Nieuw en even voors...
 
Meldingen
Alles wissen

Nieuw en even voorstellen

1 Berichten
1 Gebruikers
0 Reactions
381 Bekeken
 Maan
(@maan)
New Member
Deelgenomen: 2 maanden geleden
Berichten: 1
Topic starter  

Ik noem mij zelf hier Maan, Voor het eerst onderneem ik een beetje actie omdat ik sinds korte tijd steeds meer de kern lijk te raken van mijn slechte ( 20 jaren) relatie met mijn partner. Ik ben 52 en moeder van 2 kinderen van 16 en 9. De worsteling is eigenlijk direct al begonnen in mijn 1e zwangerschap. Jaar in jaar uit stelde ik mij zeer codependent ( nu weet ik pas wat het is) op. Er gebeurden op verbaal gebied veel nare dingen welke ik totaal niet begreep. Voorbeeld: mij ineens uitschelden opdat ik een leeg plastic flesje in de verkeerde prullenbak gooide, negatieve opmerkingen over mijn kledingkeuze maken, opmerkingen maken als ik als vrouw in de kleermakers zit op de bank zit dat dit niet hoort. Vrienden van mijn kant negatief bekritiseren, over de zwangerschap zeggen dat hij zn verantwoordelijk heeft genomen door bij mij te blijven. Wij hebben elkaar pas op latere leeftijd leren kennen. Hij kwam uit een nare scheiding, ik hoorde vooral zijn ellende aan en was zeer begripvol en verliefd. En verblind. Ergens in onze vroege relatie ging het mis. We hadden samen een vakantie gepland. Ik voelde intuïtief vlak voor de tijd toen ik op de trein naar huis stapte dat er iets niet goed was maar ik kon de vinger er niet op leggen. Ik denk dat dit het eerste echte signaal was ( buiten de maanden van love bombing wat er aan vooraf ging ) voor ik op de trein stapte was hij al zonder reden ineens erg koel en ontoegankelijk. Ik raakte hier verward boos en gefrustreerd door omdat er geen antwoorden kwamen, ik zei nog : zo kunnen we toch niet op vakantie? Het antwoord was kort " nee, dat denk ik ook niet" eenmaal thuis heb ik nog geprobeerd contact te krijgen maar hij was onbereikbaar en ik volledig verbouwereerd. Die zelfde week kreeg ik ineens via msn contact met hem. Hij zocht contact met mij en zat in Maleisië ( waar we samen heen zouden) we hadden weer even contact, hij had spijt, zijn zussen zetten druk op hem, allerlei redenen. Eenmaal thuis nam hij weer afstand en ontdekte ik dat hij met een andere vrouw contact had. Dit omdat zo werd later verklaard zijn familie veel druk op hem hadden gelegd te hertrouwen. Hij komt uit een niet Nederlandse cultuur en ik toonde begrip. Hij had " voor mij gekozen" ik raakte zwanger. We gingen samen op vakantie met zijn duikvereniging waar ik door een onschuldige opmerking van een mededuiker te horen kreeg hoe leuk hij het vond ons weer samen te zien en dat hij het korte huwelijk van mijn partner kort daarvoor al zo vreemd vond. Hier wist ik niets van af, een zeer kort huwelijk van enkele weken. En ik was net zwanger enkele weken. Ik voelde mij heel onpasselijk maar ook dat heeft hij met veel omhaal "goed" weten te praten. Ook hier zou familie druk achter hebben gezeten. Eigenlijk is ons samenzijn vanaf toen bergafwaarts gegaan en een aaneenschakeling geworden van verbale agressie, verdraaiingen, afhankelijk maken, veel uitingen , met name het zich zelf een schouderklopje geven ( verbaal) vond ik raar maar ook irritant. Alles wat hem overkwam werd groots gebracht, en wanneer ik eens ziek was pijn had verdriet had was er weinig liefde. Nooit geweest. Alleen als ik affectie toonde kreeg ik het terug. Vriendschappen werden koeler want hij irriteerde zich snel aan mensen. Ik kan 1001 voorbeelden aanwenden, wat niet goed was, niet liefdevol, ik heb het alleen nooit begrepen. Meer pleasen werkte goed. Mij afhankelijk tonen werkte goed. Er kwam weinig tot niets uit hem zelf , alles moest ik vragen, als het bv stroomde van de regen of hij mij misschien even naar de winkel wilde brengen ( geen rijbewijs) en dan vooral ook dank verwoorden. We kregen na de eerste nog een kind. Ondertussen wilde ik eigenlijk allang niet meer intiem zijn. Maar ik liet het maar af en toe gebeuren, onze 2e was een huilbaby, zeer zware tijd, ik was thuis met 2 kids en weinig slaap , hij werkte kwam thuis ging slapen " deed alles op zijn eigen manier waar ik niks over mocht zeggen met gevolg dat de jongste nu 9 nog steeds niet alleen kan slapen. De verbale chaos ging door, het vloog alle kanten op , ruzies op nare opmerkingen , dan ontkennen of mij wijzen op overgevoelig te zijn, zeggen dat het normaal is dat er op verbale manier zo gecommuniceerd wordt. Of gewoon ontkennen wanneer hij weer wat geroepen heeft. Communicatie was er eigenlijk niet. Alleen maar strijdt. Ik ben ipv passief alleen maar meer voor mij zelf gaan opkomen. Dat maakte de situatie alleen maar erger. Nog steeds. Ik kan hem bijna niet om mij heen verdragen, gecommuniceerd wordt er niet door hem. Ik wordt ook steeds zwijgzamer naar hem omdat vele pogingen op verbetering tot niets hebben geleid. In het bijzijn van de kids probeer ik te overcompenseren als hij weer zn dagelijkse ongenoegen laat blijken, tegen schoenen, tassen of alles wat maar voor zn voeten ligt aantrappen, wegschoppen. Kopjes, bestek met veel kabaal in de gootsteen gooien, in zich zelf praten, soms in zn eigen taal. Hij heeft sinds enkele jaren suiker uit balans wat soms erg slecht ging waar ik grote zorgen om had en heb, wanneer ik er na vraag krijg ik meteen agressie dat het mij niets aan gaat en het mij toch niet interesseert, dan leg ik uit dat ik mij wel degelijk zorgen maak en graag wil dat het goed met hem gaat , hij is de vader van mijn kinderen. Ik krijg dan als antwoord : ik geloof jou niet, jij geeft helemaal niets om mij. Ik heb de vraag aan hem gesteld ; wat als mij wat zou overkomen? Zou je dan voor mij zorgen? Zijn antwoord was heel koud nee. Ik heb hem ook gevraagd om als ouders er in iedergeval voor onze kinderen te kunnen zijn en te accepteren dat we als partners niet matchen. Dat we iedergeval vriendschappelijk met elkaar om kunnen proberen te gaan. Dit lukt niet. Ondertussen maak ik mij zorgen om de jongste omdat deze erg aan zn vader hangt, maar vader verwacht ook volledige loyaliteit van hem. Zoniet dan kan hij heel afwijzend reageren. Ook dit baart mij zorgen. De oudste is 16 en heeft eigenlijk geen liefde tussen haar ouders gezien. Ik voel mij vast zitten omdat ik om praktische redenen geen uitweg ziet en ook bang voor wat komen gaat als ik wel de knoop door hak. Ik ben nog maar sinds zeer kort opzoek naar houvast in deze narcistische hoek, ik heb het nooit kunnen plaatsen, zelf al meerdere keren cognitieve therapie gehad omdat mijn partner altijd zei dat ik zelf het probleem ben, pas nu lijken puzzelstukken in elkaar te passen. Dagelijks is er strijd .en wanneer deze er niet is voel ik de stress in mijn lichaam. En telkens weer komt die twijfel of het dan toch niet bij mij zelf ligt


   
Citeren
Deel: