Hallo allemaal,
Ik ben Sander en lig in scheiding met een vrouw waarmee ik 2 kinderen van 4 en 2 heb. Ben er in December achter gekomen dat ik vanaf het begin van onze relatie belazerd ben. En nu is ze er vandoor met degene waarmee ze dat deed.
Nu merk ik aan alles dat ik aan de grillen van een persoon met nps was overgeleverd. Het masker bij haar is af en het is bizar om te zien hoe iemand, waarvan je zoveel gehouden hebt, werkelijk in elkaar steekt.
Ik heb er heel veel moeite mee dat ik mijn kinderen voor 50 procent van de tijd bij haar moet laten. Ik ben heel bang dat zij zoveel invloed op ze gaat uitoefenen en dat ze daardoor zelf met te veel slechte bagage de wijde wereld in gaan. Probleem is alleen dat ik er niets aan kan doen.
Ik reageer tijdens dit hele proces vaak vanuit emotie, onbegrip. Ook bij bijvoorbeeld een mediator. Zij doet alles rustig, geraffineerd en welbespraakt. Ik krijg het gevoel dat ik totaal niet begrepen wordt in mijn behoeftes, ook niet vanuit dergelijke instanties. Het frustreert enorm dat er niet gezien wordt dat zij de kwade is.
Ik heb mij hier aangemeld omdat ik graag in gesprek wil en andere ervaringen wil horen, en eventueel tips hoe er mee te dealen. Want het vreet energie.
Groet.
Beste Sander,
Aangenaam, ik ben ook nieuw hier en tijdens het lezen kwam ik jouw verhaal tegen en het raakt mij. Jouw situatie is voor mij dan ook heel erg herkenbaar. Ik heb afgelopen jaar met een vrijwel gelijke situatie te dealen gehad, al is het nu gelukkig in een rustiger vaarwater gekomen.
Wat moet je door een vreselijk periode in je leven gaan. Niet alleen lig je in scheiding, ook ben je jarenlang belazerd en blijkt de persoon met wie jij je leven deelde iemand met twee gezichten. Het is logisch dat dit de nodige emoties met zich meebrengt.
Dat jullie samen twee kinderen hebben baart mij sowieso wel enige zorgen. Een narcist is namelijk niet in staat om van haar kind te houden, iedereen die daar tegenin gaat is in diens ogen een monster, zelfs als het haar eigen kinderen zijn. Je geeft aan dat jullie kinderen van 4 en 2 jaar hebben. Een kind van een narcistische ouder ondervindt nooit support in zijn of haar doen en laten en ontvangt van die ouder geen emotionele aandacht.
Is bovenstaande iets wat jij in het verleden bij haar (ten opzicht van jullie kinderen) ervaren hebt? En is narcisme bij jouw (ex)vrouw een conclusie van jezelf of van een behandeld arts?
Ik hoop voor jou dat jij je frustraties een plek kan geven, om alles zo goed mogelijk voor jezelf en jullie kinderen af te ronden.
Alle sterkte,
Robin
Hallo Robin,
Dank voor je bericht. En wat je zegt is helemaal waar. Ik lees er deze dagen genoeg over en weet wat ze kan doen met mijn kinderen. Ik weet van mijn psycholoog en ook van het internet dat het enige wat ik er tegenover kan zetten is er volledig te zijn. Altijd een luisterend oor, altijd emotionele steun. Ik werk er hard aan om dat consequent te bieden, want in de fase waar ik nu zit is het wel heel lastig af en toe. Ik ben helemaal op.
Verder over je vragen: ik ben op zoek gegaan naar antwoorden en suggesties van mijn psycholoog die mijn verhalen aanhoorde wezen mij de kant van nps en psychopathie op. En inderdaad, ik herken er veel in bij mijn ex. Punt is alleen dat ik bij mijzelf ook kenmerken herken. Maar ik probeer te leren dat het dan goed is om te checken of ik empathie kan opbrengen voor iemand. En dat is in het meest extreme geval zo, want soms schiet het door mij hoofd dat zijn ziek is en er dus niets aan kan doen. Een astma patiënt kan ook geen 100 meter in 10 seconden lopen... Maar goed, zo'n gedachte over haar houdt niet lang stand hoor, zeg ik er gelijk bij. Dus ja, zelf beoordeeld. Niet via een huisarts.
Mag ik vragen wat jou situatie precies inhield? En dank je voor je wensen, dat waardeer ik!
Groet, Sander
Beste Sander,
Vervelend dat je zo zit met je gevoelens jegens je ex betreft jullie kinderen. Wel knap van je dat je de stap hebt gezet richting een psycholoog. Dat kan zeker helpen en sowieso natuurlijk geen kwaad. Wat het voor mij heel dubbel maakte was dat de psycholoog eigenlijk een soort oordeel vormt op basis van één kant van het verhaal. Dat maakt alles behoorlijk complex natuurlijk. Maar goed, je zit er voor jezelf en dat heeft mij zeker geholpen.
Ik zal proberen mijn situatie even kort uit te leggen. Ik heb een relatie van 8 jaar gehad, waaruit twee kinderen zijn voort gekomen. Gaandeweg de relatie werd mijn ex steeds dominanter. Ze wist niet alleen alles steevast beter, ook was er steeds minder ruimte voor mijn mening. Dit is er beetje bij beetje ingeslopen. Ik raakte ook steeds meer mijn eigen ik kwijt, iets wat ook op begon te vallen bij mijn directe omgeving. Dit ging zover dat mijn ouders mij op een begeven moment benaderden met of het allemaal wel goed ging. Dat soort dingen hebben mij aan het denken gezet en (lang verhaal kort) een confrontatie met mijn ex werd onvermijdelijk. Zoals je kan raden was niks haar schuld en zag ik alles verkeerd. En sterker nog, alles was toch vooral mijn schuld. Omwille van onze kinderen heb ik het nog een tijdje aangekeken, maar uiteindelijk de moeilijke keus gemaakt om voor mijzelf te kiezen en de relatie te beëindigen.
Toch had het blijkbaar ook iets in haar wakker gemaakt. Want waar ik duidelijk de breuk aangaf, nam zij daar geen genoegen mee. Denk hierbij aan boosheid, inspelen op mijn gevoelens (vooral ook over de rug van de kinderen) en zelfs dreigementen. Echt een vreselijke periode. Waar ik hoopte nog in enige harmonie uit elkaar te kunnen gaan en al is het maar om omwille van de kinderen 'normaal' contact te hebben, bleek dat al snel onmogelijk. Ik moest soms bijna onder politie-escorte (ik overdrijf nu, maar je snapt een beetje de insteek hopelijk) mijn kinderen opzoeken. Het was allemaal veel en echt een aanslag op mijn lijf en geest. Ik dacht goed te doen, maar moest blijkbaar eerst nog verder de afgrond in. Iedereen leek tegen mij. Het zoog mij leeg en pakweg een jaar geleden belandde ik in een depressie. Ik was op. Wel hulp gezocht en gekregen, maar goed je moet ook door. Op zoek naar een huis, de afwikkeling van de scheiding etc. etc. Pas nu dat allemaal rond is sinds begin dit jaar kan ik weer langzaam vooruit kijken.
Belangrijk om te vermelden is wellicht dat ik mijn ex nooit heb kunnen betrappen op iets negatiefs richting de kinderen. Ondanks onze geschillen en verschillen kan ik haar gewoonweg geen slechte moeder noemen, integendeel. Dat maakt het allemaal juist zo moeilijk.
En tsja een narcist. Het is een heftige term en er zijn veel vormen/ gradaties. Ik vind het ergens gevaarlijk wat je doet, dat je haar ziek noemt. Dat is nogal wat natuurlijk, zeker als je dat alleen zelf vaststelt. Wat jij ook al zegt; bij jezelf herken je ook de nodige kenmerken. Dat laatste heb ik namelijk precies hetzelfde en misschien geldt dat wel voor iedereen. Als ik je iets mag aanraden uit mijn ervaring is het om vooral naar jezelf te blijven kijken. Dat is namelijk iets waar je directe invloed op hebt, haar veranderen kan je niet en aangezien zij de keuze heeft gemaakt om haar toekomst anders in te vullen is het beter dat te laten varen. Dat vreet vooral energie, en als ik het zo lees streef je er niet naar haar terug te krijgen (uch).
En betreft de kinderen, het is hard maar jullie hebben beide rechten als ouder natuurlijk. Zolang je niet vast kan stellen dat zij slecht voor ze zorgt kan je niks. En zou je dat willen? Ik moet zelf zeggen dat ik blij ben dat het nooit zover is gekomen, dat koester ik echt. Verder is ons contact een tijdlang minimaal geweest, eigenlijk nooit meer dan nodig. Misschien ook deel van het rouwproces ofzo. En een groot deel zat toch ook in acceptatie van mijn kant, iets wat makkelijker werd toen ik steeds meer ontdekte wat een invloed zij jaren had gehad op mijn zijn en mijn leven als geheel. Het is allemaal heel dubbel, maar narcist of niet; ik moet blij zijn dat ik van haar af ben en ervoor zorgen dat het voor de kinderen zo goed mogelijk is.
Ondertussen ben ik met hulp van flink wat gesprekken met de psycholoog zover dat ik het aankan om voor de kinderen mijzelf even opzij te zetten. Dat houdt bijvoorbeeld in dat mijn ex en ik twee maanden geleden voor het eerst samen samen naar een ouderavond zijn geweest. Ik was eerlijk gezegd best wel trots op mijzelf. Een paar weken geleden zijn we ook voor het eerst met zijn vieren wat gaan doen, iets waar zij gek genoeg wel voor openstond. Ik denk dat het goed is, al is het een ijsje eten bijvoorbeeld. Je ziet de kinderen helemaal opbloeien. En ja, erna ben ik dan ook helemaal op, maar voor de kinderen vind ik dat persoonlijk belangrijk. Maar goed, daar geeft ieder zijn eigen invulling aan natuurlijk.
Sterkte Sander, ik kijk uit naar je reactie.
Groet,
Robin
Hallo Robin,
Ik waardeer je openheid maar heel kort gezegd zit ik er niet op te wachten dat ik tussen neus en lippen door te horen krijgen dat ik geen oordeel/diagnose mag stellen over mijn ex. Ik kan heel veel verder uitweiden over wat ze mij allemaal geflikt heeft door de jaren, wat er nadien allemaal bij mij op z'n plek is gevallen, ook met betrekking tot haar ouders, maar dat ga ik niet doen.
Ik heb in deze fase geen behoefte aan contact met iemand die mijn gevoelens en gedachten in twijfel trekt. Dat is mij 15 jaar lang overkomen alleen hing ik daar te weinig gewicht aan omdat ik koos voor vertrouwen en houden van. Het is zaak mijn intuïtie te omarmen. En dat doe ik.
Ik ben veranderd in die 15 jaar, en nu pas weet ik waarom. Ik zal vast slechte eigenschappen hebben, maar sommige van deze eigenschappen die heel erg naar voren zijn gekomen, daarvan ben ik nu overtuigd dat dit te maken heeft met hoe zij mij psychisch onder controle had.
Ik hoop dat je zelf ook in rustiger vaarwater komt.
Sander
Beste Sander,
Ik ben expres heel voorzichtig en kies mijn woorden zorgvuldig. Ik vind jouw reactie dan ook buitensporig heftig. Je bent duidelijk een dwingende en sterke persoonlijkheid, wat mij dan ook hardop doet afvragen of jij degene bent met problemen of jouw ex. Een van de punten van een narcist is dat hij werkelijk alles omdraait tenslotte.
Het zou mij niets verbazen als er van jouw kant meer speelt en je dus niet het achterste van jouw tong laat zien. Maar goed, dat is puur speculatie natuurlijk.
Je zit hier om ervaringen te horen. Ik open mij volledig en jij valt werkelijk over zaken waarbij ik nadrukkelijk zeg dat het MIJN ervaring is. Ik trek dus jou in geheel NIET in twijfel, ik probeer puur wat goed bedoelde adviezen te geven. Maar goed, daar zit je duidelijk niet op te wachten en ik vraag mij dan ook oprecht af wat je hier komt doen. Voor een ja-knikker en volgzaam type zal je wellicht een nieuwe versie van jouw ex moeten zoeken.
Nogmaals het allerbeste, ik hoop dat jij en jouw ex elkaar een nieuw leven gunnen en jullie het beste doen voor de kinderen.
Groet en fijne zondag,
Robin
PS: en ja, jouw bericht is geheel in het verkeerde keelgat geschoten. Ik vind het stuitend wat je doet!
@robinho1974 is jouw vrouw niet een zeer dominante vrouw i.p.v. een narcist? Een echte narcist kan namelijk nooit een goede moeder zijn. Die speelt onafgebroken psychische spelletjes met mensen. Ze beschadigt de kinderen onophoudelijk.
Misschien zie je het niet? Praat je wel met je kinderen al zijn ze klein? Wij, de kinderen van een narcist, werden ook nooit gehoord door zijn partner, onze moeder. Ze sloot haar ogen voor zijn wangedrag om zelf te kunnen overleven.
Het is raar dat je overdrijft over 'politie-escorte' om je punt te maken trouwens. Als je onder een narcist lijdt dan is overdrijven niet nodig. Het leven is dan al erg genoeg.
Hi Sander,
Oh wat ben ik opgelucht om jouw bericht te lezen. Tijdens mijn scheiding was ik ook vaak emotioneel waar anderen bij waren, bijv de notaris, waar we 3x in 4 weken langs moesten gaan of bij de advocate! Ik voelde mij zo idioot dat ik moest huilen want het was niet om de reden wat hij wellicht zou denken!! Maar de pure onmacht van de situatie en hoe je dan neergezet wordt! Ik heb ook eens meegemaakt dat mensen zeiden, huh ik begrijp er niks van, jij bent een hele fijne sociale persoon, anders dan dat er was voorgedaan door....
Dank voor je bericht en sterkte!
n
Beste Sander ea,
Het is erg confronterend om dit draadje te lezen. Deze titel zou zo op mij van toepassing kunnen zijn. Ik ben momenteel getrouwd met een zoals hierboven omschreven 'zeer dominante vrouw' en wij hebben samen 3 kinderen (2 jongens en 1 meisje). Ik vind het net als Robin erg lastig om mijn partner als narcist te bestempelen, al laat zij duidelijk de kenmerken zien. Ik hoop op dit forum meer duidelijkheid en handvaten te krijgen om hiermee om te gaan. Ook ik wil scheiden want ik ben inmiddels na 15 jaar compleet afgehaakt en emotioneel uitgeput. Maar weet alleen niet hoe ik dit aan moet pakken. Bij een eventuele scheidingsmelding van mijn kant zal er onherroepelijk een oorlog ontketend worden..en wie zijn daarvan de dupe? Juist, de kinderen. Ik wil dat koste wat het kost voorkomen maar dat is denk ik niet mogelijk.. wat zijn jullie ervaringen mbt de kinderen? In tegenstelling tot wat ook wel beweerd wordt ben ik van mening dat een narcist wel van zijn/haar kinderen kan houden maar daar tegelijkertijd ook 'narcistische voeding' uit haalt, zeker als de kinderen tegen de pubertijd aan lopen waarbij ze de ouders tegenspreken en emoties daarbij laten zien.
Jan