Ergens ben ik blij dat ik dit forum heb ontdekt, want 'gedeelde smart is halve smart'. Ik zit in een lat-relatie van bijna 12 jaar en al altijd gelukkig geweest dat het dus echt een lat-relatie is, want hierdoor kan ik tussendoor - de dagen dat hij niet bij mij is - op adem komen. Tijdens de Corona-lock down zijn we wel meer samen geweest omdat dit toegestaan was (Belgische maatregelen) en jammer genoeg heb ik af en toe een kantje moeten ervaren wat ik nog niet kende.
Ik ben voor een bepaalde reden, job-gerelateerd, naar een psycholoog beginnen gaan en daar praat je over allerlei zaken. Op een gegeven moment geeft ze me de opmerking dat ik in een narcistische relatie zit. Langs de ene kant, schrok ik daar van, maar langs de andere kant ook weer niet. Ik vond namelijk dat er al lang 'iets' was dat niet oké leek te zijn. Zo ben ik vorig jaar allerlei opzoekingen beginnen doen en toen kwam ik de eerste keer het woord 'narcisme' tegen.Â
Vanaf dat moment ben ik zaken beginnen te noteren, vooral als er weer iets naars was gebeurd. Ik heb dit schrijfsel echter wel goed verstopt en gelukkig is mijn geschrift redelijk onleesbaar, als hij er op uit zou gekomen zijn.Â
Als ik testen doe op het internet komt ik voor hem uit op ongeveer 70 % narcisme. Maar in al wat ik lees herken ik vele zaken. Ik worstel momenteel met het idee om een einde aan de relatie te maken, maar het schrijnende is dat ik nog van hem hou en zeker als ik hem hoor (hij heeft een ontzettend lieve stem) aan de telefoon, ik weer smelt.Â
Hij slaagt er echter altijd weer opnieuw in om mij een enorm schuldgevoel aan te praten. Daar is hij zeer sterk in! Gelukkig hebben we samen geen kinderen of eigendommen. Op dat vlak ben ik heel onafhankelijk van hem, gelukkig!Â
Hij is heel sterk in het argumenteren en hij praat iedereen 'onder tafel', niemand kan het verbaal tegen hem halen. Hij is daar trouwens heel trots op en vindt van zichzelf dat hij alles beter kan dan eender wie!Â
Ik kan nog heel veel vertellen en hoop hier regelmatig iets neer te kunnen schrijven, wat niet kan als hij hier rondloopt omdat ik het gevoel heb dat hij me steeds controleert en mijn doen en laten wil dirigeren. Ik voel mij soms een poppetje aan een touwtje... Maar daarom dat ik mij gelukkig prijs dat er dagen zijn dat ik alleen ben in onze lat-relatie en ik ongecontroleerd kan doen wat ik wil. Wij wonen op een klein uurke rijden met auto, van mekaar
Hij heeft al eens het woord laten vallen om te trouwen. Dan wil ik het uitschreeuwen 'neen!', maar durf dat niet luidop te zeggen omdat ik niet wil overkomen alsof ik hem niet graag zie en begin dan allerlei uitvluchten - die HIJ aanvaardt - te zoeken. Misschien moet ik wel 'neen' zeggen en maakt hijzelf dan een einde aan de relatie.
Bedankt voor het lezen van mijn intro!
Dag Leonia Ingrid,
Welkom op het forum. Het ziet er naar uit dat je alleen emotioneel met hem verstrengeld bent geraakt. Trap nooit in de schuldgevoelens die iemand je wil aanpraten. Je mag je eigen grenzen en wensen gewoon hebben in de relatie. Het klinkt voor mij niet alsof je aanstalten maakt om het uit te maken, maar je bent nog veel aan het uitzoeken voor je zelf. Klopt dat?
Ja veel narcisten kunnen goed zijn in het zorgen dat je bij ze blijft. Maar het wordt vervelender zodra je grenzen stelt of niet met ze mee gaat in de dingen die ze van je willen.Â
Â
Â
Â
Â
Dat onder tafel praten herken ik zo ontzettend. Als ik in mijn huwelijk ergens mee zat, dan nam ik me zo voor t deze keer echt te zeggen dat ik niet meer kon, t draaide er uiteindelijk om hoe moeilijk hij het had en wat voor onzin ik uitkraamde. Zelfs zo dat ik na alle gesprekken dacht wat ben ik een zeikerd. Altijd draaide t gesprek om hem. Nooit heeft hij begrepen wat voor impact t verlies van mijn beide ouders in mijn puberteit op me had...... alleen toe hij zijn eigen moeder op 47 jarige leeftijd verloor. Postnatale depressie aanstelleritus en ga zo maar door.
Â
Kies voor jezelf echt... dat is niet egoistisch dat werd mij ook altijd verweten.... jij bent niet egoistisch maar hij door jou niets te gunnen
Dat is absoluut zo. Het kan relatief goed gaan als je de narcist volgt in zijn mening, geen kritiek uit, en helemaal aan zijn lippen hangt...maar wijk je daarvan af, dan val je volledig uit gratie. Sta je te sterk in je schoenen probeert hij je op een andere manier te kwetsen. Het houdt nooit op!
@ leonia ingrid
Prijs je gelukkig dat je geen woning of kind met hem hebt. Ik had jaren een LAT relatie, maar alles veranderde van zodra we samen een huis kochten. Ik heb spijt van die keuze maar momenteel is het niet anders.Â
Zoals Saar wel aangeeft, hang je emotioneel aan hem vast en dat maakt jouw keuze niet makkelijker. Ik begrijp jouw verhaal want ik was ook dolverliefd en dacht dat ik nooit zonder hem zou kunnen leven. Nu voel ik heel vaak afkeer, soms walging over hoe hij als persoon in elkaar zit. Dat is een fase die jij waarschijnlijk nog zal meemaken als zijn masker volledig afvalt...
Succes met je keuze.