Hallo allemaal. Ik weet al een tijdje dat mijn moeder een narcist is. Dat verklaart een hoop! Maar die inzichten maken het niet echt gemakkelijker. Het is natuurlijk een openbaring om te weten dat de schuld niet bij mij ligt, dat ik geen nutteloos, lelijk en dom wicht ben dat de liefde van haar moeder niet verdient. Dat mijn jeugd echt wel fout was en dat ik me die dingen niet inbeeld. Maar die inzichten hakken er diep in. Inzicht krijgen is één ding, maar ze verwerken en een plaatsje geven, dat is moeilijker. Laat staan dat ik ze kan aanvaarden en kan verder gaan. Daar worstel ik mee. Vandaar deze stap om lotgenoten te zoeken. Ik wil kijken hoe jullie dat doen, hoe jullie de draad weer oppikken en doorgaan.Â
Hallo Dorien, welkom op het lotgenotenforum.
Drie jaar geleden zat ik in precies hetzelfde schuitje. Ik had het weer eens gewaagd mijn moeder aan te spreken op geestelijke mishandeling door haar tijdens mijn jeugd. Hoe een narcist op zoiets reageert hoef ik vast niet uit te leggen. Het leidde er uiteindelijk toe dat het contact op 10 februari 2015 werd verbroken.
In de daaropvolgende periode ging ik me verdiepen in allerlei psychische stoornissen. Want dat er iets grondig mis was met mijn moeder was me toen wel duidelijk. Na lang zoeken stuitte ik uiteindelijk op de narcistische persoonlijkheidsstoornis. Het was 100% herkenning. Deze wetenschap was aanvankelijk wel een schok voor me.
De daaropvolgende periode sprak ik hier veel over met mijn zus. We kwamen tot de conclusie dat onze jeugd aan elkaar hing van leugens en manipulatie. Na het eerste gesprek was ik al een stuk gekalmeerd. Inmiddels heb ik geaccepteerd dat het zo is en dat ik er zelf niets aan kon doen.
Wat ik in die periode ook veel deed was afleiding zoeken. Ik was bijna elk weekend op stap met een vereniging waar ik lid van ben.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Wellicht zijn er nog anderen die tips voor je hebben.
Hallo allemaal. Ik heb nu niet de energie om mijn hele verhaal te schrijven dus dat komt nog wel een keer. Ik zou graag willen weten of deze mensen (mijn exen ik ben er dus achter dat dit de 3e narcist was) hier van kunnen genezen? En hoe ontstaat dit? Want hij (de laatste legt alles bij mij neer). Liefs, Hope
Â
Welkom op het forum Hope.
Narcisten kunnen niet genezen omdat ze geen zelfreflectie hebben. Ze leggen het inderdaad altijd bij een ander neer en vinden nooit dat er iets mis is met hun gedrag, ongeacht de schade die ze bij anderen aanrichten.
H Dorien, Net lid geworden en wil je laten weten dat ik vind dat je heel duidelijk, kort en krachtig verwoord waar ik deels nu ook sta. Ik ben wel heel jong van huis weggelopen (35 jaar geleden, ben inmiddels 50) maar tot op heden met vallen en opstaan heb ik contact gehouden. En tot nu toe ga ik in deze moeder-dochterrelatie gebukt onder haar narcistische persoonlijkheid stoornis. Eigenlijk durfde ik het nooit te erkennen en me verder te verdiepen in deze stoornis maar nu ervaar ik het echt als een verademing al voel ik ook weer dat de oude pijn aangeraakt wordt.
-dat ze gek is en gestoord, dat was me natuurlijk wel duidelijk. ...Ik voel me zelfs enigzins schuldig dat ik dit over haar schrijf. Alsof ik geen mede-dogen heb. Schijnbaar ben ik zelf narcistisch om zo hard te oordelen, de schuld bij een ander te leggen... Hahaha... Wat grappig is dit... Want ik wil natuurlijk voor geen meter op mijn moder lijken-
Ik hoop van harte dat we elkaar kunnen helpen en ben zelfs stiekem een beetje verheugd over wat ons dit gaat brengen (vast veel goeds). Sterkte en succes. En Herman dank je wel, dat je dit gestart bent en voor je openhartigheid. Je verhaal is uiteraard anders dan het mijne, maar ook weer heel herkenbaar, ik vond het echt heel erg verdrietig om te lezen. Ook omdat jij wel een vaderfiguur had en die ook leed en je niet kon beschermen. Ik denk erover om een keer naar een bijeenkomst van jullie te komen. Ga nu snel slapen want moet morgenvroeg moet ik werken (ja, op zondag). Tot snel.Â