Hoi,

ik ben Evelyn, 38 jaar.

Mijn vader en ex-partner zijn narcisten. Tot mijn 35 ste had ik niet in de gaten hoe onderdrukt ik was. Toen ik in een situatie met mijn vader voor het eerst echt "boven" hem ging staan, viel zijn masker af. Dat was een vreemde gewaarwording. Ik weet dat mijn ex-partner vreemd gedragen heeft. Maar hij heeft al jaren middelen gebruikt (alcohol en cocaine), omdat ik altijd dacht dat hij toch anders is dan mijn vader, kon ik niet geloven dat mijn ex écht een narcist is. Maar hoe langer wij onderweg zijn met hulpverlening voor onze zoon, hoe meer ik de vergelijkenissen zie met mijn vader... .hij is werkelijk net zo slecht?

Hoe meer ik lees hier over narcisme, hoe meer ik besef krijg...het is echt zo....ik ben ook een slachtoffer en mijn kinderen ook. Ik wil ook wel eens wat delen met anderen....misschien lucht het toch op.

Mijn zus is mijn grote voorbeeld. Zij had echt een afschuwelijk leven eerder bij ons thuis en zij heeft dat kunnen verwerken. Van haar heb ik geleerd (en ben ik nog in de leer) dat het enige wat telt is dat je in jezelf geloofd, en dat ik alles wat ik doe en waar ik voor sta.....uit mijzelf doe. Ik accepteer dat ik geen mensen kan vertrouwen. Ik doe mijn best om mij te geven....maar helemaal lukt dat gewoon niet....dat is nu eenmaal zo.

Het kost tijd om mezelf te ontwikkelen, maar.....ik leer nog steeds. Ondanks alle moeilijkheden zie ik de toekomst positief tegemoet.