Ik ben Laura, 38 jaar en ik heb 14 jaar een relatie gehad met een narcist... waar ik nu 2,5 jaar gelukkig en einnnndelijk vanaf ben.
M'n leven was een hel. We woonde samen en uiteindelijk toen ik dacht dat hij het licht had gezien een kind genomen met hem wat mijn grootste trots is. Maar helaas moest ons zoontje meemaken dat het echt niet meer goed ging, en toen hij 3 jaar was ben ik voor en met m'n zoontje gevlucht (naar mijn ouders omdat 'blijf van mijn lijf huis' vol zat). En omdat hij niet in een onveilige woonomgeving mag opgroeien... als ik zou blijven zou ik ook m'n zoontje kunnen verliezen als iemand een melding had gedaan over mishandeling in huis.
Deze narcist ex was een erge, enge en gevaarlijke narcist. Hij heeft me ook in al die jaren (10 jaar van de 14) mishandeld, geestelijk en lichamelijk, en zelfs tot verkrachten en wurgen aan toe... M'n zoontje heeft hij gelukkig nooit lichamelijk pijn gedaan.
Ik ben Laura maar ik weet eigenlijk niet meer wie IK ben. Ik ben nu mezelf aan het leren kennen. En ik ben een beschadigde vrouw. Ik zeg bijvoorbeeld nu nog steeds overal sorry voor... Ben nu al 2,5 jaar van hem af, maar we zijn nog steeds bezig met scheiden en verkopen van ons huis. Dus er zijn nu nog steeds spanningen, omdat ik nog verbonden met hem ben daardoor. En meneer de narcist niks eraan doet... Niet meewerkt...
Ik ben nog steeds werkloos omdat ik nog steeds niet KAN werken. Ik heb te veel trauma's en m'n energie is op... Sochtends als ik wakker wordt begin ik al met te weinig energie, en is elke dag vermoeiend. Ik doe nu vrijwilligers werk 2 uur per week... en ik dacht nog pfff maar 2 uur? Zo weinig? Dus ik bleef 3 uurtjes en ik was toch moe... Ik doe wel wat echt leuk is om te doen, dagbesteding voor ouderen mensen. De ouderen aandacht en gezelligheid geven, spelletjes doen, met kopje koffie... Dat doet me goed om anderen te helpen.
Ik moet mezelf nu altijd op nummer 1 zetten om mezelf te kunnen helpen. En dat is moeilijk om mezelf op nr 1 te zetten, want vroeger was ik een slaaf, en cijferde mezelf weg. Dus ik heb nog heel wat te leren...
En het lijkt mij heel fijn om met andere mensen die ook met een narcist hebben geleefd en helaas ook zoveel heeft meegemaakt, en het te delen met elkaar, denk dat dat ons oplucht, fijn om begrepen te worden, en misschien zelfs elkaar kunnen steunen.