Hallo allemaal,

Ik ben assie, 53, en 3 jaar bijna 4 jaar onder het juk van een narcist vandaan. 30 jaar heb ik mijn leven gedeeld met hem. In het begin dacht ik nog dat alles wat gebeurde normaal is in een relatie. Tja wat voor ervaring heb je als je 19 bent en je je ouders al verloren bent toen je 14 en 17 was. Het enige goede dat im over heb gehouden aan mijn relatie met hem zijn mijn zoons. Het heeft zo lang geduurd voor ik de stap durfde te nemen om weg te gaan te scheiden. Ik was degene in onze relatie die alle ballen in de lucht hield. Het huishouden, de kinderen, werken enz. Dan was het ook nog eens zo dat hij met allerlei ideeen aankwam maar zelf uiteindelijk afhaakte en t aan mij overliet. Let wel ik heb het laten gebeuren. Hij begon een taxibedrijf. Eerst runde ie hetzelf, maar na ongeveer een jaar werd ik erbij betrokken. Op een gegeven moment kon ik elke vrijdagnacht, zaterdagnacht en zondag werken. Als mensen uit mijn omgeving zeiden welke vent laat zijn vrouw snachts nou werken, dat moet je toch niet willen.... maar ik had geen keus. Als ik het in mijn hoofd haalde om te zeggen dat ik niet wilde dan begon het. Kleineren was ook iets waar ie heel goed in was. Ik werd vernederd tot op het bot want ik was dom en een varken. ( hij was van turkse komaf en een varken is t laagste van het laagste). Iwee als de keuken niet opgeruimd was als hij wakker werd....... ik wist niet hoe gauw ik in de houding moest springen. Angst was een zeer slechte raadgever. Op een gegeven moment kregen we nieuwe buren, incl buurvrouw. En due zag hij wel zitten. Avonden en nachten bracht ie bij haar door. Ik heb gesmeekt, gehuild, gescholden, geschreeuwd of ie t kontaktbwilde verbreken met haar, maar ze hadden niets zei hij. Haar zoon ging voor op de onze. Winkelen deed ie met haar. Over de markt ging ie met haar. Boodschappen juist met haar. Hoe vaak ik na mijn scheiding niet de vraag heb gehoord of ie met die blonde vrouw vreemd ging. Sommigen mensen dachten dat zij zijn vrouw was. Ik kan er een boek over schrijven echt.

Mijn leven nu is zo anders. Ik werk nu in de zorg en heb bijna mijn opleiding verzorgende ig afgerond. Woon inmiddels weer samen met een lieve man die me laat zien hoe een relatie hoort te zijn. Bij hem heb ik geleerd dat mijn mening telt, wat het is hand in hand te lopen, ik verdrietig mag zijn, stil mag zijn. Bij hem heb ik leren genieten van mijn leven. Ik zeg altijd tot mijn 50ste is het 1 brok ellende geweest ( met hier en daar mooie dingen) de 2e helft is voor mij

Er valt nog veel meer te vertellen maar dit is in grote lijnen wie ik ben. 1 ding weet ik wel als je maar half denkt t klopt niet wat er gebeurd, je zelfvertrouwen wordt afgebroken, je voelt jezelf niets waard in je relatie, maak dat je wegkont, wacht geen 30 jaar. Ga weg je kan het. Ik kon het ook