Eigenlijk is het moeilijkste van alles dat je zo eenzaam achterblijft. Na alle gruwelijkheden die je hebt meegemaakt. Decennialang heb ik(en mijn moeder en zusje) onder onze 'vader' geleden. Met een lach mishandelde hij ons. Hij vond zichzelf zeer grappig als hij dat deed. Alle dagelijkse kwellingen ware achteraf 'grapjes' bij die narcist. Gaslighten en micromanagen waren zijn dagelijkse specialiteiten.

Toen hij zijn narcistische praat en streken niet meer ongeremd bij mij kwijt kon toen heeft hij me weggegooid. Zei hij zomaar op een dag dat ik de achternaam van mijn moeder ook kon aannemen. Middenin een gesprek over koetjes en kalfjes zei hij dat. Dat zo'n man je dus niet als kind wil hebben. Al weet je dat al jaren, het komt hard aan. Alsof ik met een dolk in mijn hart werd gestoken voelde het. Zijn vrienden had hij blijkbaar al verteld dat ik de achternaam van mijn moeder had aangenomen, want kort daarna kreeg ik al brieven van hen geadresseerd aan mij, met haar achternaam erop in plaats van mijn eigen achternaam.

Het is teveel om op te noemen wat papa allemaal uitspookte. Ik kom er maar niet overheen. Ook omdat het nooit stopt. Het begon al op de lagere school en ben nu 50+ en het is nog niet over met hem. Kortgeleden heb ik mijn familie uitgelegd waarom ik pa geen hulp kan geven nu hij ernstig ziek is. Hij zou het ook helemaal niet willen trouwens, dat zijn mislukte dochter hem komt helpen. Dat heb ik in het verleden al meegemaakt toen hij ernstig ziek was en hij me nog net niet de deur uittrapte.

Dat viel helemaal verkeerd wat ik mijn familie vertelde. Ze draaiden op duistere toon de rollen om. Op dezelfde toon die mijn vader heeft. Zelfs mijn overleden zusje(een lieve meid die nooit iemand kwaad zou doen) werd ingezet als middel om me te treffen. Vuile taal kwam uit mijn tante! Had dat nooit verwacht. Had begrip verwacht voor waar we vanaf onze kleine-kinderjaren in hebben gezeten. Dagelijks mishandelde pa ons psychisch. Heel slecht was hij voor onze dieren. Hij sloeg ze zelfs dood. En alles werd vergoelijkt door mijn tante. Ik moest alles maar vergeten en doorgaan. Maar hoe kun je iets wat meer dan zo lang heeft geduurd nou uit je systeem wissen? Je bent gemaakt naar het beeld van je narcistische ouder. Hij is een soort vertoornde God die je uit hout heeft gesneden en grof in je hout heeft rondgehakt. Zeg maar.

Je blijft helemaal alleen achter als je in een narcistische familie leeft. Hulp is er eigenlijk niet. Heb wel eens hulp gevraagd maar de psycholoog raakte zelf zichtbaar in de war van wat mij(en mam en zus) overkomen is. Toen vond hij dat ik aan de pillen moest. Ben er maar niet meer heengegaan. Want ik was net in een jaar afgekickt van de antidepressiva die ik slikte na de dood van mijn zusje.