Hallo allemaal,
Allereerst: wat ontzettend fijn dat deze site en forum er zijn. Ik wist niet van het bestaan af, als dat voor mij geldt zal dat misschien ook voor andere narcismeslachtoffers gelden?
Narcisme loopt al jaren als een rode draad door mijn leven in de vorm van partnerkeuze, recent zijn alle puzzelstukjes op zijn plaats gevallen, ik ben 'opgevoed' door (een) narcist(e/n). In ieder geval een van mijn ouders heeft het, de ander heeft in ieder geval kenmerken. Heel veel vragen over hun gedrag, mijn jeugd en mezelf zijn hiermee beantwoord, en naast dat het enorm verdrietig en in eerste instantie bijna niet te bevatten is geeft het ook rust...
De afgelopen periode was nogal een heftige voor wat betreft mij gezondheid en hun narcisme wat hoogtij vierde, ik heb mezelf voorgenomen om naderhand echt minder contact met ze te hebben. Door een voorval en een confrontatie die een van beiden heeft uitgelokt is dit nu ook effectief gebeurd. Ik heb aangegeven dat ik ook eenmalig (voor zover ik weet) aangerand ben door een van hen, de rest werd uiteraard ontkend. Het resultaat is dat ik nu doodgezwegen word. Ik weet niet of er nog een toenadering van hen uit gaat komen, het lijkt mij dat een volledige contactbreuk met mij hen teveel gezichtsverlies oplevert. Maar ik weet het niet. Voor mijn kinderen is dit niet wenselijk, zij komen wel op een leeftijd dat ze zelf ook contact met hen kunnen blijven onderhouden, als zij dat ook willen.
Ondanks alles wat er (niet) gebeurd is heeft een van de twee vaak voor mij klaar gestaan als het op hulp in praktisch of materieel opzicht neerkwam...misschien is dit niet belangeloos gebeurd (?) maar ik ben daar wel dankbaar voor en wil dat ook laten weten...
Komende dinsdag heb ik contact met een therapeute die gespecialiseerd is in het bieden van hulp aan narcismeslachtoffers, ik zie daar erg naar uit, ben ook benieuwd naar jullie mening/ervaringen. Ik ga zeker nu nog veel lezen op dit forum.
Fijne dag!
Hallo,
Mijn naam is M en ben nieuw hier. Wat mij opvalt op deze site, is dat alle verhalen zo intens lang zijn.
Wat natuurlijk logisch is, want je komt er vaak pas laat achter dat er iets mis is met de relatie tot je ouders.
Ondanks dat mijn verhaal ook lang is, zal ik het proberen kort te houden.
Vlarten vanuit mijn jeugd kwamen wel vaker voorbij in mijn hoofd, maar nu ik zelf ouder ben van 2 kinderen krijgen deze gedachte steeds meer lading.
Ik had al snel het vermoeden dat er iets niet klopte aan het huwelijk van mijn ouders. Mijn moeder was erg dominant en mijn vader erg onderdanig. Ik vond dit alleen maar zielig voor mijn vader en nam het vaak voor hem op. Dat natuurlijk het vuurtje bij mijn moeder behoorlijk opstookte. Voor mijn gevoel heb ik geen slechte jeugd gehad( materialistisch gezien) maar wanneer het op empathie aankwam gaf mijn moeder niet thuis.
Enkele dingen die voorbij kwamen waren. Negeren(soms weken lang), zusje voortrekken, vader naar beneden halen vaak in bijzijn van andere, dreigen met kindertehuis, kaal scheren(gedeeltelijk vrijwillig) voor het eindexamenfeest, belachelijk maken tegenover je vrienden/vriendinnen, mijn mening telt niet, alle andere familie was gek...ik kan nog wel even doorgaan.
Op mijn 15e vroeg ik aan mijn vader dringend om te gaan scheiden. Je kan zo toch niet leven, zei ik tegen hem. Het maakte m niks uit, dat ie als zondebok werd gebruikt. Mijn moeder heeft zelfs mijn zusje zover gekregen dat ze een hekel heeft aan d'r vader. Ook zij scheld m regelmatig uit. Ze is nu 36, woont nog thuis, werkt wel en danst geheel naar mijn moeders pijpen.
Tja....Ben nu 41 jaar oud en heb 2 jaar geleden besloten om afscheid te nemen van de hele situatie. Mijn vrouw en ik liepen al op ons tenen, wanneer we op visite waren. Maar 2e kerstdag was de druppel voor mij. In onze ogen hadden wij niks verkeerds gezegd of gedaan. En toch kreeg ik een naar appje, dat vertelde dat ik iets beter niet had moeten zeggen. En als ik zo door zou gaan, moest ik maar eens mijn opvoedgeld dat zij in.mij had geïnvesteerd terugbetalen à €40000. Het zou meer zijn, maar ze zou hier genoegen mee nemen.
Na 3 dagen radiostilte, heb ik haar laten weten dat ik het contact wilde verbreken. Ik trok het niet en had er geen zin meer in, om iedere keer op mijn tenen te lopen.
Nou ja ik dacht nog enige steun te krijgen van mijn zusje en mijn vader. Mijn zusje was alleen maar boos en mijn vader snapt er helemaal niks van. Zelfs niet wanneer ik het vermoeden had, dat mijn moeder geld nodig had. En dat zij achter mijn vaders rug om, meer uit zou geven dan dat er binnen kwam. En deze vermoedens uitsprak naar mijn vader. Waarop mijn vader ging informeren bij de bank en er een lening van 12000€ bleek te zijn afgesloten, was en is dat voor hem nog steeds niet genoeg om voor zijn eigen leven te kiezen.
Nou ja mijn vader spreek ik af en toe nog, maar mijn moeder en zusje niet meer.
Mijn moeder kwam na 2 jaar onlangs mijn zoontje tegen in de supermarkt en ze negeerde hem gewoon! Terwijl ik heb benadrukt dat ze haar kleinkinderen altijd mag zien.
Toch nog een lang verhaal?
@Bashila. Dat dreigen met zijn kind wegdoen deed mijn vader ook zo nu en dan. En dan zei hij dat ik nooit meer terug zou kunnen komen in het gezin. Toen zat ik nog maar op de lagere school. Onveilig huis. Het is vreselijk om te lezen dat jij ook zoiets moest ondergaan. Veel herkenbaar in je levensverhaal.
@siillviaa
Het is idd onvoorstelbaar. Zelf probeer ik nu onze kinderen veel liefde te geven en er gewoon voor ze te zijn. Op dit moment van mijn leven loop ik tegen mentale problemen aan. In het nieuwe jaar heb ik dan ook voor het eerst in mijn leven een afspraak bij een psycholoog. Hoop dat het jou beter vergaat.
Hallo allemaal,
Allereerst: wat ontzettend fijn dat deze site en forum er zijn. Ik wist niet van het bestaan af, als dat voor mij geldt zal dat misschien ook voor andere narcismeslachtoffers gelden?
Narcisme loopt al jaren als een rode draad door mijn leven in de vorm van partnerkeuze, recent zijn alle puzzelstukjes op zijn plaats gevallen, ik ben 'opgevoed' door (een) narcist(e/n). In ieder geval een van mijn ouders heeft het, de ander heeft in ieder geval kenmerken. Heel veel vragen over hun gedrag, mijn jeugd en mezelf zijn hiermee beantwoord, en naast dat het enorm verdrietig en in eerste instantie bijna niet te bevatten is geeft het ook rust...
De afgelopen periode was nogal een heftige voor wat betreft mij gezondheid en hun narcisme wat hoogtij vierde, ik heb mezelf voorgenomen om naderhand echt minder contact met ze te hebben. Door een voorval en een confrontatie die een van beiden heeft uitgelokt is dit nu ook effectief gebeurd. Ik heb aangegeven dat ik ook eenmalig (voor zover ik weet) aangerand ben door een van hen, de rest werd uiteraard ontkend. Het resultaat is dat ik nu doodgezwegen word. Ik weet niet of er nog een toenadering van hen uit gaat komen, het lijkt mij dat een volledige contactbreuk met mij hen teveel gezichtsverlies oplevert. Maar ik weet het niet. Voor mijn kinderen is dit niet wenselijk, zij komen wel op een leeftijd dat ze zelf ook contact met hen kunnen blijven onderhouden, als zij dat ook willen.
Ondanks alles wat er (niet) gebeurd is heeft een van de twee vaak voor mij klaar gestaan als het op hulp in praktisch of materieel opzicht neerkwam...misschien is dit niet belangeloos gebeurd (?) maar ik ben daar wel dankbaar voor en wil dat ook laten weten...
Komende dinsdag heb ik contact met een therapeute die gespecialiseerd is in het bieden van hulp aan narcismeslachtoffers, ik zie daar erg naar uit, ben ook benieuwd naar jullie mening/ervaringen. Ik ga zeker nu nog veel lezen op dit forum.
Fijne dag!
Hoi,
Jouw verhaal is zeer herkenbaar. Ga er maar niet vanuit dat er van jouw ouders kant enige toenadering komt. Over de praktische en materialistische hulp, heb je het bij het rechte eind. Dit is alleen om zichzelf een goed gevoel te geven en aanzien te krijgen. Wat het bij jou doet laat ze koud. Het heeft ook geen nut om ze te vertellen dat jij hier dankbaar voor bent, ook dit vinden ze allemaal onbelangrijk. Dat jij ze zal gaan bedanken, geeft hum alleen maar een reden om jou weer in een slecht daglicht te zetten. Hoe was het bij de psycholoog? Ik wens je veel sterkte.