INLEIDING:

Van mijn zus, met wie ik slechts sporadisch contact heb, zijn de volgende uitspraken afkomstig.

“ jij durft  nog  alwat tegen mij  te zeggen : tegen mij, de schrijver van dit stukje.

Over onze broer : “Ik snap niet dat zijn kinderen zo poeslief tegen hem zijn “.

Over haar man: “ Hij kan van mij nog wat  leren”.

Over die ene zonderlinge  man in haar Brabantse  dorp: “hij is altijd met geld bezig”.

Haar man over haar. inmiddels ongeveer vijftig jaar  getrouwd . “De laatste jaren is het redelijk goed te doen met X”.  

HET VERHAAL

Bij toeval kwam ik er onlangs via internet achter, dat mijn broer drie jaar geleden is overleden. Ik was er niet over geïnformeerd. noch door mijn schoonzuster noch door mijn zus.   Andere familie is er niet.

Ik liet mijn zus  per email weten dat ik geschokt was, dat  niemand mij op de hoogte had gebracht en stelde de vraag of zij  iets af wist van  het overlijden van onze broer, en  of ze op zijn begrafenis is was geweest.

Het korte antwoord was dat ze op de begrafenis was geweest.

Vervolgens beweerde ze   in een tweede korte zin dat  ik volgens haar wist dat hij ernstig ziek was.

Alsof het mijn eigen schuld is ,dat ik zijn begrafenis  heb gemist. Ik voelde me totaal  niet gehoord, niet gezien, in deze korte email uitwisseling.

 Toen ik vijf jaar geleden mijn zus een paar keer sprak, was ze constant  negatief over mijn broer, als zocht ze hem wel op  zo nu en  dan.

Heeft ze, nu hij overleden is,  iemand anders nodig, om haar chronische  negativiteit en  non -stop verontwaardiging  op bot te vieren? Ben ik  nu de kwaaie pier.

Nou is ze niet zo  uit op contact buiten haar eigen gezin inclusief (klein)kinderen, dus veel last zal ik in de toekomst niet van haar hebben. 

Maar gek genoeg, het blijft me bezig houden. Is dat omdat het zo moeilijk te accepteren is, dat het is gegaan, zoals het is gegaan?

 Ik ben benieuwd naar reacties.

Learsi.