Daar hoor je inderdaad weinig van, broers en zussen van narcisten. Zo te horen is het wel net zo erg. Wat vreselijk dat het zo mis kan gaan in de hersenen van mensen. Veel sterkte!

@madelief

Het was vreselijk en eigenlijk is het dat nog steeds. Hoewel er geen contact meer is, is de dreiging nog steeds voelbaar. Hij heeft een spoor van vernieling achter gelaten, zijn 3 kinderen incluis. Er zullen nog meer slachtoffers volgen. 

Ik herken enorm veel in wat ik lees hier, het meeste is ook zeker van toepassing op mijn leven. Dat geeft wel steun.

Hopelijk lukt het mij ooit volledig los te komen van hem en vooral van de schade die hij mij heeft toegebracht. Door er over te lezen leer ik het mechanisme steeds beter te begrijpen. Mijn gevoel loopt nog wel achter. 

Het is al mijn hele leven een gevecht overeind te blijven. 

Dag KarinH,

Welkom op het forum. 

Ik heb wel broers en zussen gehad met vreemd gedrag, maar of het narcisten zijn geweest? Het waren ook kinderen nog, zij het een stuk ouder dan ik. Uiteindelijk zie ik ze allemaal niet meer vanaf mijn 14e.

Maar wat ik wel heb ervaren in mijn jeugd is veel pesterijen van ze, waarin natuurlijk altijd partij werd getrokken voor hen. Ook ik werd fysiek regelmatig aangevallen en ik herken de alertheid die in je kan ontstaan. Vooral deze moet je echt leren ontwennen want het put je uiteindelijk uit en dan functioneer je nog veel minder goed van. Het is alleen lastig als je het zo gewend bent dat je niet een 'normale' staat van zijn herkent of naar terug kan.

@saar

Dank je wel. 

Mijn broer vertoonde van jongs af aan gestoord gedrag. Hij was 8 toen hij mijn knuffels in de fik stak. Het mentale en fysieke geweld was vreselijk. Het treiteren, de doodswensen. 'Je kunt beter dood zijn' werd geregeld in mijn oor gefluisterd.

Wat je zegt herken ik: hij kreeg altijd gelijk. De onschuld zelve pretendeerde hij te zijn en hij kwam er altijd mee weg. Mijn moeder zei altijd: 'de mensen die het meest van je houden, doen je het meeste pijn.' Alles werd door de mantel der liefde bedekt.

Ik ben op mijn 16e uit huis gevlucht, door met mijn 8 jaar oudere vriend te gaan samenwonen. Bizar natuurlijk, ik was veel te jong. Toen mijn broer een half jaar later zelf vertrok, ben ik weer thuis gaan wonen. 

Die alertheid kost zoveel energie. Ik ben snel gestressed, mijn spierspanning schiet omhoog, mijn hartslag ook en ik word dan er kribbig. De nachtmerries verergeren dan ook. Ik weet ook niet beter. 

Hierdoor merk ik dat ik nog steeds stuk ben. Ik hoop dat ik hier op het forum en door de challenge hier beter mee om kan leren gaan. Ik wil geen slachtoffer meer zijn. 

Dag Karin,

Het spijt me dat je dit allemaal hebt moeten ervaren, en dan ook nog in je jeugd waarin je gevormd werd. Je hebt het zeker veel beter verdient.

Bij jou werden er ook uitspraken gedaan die een hele vervelende associatie opwekte: Als iemand veel van je houdt doet deze je blijkbaar het meest pijn. Ik hoop dat je deze associatie hebt weten te ontrafelen en te zien dat hij niet klopt, ook niet in je onbewuste.

Ik heb zo de opmerkingen gekregen dat God geen foutjes maakte. Kortom, ik had niks in te brengen in de dingen die werden gedaan want dat zou gelijk staan aan God in twijfel trekken. ? Hoe narcistisch kan iemand eigenlijk zijn?

Ook lees ik dat je last hebt van spierspanning en hartslag die omhoog schiet. Het kan helpen je te verdiepen in het werk van Peter Levine: De stem van je lichaam. Het is een heel fysieke aanpak van je probleem. Er zijn ook therapeuten die werken met zijn techniek. Maar let ook hier op dat je een goede hebt, er zijn veel therapeuten die niet voldoende kennis hebben anders dan hun eigen specialisme en dat kan in dit geval wel eens nodig zijn.

Slachtoffer zijn.

Je kunt niks doen aan het gegeven dat je is meegegeven door je jeugd en door anderen. Wat we wel kunnen is met diezelfde bouwstenen een ander huis bouwen. Daarmee geef ik aan dat we de shit die we kregen, weliswaar shit blijft (nooit goed te praten ook) maar dat we daarmee ook talenten kunnen ontwikkelen of hebben ontwikkeld en daarmee een ander leven maken. Je hebt daarmee ook een schat aan waarde in huis.

Hoi Saar, 

Dank je wel. Het is verdrietig dat het gedrag bij jou ook werd vergoelijkt. Ik heb het heel lang verwarrend gevonden en vond het eng wanneer iemand oprecht lief tegen mij deed. Want iemand houdt van je als hij je kwetst.

Inmiddels weer ik beter, maar het heeft veel tijd gekost en nog steeds gaan er alarmbellen af wanneer iemand iets aardigs doet, of zodra er iets goed gaat. Want: wanneer gaat het weer fout? Die alertheid vind ik zwaar.

Ik heb het boek meteen besteld en ben erg blij met jouw tip, dank je. Het helpt mij erover te lezen, te schrijven en sinds kort te praten. Echt te praten, want nu pas begin ik het pas echt te begrijpen. Wat er is gebeurd en wat het met mij heeft gedaan. 

Je hebt gelijk en zo zie ik het ook. Er is iets heel naar gebeurd en daar kan niemand meer iets aan doen. Het is aan mij hoe ik daarmee omga en ik heb mijzelf de opdracht gegeven dat zo goed mogelijk te doen.

Met hulp van mensen die mij begrijpen. Die heb ik hier gevonden en ben dankbaar. En een stuk minder eenzaam, want ik heb mij zo lang geschaamd. Maar ik ben niet alleen. 

❤️

Dag Karin,

Je mag er wel om rouwen he als het zo eens in je opwelt. Het is owkee om je gevoelens te hebben die je erover hebt. Dat zeg ik omdat ik zelf daar in eerste instantie over heen gestapt was. Ik zou vechten, en ik heb ook keihard gevochten. Maar heb ook geleerd om te rouwen en om het verlies. Verlies van alles wat ik niet hebt gekregen maar eigenlijk heel hard nodig had voor mijn ontwikkeling.

Ben benieuwd hoe je het boek gaat vinden.

Schaamte, laat je nooit schaamte aanpraten en ook niet door jezelf. Je ben goed zoals je ben hoor, daar hoef je zeker niks om te schamen.

@saar

Ik stapte daar ook overheen. Het was verleden tijd en 'daar lullen we niet meer over', zoals mijn vader zou zeggen. Maar je blijft dan struikelen over je eigen benen.

Rouwen, dat is het inderdaad. Want er is veel verloren gegaan. Of eigenlijk is het ontnomen. Door mijn broer en ook door mijn ouders die het  lieten gebeuren. Meerdere keren hebben ze overwogen hulp te zoeken, maar hebben het nooit gedaan.

Soms neem ik ze dat kwalijk, soms niet. Ik had bescherming nodig die ik niet kreeg. Maar zelf waren ze ook slachtoffer en bang voor de consequenties. Uiteindelijk, nu het contact verbroken is, zijn ze ook 3 kleinkinderen kwijt.

Dat rouwen en het verdriet durf ik pas sinds kort toe te laten, omdat ik mij steeds beter besef wat ik heb gemist. Ik kan er hard om huilen. En dat is fijn, ik merk dat het oplucht.

Die schaamte, dat vind ik lastig. Er zijn zoveel bizarre dingen gebeurd, dat het een slechte film zou kunnen zijn. Wat als ik niet word gelooft? En toch ook de twijfel dat ik misschien gek ben, want dat is wat ik jaren heb gevoeld.

Ik merk wel dat, nu ik er meer open over ben, er meer begrip is dan ik dacht. Stukje bij beetje durf ik dingen te vertellen die ik zelfs in therapie voor mij hielt. Vandaag ook tegen mijn vriend. Ik vond het zo moeilijk, na 11 jaar samen te zijn dingen te vertellen die zo relevant zijn. Het was erg fijn, hij reageerde goed en hoopt dat ik vaker met hem durf te praten. 

Als het goed is, heb ik het boek morgen in huis. Ik laat het je weten. 

Ik ben je dankbaar voor de tijd die je voor mij neemt. Het helpt. 

Dag KarinH,

Ik vroeg me af hoe het met je gaat nu.

Er is veel verloren, en toch, en toch.. zijn er ook de kwaliteiten in ons geboren. Niet omdat wat ze hebben gedaan owkee was of een hoger doel diende (zeker niet!), maar om datgene wat we zelf hebben gedaan en wat we hebben ontwikkeld in deze moeilijke omstandigheden. Dat stuk is van ons.

Het ontbreken van bescherming herken ik. Het heeft een tijdje geduurd voordat ik door had wat het was precies en dat ik mezelf automatisch te weinig bescherming gaf, puur omdat het me nooit aangeleerd was. Beetje laat, maar beter laat dan…

Geloof het of niet. Uiteindelijk hoeven we alleen onszelf te geloven en de waarheid te kennen. Maar ik snap dat het lastig kan zijn omdat de narcistische verwrongen kijk op de realiteit mij erg bij is gebleven. Ik hebt deels door hun ogen moeten leren kijken om ergens te kunnen zoeken naar logica en hoe hiermee om te gaan. De logica is echt alleen te begrijpen voor mij wanneer je ziet dat er geen echte logica is en alles ten dienste staan van de narcistische grillen. Wellicht herken je dat een beetje?

Wat fijn dat je nu leert praten over wat je is overkomen, dat is een belangrijke stap ja.

Ik heb jaren geleden een vriend gehad met wie ik heel goed kon delen hierover. Ook iemand die zelf was opgegroeid met een narcistische vader. Zo hebben we elkaar beetje geholpen te vertellen.

Nu jaren later blijft het nog altijd bij me. Ik kan nog steeds niet zo goed tegen mensen met een hoog gehalte narcisme in zich en ik kan echt ineens het contact verbreken als ik de indruk heb dat het om narcistische stoornis gaat. Mensen met een dubbele tong (zoals ik dat noem) kan ik ook niet verdragen. Ze praten altijd met twee tongen en als je oplet gaat het je ook opvallen. Voor mij een red flag.

Nog even en dan is het weekend, ik hoop dat hij mooi is voor je. ? 

Hoi Saar, 

Wat lief!

Het gaat redelijk goed, ups en downs. Vannacht weer een nachtmerrie met als thema het minderwaardig zijn. Dat is waar het altijd op neer komt. Nu weet ik dat ik niet minderwaardig ben. Het is een verkeerd geprogrammeerd stuk in mijn brein die dat tegen mij blijft zeggen.

Sinds ik deze website en het forum heb ontdekt, durf ik er over te praten. Ik ben niet gek, of raar en zeker niet alleen. Met mijn vriend kan ik nu beter praten over wat ik voel, hoe mijn lijf reageert en waarom. Dat helpt, maar ik merk ook dat het moeilijk is kwetsbaar te zijn.

Je hebt gelijk dat het ons ook goeds heeft gebracht. Ik weet zeker dat het mij uiteindelijk heel sterk heeft gemaakt in het aanvoelen van mensen en sfeer. Dat is zeker een voordeel, hoewel soms ook vermoeiend.

Mijn ouders waren totaal niet beschermend en lieten mij erg vrij in alles. Ik denk dat ze dat deden om te compenseren. De sleutel is wat jij zegt: ik moet zelf leren het kind in mij te beschermen. Dat is een mooie opdracht.

Het begrijpen van NPS blijkt inderdaad essentieel. Door er over te lezen en ervaringen uit te wisselen vallen dingen echt op hun plaats. Nu ik langzaam leer te kijken door de ogen van mijn broer, snap ik wat er gebeurd is. Het is echt verwrongen, ja. Dat is inderdaad het juiste woord. 

Ik vind het naar dat het zo bij ons blijft. Helaas herken in wat je zegt over het niet kunnen verdragen van mensen met narcistische trekjes. Het wekt fysieke reacties op. Verhoogde spierspanning, hartkloppingen, brok in mijn keel. Zo heb ik sinds december een collega die dat oproept. Ik zie het maar als een uitdaging er zo goed mogelijk mee om te gaan.

Hoe gaat het met jou?

Voor jou hoop ik ook op een mooi weekend, dank je wel ❤️

Dag Karin,

Minderwaardigheid, rommel in je hoofd en in je aura dat eruit gewerkt mag worden. Het zijn niet eens je eigen programma’s maar programma’s van de mensen die je geweld aan deden. Inzien dat ze niet van jou zijn kan helpen. Het is hun eigen minderwaardigheidgevoelens dat ze projecteerden op jou. Als kind kan je alleen moeilijker verweren tegen dergelijke indoctrinaties dan als volwassenen.

Ja kwetsbaar zijn kan onwennig zijn wanneer je goed bent geworden in sterk te moeten zijn.

Mijn ouders waren overmatig en dwingend soort van bescherming dat meer leek op een harnas waarin ik niet kon bewegen. Vandaag de dag associeer ik de “moederlijke hulp” van wie dan ook als een soort aanval, daar kan ik nu een nachtmerrie over krijgen. Bemoeizuchtige verdrukking.

Voor mij lag de dreiging daar. Verder werd ik ook veel aan mijn lot overgelaten als ik ze wel nodig had kunnen hebben. Gevoelens mochten niet bestaan.

Ja verwrongen is inderdaad een goed woord, als je het eenmaal ziet valt het zo op zijn plek allemaal. Je kan niet in gesprek zijn met een volkomen gek. En dat is wat het is, gek. Gestoord.

En dat wetende bedenk ik me dat het dus eigenlijk een ziekte is waar ze aan lijden alleen niemand ziet het en niemand kent het medicijn. Hoewel ik een aardig idee begin te krijgen over waar te zoeken naar dat medicijn, is het nog maar de vraag of de gek zich beter wil laten maken.

Ja je kan wel je lichaam leren kalm te blijven in de situatie met iemand die fysieke reacties opwekt, zoals op je werk. Mij helpt het te weten dat het kind in mij reageert en niet de volwassen ik die veel meer kennis en kunde en ervaring heeft dan het kind, die alleen primair reageren kan. Weer die zorg voor het innerlijke kind. Wat zou een echte moeder doen wanneer ze een kind zag dat zo reageerde? Precies…zo doen moeders dat dus.

Het gaat redelijk goed met me hoor. Op dit moment is mijn leven redelijk narcistenvrij dus dat helpt enorm. Dan kom ik toe aan mezelf en kan ik groeien. Mijn oude pijnen slijten wel en wonden genezen, dag na dag, meer en meer. En dat is de echte vrijheid.

Hoi Saar,

De realisatie dat het inderdaad om 'verkeerd' geprogrammeerd zijn, maakt ook dat een deel te herprogrammeren kan zijn. Door dat mechanisme te begrijpen en erkennen is het voor een deel te ondervangen.

Dat klinkt natuurlijk geweldig, maar ik vind het lastig. Het is een heel karwei van bewustwording en anticipatie. Toch gaat het langzaam beter. 

Mijn moeder smoorde mij ook. Zelfs toen ik al kinderen had, wilde ze alles van mij overnemen. Misschien wilde ze compenseren voor het gedrag van mijn broer. Onze band was symbiotisch. Ik trok dat niet en na vele heftige gesprekken gaat het nu beter. In therapie heb ik geleerd haar af te remmen. 

Het lijkt mij heel naar dat jouw gevoelens er niet mochten zijn. Ieder kind verdient erkenning, liefde en oprechte aandacht.

Een narcist vindt de hele wereld gek, behalve zijzelf. Ik denk niet dat een narcist hulp zal zoeken, want erkennen dat het aan henzelf ligt kunnen ze denk ik niet. En dat is jammer, want de wereld van veel mensen zou mooier zijn. 

Mooi wat je zegt over die primaire reacties. Die heb ik best sterk. Sinds een week ben ik mijzelf gaan omarmen als ik dat voel. En dan zeg ik hardop: 'Het komt goed lief meisje.' Misschien klinkt het maf, maar die troost is haast magisch.

Fijn dat het goed met je gaat. Ik lees veel wijsheid in jouw woorden en ik ben dankbaar dat je het deelt. Ik hen bewondering voor hoe jij je proces aanpakt, je doet het goed. 

Vanavond ga ik de webinar kijken. Weer een stap.

Liefs, Karin. 

Dag KarinH,

Als ik zo met je schrijf, denk ik: Ja je hebt veel inzicht en dat is een kracht op zichzelf.

Ja sommige moeders willen via hun kinderen een leven hebben op een manier die weinig ruimte overlaat. Reageert je moeder goed op het aangeven van je grenzen daarin?

In mijn geval was het bestaan van mijn grenzen voor deze moeder uit den boze.

Ze frustreerde ook eigenlijk altijd alles wat ik wel goed deed of fijn vond. Hoe zielig kan je eigenlijk zijn dat je iemand gewoon het licht in de ogen niet gunt?

Ik vind het niet maf klinken dat je jezelf omarmt. Sterker nog, dat is denk ik iets wat juist heel krachtig kan werken. Een kind reageert ook niet op allerlei redenaties, maar alleen puur op dat oergevoel van warmte en liefde. Je kan nog verder gaan daarin in het contact met je innerlijke kind.

Je kan zelfs terug naar situaties waarin je eigenlijk hulp nodig had maar het niet kreeg en alsnog de hulp zijn voor dit kind.

B.v: Als kind had ik een moment in mijn leven dat echt alles te zwaar was geworden en ik echt mezelf ging verdoven zodat ik niet alles hoefde mee te maken. Ik trad een soort van uit mijn bewuste laag en wellicht ook uit mijn lichaam. Ik heb daar als kind gevraagd aan mijn oudere zelf in de toekomst om terug te komen naar dit moment, op de dag dat ik wel sterk genoeg zou zijn.

Ik ben inmiddels vaker terug gegaan naar dat moment. En dankzij sjamanistische healing technieken heb ik al ver kunnen komen in het hulp bieden aan dit kind dat op die dag het niet meer kon verdragen. Als volwassene nu ben ik namelijk vele male meer bij machte en kan ik ook echt iets geven. Dit kind kan ik kalmeren, maar ook begrip geven over wat er nu eigenlijk aan de hand is.

Toen begreep ik het niet, maar nu begrijp ik het wel. Je kan je innerlijk kind van alles uitleggen daarover zodat dit deel niet meer verward hoeft te zijn b.v.

Ik vertel dit omdat dit 1 van die sleutels zijn voor slachtoffers van geweld.

Ben benieuwd hoe je de webinar hebt ervaren! ?