Ik moest normaal doen. Hoezo was ik niet gelukkig. Je hebt toch alles wat je hartje begeert. Dat als ik ging scheiden, dat ik echt niet van ze mocht verwachten dat ze me financieel gingen ondersteunen en dat ze ook echt niet voor mij kind gingen zorgen. Dat ik niet de ballen zou hebben om te scheiden en weg te gaan want dan had ik toch niets. Uiteindelijk liep het gesprek zo hoog op dat hij schreeuwend met het spuug op zijn mond voor me kwam staan. Ik vroeg aan mijn moeder of ze dit normaal gedrag vond waarna ze zei: "Dit moet je maar uitzoeken met je vader". Ze sloot dus weer haar ogen voor zijn buitensporige gedrag. 

Het niet erkent worden in mijn emoties vanuit mijn ouders, heeft ervoor gezorgd dat ik mezelf ook jarenlang niet heb erkent en mijn eigen emoties. Ik nam mezelf daarin niet serieus, want er waren toch erge dingen in de wereld? Ik deed er niet toe. De rest was belangrijker. Daarin droeg ik ook altijd de verantwoordelijkheid voor de emoties van de ander. Ik zette daarin mezelf op de laatste plaats. Weer met het idee: "mijn emoties zijn niet belangrijk". 

Daarin merk ik ook dat het gevoel van falen enorm aanwezig is in mijn dagelijkse leven. Mijn vader gaf me vaak het gevoel dat ik iets niet goed deed. Zelfs als mijn fiets gestolen was werd hij kwaad en was het huis te klein. Ik heb enorme faalangst ontwikkelt, waar ik ook mee bezig ben om dit te overwinnen. In vele interacties ben ik op mijn hoede of men mij er niet op kan afrekenen en mijn gevoel naar controle is groot. Ik ben mij er wel steeds meer bewust van. Dat zorgt ervoor dat ik wat meer durf los te laten. Helaas voelt dat vaak onveilig omdat ik dan weer het gevoel krijg dat mensen mij erop kunnen afrekenen en het dus niet goed voelt. Het gevoel van minderwaardig zijn dient zich dan direct weer aan.

Het is een enorm proces om hier alleen al bewust van te zijn. Ik las over omgekeerd geprogrammeerd zijn en dat vind ik erg van toepassing bij mensen die slachtoffer zijn van narcistische ouders. Bij veel informatie die ik tegen kom, onderzoek ik of het aansluit op mijn persoonlijke waarden en niet dat wat ik vanuit de narcistische hoek heb meegekregen. Dat voelt vaak als iets onveilig terwijl dat niet het geval is. Mijn vader leerde mij: "Pas op voor lachende grieken". Dus mensen die vriendelijk zijn, willen iets van je. Ik was dus altijd op mijn hoede. Nu weet ik dat het onzin is. Dat ik ervan mag gaan dat men de juiste intentie heeft en door te communiceren bevestigd dit het vaak. Het is alleen heel irritant dat je altijd die alarmbel voelt en dan weer even moet schakelen naar; Het is oke!

Nogmaals het is een enorm proces. Bewust worden van mijn handelen en zien dat het geen functie meer heeft als volwassen vrouw, helpt mij om de oude patronen naar de achtergrond te zetten. Het levert mij een enorme persoonlijke ontwikkeling op en elke dag voel ik me een steeds sterker en geliefder mens