Een paar maanden geleden heb ik de familie van mijn vader pas alles verteld. Over wat hij decennialang met zijn gezin deed en dat hij een narcist is. Ook over zijn buitensporige geweld heb ik hen verteld. Dat viel niet in goede aarde bij pa zijn familie. Duistere woorden en hatelijkheid kreeg ik i.p.v. enig begrip. Mijn tante zei ook gewoon dat ze het niet wilde weten. Op mijn verjaardag hebben ze ongemerkt een grote bloempot vol narcissen bij mijn voordeur gezet. Wat een figuren zeg. Eigenlijk wel lachwekkend. Dus nu heb ik al een paar maanden geen familie meer. Je kunt alleen maar afstand nemen van zulke debielen.
Ohh Sylvia, wat een nare ervaring! Echt een heel jammere en pijnlijke reactie! Ik hoop oprecht dat - wat de familie ook zegt - je (ergens) kan voelen dat jou effectief onrecht is aangedaan, dat jij dit niet groter maakt dan het is (geweest) en dat jou hierin absoluut geen schuld treft!
Die twee gezichten, de schone schijn naar de buitenwereld ... wat maakt dat het nog eens extra moeilijk hé! Hoewel anderen het misschien niet willen/kunnen zien, weet dat jouw gevoel, jouw ervaring, ... juist zitten en dat je inderdaad alle erkenning voor jouw (geleden) pijn verdient! Ik voel met je mee en ik geloof oprecht dat je hier sterker uitkomt!
Heel veel moed en steun toegewenst!
Ons, mam, zus en mij, is heel veel onrecht aangedaan. Dat nu ontkend wordt wat gebeurd is dat is het ergste. Nee, ik heb het niet groter gemaakt dan het was. Heb het kleiner gehouden dan het was want het was nog erger dan ik hen heb verteld. Pa zijn vieze gedrag(achteraf gezien want toen ik klein was wist ik niet wat dat eigenaardige gedrag van mijn vader nou voor moest stellen)en de aanrandingen door mijn vader heb ik hen nog niet eens verteld omdat ik mijn familie daarvoor sparen wilde.
Waarschijnlijk heb ik er zelf ook schuld aan. Dat idee begint zich al meer in mijn hoofd vast te zetten. Ben nooit een leuk en spontaan kind geweest. Dat kreeg ik ook te horen toen ik alles had verteld aan pa zijn familie. Tot dan altijd gedacht dat mijn familie me wel goed vond zoals ik was. Voor mijn idee hadden we altijd goed contact. Weinig, maar wel goed. Zij waren vroeger mijn hoop in bange dagen. Nu blijken ze net zo te zijn als mijn vader. Heb dat nooit gezien. Mijn pa vond me vanaf mijn peutertijd al een rotkind. Hij wilde ook geen kinderen eigenlijk. Hij heeft me ook verscheidene malen geprobeerd te smoren wat nooit lukte omdat ik gilde en mijn moeder dan kwam kijken wat er aan de hand was.
Het is zelfs zover gekomen dat ik mijn tante heb geblokkeerd in de mail. Dat ik wel het laatste wat ik ooit had gedacht... mijn lieve tante. Helaas kon ik de duistere woorden die ze elke keer stuurde niet meer aan, nadat ik hen had verteld hoe haar broer, mijn vader decennialang tegen ons, zijn gezin deed.
Tante is ook slachtoffer eigenlijk. Mijn oma was ook een afgrijselijke narciste en haar kinderen hebben erg onder haar geleden. Mijn vader en oom het meest. Omdat tante een slavenmentaliteit heeft kon ze misschien redelijk met haar narcistische moeder leven. Misschien dat ik daarom mijn mond erover moet houden van mijn tante. Omdat mijn opening van zaken teveel ellende uit haar eigen leven bij haar losmaakt?