Een narcistische ouder ziet de kinderen alleen als een verlengstuk van zichzelf. De kinderen zijn er alleen om hun valse zelf te bevestigen. Wanneer ze dat niet meer doen nemen ze met het grootste gemak afscheid van je. Ik weet er alles van, want ik ben zelf het kind van een narcistische moeder.

Hier mijn verhaal: https://www.narcistontmaskerd.nl/narcistische-moeder/

@herman In mijn geval zal ik het mogelijk nooit met zekerheid weten want mensen zijn niet over heel de lijn slecht. Wel heb ik altijd het gevoel gehad dat er iets niet klopte in het verhaal. Ik heb vaak info opgezocht door mijn gevoelens en gedachten te googlen, ik kwam telkens uit bij narcistisch misbruik en narcistische mishandeling. Ik kan niet zeggen dat (vooral mijn vader) niets voor mij heeft proberen te doen maar dan vooral wanneer het hem zelf uitkwam. Verder werd ik inderdaad nogal snel aan de kant gezet wanneer ik niet paste in het plan. Wel weet ik dat hij zelden tevreden is geweest over mij. Ik heb me ook vaak een verlengstuk gevoeld en dat is best wel pijnlijk. Ook altijd bijzonder bang van geweest wat ook niet fijn is. Ik heb tijden gekend dat ik mij daar van kon distantiëren maar het blijft je ouder. Het heeft een enorme emotionele impact. 

@Pepe

Ja, dat is de val he. Dat 'niet steeds slecht zijn' van de narcist dat is juist het gereedschap waarmee ze je jarenlang aan zich binden. Waarmee ze je weer terug hengelen nadat ze je weer eens op een portie gif hebben getrakteerd. Elke keer trap je er weer in. Jarenlang. Omdat je niet begrijpen kunt zie je het pas als een ander je er op wijst. Dan gaat het lampje pas branden.

En dan aan het eind toch maar één conclusie kunnen trekken. Omdat je op een dag zomaar onverwacht toch nog wordt weggegooid. Of omdat je jezelf te lang voor de gek hebt gehouden en je onherstelbaar psychisch(en daardoor ook lichamelijk) beschadigd bent geraakt.

Decennialang dacht ik ook 'dat hij toch mijn vader was'. Het was mijn waanidee. Een sprookje dat ik mezelf had ingeprent om de streken en woorden van dat beest te overleven en mezelf geen slechte dochter te maken. Mislukt!

@pepe 

Het is idd niet in te denken dat mensen alleen maar slecht zijn. Echter is dit de manier waarop narcisten te werk gaan. Alles is met voorbedachte rade. Iets geven en dan veel nemen. Nog iets geven en nog iets en nog iets. En dan weer max nemen. Totdat jij en je omgeving helemaal de draad kwijt zijn. Het zijn slangen zonder gevoel en empathie.  Het doet heel zeer om er op een dag achter te komen, dat dat wat je al dacht ook daadwerkelijk zo blijkt te zijn. Trap er niet meer in en ga voor je eigen leven. Ook ik heb daar hulp bij nodig helaas. Sterkte

@siillviaa Niemand heeft me erop gewezen, zelfs artsen ea therapeuten niet. Ik heb ooit een korte opname gehad (bewust zo kort mogelijk gehouden) en ik had daar kunnen blijven zonder dat iemand mij daar op gewezen zoud hebben. Het lag allemaal aan mij, ik was een boze jongen dat op zijn plaats gezet moest worden. Ik heb bijzonder fijne hulpverleners gekend maar ik moet vaststellen dat velen geen flauw idee hebben waar ze met bezig zijn, ze doen maar wat. Een beetje dit, een beetje dat, liefst wat misselijkmakende pillen die je in een zombie veranderen... Maar de wonde en of de oorzaak zien? Vergeet het maar. Om daar te geraken moet je het geluk om tot bij de top van de hulpverleners te geraken. Daar geraak je maw niet. Dat betekent dat je wanneer je daar de kracht nog voor hebt het allemaal zelf moet gaan uitzoeken. Het blijft een diepe wonde dat ik mogelijk levenslang zal moeten meedragen. Een grote BOE voor de hulpverlening want vaak bakken ze er absoluut niets van en soms maken ze het gewoon maar erger!

@bashila Het blijven je ouders die er op een bepaald moment niet meer zullen zijn en dat maakt het extra moeilijk. Tenzij je zelf een onmens bent blijf je gevoelens hebben voor je ouders zelf indien ze je jarenlang mishandeld hebben. Ik ken geen ander leven. Dit is het geweest en het heeft mijn leven zwaar beschadigd. Aanvaarden dat het zo is (geweest), loslaten en er het best van proberen te maken. Dat het vaak onzichtbaar is maakt het nog venijniger. Je moet zelf of als buitenstaander al een zeer scherp oog hebben om te zien dat er iets niet klopt. En dan spreken we nog niet over narcistische leerkrachten, therapeuten, bazen, 'vrienden'... Narcisme in de samenleving tout court. Er moet VEEL MEER aandacht komen voor dit fenomeen!

@pepe Ja ik ken dat ook. Bij mij hebben is het ook erger gemaakt. Zo'n psycholoog waar ik hulp had gezocht kon mijn ervaringen met onze narcist helemaal niet aan. Het was teveel voor de arme man. Hij wilde dat ik aan de pillen ging, dat was voor hemzelf de oplossing. Heb dat niet gedaan en ben er daarna nooit meer naartoe gegaan omdat de put dan nog dieper zou worden. Ik was net afgekickt van de antidepressiva dus wilde daar niet weer in de gevoelsonderdrukkende pillenwereld belanden. 

@siillviaa Ik weet dat er in Nederland meer toegang bestaat tot alternatieve therapieën die over heel de lijn gezonder, menselijker, effectiever... zijn, maar dat is iets dat iedereen voor zichzelf moet bepalen. Wat ik met zekerheid weet is dat de klassieke psychotherapie in een diepe crisis zit en dat medicatie vaak vergif is. Ik wil geloven dat sommigen echt nood hebben aan medicatie en daar dient het dan ook voor maar de meesten niet. Anti-depressiva vervormt en onderdrukt gevoelens, dat de gevoelens daardoor beter zouden zijn is niets meer dan een interpretatie en vaak zijn de gevoelens absoluut niet beter, ze zijn gewoon anders. Een goede psycholoog is gematigd en biedt in eerste instantie een beetje ondersteuning. Wanneer ze je willen veranderen of beweren dat ze de weg kennen, blijf daar dan gewoon weg. Het is een zware start in het leven wanneer je in een narcistisch gezin terecht komt. Het biedt ons wel de mogelijkheden om de mensen waar we met willen omgaan beter te kiezen. Van zodra ik extreme trekjes waarneem dan trek ik daar mijn conclusies uit. Zonder droevig te worden. We leven in narcistische tijden en velen hebben dat zelfs niet door.

@Pepe 

Wat herkenbaar! Ik worstel ook erg met het wat meer afstand nemen van mijn mama. Hoewel ze me zoveel pijn doet, blijf ik ergens enorm verlangen naar haar liefde. Maar om haar kwetsende opmerkingen en haar manipulatie minder te laten binnenkomen en verder te kunnen gaan met mijn eigen leven, is er helaas geen andere optie dan haar emotioneel loslaten en emotioneel afscheid nemen van haar. En man, wat doet dat óngelooflijk veel pijn! 

Toch denk ik dat je de begripvolle en liefdevolle blik naar je ouders toe niet per se achterwege moet laten, om dit rouwproces te doorlopen. Ikzelf heb bv. ook de gedachte: 'Ze heeft me wel oprecht graag proberen zien, maar haar beeld van wat oprechte liefde is en wat een kind nodig heeft, is gewoon erg vervormd door haar eigen kwetsuren. Ze heeft me emotioneel alles proberen gegeven wat ze kon geven. Maar haar eigen pijn zit zo diep, dat ze enkel vanuit haar eigen perspectief en noden kan denken en handelen, dat ze geen empathie kan opbrengen en de mensen rond haar (onbewust en niet-intentioneel) heel hard kwetst.' Toch echt gek, hoe mensen die je eigenlijk wel graag zien, je zoveel pijn kunnen doen en hoe je de mensen die je zoveel pijn doen, toch zo graag kan blijven zien. Ik denk dat deze gedachte ook ergens helpend kan zijn om op een meer rustige manier jouw ideaalbeeld en verlangen los te laten. Maar dit is natuurlijk voor iedereen anders. De ene persoon zal baat hebben om op bovenstaande manier naar de situatie te kijken, terwijl het voor iemand anders belangrijk is om dit begripvolle achterwege te laten en meer te gaan focussen op de (harde) feiten of op een nog andere manier. Weet dat hier geen goed of fout in is. Wat jou helpt, wat voor jou oké (of zo oké mogelijk) voelt, zal ongetwijfeld voor jou de juiste weg zijn. Het belangrijkste om te onthouden is dat het NIET (ook geen innieminniekleinbeetje) jouw fout is. Het is de pijn van je ouder(s) en daar kon en kan jij niks aan doen. Het is onrecht dat jou is aangedaan. En jij mag er echt zijn zoals je bent! Je bent het zeker en vast wel waard om graag gezien te worden!

Heel veel moed en steun in dit moeilijke, maar o-zo heelzame proces! Het is een hobbelig en pijnlijk parcours, maar zo hard de moeite waard! Het klinkt zo cliché, maar het is wel een waarheid als een koe: ook al lijkt het nu niet zo en overheerst nu de pijn, je komt hier echt sterker uit!

De mening "dat iedereen wat goeds heeft" maakt nou net het schadelijke wat mensen zeggen, dit maakt mensen nou net dat ze flying monkeys zijn/worden. Opmerkingen over het goede willen zien is nou net de manipulatie. "proberen" van een narcist is degelijk bijna nooit echt proberen, dus ze kunnen proberen maar nooit veranderen, iemand die moet proberen om aardig te zijn is meestal al een foute uitgang, iedereen kan de verantwoordelijkheid dragen om zichzelf te verbeteren en in therapie te gaan, dit wordt botweg door de narcist genegeerd en als een narcist het wel doet wordt het meestal gebruikt om het slachtoffer voor gek neer te zetten/om te draaien. Ook is het zo dat de narcist meerdere personen kan misbruiken in het spel. 

Mijn vader probeerde het alleen maar omdat moeders hem gestuurd heeft naar mij, mijn moeder is een gereedschap van mijn vaders narcisme en dus wil vaders haar niet verliezen, daarom speelt mijn vader dan "het probeer spel" niet voor mij persoonlijk maar om zijn eigenbelang, bang om zijn eigen pion/gereedschap te verliezen.