Gastblog van mijn zus: Onze narcistische moeder

Allereerst zal ik mij even voorstellen, mijn naam is Wilma en ik ben de zus van Herman. Wij delen dezelfde tragische en vernietigende jeugd, veroorzaakt door slechts 1 persoon. Onze narcistische moeder heeft ons dusdanig vernederd, gekleineerd en tegen elkaar uitgespeeld waardoor we voor het leven getekend zijn. Nog elke dag ondervinden wij de gevolgen van de schade van haar destructieve gedrag.

De schooltijd

Ondanks dat wij in hetzelfde gezin opgroeiden hebben onze ervaringen en herinneringen, hoewel grotendeels gelijk, een andere uitwerking gehad op onze levens. Ik zal proberen de voor mij belangrijkste dingen te vertellen, maar dit zal slechts een tipje zijn van wat er daadwerkelijk allemaal heeft plaatsgevonden.

Wat Herman verteld over zijn hoge IQ en de gemiste kans op een degelijke opleiding met een goede baan als resultaat kan ik absoluut beamen.

Echter werd ik juist gepusht om hoge opleidingen te gaan volgen.

Na de Lagere School wilde ik graag naar de Landbouwschool, uiteraard was dit ver onder mijn niveau en werd ik gedwongen naar de Havo/Vwo te gaan. De leraar van de 6e klas raadde dit echter af en zo ben ik op de Mavo beland.

Ik was een praktijkkind, en ondanks dat ik heel goed kan leren, heb ik niks met boeken. Ik leer liever uit de praktijk. Destijds was niet bekend waarom, en dus werd er gehamerd op hoge opleidingen. Ik kon immers goed leren en was een slimme meid, dus kreeg ik steevast te horen “doe er wat mee!!”

Tegenwoordig weet ik dat ik ADD heb, dat is ADHD zonder hyperactiviteit. Maar praktijk sluit dus om die reden beter bij mij aan dan theorie.

Niet aanstellen

Ik heb slechts 1 jaar op de Mavo gezeten. Reeds sinds ik een jaar of 6/7 was turnde ik en aan het begin van het schooljaar viel ik uit de ringen. Ik had erg veel last van mijn pols, maar ik moest me niet aanstellen aldus mijn narcistische moeder. Na een aantal dagen toch maar eens naar de huisarts omdat de zwelling niet wegtrok en mijn pols bont en blauw was. Waar mij werd gezegd dat ik me aanstelde bleek het tegendeel waar, mijn pols was gebroken. Het was mijn rechterhand, dus ik kon niet meer schrijven.

Ik kreeg carbonpapier mee naar school zodat mijn klasgenoten dit konden gebruiken en op die manier hun schrijfwerk aan mij mee konden geven. Beetje vernederend, maar dat zal achteraf haar bedoeling wel zijn geweest.

Na 6 weken was het gips weg en kon ik zelf weer mijn dingen doen.

Helaas kwamen mijn vriendin en ik een paar weken later op een brug met onze fietssturen in elkaar en vielen wij, met als gevolg dat ik met mijn nog maar amper genezen pols tussen de fietssturen en de ijzeren stoeprand van het brugdek terecht kwam. Meteen wist ik dat het niet goed was, maar thuis aangekomen kreeg ik uiteraard weer te horen dat ik me niet aan moest stellen.

Een lange autorit

Die avond gingen mijn narcistische moeder, een buurvrouw en ik naar mijn vader die in psychiatrisch ziekenhuis Beileroord in Beilen verbleef. Ik wilde wel heel graag naar mijn vader, dus ondanks de pijn ging ik toch mee. Twaalf jaar was ik toen en meerdere keren zei ik dat ik toch maar wel naar de dokter moest, waarop ik tijdens de hele rit naar Beilen moest horen dat ik mij altijd zo aanstelde en dat ik op moest houden te zeuren. Uiteraard werd de buurvrouw gevraagd om mijn moeder bij te vallen en dit deed ze. Ik was de zeur, zoals altijd…

Op de terugweg was het werkelijk potdicht van de mist, een rit die normaal gesproken ruim binnen een uur voltooid kan worden, werd een hel van 3,5 uur. Het was allemaal mijn schuld, want ik zeurde steeds om niks. Ik was kleinzerig en stelde me aan. Alles was mijn schuld, zelfs de mist!

Na een tijdje ben ik toch naar de huisarts geweest en naar het ziekenhuis voor foto’s. Een scheur in mijn pols op de plek van de oude breuk. De arts is zelfs nog in onze eigen zaak geweest om mijn moeder eens te vragen waarom zij mij zo lang had laten doorlopen met deze pijn. De scheur in mijn pols zat op een plek die medisch gezien eigenlijk onmogelijk was. Het gevolg van deze actie van mijn narcistische moeder was dat ik de rest van het schooljaar was uitgeschakeld en uiteindelijk bleef zitten omdat ik niets had kunnen doen op school.

Een andere school

Ik smeekte haar of ik naar de Landbouwschool mocht, maar ik kreeg steeds nul op rekest. Tot mijn beste vriendin in geuren en kleuren kwam vertellen dat zij naar de Landbouwschool ging. Ineens mocht ik ook, nog altijd snap ik haar ommezwaai niet…

Eindelijk zat ik waar ik wilde zijn, tussen de dieren en de planten. Ik mocht houtbewerking doen, techniek, aan motoren sleutelen en lassen. Koeien scheren, paarden borstelen, schapenklauwtjes kappen. Ik leefde in mijn droom!

Uiteraard was het weer niet goed genoeg. In de 4e klas was ineens het niveau niet hoog genoeg voor mijn narcistische moeder en heeft ze de directeur gevraagd mijn cijfers om te rekenen naar D-niveau, wat op deze school niet bestond. C-niveau was het hoogst haalbare. Maar ja…ik moest na deze opleiding naar de MEAO van haar, dus dat niveau moest omhoog. En de school ging er nog in mee ook!

Faalangst

Ik werd er dood onzeker van en faalangst begon zich te ontwikkelen. Uiteindelijk was het mijn leraar natuurkunde die me apart nam en me vertelde dat ik het wel kon. Hij zei “meisje, als jij slaagt met een 7 op D-niveau op natuurkunde krijg jij van mij een krat bier voor het feest dat je gaat geven om je diploma te vieren”.

Zeg dit tegen een destijds 16-jarige en je hebt iemand gemotiveerd, iets wat mij thuis nog nooit was overkomen. Alles wat ik deed werd altijd met de grond gelijk gemaakt. Niks wat ik deed was ooit goed genoeg.

Maar motiveren werkt! De man kreeg het voor elkaar dat ik mij over mijn angst om te falen heen zette en ik ging ervoor. Ik slaagde, en hoe! Dat krat bier heb ik ook echt van hem gekregen!!

De dierenwinkel

In de tijd dat ik in mijn examen zat was ik amper op school, dit had de volgende reden. Op een zondagochtend in maart, vlak voor mijn examens, brak mijn narcistische moeder haar been tijdens een wandeling met onze honden. We maakten daar op dat moment tegelijkertijd foto’s voor mijn examenwerkstuk Biologie. Drie keer raden wiens schuld het was dat zij haar enkel brak tijdens die wandeling…

Haar enkel was ernstig kapot, hij lag los van haar onderbeen en na een operatie waarbij platen en schroeven de boel weer op hun plek hielden volgde een lange revalidatieperiode.

Zoals eerder gezegd wij hadden thuis een eigen winkel, een dierenspeciaalzaak waarin ik al vanaf mijn vroegste herinnering in mee werkte. Toen ik een jaar of 4 moet zijn geweest was ik al aan het helpen met het uitwegen van de voeders en het verschonen van de dierenverblijven.

Het eerste wat ik zei toen mijn moeder haar enkel brak was “hoe moet het nu met de winkel?”, waarop zij antwoordde “die ben ik nu dus kwijt en dat is jouw schuld”.

Die opmerking sneed me dwars door mijn ziel want mijn doel in het leven was deze winkel overnemen, dus ik heb de volgende dag de directeur van mijn school gebeld en de situatie uitgelegd, ik was 16 jaar. Hij toonde begrip en gaf me toestemming weg te blijven van school en de winkel open te houden. Ik werd alleen verwacht op belangrijke moment zoals uiteraard tijdens het aankomende examen. Ditzelfde gold voor mijn beste vriendin die op dat moment 15 was. Want alleen zou ik dat uiteraard nooit redden.

Voor de veiligheid kwam een zus van mijn moeder elke dag uit Groningen om aanwezig te zijn, van de winkel had zij geen verstand, maar 2 jonge meiden in een winkel leek haar geen goed idee en dus hielp zij ook mee.

Examen

Mijn leven bestond op dat moment uit het huishouden runnen, onze honden verzorgen en uitlaten en die winkel. En op de achtergrond toch ook nog voorbereiden op mijn examen. Ik denk dat de afleiding door al die werkzaamheden mijn faalangst naar de achtergrond heeft gedreven en dat dit mij door mijn examen, waar immers hoge eisen aan werden gesteld, heeft geholpen met een diploma tot gevolg. Mijn vriendin is ook geslaagd, we waren inmiddels vlak na elkaar 16 en 17 jaar geworden.

In grote uitzondering belde de directeur van onze school naar de winkel en bracht ons het nieuws. Wat waren wij blij!! Toch gelukt!! En ik inderdaad met goede cijfers op D-niveau. We hebben een vlag van een merk hondenvoer buiten de winkel gehangen met een tas eraan, al onze klanten kwamen ons feliciteren. “Dit hebben jullie toch maar even mooi geflikt!!” was een veelgehoord compliment. Zéér overtrokken, aldus de reactie van mijn narcistische moeder.

Zeven hele maanden heb ik dit volgehouden, in de loop van de tijd kwam mijn moeder weleens in de winkel zitten met haar been in het gips en delegeerde ons dan. Zij wist alles beter, het was immers ‘haar zaak’. Haar zaak, die voor de echtscheiding van mijn ouders toch echt de naam van mijn vader droeg en die zij hem in mijn ogen op zeer slinkse wijze afhandig heeft weten te maken.

Stank voor dank

Na 7 maanden kreeg ik te horen dat de administratie er niet best uit zag en dat ze de zaak bijna kwijt was geraakt.

Ik zei “Bijna kwijt?? Je hebt hem toch nog?”. Ik snapte er niks van, ik had me rot gewerkt. Samen met mijn vriendin en mijn tante. Maar ik droeg de verantwoordelijkheid, ik wist alle ins en outs. Ik had mijn leven op slot gezet voor die zaak, en mijn diploma op het spel. En dit was dus mijn dank…. Het was gewoon nooit goed genoeg in haar ogen.

Inmiddels zat ik op een andere school, in hetzelfde gebouw waar de MEAO gevestigd was zat een MBO opleiding waar ik mijn Middenstandsdiploma kon behalen. Ik had mijn narcistische moeder ervan kunnen overtuigen dat deze opleiding beter aansloot bij het doel wat ik voor ogen had, namelijk die winkel overnemen. Met het niveau wat ik behaald had op de Landbouwschool mocht ik ook naar die opleiding, al was het met de hakken over de sloot.

In de klas kregen mijn medeleerlingen er al snel lucht van dat ik van een ‘boerenschool’ kwam en dus werd ik het mikpunt van pesterijen. Ik werd genegeerd en hoorde er niet bij. En dat spiegelde dus mijn situatie thuis. Ik was namelijk weer niet goed genoeg… Wat een 3-jarige opleiding had moeten zijn werd voor mij een hel van 5 jaar.

Samenwonen

Ik had al sinds mijn 16e een vriendje en bij hem thuis was het, net als bij mij, ook niet je-van-het. Dus toen wij 19 werden zijn wij gaan samenwonen. Ik deed een zware opleiding, hij zat in militaire dienst. We zagen elkaar alleen in het weekend en dan moest het huishouden ook worden gedaan. We hadden 1000 Gulden in de maand en daarvan ging de helft al op aan huur. Huursubsidie en aanvullende bijstand was niet bedoeld voor studenten en militairen, en wij waren het beide… Dus we kregen helemaal niks en konden ons financieel maar amper redden.

Resultaat, na 4 maanden gingen we uit elkaar. En ik moest met hangende pootjes terug naar mijn narcistische moeder. Ik had 2 katten, 7 cavia’s en een hondje. Eén kat, één cavia en mijn hondje mocht ik meenemen. De rest werd door mijn moeder verkocht in haar winkel. En dit was niet de eerste keer, mijn hele jeugd ging het al zo. Al mijn dieren, waar ik mijn liefde vandaan moest halen omdat ik het van mijn narcistische moeder niet kreeg, werden altijd verkocht. Tegen mijn broer zei ze dan dat ik ze dood had gemaakt, of had laten ontsnappen. Mijn broer is ook een echte dierenvriend en werd dan woest op mij. Ik begreep nooit waarom, want zij had er immers voor gezorgd dat die dieren weg waren?

Boulimia

Door alle stress en de ontwikkelde faalangst was ik aangekomen, helaas heb ik daar aanleg voor, en was ik zo’n 20 kilo te zwaar.

Toen ik weer thuis woonde ben ik in een soort van hongerstaking gegaan. Ik was doodongelukkig, zonder mijn eigen plekje en zonder mijn beestjes. In 2 maanden tijd was ik meer dan 20 kilo lichter en in die periode heb ik boulimia ontwikkeld, dit zou me de rest van mijn leven blijven achtervolgen al was ik me daar op dat moment niet van bewust.

In de 2e klas van mijn opleiding brak ik mijn been toen ik in Alkmaar tijdens een schaatswedstrijd over een hek was geklommen. Weg schooljaar, alweer. Weer wegens een medisch probleem wat ik zelf veroorzaakt had en dus mijn eigen domme schuld aldus mijn narcistische moeder.

Ik ben blijven zitten dat jaar.

Ik ben toen weggegaan, heel veel weggegaan. Elk vrij uurtje was ik elders. Nooit thuis. Bij ooms en tantes, vriendinnen, kennissen. Zolang ik maar niet thuis was. Soms was ik weken van huis. Ik was dan ook bij een nichtje toen mijn moeder op zaterdagmiddag belde dat er een brief was gekomen van de woningbouwvereniging, ik had die week daarvoor een gesprek gehad daar en gesmeekt om een eigen woning.

Ze had die brief, die aan mij gericht was, allang opengemaakt en wist precies waar de flat die ik gekregen had stond en hoe die eruit zag.

Ik ben die maandag gaan tekenen en op vrijdag kreeg ik de sleutel. Datzelfde weekend was ik vertrokken.

Middenstandsdiploma

Doordat ik toen eindelijk de vrijheid en de rust had waarnaar ik zo verlangde, heb ik mijn opleiding verwaarloosd en ben ook in de 3e klas een keer blijven zitten. Uiteindelijk, na 5 rampzalige jaren op die school vol pesterijen en kleineringen had ik wel gewonnen… Ik was geslaagd, met mijn ‘boerenschoolachtergrond’ tussen al die Havo en VWO leerlingen had ik ook datzelfde diploma. En toen had ik alle papieren om de winkel over te nemen op het moment dat mijn narcistische moeder ermee zou willen stoppen.

Overigens heb ik de winkel nooit over kunnen nemen. Ik heb een tijdje in een andere plaats gewoond en was net weer terug verhuisd naar de woonplaats waarin de winkel gevestigd was, toen mij werd medegedeeld dat de huur van het pand was opgezegd. De inboedel zou worden verkocht en de winkel zou worden opgedoekt. Weg droom, weg doel.

Mijn eigen schuld wederom, ik was immers verhuisd naar elders? Terwijl ik alweer terug was. En zo ging het altijd. Alles werd me afgenomen, of het brak me bij mijn vingers af door haar toedoen.

Hierdoor heb ik mezelf ook nooit iets gegund. Altijd als ik iets moois had gekocht of gekregen maakte ik het stuk, voordat een ander het van me af kon nemen. Pas sinds vorig jaar kan ik genieten van de dingen die van mij zijn. Pas nu gun ik mezelf het. Maak ik niks meer stuk. Hoe desastreus de gevolgen van een narcist zijn weet je pas als je er daadwerkelijk zelf mee te maken hebt gehad.

Golden Retriever

Ik wilde in die tijd al jaren een Golden Retriever en toen ik klaar was met mijn opleiding en genoeg had gespaard om er eentje te kopen vond ik een laatste reutje van een nest niet ver van mijn woonplaats. Met mijn vader ben ik er naar toe gegaan en uiteraard kwamen we thuis met deze hond. Mijn vader had hem voor me gekocht en ik snapte er niks van, want ik had er zo lang voor gespaard… Niettemin was ik dolblij met mijn nieuwe vriend, die niemand meer van me af zou nemen. Dacht ik… Maar dit zou jaren later pas plaats vinden.

Pas sinds een jaar of 4 weet ik dat mijn moeder mijn vader had verboden met deze hond thuis te komen. Zij wilde niet dat ik de hond kocht die ik al jaren zo graag wilde hebben. Ik mocht immers niets hebben wat mij gelukkig maakte… Mijn vader was op dat moment voldoende tegen haar bestand om er tegenin te gaan en heeft me om die reden die hond gegeven. Een keertje niet haar zin, een keertje niet de dingen doen zo zij het wilde.

Toen mijn hond jaren later, in 1999, een keertje vanuit een schrikreactie in zijn slaap naar mijn dochtertje van 9 maanden had gebeten, kwam ik toen ik met mijn kindje terug kwam van de huisarts mijn narcistische moeder met mijn hond tegen voor mijn woning. Ik vroeg wat ze met mijn hond ging doen. Ze zei “die gaat nu naar papa en morgen laten we hem inslapen”.

In blinde paniek heb ik mijn vader gebeld en hij zei dat mijn hond gewoon bij hem kon blijven wonen. Niks in laten slapen!! Opgelucht dat mijn grote vriend veilig was heb ik erop vertrouwd dat mijn vader zou zorgen dat hem niets overkwam. De laatste 4 jaren van zijn leven heeft hij bij mijn vader gewoond. Ook deze slag had ze niet gewonnen.

De wraak van mijn narcistische moeder

Helaas vragen overwinningen altijd om tegenacties van een narcist. Zo ook in mijn verhaal.

De eerste ingrijpende tegenactie mocht ik op mijn 25e ondergaan, in februari 1996. Mijn vriend, met wie ik op 19-jarige leeftijd al eens was gaan samenwonen, was sinds mijn 21e weer in mijn leven en we woonden op dat moment al ruim 3 jaar samen. Hij was nog altijd militair en is in januari 1996 op uitzending vertrokken naar Curaçao voor 9 maanden.

Na 5 weken had ik nog altijd niets van hem gehoord en begreep er niks van. De communictatie verliep in die tijd nog niet zo gemakkelijk als tegenwoordig. Smartphones en internet behoorden nog niet tot ons eerste levensbehoefte. Wij waren afhankelijk van 1 brief per 2 weken en eens in de maand een telefoontje. Maar beide bleven uit.

Mijn narcistische moeder speelde de vermoorde onschuld, maar wist achteraf dondersgoed wat er aan de hand was.

Op een bepaald moment belde hij en zei dat hij 9 maanden alleen wilde blijven. We zouden later wel praten. Hij had daar iemand leren kennen, en dat klonk ongeloofwaardig. Want hij had mij zelf weer opgezocht nadat we elkaar uit het oog waren verloren en was voor mij gescheiden. En nu dit? Mijn wereld stortte in.

Ik moest onze woning verlaten, want de huur was door zijn vader achter mijn rug om opgezegd. Naar later bleek was dit een opdracht van mijn narcistische moeder.

“Niet janken maar doorgaan met je leven”

Ik kreeg weer een flatje en trok daar alleen in, kapot van verdriet. Weer was ik alles kwijt. En weer moest ik niet janken, niet zeuren en me niet aanstellen. Muziek waar ik me prettig bij voelde werd zonder pardon afgezet. “Niet janken, maar doorgaan met je leven” was wat ik te horen kreeg. Ik kreeg geen kans om mijn verlies te verwerken, want ik stelde me immers aan.

Na 12 jaar kreeg ik contact via internet met mijn ex en wat hij me vertelde kwam binnen als een tsunamie.

Uitgespeeld door narcistische moeder

Mijn narcistische moeder had hem een brief geschreven toen hij net op Curaçao was. In die brief had ze geschreven dat ik iemand anders had en daar ook zwanger van was. Wij waren al jaren aan het proberen een kindje te krijgen, maar zonder aantoonbare reden werd ik gewoon niet zwanger. Geen arts die het begreep, we waren beide binnenstebuiten gekeerd.

Mijn ex hoorde dus van mijn moeder dat ik zwanger was van een ander! Hoe hard kun je iemand treffen? Hoe gemeen moet je zijn om zoiets te doen??

Dit was dus de reden dat hij alleen wilde zijn tijdens zijn tijd op Curaçao. Ook hij was kapot…

En in de tussentijd had mijn narcistische moeder bij mij toneel lopen spelen over hoe vals hij wel niet was.

Samen zijn we gaan uitpluizen wat ze wellicht nog meer had gedaan om onze relatie te slopen. Ze droeg hem al vanaf de eerste dag dat wij verkering kregen op 16-jarige leeftijd op handen. Hij vertelde dat ze eens naakt voor hem had gestaan toen hij op de bank in slaap was gevallen bij ons thuis. Ze vroeg hem toen of hij haar borsten mooi vond. Onze conclusie: Ze gunde mij ook hem niet. Wij moesten uit elkaar, kostte wat kost. En het lukte… uiteindelijk.

We zijn ook tot de conclusie gekomen dat zij mij iets toegediend moet hebben zodat ik niet zwanger werd. We hebben nu namelijk beide elk 2 kinderen met een ander. Dat is raar…

Nog een wraakactie van mijn narcistische moeder

In 2007 heeft ze een soortgelijke wraakactie ondernomen. Ik was toen 8 jaar getrouwd met de vader van mijn kinderen die toen 6 en 8 jaar oud waren. Ik was op dat moment met 2 vriendinnen op een korte cruise met een band waar wij fan van waren. Ze heeft toen een brief in de brievenbus gestopt waarin ze hem waarschuwde dat ik iets zou hebben met een bandlid. Gelukkig heeft ze hiermee geen voet aan de grond gekregen en heeft mijn huwelijk daarvan geen schade ondervonden. Maar hoe ziek ben je om zoiets twee keer te flikken??

Medio 2006 heb ik alle contact met haar verbroken, dus deze laatste actie was wellicht een reactie daarop…

Het verbreken van het contact was ook nog een hele uitdaging. Zij heeft ons achtervolgd en opgewacht tot in andere plaatsen. Bij concerten, op het schoolplein van mijn toen nog jonge kinderen. Ze heeft vele brieven geschreven. De politie is er zelfs bij betrokken geraakt.

Doordat ik nergens op reageerde is ze uiteindelijk zover gegaan dat ze een valse melding bij Jeugdzorg heeft gedaan. Zo zou ik mijn kinderen, en dan met name mijn zoon, mishandelen. Woedend was ik toen die brief kwam en heb Jeugdzorg gebeld dat ik dit zieke spelletje niet mee wenste te spelen.

Ik zei dat ze bij mij thuis welkom waren, maar dat ik geen cent aan benzine uit ging geven voor deze flauwekul!

Hier heb je de naam en het adres van de melder, zei ik. Ik weet zeker dat zij het is, omdat het allemaal verzonnen is. Ik zei, wil je ook nog haar rekeningnummer?

Dat was op de vrijdag voor Pasen, notabene op onze trouwdag, alsof ze het zo geregisseerd had.

Jeugdzorg

Dinsdag na de Pasen belde Jeugdzorg mij terug en ze wilden de volgende dag bij ons thuis komen. Prima, mijn man heeft toen vrij genomen en was daardoor ook aanwezig tijdens het bezoek van Jeugdzorg. Binnen een kwartier waren ze overtuigd van ons gelijk en haar fantasie. Puur voor de bevestiging van ons verhaal hebben ze de directeur van de basisschool van onze kinderen en de wijkagent gebeld, en beiden bevestigden ons verhaal.

Resultaat was dat Jeugdzorg mijn narcistische moeder als zeer gevaarlijk bestempelde en haar alle contact met mijn kinderen verbood. Ze mag niet in hun buurt komen, laat staan ze aanspreken. Eventuele post moest ik vernietigen, in elk geval nooit aan de kinderen geven.

De brief die zij daarover moet hebben gekregen zal haar dan ook min gesmaakt hebben. Maar het werd stil… eindelijk…

Boze brieven

Na jaren nog een laatste stuiptrekking. Ik had weer contact met haar zus en dat zinde haar natuurlijk niet. Dus er moest een tegenactie komen. Ze schreef haar zus een brief, dat kan ze goed… brieven schrijven. In die brief noemde ze 2 datums van dagen waar ze de grootste spijt van zou hebben. De zus, dezelfde die destijds bij ons in de winkel aanwezig was terwijl mijn moeder haar been gebroken had, snapte niks van beide datums en belde mij.

We spraken af dat ze zou komen met de brief en dat we er samen naar zouden kijken. Ik kon beide datums verklaren, mijn tante was met stomheid geslagen.

De eerste datum was 14 februari 1985, de dag dat mijn narcistische moeder na een jarenlang conflict de strijdbijl met haar zus had begraven. Daar had ze nu dus spijt van.

Dood gewenst door mijn eigen moeder

De tweede datum was een dolk in mijn hart, maar tegelijkertijd een bevestiging van iets wat ik eigenlijk altijd al had geweten.

De datum was 7 maart 1970… de verjaardag van mijn vader. De dag dat ik bijna te vroeg geboren zou worden. De dag waarop mijn vader alles op alles heeft gezet om de artsen ertoe te bewegen de op handen zijnde bevalling te stoppen. Als ik op dat moment geboren was, had ik dat niet overleefd. Niet in die tijd, tegenwoordig kunnen ze medisch gezien meer. Maar destijds was die vroeggeboorte dodelijk geweest.

En mijn narcistische moeder presteerde het om in die brief te zetten dat ze dus liever had gezien dat ik dood was geboren…

De deur was toen al jaren dicht. Maar dat moment vergeet ik nooit meer. Dat is dan mijn moeder, de levensgevaarlijke narcist!!

De gevolgen van narcistisch misbruik

Faalangst, onzekerheid, boulimia, minderwaardigheidsgevoel. Ik hoef niet door te gaan. Deze vrouw heeft mij, mijn broer en mijn vader met de grond gelijk gemaakt. Hetzelfde geprobeerd met mijn kinderen, haar kleinkinderen.

Maar ik ben sterk, en hoe beschadigd ook, ik sta. Ik blijf staan. En niemand krijgt mij om!!

Tot slot

Diep respect heb ik voor Herman, mijn broer. De broer die ik dacht te haten tijdens het grootste deel van mijn leven tot nu toe. Ik haatte hem helemaal niet, het waren gedachtes die ontstaan waren uit het tegen elkaar uitspelen van haar eigen kinderen door onze narcistische moeder.

Diep respect heb ik voor het opzetten van deze website, voor het vertellen van zijn verhaal. Voor de kans om op deze manier mijn verhaal te vertellen.

Nooit heb ik durven hopen dat deze dag zou komen. De dag dat mijn broer en ik elkaar begrijpen. Het besef dat wij beide het slachtoffer zijn geworden van een vernietigend persoon maakt ons samen sterk. Herman, dankjewel! Voor dat je mijn broer bent. En voor deze website.

Klik hier om het verhaal van Herman te lezen>>

Wil je Herstellen van Narcistisch Misbruik?

In dit gratis e-book dat ik samen met psychologe Corry de Rooy maakte geven we 10 tips voor herstel na narcistisch misbruik. Zet de eerste stap naar een narcismevrij leven. Abonneer je op onze nieuwsbrief en ontvang gratis het e-book ’10 Tips voor Herstel na Narcistisch Misbruik’. We sturen je geen spam en je kunt je op elk moment weer afmelden.

Dowload dit Gratis E-book Nu >>