Hallo allemaal,
Mijn naam is Renee en 46 jaar. Ben 14 jaar samen met mijn man en mijn ogen zijn opengegaan. Eindelijk!!! Ik denk dat ik getrouwd ben met een verborgen narcist. We hebben samen een zoon van 14 jaar.
De knoop is doorgehakt en samen bij een advocaat geweest, waar hij gelijk in de slachtofferrol ging zitten.
Al jaren niet echt interesse in zijn zoon. Maar nu ineens wel. Mijn zoon vind dat natuurlijk fijn. Maar ben bang voor uiteindelijk ouderverstoting. We wonen nog samen, dus dat is hartstikke moeilijk. Ook omdat mijn man nu ineens niet wil scheiden, nog van mij houdt enz enz. Maar dus ook bloemen aan mij geeft waar onze zoon bij is. En ik ben dan de "sjacherijnige ouder". Dat is het spel dat op dit moment gaande is. Mijn zoon is licht autistisch, maakt het misschien nog iets lastiger. Hoe is de beste manier hiermee om te gaan? Want mijn grootste angst is dat mijn man mijn zoon tegen mij opzet. Of hoef ik daar niet zo bang voor te wezen. Ik ben degene die er altijd voor hem is geweest...
Mijn man praat mij dus niet zwart, zover ik weet. Maar doet dus net of er niets aan de hand is. Ineens weer heel zorgzaam enz. Maar mijn ogen zijn nu open. Dus ik herken waar hij mee bezig is. Dus ik kan zijn spel niet meer zo meespelen. Maar daardoor ben ik af en toe in de ogen van mijn zoon de gemenerik en zijn vader de zieligerd.
Groetjes Renee
Hoi Renee,
Heel naar om zelf door zo’n proces te moeten gaan en je zoon meenemen in helderheid en zo min mogelijk kleerscheuren. Maar dat het pijn doet, dat zal blijven.
Je ervaring met verborgen narcisme heb ik niet als partner, maar kind van..
Lange tijd kon ik het gedrag plaatsen (ben zelf licht autistisch) na therapie en mbv transactionele analyse model. Zo kon ik me er enigszins buiten houden en een tamelijk zuiver oordeel maken wat OK is, wat niet. Daarover praten en het waarom duidelijk maken.
Toch bleven er monkeys, de andere kinderen nl., en nare moves die steeds met de goede bedoeling, of drogargumenten als “we kijken er anders tegenaan” werden weggewuifd.
Met verbindende communicatie kon ik nog een eind komen, maar als je basisbehoeften als gezien, gehoord worden, meegenomen worden in informatie, etc. niet wordt gehanteerd, en na klagen nog steeds wordt genegeerd, dan houdt het op. Zelfbeheersing, afleiding om je stemming zo goed mogelijk te houden, blijft over.
Je kunt je steeds nieuwe situaties adhv de werkwijze van transactionele analyse en verbindende communicatie op enig moment wel duidelijk maken aan je zoon. Dan kun je laten zien dat je soms ook moet rouwen (sjaggerijen) als je na verzoeken om eoa toch je nee moet incasseren. Het is steeds verlies, niet gezien en gehoord worden.
Een belangrijke insteek van transactionele analyse is dat er op enig moment besluiten genomen moeten worden, om gezondheid en welzijn te dienen (en soms ook veiligheid). Geen apen en beren, geen nader onderzoek meer, zo veel mogelijk in kaart hebben en voorbereiden van een overgang. (Dat is de constructieve ego positie van de volwassene).
Misschien is dit allemaal te ingewikkeld, maar een psycholoog of mss maatschappelijk werker kan het vast uitleggen op jouw specifieke situatie.
Sterkte ook voor jullie kind.