Ik ben 66 jaar jong en ben me eigenlijk pas de laatste jaren bewust geworden dat ik ook zelf slachtoffer ben van een narcist, in mijn geval een narcistische moeder. Na een voortijdig afgebroken medische studie ben ik overgestapt naar psychologie, en ben als ontwikkelingspsycholoog afgestudeerd. Ik denk dat het zelf psycholoog zijn een obstakel is geweest om in mezelf te herkennen slachtoffer van een narcist te zijn. Mijn aandacht ging (en gaat) immers steeds uit naar het bijdragen aan het welzijn van anderen, een eigenschap die eigen is aan een slachtoffer van een narcist. Het gevoel dat je steeds de ander moet "pleasen" om diens liefde te verdienen, om er ueberhaupt te mogen zijn. Waarschijnlijk was ook mijn ex-vrouw narcistisch. Als je als kind opgroeit met een narciste is de kans groot dat je bij je partnerkeuze wederom met een narciste in zee gaat: het voelt vertrouwd. Na mijn scheiding ben ik via de kinderen die uit dat eerste huwelijk voortkwamen verschrikkelijk gemanipuleerd. Vanaf het moment dat ik een nieuwe relatie aanging, heb ik de kinderen nooit meer gezien (nu al ruim 30 jaar). Uit mijn tweede huwelijk heb ik twee kinderen gekregen, met wie ik een uitstekende band heb. Achteraf realiseer ik me dat ik me, ook al ben ik opnieuw getrouwd, na mijn eerste huwelijk nooit meer echt aan een partner heb durven hechten. Het heeft alles te maken met het al of niet krijgen van onvoorwaardelijke liefde, het gevoel er te mogen zijn, zoals je bent. Voor mijn moeder "bestond" ik pas (en zolang) ik arts zou kunnen worden. De overstap naar psychologie heeft zij nooit geaccepteerd en naar familie toe hield ze vol dat ik arts was geworden. En ik heb haar beschermd, door die rol te spelen, zelfs nadat ik al jaren als psycholoog was afgestudeerd. Net zoals ik als kind al op school loog over waar we woonden, doodeenvoudig omdat mijn moeder zich schaamde over de straat waarin we woonden. Ik kon dan ook nooit vriendjes uitnodigen. Gedurende mijn leven ben ik meerdere malen in therapie gegaan, maar nooit is de vinger gelegd op het feit dat ik wel eens slachtoffer van een narciste zou kunnen zijn. Niet zo vreemd dus dat ik daar zelf ooki niet op kwam. De rest van mijn levensverhaal bewaar ik voor gesprekken met lotgenoten.