Vervolg: Ik zal vanaf vandaag: vrijdag 11 september, elke dag 1 pagina posten,

(7/7 pagina’s), 

op de discussie: narcistische ouder(s)

Verder negeert mijn moeder mij (en mijn gevoelens) volkomen, op sommige momenten, terwijl ze als moeder haar betrokkenheid en medeleven zou moeten tonen, walst mijn moeder juist veelal over mijn gevoelens heen. Echt veel empathie, heeft ze hoe dan ook nooit, en voor haar dochter,
nog minder. En als ik hier de laatste tijd, eens wat van zei reageerde mijn moeder, door te zeggen:
Stel je niet aan, en wat miszeg ik hier nu mee etc. Dan te bedenken, dat ik mijn moeder moet op beuren, als er, bij wijze van spreken, een scheet bij haar dwars zit. (ik voel me hoe dan ook niet en nooit gehoord, door mijn moeder)
Mijn moeder is door de bank genomen, dus nooit een echt luisterend oor voor mij geweest, maar andersom was ik dat wel, voor haar. Ze neemt het ook nooit echt voor mij op, als ik een bepaald probleem heb, met iets, of iemand, hoe klein dan ook, terwijl ik andersom, af en toe, voor haar in de bres, ben gesprongen.

Verder is mijn moeder, in mijn beleving nooit echt complimenteus geweest, terwijl ze zich zelf wel graag ophemelt tegenover anderen, als ook spreekt ze veel lof uit over, en belicht ze graag de ‘goede eigenschappen’van haar beide zussen. Mijn moeder heeft van tijd tot tijd  kritiek op mij geuit en ze vergelijkt mij vaak, met anderen (waaronder familieleden, in de zin van, dat ik me dan de mindere moet gaan voelen en/of mezelf schuldig ga voelen)

Verder overdrijft mijn moeder vaak, over dingen welke ik haar zou hebben aangedaan, ook als ik naar een psycholoog ga, dan zegt ze doodleuk, woorden in de strekking van: waarom doe je mij aan. (dergelijke dingen, riepen bij mij, in beginsel een schuldgevoel op) Maar even later ‘viel het kwartje’, toen had ik pas door, dat e.e.a. weer een manier was, om mij onterecht een schuldgevoel aan te praten. Even later voelde mijn moeders uitspraak, als zeer vernederend! Mijn moeder positioneert zichzelf, op deze manier, in de slachtofferrol. En als ik per ongeluk, met een jas om me heen sla, omdat ik toevallig een jas over de arm heb, dan beweert ze bij hoog en laag, dat ik haar geslagen zou hebben, met een jas. Dan te bedenken, dat een dergelijk voorval, tijdens een condoleance avond was en er al die tijd, behalve genodigden, ook personeel aanwezig was!!!

Zo had ik mijn moeder, vorig jaar gevraagd, gaan jullie nog eens mee, met ons op vakantie, naar het buitenland. Kort hierna hadden we weer eens een conflict. Mijn moeder heeft mijn broer, die inmiddels op de hoogte was van dit conflict, wijs gemaakt: hoezo conflict, Sandra heeft me trouwens pas gevraagd, met hen mee te zullen gaan, op vakantie. Door deze ‘manier van doen’, van mijn moeder kreeg mijn broer, naar alle waarschijnlijkheid een nare smaak in zijn mond, wat mijn geloofwaardigheid betreft.

Mijn moeder heeft, in de loop der tijd, veel van mijn diepste geheimen, aan familieleden doorgespeeld, (hoe gênant ook), als ook heeft ze mij redelijk veel voorgelogen, om uiteindelijk, het perfecte plaatje te zullen creëren, zoals zij e.e.a. in haar hoofd heeft en hoe de dingen uiteindelijk gedaan wil krijgen.  Zij heeft zelfs haar eigen zussen, om de tuin heeft weten te leiden!!!

Er is vorig jaar, begin december, iets voorgevallen, tussen mij, mijn moeder en haar zussen waarvan, ik tot op heden, met periodes, nog steeds veel last heb. Ik lijd hier echt onder.
Het was zodanig  erg, dat mijn moeders zussen mij uit het ziekenhuis hebben gestuurd, toen mijn oma daar kritiek lag. Ik kreeg toen van mijn moeders zussen te horen: we weten alles. (waaruit ik toen op kon maken, dat mijn moeder, een boekje had open gedaan, over het feit, hoe ik over haar zussen dacht).

Vervolg Ik zal vanaf vandaag: vrijdag 11 september, elke dag 1 pagina posten,     
(7/7 pagina’s), op de discussie: narcistische ouder(s)

Toen ik mijn moeder, op de ochtend voorafgaand aan latere voorval in het ziekenhuis vroeg, of haar zussen inmiddels van e.e.a. op de hoogte waren, ontkende ze dit ten zeerste. Als ook ontkende ze, zonder enige emotie te tonen, dat er tussen ons iets was gebeurd, tijdens ons telefoon gesprek, van die ochtend. Achteraf gezien, kreeg ik het sterke vermoeden, dat ze diezelfde ochtend, na het voorval tussen ons, aan de telefoon, naar haar zussen is toegegaan, om haar ongenoegens, over mij te kunnen uiten, bij haar zussen.

Dan te bedenken, dat mijn eigen moeder mij, enige tijd daarvoor het voorstel had gedaan, dat ze de zus in kwestie, zou aanspreken, op het kwalijke (onmogelijke) gedrag, van die zus. Mijn moeder en ik hadden samen de afspraak gemaakt, dat indien mijn moeder kans zou hebben gezien, haar ene zus, op e.e.a. aan te kunnen spreken, dan zou ik de kwestie verder opnemen, met mijn tante.  
Mijn nu bleek mijn eigen moeder dus, zonder dat ik dit wist, e.e.a van mijn ergernissen, over haar zus(sen),  te hebben doorverteld.

En waarom? Omdat ze haar zin niet heeft gekregen van mij, om die betreffende zus van haar, een plezier te zullen doen.  (dit is één van de kenmerken van Narcisme, een verlengstuk zijn, van je moeder etc.) Zelfs als e.e.a. ten koste gaat, van mij eigen ik, terwijl ik mijn moeder herhaaldelijke keren had gezegd, dat de psycholoog vond, dat ik anderen minder moest pleasen. (en hoezo beschermd worden, door je moeder; echt niet!)
Dat de zussen mij weg hebben gestuurd uit het ziekenhuis, dat nam ik hen, na verloop, van tijd, nog niet eens zo zeer kwalijk, maar wat het meest lage was van alles, is het feit, dat zowel mijn moeder, als haar zussen, tot de dag van vandaag, ontkennen, dat ze destijds e.e.a. tegen mij hebben gezegd!!! Daarbij kreeg ik telkens een andere versie, van mijn moeder, te horen!
Dit is zo erg, het is een gevoel van machteloosheid en onrecht, wat mij is aan gedaan, en dat je op een gegeven moment, aan je zelf gaat twijfelen (gaslighting), want ik vroeg me op een gegeven moment af, of ik e.e.a. allemaal wel goed begrepen en verstaan, wat de zussen destijds, tegen mij hadden gezegd.
Achteraf gezien heb ik wat mijn moeder betreft, wel vaker situaties aan de hand gehad, wat manipulaties en eveneens gaslighting betreft, maar destijds zag ik e.e.a. nog niet zo. Dat kwam pas, na het voorval, in het ziekenhuis, dat mijn ogen zijn open gegaan, op dat vlak. Een goed voorbeeld hiervan is, dat mijn moeder, vaak tegen mij zei, dat haar zussen mij altijd als een zusje hebben gezien, maar dit is blijkbaar haar eigen fantasie geweest, om mij zo aan de familie te zullen binden)!!!

Ik had mijn oma destijds, op het moment, dat ze kritiek lag in het ziekenhuis, overigens al 5 maanden niet gezien), omdat ik de zussen wilde vermijden. (deze twee zussen komen al hun hele leven, zo’n beetje dagelijks, bij mijn oma over de vloer (denk aan het z.g. kluwen gezin).

Toen ik destijds al helemaal van streek zijnde, van de afdeling, van dit ziekenhuis, weg wilde lopen, liep ik min of meer, in de armen, van een nichtje, van mijn schoonzusje. Mijn schoonzusjes moeder lag namelijk 3 kamers verder op, op de zelfde afdeling, als mijn oma. Ik heb die nicht, van mijn schoonzusje, toen enkele dingen verteld, over de strubbelingen, welke ik voorheen had ervaren, met mijn ouders, als ook met de tantes. Het enig wat ze zei was: je doet het nooit goed, wat je ook doet, je kunt nog zo je best doen en ja zei ze: ja, jij bent de lastpak (in de ogen, van mijn ouders dan), en ze vroeg me ook, of de psycholoog mij had geadviseerd, te zullen breken, met mijn ouders. Dit was wel zo, maar ik ontkende dit bij haar) Ergens wilde ik toch nog mijn ouders blijven beschermen.

Vervolg Ik zal vanaf vandaag: vrijdag 11 september, elke dag 1 pagina posten, (7/7 pagina’s),
op de discussie: narcistische ouder(s)

Toen ik na het voorval in het ziekenhuis, met alle goede bedoelingen, bij mijn ouders langsging, om met mijn moeder mee te gaan, naar het ziekenhuis, kreeg ik van mijn vader te horen, dat er door mij, een paar keer ruzie zou zijn geweest in de familie. (Ja, mijn vader krijgt natuurlijk onwaarheden en/of halve waarheden, van zijn vrouw te horen) Bovendien zei mijn moeder onder meer tegen mij: je bent bezig mijn leven kapot te maken. En in eerder telefoongesprek, zei mijn moeder tegen mij (terugkomende op het voorval, in het ziekenhuis) : Noch ik, noch jouw broer heeft gehoord, dat je door mijn zussen, uit het ziekenhuis bent gestuurd. Daarbij zei mijn moeder tegen mij: als je eerlijk bent, dan ga je met mijn zussen een gesprek aan.  

Het voorval in het ziekenhuis, heeft me echt razend gemaakt, als ook veel verdriet bezorgd.  hopeloos gevoeld) E.e.a. geeft bovendien veel frustratie, stress , machteloosheid etc. en het gevoel, dat mij veel onrecht is aangedaan.
Ik weet het niet helemaal zeker, maar ik denk dat je het betreffende voorval, kunt zien, als het fenomeen: flying monkey. Mijn moeder was een flying monkey, voor haar beide zussen en na verloop van tijd, zijn de beide zussen, flying monkeys, voor mijn moeder geworden.

Flying monkey: is een term die in de populaire psychologie wordt gebruikt, voornamelijk in de context van narcistisch misbruik, om mensen te beschrijven die namens een narcist optreden tegenover een derde, meestal met een beledigend doel.

Het ergste is, dat ik weet hoe e.e.a. in elkaar steekt, hoe e.e.a. werkelijk is verlopen, maar ik word nu gezien, als de ruziemakende ellendeling, van de familie. (hoe kunnen familieleden, waaronder ook mijn ouders, waar ik altijd goed voor ben geweest, waar ik veel voor heb klaar gestaan, mij zo vals en gemeen behandelen, dit is niet te bevatten en zo onverteerbaar)

Ik heb de eerste maanden, van dit jaar, overigens toch het initiatief genomen, en pogingen gedaan, om telkens contact te zoeken, met mijn ouders (via Whatsapp, via de Email, middels een persoonlijk kaartje per post etc.) 

Maar na een van mijn moeders laatste berichtje, aan mij, was voor mij de maat vol.In deze email waren feiten verdraaid, als ook proefde ik hieruit, dat ze weer eens het laatste woord wilde hebben (en hiermee ook een stukje macht) Ik heb haar laten weten, dat ze eerst maar eens aan zichzelf moest gaan werken, en dat ze haar eigen gedrag, maar eens goed moest overdenken en overzien, voordat ze mij overal de schuld van zou geven.

Mijn broer, heeft mij in het begin best gesteund, maar in een later stadium zei hij tegen mij: ik wil niet partijdig zijn, maar ……..zus en zo. Hij nam het zelfs, in een aantal gevallen, voor haar op en bleef haar eigenlijk beschermen.  Ik heb het idee, dat mijn broer denkt, dat het allemaal wat overtrokken is door mij, en/of hij wil de confrontatie met, niet aan.  Verder liet hij mij destijds weten, (met een vermoedelijke en zekere ondertoon), dat mijn moeder binnenkort ook naar een psycholoog zou gaan, en dat mijn bezoeken, bij de psycholoog, eigenlijks niets hadden bewerkstelligd.  

Ook moest ik volgens mijn broer, meer water bij de wijn doen, wat de relatie tussen mij en mijn moeder betreft. Verder zei mijn broer nog: ik zou niet willen, dat ik op het sterfbed, van mijn ouders dan wel op eens op kom draven etc.  (dan te bedenken, dat mijn moeder vaak heeft gehuild, om het feit, dat ze haar eigen zoon, zo weinig zag, terwijl hij heel dichtbij woont)  Eigenlijk heb ik mijn broer, destijds het voordeel, van de twijfel willen geven, maar achteraf gezien, heeft hij wellicht geprobeerd, mij te beïnvloeden, en deed hij hiermee een beroep, op mijn schuldgevoel. (de laatste dagen, bekruipt me het nare gevoel, of mijn broer mogelijk ook een z.g. flying monkey is (geworden)!!!

Dag Ziggya53,

Wat je schrijft komt me over als (te)veel drama in je familie waarin je steeds het gevoel hebt niet gezien en gehoord te worden of niet erkent in wat je beleving is van een situatie, klopt dat zo? 

Ook lees ik dat het lastig is voor je om precies goed naar voren te krijgen wat er dan speelt. Vele narcistische handelingen gebeuren een beetje 'onder de radar'. Als het precies goed te pinpointen was dan zouden ze tegen een lamp aan kunnen lopen en daarom kan het voor jou weer lastig zijn om uit te leggen (naar anderen) wat je dan precies ziet gebeuren en hoe diep dit snijdt.

Eerlijk gezegd ben je ook de ruziemakende factor in de familie want je komt op voor je rechten, wat je nodig hebt om in goede relatie te kunnen blijven met je familie en je houdt anderen verantwoordelijk voor hun disfunctionele gedrag. Dat is je goed recht en ik zou het ook blijvend belangrijk maken wat jou positie is en wat je daarin nodig hebt. In een echt narcistisch gezin zul je alleen nooit gelijk krijgen en zal je ook nooit,  maar dan ook werkelijk nooit krijgen wat je wilt van ze: Een gelijkwaardige positie waarin jou ervaring in de gezinsdynamiek wordt erkent en je wordt gezien voor wie je bent.  

Het is belangrijk dat je niet te lang bezig blijft om dit te krijgen bij mensen die niet in staat zijn of je dit niet willen geven. Zoek het zoveel mogelijk in contact met anderen die je wel met dit respect kunnen benaderen. Mensen die gezonde banden erop na houden zullen je altijd in hun daden laten zien dat wat je zegt voor hun belangrijk is om te wegen en je trachten te begrijpen in waar je vandaan komt met je verhaal. In hun handelingen zullen ze kenbaar maken dat ze je hierin respecteren.

?

Hi Saar,

Dank je wel hoor, voor je reactie. Je weet heel goed te verwoorden, waar het in mijn familie om gaat. Er is mij als kind, ‘voorgeschoteld’, dat we binnen onze familie, een hechte- en gezellige familie en een warm bad zouden krijgen.  
Maar in de loop der jaren heb ik het anders gezien. (er is naar ik weet, ook een ander nichtje, die wegblijft, voor de zussen, van mijn moeder, er is ook een hele goede vriendin, van de twee zussen, ooit in huilen uitgebarsten op een verjaardag, omdat zij vond, dat mijn tantes, te veel over haar gevoel heen walsten) Ook is er een achternicht die ik zijdelings spreek, en die ook zo haar bedenkingen heeft, over ons   eigenaardige familiesysteem.
Zij heeft te kennen gegeven, zich hieraan te ergeren, althans het geen zij benoemde, was als volgt; het is een ziekelijke manier, om zodanig close, met elkaar omgaan en daarmee doelde ze op de twee zussen van mijn moeder, of samen, met hun drietjes) Als ook zij deze achternicht mij, dat ze vindt dan deze familieleden Pronk graag zijn. (dit kan een aspect, van het narcisme zijn; hoogmoedswaanzin, status gericht, in het centrum, van de belangstelling staan etc.)

Ik was vroeger als kind aan huis, binnen het gezin, van mijn opa en oma, ik zag de tantes, voor mijn gevoel, als soort van zussen. (maar met de kennis van nu, komt dat waarschijnlijk ook, omdat mijn moeder, mij op dat vlak, al die tijd een worst heeft voorgehouden)
Maar de laatste jaren, zijn blijkbaar de schellen, van mijn ogen gevallen: de zussen zijn vooral bezig met zichzelf; vertellen veelal over hun nieuwtjes, hun bezigheden, nieuwe aankopen etc. Zij hebben altijd het hoogste woord en bovendien willen zij, dat er naar hen wordt geluisterd, door anderen en dat deed ik dan ook altijd braaf en oprecht geïnteresseerd. Maar opeens ging e.e.a. mij de keel uithangen.
En als ik dan eens een keer iets over mezelf vertelde, terwijl ik sommige familieleden ca. 6 maanden niet had gezien, dan gingen ze met mijn verhaal, aan de haal, bij andere familieleden. En dat doen ze, naar alle waarschijnlijkheid, om in de belangstelling te komen (te staan). (het alom bekend narcisme aspect) (dan te bedenken, dat deze mensen elkaar dagelijks en intensief zien)

Volgens mijn moeder, is e.e.a. niet waar, dat ik niet gehoord zou worden, door bepaalde familieleden; e.e.a. zou in mijn eigen beleving zo zijn, en volgens de tantes, ligt e.e.a. dus aan mij en daarmee is voor hen de kous af. (ik begrijp het wel, waarom ze dit zeggen, want je zou je kwetsbaarheid maar moeten tonen) Het probleem in mijn familie, is dat ze nergens eerlijk voor uit willen komen, er wordt altijd maar om heen gedraaid. (dit kan ook een vorm, van manipulatie zijn, om zo zelf goed uit de bus te kunnen komen) (men hen is er niets mis, maar met mij natuurlijk)
Dus Saar je heb heel erg gelijk, als je zegt, dat ik binnen mijn eigen gezin, maar ook binnen de algehele familie, mezelf totaal niet gehoord voel.

Over pinpointen gesproken. Saar, je hebt gelijk, als je zegt, dat het min of meer vaag is, dat wat zich afspeelt, binnen een dergelijk familie, en waar je iemand, niet direct op kan vastpinnen. Die betreffende achternicht heeft me trouwens ooit verteld, dat als ze bij haar nichten/mijn beide tantes op visite was, dat het weliswaar gezellig was, maar bij aankomst thuis, had ze spontaan buikpijn gekregen. Dit is iets wat ik zo goed herken: e.e.a. lijkt allemaal heel leuk en aardig, maar eigenlijk voel je dat het schone schijn is.

Maar vorig jaar heb ik mijn tante zo waar ergens op kunnen pinpointen. Mijn tante had mij toen uitgenodigd, voor een avondje, bij haar thuis en zij had ‘de man’ 10 euro gevraagd (onder elkaar geld te lappen, zo te zeggen)
Ik had, in beginsel direct mijn bezwaren hierover geopperd bij mijn moeder en een luisterend oor willen hebben, bij mijn moeder, maar niets was minder waar.

Ik was namelijk van mening, dat wij, mijn man en ik, al jaren, in zo veel opzichten, heel vrijgevig (te vrijgevig) zijn geweest, wat die tante betreft (cadeautjes, uitnodigingen, voor avondjes en etentjes van onze kant, als ook onze hulp aan haar)

Dus je begrijpt Saar, dit was echt een principekwestie voor mij. Het ging mij niet zo zeer, om dat tientje. Via mijn moeder is mijn tante, aan de weet gekomen, hoe ik over e.e.a. dacht. Haar antwoord was als volgt: dit is een avondje, voor ‘tussendoor’, m.a.w. gewoonlijk vraag ik Sandra, geen geld, als ze op visite komt, alleen deze ene keer.
Maar dat was het ‘m nu juist. Ik ga bijna nooit, op een uitnodiging, van haar, in. Althans de laatste jaren, is dit eens, in de 3 jaar! Nu ben ik er achter gekomen, dat dergelijke dingen, die gezegd worden, kunnen vallen onder gaslighting. Want nu moet ik vast bij mezelf gaan denken, oh wat stom van mij, dat ik e.e.a. zo zie en/of wat erg, dat ik haar wijze, van mij uit te nodigen, verkeerd heb ingeschat, verkeerd, heb begrepen etc. En dan zou ik me bijna nog schuldig gaan voelen ook, door de reactie, van mijn tante.

Terwijl mijn tante eigenlijk had kunnen zeggen, wat stom van mij, dat ik er niet aan heb gedacht, dat…..of ze had kunnen zeggen: ik heb e.e.a. verkeerd ingeschat; het was naïef van mij dat ik Sandra 10 euro heb gevraagd. (Saar het gaat mij trouwens  niet om een voorkeursbehandeling hoor, dat de ene persoon wel betaalt terwijl ik niet zou hoeven te betalen, maar dan had mijn tante, mij beter een andere keer kunnen uitnodigen, op haar kosten) En op die manier voel je je ook meer gerespecteerd en gewaardeerd.
Het is allemaal zo simpel Saar. Maar helaas, heb ik een familie, waarin de geringste ‘fouten’, die worden gemaakt, niet of nauwelijks worden toegegeven!!! Bovendien heb ik ze wel kunnen betrappen, op het hypocriet zijn, van het ene familielid iets negatiefs zeggen, en dat ik mijn lippen stijf op elkaar moest houden, om niet tegen ze te zeggen: de pot verwijt de ketel dat ie zwart ziet. (ik zit dan zo te koken) (volgens mij wordt hypocriet zijn, soms ook toegewezen, aan narcisten)

Fijn te horen, dat je zegt, dat ik mag opkomen, voor mijn rechten. Ik denk namelijk, dat ik jarenlang, veel te weinig van mezelf heb laten horen in de familie. Mijn broer heeft overigens ooit aangegeven, dat hij goed vond, dat ik eens meer voor mezelf op zou komen, in de familie. Dan te bedenken, dat zij N.B. voor zichzelf opkomen, zelfs wanneer dit niet terecht is!!! En dus klopt het Saar, dat je zegt, binnen een narcistisch gezin, zul je nooit gelijk krijgen.

Je hebt ook gelijk als je zegt: Het is belangrijk dat je niet te lang bezig blijft om e.e.a. te krijgen bij mensen die niet in staat zijn of je dit niet willen geven etc.
Ik heb de neiging, om te lang en te veel te geven, aan anderen, waarvan ik achteraf denk, alles kwam van een kant. Ik neem me dan telkens voor, deze keer gebeurt me dit niet weer. Maar omdat ik altijd probeer, het goede van de mens, in te blijven zien, is dit nog steeds, een van mijn valkuilen.

Heel aardig, Saar, dat je mij een hart onder de riem hebt willen steken en nogmaals dank daarvoor. En sorry, voor mijn breedsprakigheid!

Hoe gaat het nu inmiddels, met jou, als ik jou mag zeggen Saar? Ik hoor graag een volgende keer verder van je. (ik heb inmiddels, wel een aantal, van de door jou geplaatste berichtjes, gelezen)

Vervolg Ik zal vanaf vandaag: vrijdag 11 september, elke dag 1 pagina posten, (7/7 pagina’s),
op de discussie: narcistische ouder(s) Ik heb even gedacht, of ik er ‘goed’ aan zou doen, verder te gaan, met het posten, van e.e.a., maar ik hoop niet, dat er mensen zijn, die me dit kwalijk zullen nemen.
Ik ben eerlijk gezegd, van mezelf nogal langdradig en van de details. Daarbij heb ik vanaf, het moment, dat alle ellende vorig jaar begin december is begonnen, nauwelijks e.e.a. van me af kunnen praten, dit blijkt wel.  

Nadat ik de hoorn op de haak had gegooid, omdat ik weinig gehoor kreeg, bij mijn broer, zijn er maanden voorbij gegaan, tot dat mijn broer, op mijn verjaardag, met een bos bloemen op de stoep stond.
Ik had zo waar een bos bloemen, van mijn ouders opgestuurd gekregen, hetgeen mij blij stemde. Die middag heb ik, de oudste dochter van mijn broer, opgebeld. En wel, omdat mijn man, via het andere kind, van mijn broer had begrepen, dat mijn moeder, op hun katten zouden passen, tijdens hun vakantie.
Toen ik dit hoorde, ‘was ik in alle staten.’ Mijn moeder wilde ca. een jaar geleden, bij mij rechtzetten, waarom ze aan het kind, (van haar ene zus), had gevraagd, of hij voor haar wilde gaan, googelen, om uit te vissen, of het dichtknijpen, van mijn keel (in baby tijd) schadelijke gevolgen zou kunnen hebben, voor het hier en nu. Verder deed mijn moeder de volgende uitspraak: maar dat dichtknijpen, van jouw keel, dat stelde niet veel voor hoor, dat moet je net zo zien, als dat wat jij wellicht ook wel eens bij jouw katten doet. (de haren rezen me toen te berge) Ik heb veel moed moeten verzamelen, om het oudste kind, van mijn broer, hierover in te lichten (en hun gezin, of beter gezegd hun kat, mogelijk ergens voor, te kunnen behoeden). Maar wat heb ik me de dagen daarna schuldig gevoeld hier over, om zo slecht over mijn moeder te denken. Aan de ene kant zegt je gevoel, nee zo is mijn moeder niet en bovendien ze heeft zelf ook altijd dieren gehad, maar toch.
Terugkomend, op het feit, dat mijn broer, bij mij voor de deur stond, heb ik nog kans gezien, om e.e.a. met hem te bespreken. Mijn broer wist te vertellen, dat mijn moeder de gedachte zou hebben gehad, langs te komen, voor mijn verjaardag, maar dat hij haar daar min of meer, van heeft afgehouden. (als ze dit zou hebben gedaan, had ik dit enorm gewaardeerd; maar later dacht ik hij is de boodschapper geweest van het ‘uitvogelen’, op ik van mijn kant, open sta, voor een eventuele ontmoeting, tussen mijn moeder en mij) Verder vertelde mijn broer, dat indien het weer goed zou komen, tussen mij en mijn moeder, we het niet meer over het verleden (over het gebeurde) moesten hebben. (maar van wie is deze wens/eis afkomstig? Van mijn broer zelf, van mijn moeder?)
Bovendien kreeg ik van hem te horen, dat mijn moeder intussen, bij een psycholoog zou hebben gelopen en mijn broer zou haar een keer, hebben begeleid, naar die afspraak.  
Ik had er een dubbel gevoel bij, bij die psycholoog van mijn moeder, in de zin van het feit, dat ik vorig jaar, een berichtje ontving, van mijn schoonzusje, waarin zij mij vertelde, dat mijn moeder er in principe voor open stond, om naar maatschappelijk werk etc. te gaan. Ik was heel blij, met dit gegeven, maar toen ik mijn moeder vervolgens een whatsapp berichtje stuurde zei ze, dat ze daar niet bepaald op zat te wachten.

Wel heeft ze in die tijd, herhaaldelijke keren, tegen mij gezegd: ik zou ook wel eens even mee willen, na die psycholoog van jou (m.a.w. om eens een boekje over mij open te kunnen doen)
Mijn moeder had mij vorig jaar wel de belofte gedaan, aan zichzelf te zullen gaan werken. Maar vervolgens ging mijn moeder gewoon dagelijks, naar haar werk, alsof er niets tussen ons, aan de hand was. Mijn gevoel wat alles met me deed, deerde haar blijkbaar niet.  (ze is overigens 74 jaar en is niet meer genoodzaakt te werken)
Mijn broer gaat enkel en alleen uit, van het feit, dat mijn beide ouders niet goed ontwikkeld zijn en een beperkt denkvermogen, hebben.  Diepgaande gesprekken hebben mijn broer en ik nooit met onze ouders kunnen voeren. (dit gegeven geldt overigens ook voor de twee zussen, van mijn moeder) Maar ik geloof niet, dat mijn moeders handelen, naar mij toe, een kwestie van ‘dommigheid’ is. (als ik zo even, voor het gemak, mag aanduiden)

Vervolg Ik zal vanaf vandaag: vrijdag 11 september, elke dag 1 pagina posten, (7/7 pagina’s), op de discussie: narcistische ouder(s)

Je ouders, als niet goed ontwikkeld, bestempelen, geeft mij (gevoelsmatig) een naar gevoel. Het doet pijn, het is alsof iemand anders, iets negatiefs, over mijn ouders zegt en ik neem die ander dat dan kwalijk.

Het eerste heuse  conflict welke ik met mijn moeder had, was zo’n 3 jaar geleden. Dit kwam, omdat ik haar de waarheid had gezegd, over haar handelwijze, naar mijn man toe. Eerst hulp vragen, aan mijn man, en dan achter de rug om van mijn man, vervolgens naar een kind, van een van haar zussen toe gaan, met diezelfde hulpvraag. (En dat gebeurde niet een keer, maar tot twee maal toe)  Mijn moeder is toen woest op ons beiden geworden. (ik mocht blijkbaar niet voor mezelf, althans  voor mijn man opkomen en/of ze duldde geen kritiek) (hetgeen heel herkenbaar, is voor wat betreft, narcisme) We hebben elkaar toen weken niet gesproken. Toen we elkaar eindelijk weer enigszins konden vinden, heb ik mijn moeder geprobeerd duidelijk te maken, waarom mijn man zich zo voelde. Mijn man had namelijk zoveel moeite gedaan, op een doordeweeks dag nog wel (hij gaat, voor zijn werk vroeg naar bed), voelde zich door mijn moeder  niet bepaald serieus genomen.

Tijdens dit gesprek, waarvan ik dacht, dat het enigszins de goede kant op ging, zei ik uit enthousiasme tegen mijn moeder: dan ga je op termijn, met ons weer eens mee op vakantie. Haar reactie was als volgt: Maar met jullie ga ik, hoe dan ook, nooit meer mee, op vakantie. (want wat er ooit, tijdens een vakantie met ons viertjes (mijn vader en moeder, ik en mijn man) was voorgevallen, zo iets dergelijks, zou mijn moeder, met mijn broer en diens gezin, nooit hebben meegemaakt) Dan te bedenken, dat mijn moeder, tijdens die keer, dat we met ons viertjes gingen, zelf de grootste stoorzender was; e.e.a. werd zelfs door mijn vader beaamd, in die betreffende vakantie) (mijn goede gebaar, werd door mijn moeder te niet gedaan, door haar kritiek op mij en mijn man)

Het is voorgevallen, dat mijn moeder een ruzie, tussen ons, kwam ‘goedmaken’, en wel met de mededeling, dat e.e.a. op aandringen, van een collega was. Ze voegde daar ook direct aan toe, dat die collega had gezegd, hoe oud is je dochter nu. (hoe vernederend was dit voor mij)

Ik zal nooit vergeten, mijn moeder kwam een conflict tussen ons uitpraten, bij ons thuis.
Ik heb werkelijk uren lang, met haar zitten praten, om tot haar door te kunnen dringen; en eindelijk had ik haar zo ver. Ze gaf eens wat dingen toe. En zei ze; is nu alles, wat je op je hart hebt uitgesproken? (onder het mom, van zijn we nu eindelijk eens klaar met dit gesprek)

Ja, zei ik, maar hoe ze het vervolgens voor elkaar gekregen heeft weet ik niet, maar uiteindelijk deed mijn moeder de volgende uitspraken, op een soort van ‘huilende toon’: Door mijn man zou Pleegzorg niet zijn doorgegaan (en dat is erg voor jou zei ze, mijn man zou met heel zijn familie overhoop liggen (hetgeen totaal niet waar is). Toen ik uitleg wilde geven, aan haar, van het hoe en waarom de  pleegzorg destijds niet was door gegaan, (mijn man bleek adhd en een lichte vorm, van autisme te hebben) zei mijn moeder: is hij autistisch dan? Oh wat erg voor jou!! (terwijl ze dit al langer wist) (e.e.a. heeft ze naar alle waarschijnlijkheid gedaan: a. omdat ze boos was op mijn man en b. om zo zelf onder  haar verantwoordelijkheid uit te kunnen komen, in de zin van (je kunt nu wel je moeder ergens van beschuldigen, maar kijk ook eens naar het gedrag, van je eigen man

Na afloop van dit zogenaamde goedmaken, was ik blijkbaar blij, met een dode mus. Het typische is, dat toen mijn schoonzusje ’s avond zei; fijn hoor, dat jullie e.e.a. samen hebben uitgepraat, zei ik gek genoeg, dat ik blij was, weer contact met mijn moeder te hebben. Maar ‘s Avonds viel bij mij pas het kwartje! (hoe heb ik me zo kunnen laten misleiden, door mijn moeder, met dat zogenaamde goedmaken, van haar)

Vervolg Ik zal vanaf vandaag: vrijdag 11 september, elke dag 1 pagina posten, (7/7 pagina’s), op de discussie: narcistische ouder(s)
(dit is inmiddels de zevende pagina, maar er is toch nog een achtste pagina, deze zal ik vanavond, of anders morgen posten)

Mijn broer heeft zowel mijn moeder, als mij bestempeld, als koppig. Dan te bedenken, dat ik veelal de mindere ben geweest, die toenadering, tot mijn moeder heeft gezocht, ook nadat ze me had afgewezen, of weer eens boos op mij was geworden etc. Maar die vermeende koppigheid, van mijn moeder, is natuurlijk een karaktertrek van het narcisme. (haar treft geen blaam)

Ik ben er na een jaar achter gekomen, dat mijn moeder mij heeft voorgelogen. Mijn moeder had een twee jaar geleden tegen mij gezegd, dat ze dit jaar haar zussen niet zou uitnodigen, op haar verjaardag. De reden hiervoor was, dat ze het ook wel eens leuk vond, om enkel en alleen, met haar eigen gezin, haar verjaardag te zullen vieren. Toen mijn partner en ik en mijn broer, met zijn gezin, op die betreffende verjaardag, van mijn moeder waren, kwamen de zussen s‘middags, bij mijn ouderlijk huis, langs. Een jaar na dato, versprak mijn moeder zich, ze zou haar zussen wel hebben uitgenodigd, op haar verjaardag!

Verder heeft mijn moeder, in de loop der tijd de volgende uitspraken gedaan: bij jullie is het ook altijd wat, bij jouw broer en jouw schoonzus heb ik nooit dergelijk dingen, aan de hand gehad (dit met een zekere ondertoon), bij hen was het namelijk altijd gezellig. (volgens mijn schoonzusje, wist mijn moeder juist vaak tegen hen te zeggen, dat ze het altijd zo gezellig had gevonden, wanneer ze bij ons op visite was geweest.

Ik heb in de periode voorafgaand, aan de psycholoog een boek, over familieopstellingen gekocht. Ik vertelde dit tegen mijn moeder, en haar reactie was als volgt: belachelijk om zo’n boek te kopen.

Toen ik vorig jaar, in de zomer zei: mam je vraagt nooit eens, hoe ik het bij de psycholoog heb gehad, was haar reactie: op een, soort van, ‘huilende toon’; psycholoog zus en zo; ik word er helemaal gek van. Ik voelde me, in de eerste instantie schuldig, maar even later, viel het kwartje. Dit was natuurlijk juist hetgeen mijn moeder graag wilde. Ik moest juist haar steunen en niet andersom.  

Ik had ooit mijn ouders, onder voorbehoud, op de eerste kerstdag, bij ons thuis uitgenodigd. Zij had hiermee ingestemd. Ik had later, van mijn schoonzusje vernomen, dat mijn moeder had toegezegd had, om op 1^ste kerstdag, naar hen toe te zullen gaan. Toen ik mijn moeder vroeg, waarom ze dit zo had ‘geregeld’, bleef ze herhaaldelijke keren zeggen, dat wij haar de tweede kerstdag zouden hebben gevraagd. (het kan natuurlijk ook haar geheugen zijn, welke haar in de steek heeft gelaten)

Verder heeft mijn moeder vaak loze beloftes gedaan, om samen met haar iets leuks te zullen gaan doen. (het typische was, dat we dan later wel van haar te horen kregen, dat ze hetgeen ik haar gevraagd had, te zullen gaan ondernemen, ze wel met haar zussen had gedaan. (en dat steekt)

Of als ik mijn ouders, uitnodigde, voor bij ons thuis, kreeg ik het volgende te horen: geen zin, geen tijd, moe, we komen een andere keer etc. Maar dan hoorde we wel, dat mijn ouders bij mijn broer  en diens gezin waren langs geweest. (mijn broer is, naar alle waarschijnlijkheid het gouden ei)

Ook heeft mijn moeder ons herhaaldelijk keren, laten zitten, met een afspraak. En als wij, alsnog voor een verjaardag van een van mijn beide ouders langs zouden komen, dan ‘presteerde’ ze het, om e.e.a zo te regelen, dat haar zussen, in elk geval, bij haar langs konden komen, met als gevolg, dat mijn man en ik, op een mooie warme zomerdag, de hele dag in afwachting waren, van een berichtje, van haar kant, dat wij alsnog, naar het ouderlijk huis konden komen. We hebben die dag niets meer, van haar vernomen. (geen interesse, verwaarloosd en/of genegeerd, door de narcist)

Vervolg Ik zal vanaf vandaag: vrijdag 11 september, elke dag 1 pagina posten, (8/8 pagina’s in totaal), op de discussie: narcistische ouder(s)
Ik ontving die middag  filmpjes, via WhatsApp, van mijn moeders zus,  van het middagje, bij mijn
mijn ouders. (blijkbaar zijn deze op ‘commando’ van mijn moeder gestuurd; hoe gewiekst) Een dergelijke situatie, had ik ook al eerder aan de hand gehad, bij een andere gelegenheid!

Ook schaamt mijn moeder zich voor mij. (zowel buitenshuis, als in het bijzijn, van haar familieleden)  

Ook was ze eens boos, omdat ze niet op mijn verjaardag kon komen. (maar ze weet als geen ander, dat ik mijn verjaardag, niet jaarlijks vier) Ze had wel een enveloppe, met kaart en inhoud (geld) bij ons door de brievenbus gedaan. (ik voelde me bijna schuldig, omdat we mijn ouders niet hadden uitgenodigd, maar wellicht was dit ook haar bedoeling) Ik heb haar een paar dagen later alsnog uitgenodigd. Wij hebben uren zitten wachten, met een taart. Toen we 's middags dachten, we gaan  een stukje in de buurt fietsen, voor het geval, mijn moeder alsnog langs zou komen, (we zijn telefonisch bereikbaar), kwamen we haar met haar twee zussen tegen, op de fiets.

De volgende verwijten heb ik ooit gekregen, van mijn moeder: tegen jou kun je niets zeggen. (maar zelf kan ze niet veel incasseren en geeft ze te pas en onpas kritiek. Toen mijn man, last kreeg van woedeaanvallen. (getriggerd, door het traject pleegzorg, waardoor hij diep moest graven, in zijn verleden (niet zo’n leuke kindertijd), zei mijn moeder, als ook haar zus, dan ga je toch bij hem weg!
Als mijn kat op het balkon (de 9^e verdieping)loopt, omdat ik niet goed heb opgelet, zei mijn moeder: het is maar goed, dat jij geen kinderen hebt. (ze weet, dat ik graag kinderen had willen hebben)
En als ze eindelijk toch eens haar interesse, in mijn bezigheden (diverse cursussen) lijkt te tonen, zegt ze: maar wat heb je er nu eigenlijk aangehad; je hebt immers nog steeds geen werk.
Ook heeft mijn moeder ooit, tegen mijn man gezegd; e.e.a. moet je bij Sandra de kop indrukken.
(ik kwam eindelijk eens, voor mezelf op)
Toen ik mijn moeder ooit vertelde, over hetgeen ik haar beide zussen, tijdens een verjaardag had horen zeggen, en dat dit mij niet aanstond, was haar reactie als volgt: dat zul je wel weer eens verkeerd verstaan/gehoord hebben, dat zeg je eigen man namelijk ook, over jou. (idd heeft mijn man mij wel eens gezegd, maar maar om dit dan tegen mij te gebruiken en is dit een vorm, van gaslighting, om mij zo te laten twijfelen, aan mijn eigen waarneming? )

Jarenlang ben heb ik mijn moeder begeleid, bij ziekenhuis bezoeken. (de ontelbare keren dat ik te horen kreeg, dat mijn vader mee zou gaan, maar in de praktijk ging hij nauwelijks tot nooit mee) Tot het moment, dat mijn moeder, in het ziekenhuis, door mij een hoge bloedruk zou hebben gehad, door mijn gezeik, zoals mijn beide ouders zeiden. Ik kreeg vervolgens te horen, dat ik voortaan niet meer mee, hoefde te gaan, want anders kreeg mijn moeder weer hoge bloeddruk. (ik voelde me als een voetveeg behandeld en afgedankt)
Ook heb ik meegemaakt, dat we in het ziekenhuis een nicht, van mijn moeder tegenkwamen, zij bleek uitgezaaide kanker te hebben. Mijn moeder vertelde nog over haar gedane niertransplantatie en huilde daarbij. (ik vond dit ongepast, immers als er een had moeten huilen, was die nicht het wel). Maar het ergst van alles vond ik, dat mijn moeder had toegezegd, voortaan contact te zullen houden, met die nicht. Ik heb mijn moeder de nodige keren gewezen, op het feit, dat ze die nicht de belofte had gedaan, contact met haar te zullen onderhouden. De laatste keer, dat ik mijn moeder hiernaar vroeg was haar antwoord. Nee hoor, dat doe ik bij nader inzien toch liever niet, immers heeft mijn nicht, tijdens mijn niertransplantatie ook niets van zich laten horen. ( Wat laag en vals, vond ik dit)

Mijn moeder geeft graag veel feestjes  en met de nodige overdaad. Als je haar hiervoor probeert te beschermen en zegt: ga i.p.v. feestjes te geven, eens lekker eens op vakantie, dan wordt ze boos.
Als je vraagt, wat de reden is, waarom ze soms twee, tot drie maal, per jaar feesten organiseert, met eten, voor zoveel mensen, dan is haar reactie: bemoei je daar niet mee en dat vinden wij leuk, om te doen, jouw vader ook! (maar ik heb mijn vader hier wat anders over horen zeggen) Met de kennis van nu, denk ik dat mijn moeder, op die manier graag in de belangstelling wilt staan en/of last heeft van ‘grootheidswaanzin’ hetgeen, ik soms ook bij haar beide zussen bespeur. (narcistische karaktertrekken)

Last but not least; soms beangstigt mij het idee, dat mijn vader mogelijk ook een narcist is. Ik heb wel bepaalde aanwijzingen in deze richting. Maar één narcist (mijn moeder), is al erg genoeg!!!