Dag Madelief,

Je vroeg me in een ander topic het volgende en het leek me wijzer hier te reageren.

Geplaatst door: @madelief

@saar Hoe bedoel je dat een narcist teert op schuldgevoel?

@saar Omdat mijn man een soort overgevoeligheid lijkt te hebben voor "de schuld van iets krijgen" en "gelijk hebben of willen hebben" en ik probeer te doorgronden hoe dat nou precies zit.

Mijn antwoord:

Wat ik bedoelde te zeggen in dit kader is dat veel narcisten schuldgevoelens oproepen bij mensen en deze vervolgens weten uit te buiten tot ellendes aan toe. Wanneer je in een groep met mensen bent en er gebeuren steeds ‘dingen’ die drama en ruzie veroorzaken dan neigen mensen opgelucht te zijn wanneer ze niet als schuldige worden aangewezen. Iedereen doet vaak ontzettend zijn best niet schuldig gevonden te worden.

Een narcist speelt dit tegen mensen graag uit. Een narcist gebruikt vaak ook medelijden om het mensen onmogelijk te maken met goed fatsoen ergens nee tegen te zeggen en worden op die manier gemanipuleerd om dingen te doen die ze zelf eigenlijk niet willen doen.

De meeste mensen deugen wel, maar dit zijn gevoelige snaren waarmee mensen door narcisten worden bespeeld.

@saar Ik geloof wel dat ik begrijp wat je bedoelt, maar het is niet echt waar iets wat aansluit bij wat ik zocht.

Ik heb vandaag een plek gevonden waar ik voorlopig naar toe kan, en heb daar gezegd dat ik morgen kom. Ik heb het erover gehad met mijn 2 zoons (22 en 19 jaar). De jongste vond dat ik het zijn vader/mijn man schuldig was om het hem om zijn minst te zeggen. Omdat hij (de jongste) nogal koppig en onvolwassen kan reageren, en ik geen ruzie met hem wil hebben, heb ik dat gedaan. Nu zit ik hier, en het liefste wat ik zou willen is bij mijn man, die het er ook moeilijk mee heeft, troost gaan zoeken. Het is zo moeilijk....

Geen enkele relatiebreuk is makkelijk Madelief en het spijt me dat je in zo een situatie zit dat je het moeilijk hebt. Klopt het dat je gevoelsmatig heen en weer beweegt tussen contact maken met je man en weggaan? Het willen uitzoeken met hem, en toch ook weer niet langer dit leven zo willen? Ik wens je iig sterkte met de stappen die je gaat zetten en de keuzes die je wilt gaan maken.

Ik kon me ook niet goed voorstellen dat je een link kon vinden met wat ik schreef en wat je zocht, vandaar ook mijn wedervraag weer naar jou toe.

Het willen winnen van alles zit wel in een narcistische persoonlijkheidstoornis. Dat gaat ongeveer gevoelsmatig op leven en dood en voor sommige narcisten gaat dat verder dan gevoelsmatig en gaan over tot fysiek geweld.

Je ziet het helemaal goed Saar. Jij lijkt me een intelligent persoon. Intelligent, en dat is fijn voor je, en ervaringsdeskundige? en dat is dan minder fijn. Daarstraks zei mijn man nog tegen me dat het jammer is dat ik overal zo'n machtsstrijd van probeer te maken. Maar vervolgens ook, nadat hij vorige week zijn matras uit ons 2-persoonsbed heeft gehaald en op de logeerkamer is gaan liggen, dat hij erop zat te wachten tot ik zou vragen of hij niet terug wilde komen, dan zou ie dat meteen gedaan hebben.

Hij weet er altijd wel een draai aan te geven.... ik ben er niet op in gegaan, want dan zou ie zeggen dat het van hem alleen maar goed bedoeld was m niet terug te komen maar te wachten tot ik dat goed vond/graag wilde. Je vraagt je altijd weer af of je het wel goed begrijpt...

De dag dat ik weg ga. Ik reageer nog eens op mijn eigen bericht, gewoon omdat ik mijn gedachten op een rijtje moet zetten. Dit schrijven zal wel een chaos worden, er gaat zoveel door mijn hoofd. Het zal wel een lang verhaal worden, te lang om te lezen, zoals ik ook sommige verhalen van anderen te lang vind om te lezen. Maar ik denk dat ik er zelf baat bij zal hebben, om het te doen, en als iemand die het leest er ook wat aan heeft, dan is dat des te beter.

Over de titel: De bodem gezien. Daarmee bedoel ik wat ik gezien heb, toen hij instortte nadat hij geweld had gebruikt tegen onze oudste zoon. Deze had geen fysieke schade, ik ben er tussen gekomen, en heb zelf fysiek geweld gebruikt om hem te laten ophouden. Toen hij de jongeman van 22 (die qua fysieke kracht geen partij voor hem is, net zo goed niet als ik) met zijn arm om diens nek naar buiten wilde slepen, heb ik hem bij zijn oren gepakt en daar zo hard mogelijk aan getrokken al schreeuwende, laat los, houd daar mee op! Hij had die bezeten kwade blik in zijn ogen die ik al eerder bij hem gezien heb. Na wat voor mij een eeuwigheid duurde, heeft hij losgelaten. Hij zegt dat hij zich niet herinnert dat hij zijn arm om de nek van de jongen heeft gehad. Hij herinnert zich alleen dat die lachtte toen hij hem uitmaakte voor loser, profiteur en niksnut.

Het gaat er dus niet over dat ik mijn bodem bereikt heb. Dat is een paar jaar geleden gebeurd. Toen ben ik in zo'n zware depressie terecht gekomen, dat ik me heb laten opnemen om eruit te komen. Ongelofelijk, wat je hersens met je kunnen doen. Ik had geen enkele levenslust meer, en was nergens toe in staat. Ik ben nu de antidepressiva aan het afbouwen, in een schema van zes maanden, met 24 geleidelijke stapjes per week. (Dat schema heb ik zelf opgezet, de psychiater stelde voor in 4 stappen, omdat het medicijn in die doses verkrijgbaar is). Ik ben nu op de helft, en heb geen last van onttrekkingsverschijnselen. Ik moest mezelf uit die depressie helpen, dat kon niemand anders voor me doen. Ik heb het gevoel dat hij er wel voor me was in die tijd, en dat als hij toen af en toe eens boos werd, dat pure machteloosheid was, of een poging om me uit die apathische toestand wakker te schudden.

Zijn bodem. Na de aaval op onze oudste heeft hij voor zijn doen snel ingezien dat dat niet acceptabel was. Het fysieke geweld in ieder geval. Hij heeft zitten huilen en praten, praten, ik hoefde niet eens vragen te stellen. Wat ik eruit heb gedestilleerd is: de angst om niet goed genoeg te zijn. Deze wordt vrijwel altijd gecamoufleerd door zijn intelligentie, zijn praktische inzicht, zijn harde werken, zijn kracht, zijn dominantie. Waar komt het vandaan? Wat heb ik eraan om me dat af te vragen? Ik kan er toch niks mee.

De geschiedenis herhaalt zich. Mijn ouders gingen na 30 jaar huwelijk uit elkaar, en ik heb ze daarin gesteund. Wat heeft het voor zin om elkaar het leven zuur te maken voor zolang het nog duurt, heb ik ze gezegd. Mijn moeder is inmiddels overleden, en het is me nooit gelukt om voor mezelf helemaal duidelijk te krijgen welke rol zij beiden hadden in hun mislukte huwelijk en wat mij als kind gevormd heeft tot wie ik nu ben. Weet ik eigenlijk wel wie ik nu ben?

Nu, na 35 jaar bij elkaar, is het mijn beurt. Wat heeft het voor zin om elkaar het leven zuur te maken voor zo lang als dat nog duurt, heb ik gezegd. Als ik maar zou veranderen zei hij, dan was dat toch niet nodig.... Het lukt me niet om te veranderen, heb ik geantwoord, en daar houdt het nu mee op.......

Succes Madelief,

Een moedige stap en ik hoop dat deze stap je helpt om mooie dingen aan te gaan waar de ruimte voor zal komen.

Laat je nog eens weten hoe het met je gaat?

Hoi Saar,

Ik ben nu 3 weken weg en het gaat op en neer. De eerste week heb ik enorm veel gehuild. Sinds die tijd voel ik me sterker. Het is onmogelijk om geen contact te hebben, vanwege ons bedrijf. In de 2 weken erna is het aantrekken/afstoten spel doorgegaan, ik ben daar dus weer in meegegaan, met name omdat vrienden en kennissen menen dat er wel iets te redden is. Maar ik geloof er niet meer in. Als het goed is belt een echtscheidingsadvocaat me vandaag terug.

En we zijn weer 2 weken verder.... Ik ben nog steeds weg van huis, moet er vanwege ons eigen bedrijf wel regelmatig naar toe. Het gaat een paar dagen goed, en dan moet ik weer huilen, huilen, huilen. Rouw, ja zo voelt het, alsof de man die ik dacht dat ik had dood is.

Ik heb tegen de advocate gezegd dat ik er nog niet helemaal aan toe ben. Ik heb de kracht nog niet om 'het gevecht' aan te gaan. Ik lees alles wat los en vast zit over narcisme en codependentie. Op dat laatste moet ik me wat meer gaan concentreren, want dat is er met mij aan de hand, en dat kan ik veranderen. Niet alleen omdat je alleen jezelf kunt veranderen, maar ook omdat het, volgens alle informatie die ik vind, onmogelijk is om narcisme écht te veranderen, zelfs als de narcist dat zou willen.

Ik lees (ook hier) verhalen waarbij ik denk dat het bij mij allemaal nogal mee viel (misschien is dat wel een codependent trekje). Wat een ellende doen mensen elkaar aan.

Ik merk aan sommige van de mensen om me heen dat ze vinden dat ik "niet snel genoeg" ga. Misschien komt dat wel omdat mijn situatie niet zo extreem was. Gelukkig heb ik ook een gesprek gehad met een ervaringsdeskundige die zei dat ik het niet moet forceren, dat ik zelf wel weet wanneer ik er echt klaar voor ben.

Dag Madelief,

Verhalen hoeven we niet met elkaar te vergelijken en welk verhaal het ergst is. Alleen jij weet hoe het echt was in jou situatie en wat het met je heeft gedaan. Het meeste is toch lastig te beschrijven, zeker wanneer het misbruik zo onderhuids gaat.

Ik heb zelf ook de indruk dat narcisme niet te veranderen is door de huidige hulpverlening. En zelf lukt het ze ook niet. Er zit een deel in me dat snapt dat het een chronische zieke is, maar wel eentje die besmettelijk is en daarom moet je voor lijfsbehoud gaan. Het gif van een narcist spreidt zich rond in de omgeving. Je kan het niet verhelpen.

Ook ik heb gezocht naar wat een cure zou kunnen zijn voor narcisten, maar echt alles wat ze aanraken zullen ze toch weer gebruiken en omkeren voor hun narcistische behoefte. Ik ben gaan vermoeden dat narcisme een soort geestelijke handicap is en dus een geestelijke benadering nodig heeft.

Binnen het sjamanisme praten ze over zielendelen die men kwijt kan raken door trauma. En wanneer je veel zielendelen bent verloren het zo maar eens kan gebeuren dat je dus te weinig ziel over houdt en voor mij verklaar dat narcisme. Wellicht past het niet in jou wereldbeeld, maar voor mij is het interessant en wie weet ook voor anderen.

Fijn dat je een goede hulpverlener hebt die terecht aangeeft dat je zelf wel je eigen tempo mag hebben. Rouw, ja dat is het goede woord. Rouwen.

Veel goeds en ondanks alles hoop ik toch een fijn weekend voor je.

@Saar

Ik heb er ook enige tijd over nagedacht dit juist te plaatsen maar Narcisme is een persoonlijkheidsstoornis wat in houdt dat het in het hele persoon zit. 

Om te vergelijken , ik steek mijn hand op als ik groet. Een ander zijn duim of de ene een glimlach.

Een narcist hierin tegen kiest zijn groet naar wat het beste past. Hij of zij is dus eigenlijk niemand alleen wat de situatie van diegene verlangt voor zijn beste resultaat.

Eveneens groeit Narcisme niet bij iedereen die hier aanleg voor hebt. Kenmerkend is dat er weinig of geen empathie aanwezig is bij desbetreffend persoon. Vaak zijn het ook lieve makkelijke ouders waardoor de narcist ziet hoe hij ze kan bespelen. Ook wel uitspelen. Hoewel een narcist geboren wordt zonder empathie is zijn of haar narcisme een aangeleerd effect. Simpel gezegd , een opa gaat dood in de familie voor iedereen is t erg maar voor de narcist is het lastig te begrijpen dat het voor een ander erg is. Hij of zij ervaart dan door te huilen, of boos te worden toch zijn zin te krijgen en dit werkt hij zijn leven uit. Alsmede door het gebrek aan empathie heeft hij ook het idee dat hij er alleen voor staat en is daardoor zooo ontzettend onzeker dat hij weer een ander bespeeld. Dat is de makkelijkste weg... voor hem.

Het zijn nare mensen dat voorop gesteld.