Hi Esli,

Ik ben zelf ook pas nieuw, als lid, hoor. Ik ben al vanaf oktober vorig jaar bezig, met het vergaren van info, over narcisme. En zit zelf ook nog in het beginstadium, van het verwerken, van e.e.a.

Ik heb zelf het sterke vermoeden, dat indien jouw man een verborgen narcist is, dit jarenlang ‘redelijk goed verborgen kan blijven’, tot er plotsklaps iets in zijn leven is veranderd, waardoor de burn-out bij hem, om de hoek kwam kijken. De redenen, van het lang verborgen kunnen blijven van zijn narcisme zijn, zijn naar mijn idee, te wijten, aan het feit, dat:

A: Als je heel close bent met iemand, en dat ben je meestal, als het om je eigen levenspartner gaat, dan zie je iemands tekortkomingen niet zo gemakkelijk. En wanneer je wel enkele signalen opvangt, dan negeer je dat liever; want als je e.e.a. negeert, is het er eigenlijk niet)

B: Daarbij kan het zijn, dat er mogelijk, door een burn-out, waarin een karaktertrek, als snel geïrriteerd zijn, door het uitgeputte gevoel, er een hogere gevoeligheid factor is bijgekomen,
voor het meer ‘ontwikkelen, openbaren’, van het narcisme, wat er natuurlijk al lang ‘sluimerend’aanwezig is geweest.

Ik vergelijk dit met mijn eigen verhaal. Na de niertransplantatie, van mijn moeder, zo’n 3 jaar geleden, is mijn moeder, waarvan ik altijd dacht, dat ze op een goed bedoelde manier, heel close en hecht met mij was, veranderd,  in een heel venijnig en naar vals mens. Voor mijn gevoel is toen haar narcisme pas ontstaan, echter weet ik logischerwijze, dat dit natuurlijk niet kan. Er waren achteraf gezien al dingen, aan mijn moeder waarvan ik dacht, hier klopt iets niet, maar ik kon daar toen, nog mee leven.
En dan mijn man. We zaten midden, in het traject voor pleegzorg en hij kreeg, opeens enorme woede aanvallen. Ik wist niet wat ik mee maakte. Achteraf gezien, kwam dit door de doopceel, die wordt gelicht, tijdens zo’n traject.
In het geval, van mijn man, komt hij uit een gebroken gezin en de nodige familie drama’s. E.e.a. heeft mijn man, jarenlang willen wegstoppen, maar door Pleegzorg, moest hij min of meer verplicht, in zijn verleden duiken, en kwam e.e.a. opeens heel heftig, bij hem binnen.
Hierna is ontdekt, dat mijn man adhd heeft en in lichte mate autistisch is. (Ik ben al 17 jaar, bij mijn partner, dat hij druk was, dat wist, natuurlijk wel, maar dat er ook nog sprake zou zijn, van autisme).

Ik kan me voorstellen, Esli, dat je het gevoel hebt, midden in een slechte film te zitten. Je begrijpt van jezelf niet, dat je e.e.a. niet veel eerder hebt gezien (langer dan 5 jaar terug, in de tijd) Misschien helpt het, als je het voorgaande stukje tekst van mij hebt gelezen. Je hoeft jezelf niets te verwijten, dat je e.e.a niet veel eerder hebt gezien, ook voor the good sake, van jouw kinderen.
Gelukkig heb je het uiteindelijk wel in gezien, dat maakt het er in het begin niet makkelijker op.

Ik heb sommige dagen nog steeds het gevoel, dat ik (ik mag het misschien niet zeggen, voor de gelovigen onder ons, maar toch), dat ik op vele dagen, in een soort van hel, leef.
E.e.a. verwoest je leven compleet, beetje bij beetje komt het beseft en dan, op een dag lijkt alles verwoest en kapot gemaakt, door toedoen van die ander.

Soms denk ik had ik maar nooit het besef gekregen, dan was alles nog anders. (dan voelde ik me op sommige dagen, niet zo hopeloos. (veel verdriet, boosheid, gepieker, als ook de nodige stress, pijn in mijn lichaam etc, en toch ook het gemis van diegene, en het verlangen naar diegene)
Maar als je nooit tot het besef zou zijn gekomen, dan zou het de leugen zijn, die verder regeert. Waarschijnlijk denk je nu ik heb in een grote leugen geleefd. En daar wil je nu korte metten mee maken. .

Het is zo machteloos te weten, dat narcisten, zoals ook jouw man, niet bepaald mee willen werken, aan een eventuele verandering. Maar dat is het ‘m nu juist. Ik ben bang, dat een groot deel, van de narcisten, nooit zullen veranderen, omdat ze vrijwel altijd alle hulp afslaan. En je kan zo iemand ook niet “op de pijnbank leggen”, want dat helpt niet. Want er is toch niets aan de hand volgens hen. (zo ook jouw eigen man, die er min of meer zo over denkt)

Maar ik denk, dat waar het jou om gaat is, dat je alleen al blij zou zijn, als je man e.e.a. zou erkennen, openlijk zou toegeven. Dat zou denk ik al de helft van de smart schelen voor jou en je weet ‘gedeelte smart is halve smart’.

En dan het feit, dat je zo uitgeput bent. Het is zo herkenbaar, als je al jaren, zo veel energie in het aankaarten van de bestaande problemen, welke je met hem hebt, hebt gestoken. Dan heb je, samen met jouw man oplossingen willen vinden, om zo e.e.a. proberen te verhelpen, alsmede door hem te steunen etc. en dan allemaal tevergeefs. pfff

Ik hoop niet, dat e.e.a., als een pleister op een zeer wond voelt, voor jou. Ik wens jou en jouw kinderen, heel veel sterkte toe en zoek een vertrouwenspersoon, in jouw omgeving en/of eventuele professionele hulp. Het mooist zou zijn professionele hulp, samen met jouw man. Ik hoop het zo voor jou.

Een hartelijke groet,

Sandra

Hey Sandra, hartelijk dank voor je reactie. Het is allemaal zo herkenbaar, en inderdaad als ik spreek over een "vrij normale" relatie dan hebben zich in het verleden reeds allerlei zaken voorgedaan die volgens mijn intuïtie niet "klopte". Maar ja, mijn liefde voor hem was onvoorwaardelijk en nu besef ik pas hoevéél ik hem eigenlijk vergeven heb al die jaren en hoe weinig aandacht en zorg er voor mij overbleef.

Hij is de zoon van een narcistische moeder (nu weet ik waarom ik steeds conflicten had met haar) en ook zijn jongste broer vertoont NPS. Daar hij de 'gekwetste' narcist is (hij heeft het trauma van het niet ontvangen van enige moederliefde nog altijd niet verwerkt) is zijn broer eerder de 'bejubelde' narcist. 

Ik ben enigszins opgelucht dat ik nu alles in het kader van narcisme kan plaatsen. Het verklaart zoveel en ik begin nu ook te beseffen wat ik van hem kan en mag verwachten. Het maakt het daarom niet minder pijnlijk en zoals je aangeeft heb ik vaak het gevoel van in een levende hel te leven. Alles waar je in geloofde en had opgebouwd werd met één klap van tafel geveegd. 

Het schuldgevoel blijft toch aan je knagen hoor. Aangezien mijn oudste zoon ook 2 jaar geleden werd gediagnostiseerd met ASS, maakt het er allemaal niet simpeler op. Hij heeft ook jaren moeten vechten tegen de verwijten van zijn vader die hem steeds bestempelde als luiaard, terwijl hij zo hard zijn best deed om zich te handhaven in het leven.

Ik heb al geregeld geprobeerd om mijn man op zijn tekortkomingen van zijn stoornis te wijzen, maar ik heb het gevoel dat hij dat niet begrijpt. Hij heeft jaren zo geleefd dus waarom kan dat dan nu niet meer? Ook mijn gekwetste gevoelens worden afgedaan als een fait divers en om de relatie te redden opperde hij dat ik voor hém en mijn gezin moet vechten en dus alles maar moet vergeven en vergeten?

Ik denk er inderdaad sterk aan om professionele hulp te zoeken. Maar om wat te doen? Om te verwerken wat nooit kan verwerkt worden? Om jezelf die er nooit meer zal zijn terug te vinden? Om alle contact met hem te verbreken en als een voortvluchtige ergens alleen te gaan leven? Om nooit begrepen te worden door je naaste familieleden en vrienden? Ik weet niet of ik ooit nog iemand kan en zal kunnen vertrouwen.

Groetjes

Hi Esli,

Wederom dank, van mijn kant.

Ik heb, in het verleden, naar alle waarschijnlijkheid, ook vijf jaar, met een narcist samengewoond. Dat was in het jaar 2000, voor het laatst, en in mijn zoektocht,
naar herkenningspunten, in (verborgen)narcisme, in relatie met mijn moeder, ben ik daar pas, sinds kort, achter gekomen.
Ik heb ontzettend veel jarenlang last gehad, van de naweeën, nadat ik deze relatie beëindigd had. Ik herken ook veel in het gegeven, dat je jouw partner, in de loop der jaren veel hebt vergeven. Waarschijnlijk heb je ook de hoop gehad, en hem hiermee de kans gegeven, zijn leven (met jou) te zullen beteren. Maar helaas, voor jou en de kinderen.

Ja, dan valt alles opeens, op zijn plaats. En narcisme is vaak te vinden, bij meerdere familieleden uit één gezin. En zelfs binnen meerdere gezinnen, uit een familie. E.e.a wordt generatie, op generatie door gegeven. Ik heb het sterke vermoeden, dat behalve mijn moeder, ook haar zussen, (waarvan in elk geval één zus) narcistisch is.

Ja, ik begrijp, dat je ook enigszins opgelucht bent, ergens de vinger niet op kunnen leggen, dat maakt een mens heel onzeker en je gaat echt aan jezelf twijfelen.

En omdat je wellicht ook nog zoiets hebt van: ben ik nu zo’n moeilijk persoon, dat ik telkens veel negativiteit, in die ander bespeur, ga je je zelf schuldig voelen, dat je je partner bestempelt, als zijnde lastig, onrechtvaardig, laag en ga zo maar door.

Wat vreselijk zeg, voor jouw zoon, maar ook voor jou, als moeder. Zo onrechtvaardig, van jouw man. Maar dat is het ‘m nu net. Ik lees weinig over narcisme en hypocriet zijn, maar e.e.a. herken ik persoonlijk zelf, heel goed, bij een drietal, van mijn familieleden.
Iets negatiefs zeggen, over een ander, en in dit geval, nog over zijn eigen zoon ook en zie hoe jouw man zelf in elkaar steekt. De fout ligt altijd bij die ander. En het ergst van alles is, jouw zoon kan hier ook niets aan doen, dat hij een dergelijke aandoening heeft, dat is erg genoeg. Een vader zou zijn kind hierin juist moeten steunen en beschermen.

Je krijgt soms de indruk, dat de narcist toch enigszins welwillend is, om te willen ‘veranderen’. Er wordt dan gezegd, ik ga aan mezelf werken, ik zal erom proberen te denken, jou niet meer te kwetsen etc. Je krijgt dan weer een sprankje hoop, maar uiteindelijk toch weer ‘0 op het rekest’.

Mij is vorig jaar december aangeraden, door de psycholoog EMDR te zullen doen. E.e.a. omdat tijdens, mijn bezoeken, aan de psycholoog destijds, naar voren is gekomen, dat ik emotioneel zou zijn verwaarloosd door mijn moeder (ouders).

En dat past natuurlijk, met de wetenschap van nu (een narcistische moeder) binnen dit kader. Intussen ben ik er door zelfkennis achter gekomen, dat er veel meer aan de hand is. (onder meer gaslighting door mijn moeder) E.e.a. valt onder emotionele mishandeling.

Maar door een voorval in de familie, heb ik er nog eens een trauma bij gekregen.
En dit alles, om het familie imago, tegenover andere familieleden in stand te houden. Terwijl zij en haar zussen, alles in werking stellen (de meest lage en venijnige streken uithalen) om geen imago schade te lijden. (het gaat bij mij in de familie, vaak om het imago, wat men uit wil stralen, naar de overige familieleden toe.

(Grootsheidswaanzin en je zelf meer rechten toe eigenen, dan de gemiddelde mens, is ook iets, wat zich bij narcisme, kan voordoen.

Over Emdr:

Emdr is trouwens een bewezen-effectieve behandelmethode voor post-traumatische-stressstoornissen (PTSS). Daarom wordt het in de richtlijnen voor de behandeling van PTSS als een van de behandelingen van eerste keuze genoemd.

Ik snap, dat je nu zegt en denkt, dat je e.e.a. nooit zal kunnen verwerken. Ik herken, dat ook heel erg. Maar toch denk ik, dat er toch een goede kans bestaat, dat je dat wel zal kunnen, al is het maar, om ‘de scherpe randjes er af te halen’. Dit klinkt nu zo heel laconiek, want het zijn wel hele erge scherpe randen. Maar toch.

En idd om nooit begrepen te worden, door je naaste familieleden. Die kans is aanzienlijk groot. Ik wil je hiermee niet in een dip doen terechtkomen hoor, maar ik lees heel veel over narcisme en lotgenoten, waarvan familieleden de kant kiezen, van de narcist. (het slachtoffer wordt als dader gezien, en de dader als slachtoffer)
In jouw geval ligt het gelukkig net ietsjes anders. Goede kans, dat jouw schoonfamilie zijn kant kiest, maar je hebt toch ook nog jouw eigen familie neem ik aan. Al staan ze maar een beetje achter je, nu voor het moment. Ik heb zelf zo iets van: eerlijk duurt het langst en uiteindelijk hoop ik dat de ogen, van de omstanders, opengaan.

Het lijkt een gebed zonder eind; het is een lang gevecht. Maar bedenk, dat je nu ook al jaren aan het strijden ben (en je bent al erg moe), alleen wist je toen nog niet precies waarvoor je aan het strijden was, en dat weet je nu inmiddels wel. Maar als je de hoop hebt, dat er ooit een tijd aanbreekt, dat het recht zal zegevieren, dan krijg je hopelijk meer energie en doorzettingsvermogen.

Mijn broer kwam hier laatst langs, met een bos bloemen, voor mijn verjaardag. Ik had al maandenlang, niets meer van hem vernomen. Ik was voornemens, hem toch de waarheid zeggen, maar normaal gesproken, zou ik iemand, die de moeite neemt, om net uit zijn werk, met een bos bloemen op de stoep te staan, niet op die manier de waarheid zeggen. (maar ik dacht als dit alles is, wat hem heb te zeggen; achteraf gezien heeft mijn broer mij geprobeerd te beïnvloeden, en soms ook een soort van schuldgevoel willen aanpraten, ten koste van mijn eigen gezondheid.

Maar ik heb toch kans gezien e.e.a tegen hem te zeggen. Ik heb hem gezegd, dat ik het heel jammer heb gevonden, dat ik de steun, welke ik van hem, in het begin nog kreeg, ver te zoeken was, de laatste maanden.
Hij heeft zijn excuses aangeboden, maar ik heb nu alweer vanaf de eerste week, van augustus, niets meer van hem vernomen, zelfs na mijn laatste e-mailtje aan hem.

Ook mijn eigen vader trekt zich al maanden, vrijwel niets meer, van mij aan.

Groetjes,

Sandra 

Hey Sandra. Het is toch heel pijnlijk en bedroevend dat de mensen die ons net zouden moeten steunen en van wie we ongedwongen liefde en troost verwachten, ons ook hier in de steek laten.

Inderdaad, mijn familie is er ook nog, maar we hebben geen diepe band en het is maar een kleine familie. Mijn moeder is vrij dominant en ze verwachtte steeds het beste van jou, ze eiste resultaat (school en/of werk) en legde steeds een hoge prestatiedruk op. Ze was niet de moederkloek waarbij je je hart uitstortte (dat was eerder mijn overleden grootmoeder, goh ik mis haar nog steeds).

Mijn zus, 2 jaar ouder, is milder maar ook bij haar durf je niet te weigeren als ze jou iets vraagt. Ze geeft wel om mij maar ik voel al heel mijn leven een soort van jaloezie jegens mij (ze had vroeger vaak een minderwaardigheidscomplex en was zeer onzeker). Ik durf dit niet aan haar te vertellen, ik denk dat ze een soort van gaat triomferen om hetgeen mij is overkomen.

Mijn broer, 7 jaar jonger, daar is de band nog vager. We leven in 2 verschillende werelden. Ik heb hem ook al 7 maanden niet meer gezien of gehoord. Ergens te begrijpen, hij zit momenteel in een echtscheiding met 3 kleine kinderen, gaat verhuizen, hij heeft wel wat anders aan zijn hoofd.

Mijn vader, de schat, draagt nu een grote zorg met zich mee voor mijn moeder. Zij heeft eind vorig jaar een beroerte gehad (na jarenlang roken en drankmisbruik) en zijn gezondheid is ook maar wankel. Hij is een eeuwige romanticus, ziet enkel het goede in de mensen, hij zou het niet begrijpen (heeft het al lastig met de scheiding van mijn broer). Dat kan en wil ik hem niet aandoen.

Weet je, ik kan dit nu wel vertellen tegen jou en ons samen een beetje wentelen in zelfmedelijden, maar op dit moment voel ik me ontzettend alleen. Ik zou niet eens weten hoe ik het tegen iemand kan vertellen (je hebt al eerst kennis nodig over narcisme wil je het terdege begrijpen en dan nog). Ik heb met mijn kinderen daar ook al discussies over gehad en zelf zij, die het van dichtbij meemaken, kunnen niet alles begrijpen. Het is zo allesomvattend, zo surrealistisch, zo ondenkbaar dat dit kan bestaan. 

Je probeert je grenzen te stellen en je daar ook aan vast te houden, maar elke dag voelt als een gevecht om die grenzen te bewaken. En soms ga je erover, dan laat je toch emoties zien (woede, verdriet) en dan vervloek je jezelf door je zwakte, door het feit dat het ze toch weer gelukt is. En zo probeer ik te 'overleven' elke dag weer zonder hoop op verandering of beterschap.

Veel liefs en sterkte voor jou Sandra 🙂

Hi Esli,

Dank hoor, voor je aardige berichten.

Jij hebt dus, ondanks het feit, dat je moeder niet narcistisch is, ook niet echt de ideale moeder-dochter band, als ik het zo zie. (je moeder is dus helaas ook geen luisterend oor, voor jou) Ik hoop niet, dat je mij het kwalijk neemt, maar weet je dat dergelijke dingen, als dominant zijn, het beste, van je kind(eren) verwachten (resultaat op school en/of werk); kortom e.e.a. als hoge prestatiedruk leggen, op je kinderen etc., voor komt, wanneer je te maken hebt, met een narcistische ouder.
Maar als dit het enige is, wat je herkent, als zijnde minpunt, van jouw moeder, dan is het wellicht eerder de generatiekloof, immers waren moeders in het verre verleden, geen echte praters en werd er op die manier nauwelijks echt naar de eigen kinderen geluisterd. Ik hoop wel dat je de nodige geborgenheid hebt gekend, binnen het gezin, waarin je bent opgegroeid.

Jammer, dat je een kleine familie hebt, wel ik heb een redelijk grote familie, maar in dit geval, lijk ik vrijwel niemand meer te hebben, dan alleen sporadisch het contact, met mijn broer en zijn gezin. Het weinig contact, welke ik in het verleden nog had, en dan veelal, door naar het ouderlijk huis te gaan, in nu nog minder, dan ooit. En door mijn moeder zie ik ook mijn vader niet meer.

Jeetje Esli, dat heb ik ook; ik mis mijn overleden oma ook heel erg. (dat is dus de moeder, van mijn moeder en ondanks dat er in dat gezin sprake is, van een z.g. kluwen gezin, en de link naar mogelijk narcisme (ik heb hier informatie over verschaft, op de besloten topic), herkende ik in mijn oma niet echt de narcist, zoals mijn moeder, dat mogelijk wel is.
In tegendeel, mijn oma was altijd oprecht geïnteresseerd, in anderen, nam de tijd, voor anderen, was echt een luisterend oor voor mij en anderen; ze droeg velen een warm hart toe. Ik kon met mijn oma, redelijk diepgaande gesprekken hebben, iets wat ik met mijn eigen moeder, als ook met haar zussen, nooit heb gekund.
En ja, ik mis haar nog steeds. Ik ben trouwens, door omstandigheden met mijn moeder en haar zussen, niet naar haar crematie geweest, vorig jaar december, dus heb ik ook niet goed afscheid van haar kunnen nemen.

Wel fijn dat je weet, dat je zus om je geeft (ik heb laatst gelezen, dat als broers of zussen, het slachtoffer, van de narcistische ouders niet of nauwelijks tegemoetkomen, met kordate hulp, steun etc., dat je dan als slachtoffer van, maar moet denken, dat die broer of zus niet echt van je zult houden (en dat is dan weer een klap, in mijn geval)

Ik begrijp wat je bedoelt; e.e.a. herken ik ook, wat je zegt. Dat je bang bent, dat hetgeen jou is overkomen, dat daar een soort van ‘misbruik’ wordt gemaakt’. Mogelijk moet jouw zus er, in haar binnenste, ‘hartelijk’ om lachen.

Maar het kan natuurlijk ook, dat het lot, een andere wending neemt, dat zij het dan toch voor jou op zal nemen en oprecht haar medeleven laat zien. Misschien heb je wel een ‘grote’ steun aan haar. Bovendien is het wellicht ook niet goed, voor je gezondheid, om vrijwel alles wat speelt, voor je zelf te houden (behalve dat je kinderen, ook van het nodige, op de hoogte zijn)

En ja, als het helaas toch anders uitpakt, dan heb je in elk geval je hart gelucht en hoef je daarna in elk geval niet meer op je tenen te lopen (om voor jouw zus jouw huidige situatie en gevoelens etc. te verbloemen/verbergen.

Over jouw broer Esli. Ja, dit is nu wel te begrijpen in zijn situatie. Maar hoe ging je voorheen met jouw broer om, was de band toen ook niet echt intens?

Wat erg voor jouw moeder en ook voor jouw vader. Het is zo enorm te waarderen, dat iemand, waarvan de gezondheid ook niet meer geweldig is, zo’n enorme steun kan zijn voor zijn eigen vrouw en jouw moeder.
Wat een lieve vader heb jij, zeker als je zegt, dat hij, het goede in de mens blijft zien. Beter zo, om hem dan maar in de waan te laten en zijn dromen niet verstoren.
Ja, want net wat je zegt, Esli, jouw vader heeft al twee grote zorgen, die van zijn vrouw en dat van jouw broer en dat is best veel te behappen, zeker als je al op hoge leeftijd bent. (hopelijk is jouw vader wel een prater en geen piekeraar) Dat laatste lijkt me niet, maar toch: ik ben zelf altijd een erge piekeraar geweest (en nu nog erger dan ooit) maar ook dagdromer! (maar de laatste tijd is dit ver te zoeken)

Ja, dat klopt; het is allemaal zo vaag, en ontastbaar voor anderen, dat narcisme. Men weet dan wel dat er bepaalde dingen niet kloppen (bij de betreffend narcist), maar mensen zouden toch nooit bepaalde erge dingen, waartoe een narcist in staat is, achter die ander kunnen zoeken. (het heet niet voor niets verborgen narcisme) En dat wat het met het slachtoffer doet, de sporen die het in je ziel na laat, dat is idd iets, waarvan anderen (ook naaste familieleden) dit zich moeilijk of niet kunnen invoelen.

Ja, jij hebt hier helaas dagelijks mee te maken. Je kunt moeilijk om je man heen, als je in een en hetzelfde huis woont. Dat is voor mij gelukkig wel anders, al ben ik er iedere dag in mijn hoofd mee bezig: ik sta er iedere dag mee op en ga ermee naar bed. Het put je zo uit.

Heel herkenbaar die emoties, van woede, verdriet; dit wisselt enorm. En ja van een narcist kun je het niet winnen, omdat je zegt: het feit dat het ‘m toch weer is gelukt.

Ik ervaar het ook als overleven, (in de hel soms en dit beaamde jij laatst ook geloof ik) Ik krijg soms rare ideeën in mijn hoofd. Dan denk ik het hoeft voor mij allemaal niet meer. Het is dat ik toch wel een vechter en doorzetter ben, maar soms….. Dan denk ik, is dit nu mijn leven, hoe nu verder. En dat heb jij ook, hoe nu verder? Probeer toch vooral hoop te hebben Esli, dat er een dag komt, dat het ergste voorbij is, en je voor een groot gedeelte het boek zal kunnen sluiten. Het klinkt oubollig, maar hoop doet leven.

Heb je eraan gedacht om eens met een een praktijk ondersteuner, van de huisarts te praten, een maatschappelijk werker (voor gezinsproblemen en verwerken van rouw/verdriet). Maatschappelijk werkers zijn natuurlijk niet echt gespecialiseerd, in narcisme, maar e.e.a heeft wel raakvlakken met.

Ik heb overigens (de eerste drie maanden van dit jaar) best wel wat gehad, aan Mind Korrelatie. Wat soms komt alles, in alle hevigheid binnen en wordt e.e.a. je gewoon te veel(verdriet, paniek, pijn etc. En wanneer ik een zekere machteloosheid voelde, door alle onrecht welke mij was aangedaan) was Mind Korrelatie, niet alleen voor het moment, maar soms ook een aantal dagen daarna, een enorme opluchting. Dus wellicht ook iets voor jou Esli.

Jij ook veel liefs van mij ontzettend veel sterkte.

Een hartelijke groet,  

Sandra

Goedemorgen Esli,

Ik dacht in de loop, van deze nog vroege ochtend aan jou. Ik hoop natuurlijk niet, dat ik jou gekwetst heb, met betrekking tot wat ik gezegd heb, over de mogelijkheid, dat jouw moeder gezien enkele karaktertrekken, narcistisch zou kunnen zijn. Want dat is totaal niet mijn bedoeling geweest hoor. (ik had eigenlijk zo iets van, dan kun je er beter ,nu maar gelijk achter komen, dan wanneer je zo meteen goed op weg bent, wat het narcisme, van jouw man betreft en je krijgt dan opeens de klap, vanwege jouw moeder te verwerken).

Een lieve groet en nogmaals veel sterkte.

Sandra

Sandra, dank voor je berichten en je steun. Als ik je reactie lees, dan moet ik toch toegeven dat ik zeker geborgenheid en liefde heb gekend in onze kleine familie. Ik denk dat ik zelfs meer samenhorigheid heb gekend dat nu in mijn eigen gezin soms het geval is.

Mijn moeder heeft inderdaad wel dominante trekken, maar ik herken zeker geen narcisme in haar. Zij is oprecht bekommerd en wil alleen het beste voor ons. Nu ik dit bekijk besef ik hoeveel ik op mijn vader lijk. Hij is ook zo vergevingsgezind en draagt zoveel zorg zonder het voor zichzelf op te eisen. Net zoals ik is hij heel introvert en zal zijn gevoelens maar zelden tonen naar anderen. Wij aanvaarden het, dringen ons nooit op en vergeven in de naam van de liefde.

Daar mijn broer een nakomertje is, heb ik steeds de zorg voor hem opgenomen. Ik moest met hem spelen, fietsen, zingen enzovoort. Ik voel heel hard dat ik nog steeds zorg voor hem wil dragen. Nu ook, ik zie hem niet veel, maar ik wil er voor hem zijn als hij me nodig heeft. Het zou raar voelen dat hij nu ineens voor mij zou moeten zorgen. Alhoewel er één iemand is in de familie die ik in vertrouwen zou kunnen nemen het mijn broer zal zijn. Maar ook hier wil ik zijn leven niet verstoren weet je. Deze mensen leven nog zo vanzelfsprekend en vol vertrouwen, zij zijn zich niet van enige narcistische dreiging bewust.

Ik leef nu nog enkel voor mijn kinderen. Als jongvolwassenen moeten ze hun weg nog vinden en daar wil ik hen ten volle bij steunen. Ik wil hen nog de stabiliteit geven van een thuis en familie en daarom kan ik voorlopig nog geen verdere stappen zetten. Ik wil hen het hele gedoe besparen (want ik laat je niet los, dat heeft mijn man haast letterlijk tegen mij gezegd) totdat het nog maar enkel mij aangaat. Ik ben nu toch al zo ver heen, dat wat er dan ook gebeurt voor mij niet meer zoveel zal uitmaken.

Ik neem je raad om hulp te zoeken echt ter harte, maar ik weet niet of ik dat al aan kan. Enkel dit al berichten put me emotioneel al zo uit, wat zal een gesprek over het narcistisch misbruik dan wel niet doen? Het verdriet is te groot, het onrechtvaardigheidsgevoel te sterk, het besef van deze realiteit te immens.

Hou je goed Sandra

Hi Esli,

Heel graag gedaan hoor; ik zou willen, dat ik meer voor je zou kunnen betekenen, maar helaas!

Ja, ik was even bang, dat je je gekwetst zou voelen, omdat ik meende een bepaald gedrag te bespeuren, bij jouw moeder, welke in de richting, van narcisme zou wijzen. Maar gelukkig heb ik in mijn een na laatste bericht aan jou, hier aan toegevoegd, dat indien dit het enige minpuntje is van je moeder, dat het er dan naar alle waarschijnlijkheid, geen sprake is van een narcistische moeder, in jouw geval!!!

Toch heel erg fijn voor jou, te weten, dat indien je er bij stil staat, (tel je zegeningen) dat je ondanks de minpunten, van jouw moeder een redelijk goede- en onbezorgde jeugd hebt gehad. En je schrijft nu dat ze zich oprecht bekommert, om jou. Wel dat is nu juist, datgene waaraan het bij een echte narcist, ontbreekt.

Je zegt, dat je op je vader lijkt, wel dat neem ik zonder meer, van je aan hoor. Ook jouw manier, van praten, over jouw vader, als ook over jouw jongere broertje, dat doe je met veel passie en gevoel.
Ik herken ook een zekere romanticus in jou Esli, zoals in een ander berichtje van jou las ik, dat jouw vader een soort van romanticus is. Neem alleen al het feit, dat de beste man, zo intens en met zoveel liefde, voor zijn zieke vrouw zorgt. Jouw vader zorgt voor anderen, zonder daar direct wat voor terug te zullen vragen.
Wel daarin lijk je ook heel veel op jouw vader; want dit ben jij ten voeten uit, Esli. Want je hebt immers ook graag en met liefde willen zorgen, voor jouw jongere broer. En je bekommert je nog steeds om hem. (wat een geweldige eigenschap heb je)

En dat je vergevingsgezind bent, zoals jouw vader dat is, dat heb je ook van jouw vader. Immers zei je in de andere berichten, dat je in de loop der jaren, best ‘veel gepikt hebt’ van jouw partner.

Ik kan me niet voorstellen, dat je introvert bent Esli. Je komt op bij toch best over, als iemand, die heel open, en spontaan etc. is. Immers zijn wij, op dit forum, toch vreemden van elkaar. Maar voor mij kom je op de een of andere manier als een tamelijk extraverte persoonlijkheid over.

(Wellicht komt het ook, doordat je je met eenieder verbonden voelt, op dit forum. De meesten, van ons zitten in hetzelfde schuitje, ook al betreft het bij de ene persoon, een ouder, welke narcist is, en bij de ander (het gros van de lotgenoten denk ik zo, betreft het de (ex) partner, welke narcist is.

Over jouw kleine broertje, wat hij in jouw ogen nog steeds is (hoe lief, dat je zo over hem denkt). Ik snap nu nog beter dan voorheen, dat je hem dan juist niet lastig wilt vallen, met jouw sores. Niet alleen omdat hij in scheiding ligt, maar jij bent immers gewend, om voor hem te zorgen, hem te steunen. En dan zouden nu de rollen op eens omgedraaid zijn. Ik begrijp het!

Je mag je gezegend voelen, dat je kinderen hebt Esli. En dat je voor jouw kinderen verder wil leven. (dat is een hele goede overlevingsstrategie en instinct). En dat is iets, waar je telkens, wanneer je het weer moeilijk hebt, aan moet denken (ik heb ook, van die dagen, dat ik denk: als deze situatie zo doorgaat en ik mijn partner niet meer heb, dan heb ik, voor mijn gevoel, vrijwel niemand meer, om voor verder te leven! Ik denk dan soms: als ik hem niet meer heb, dan hoeft het wellicht voor mij ook niet meer) (Het typische is, dat ik deze gedachte nog niet eens zo lang geleden ook had, als ik aan het gegeven dacht, dat mijn ouders zouden wegvallen (door overlijden) Dan zou mijn leven, voor mijn gevoel, weinig zin meer hebben. (maar kijk nu, ik ben er nog steeds) Maar door alle paniek, en stress rondom deze situatie, kan een mens op sommige mensen, rare dingen in zijn hoofd halen.

Wat erg die uitspraak, van jouw man: ik laat je niet los….etc. Ik heb zelf ooit ook in een relatie gezeten, waarin ik nog een paar jaar ben doorgegaan, uit angst om de relatie te verbreken en met alle gevolgen van dien.

Ik heb hem twee jaar de kans gegeven, zich te beteren. (Tot ik erachter kwam, dat hij achter mijn rug om, mijn huurhuisje (het huis stond op mijn naam) wilde hebben en mij zo probeerde te lozen. Toen hij met mijn vader op de vuist ging; de reden waarom weet ik niet goed meer. (maar er is natuurlijk nooit een reden, om zo maar, en dan zeker met een oudere persoon, op de vuist te gaan)

Uiteindelijk heb ik hem, in mijn enorme boosheid, uit mijn huis gezet. Wel en dat heb ik geweten ook. Nog diezelfde avond, stond hij op mijn balkon. (ik had het geluk, dat ik net mijn balkondeur dicht had gedaan) Mijn ouders waren bij mij, en mijn ex bedreigde ons drietjes. Ik heb de politie gebeld, en dit leek uren te duren. We hebben doodsangsten uitgestaan.
Ik ben diezelfde avond, nog mee naar het ouderlijk huis gegaan, zonder enige spullen. Ik durfde een jaar lang, mijn eigen woning niet meer in en terecht, want hij bleef maar stalken. (ook mijn ouders) Gelukkig waren er bij mij geen kinderen in het spel, en dat maakt e.e.a. wel wat makkelijker. (je weet ik zei laatste dat ik sinds kort heb ontdekt, dat ik het in verre verleden, blijkbaar ook een relatie heb gehad, met een narcist, dat is dus deze persoon) En ik heb hier jarenlang, de naweeën van gehad. En nog ben ik niet van hem af. Hij woont in een andere gemeente, niet zo ver bij mij vandaan (ik woon overigens in de provincie Zuid-Holland), maar wanneer hij familieleden, van mij tegenkomt, probeert hij met menigeen een praatje aan te knopen. En dat lukt hem nog ook (de brutaliteit) God mag weten, wat hij nog allemaal over mij rond verspreidt) (want hij was toen al een fantast en zette mij ook vaak voorschut, in het bijzijn van familie en vrienden)
Deze ex, was vorig jaar of het jaar daarvoor mijn moeder tegengekomen, en die is doodleuk een praatje met ‘m aangegaan. En weet je wat mijn moeder zei: je raadt nooit wie ik tegen ben gekomen en hij ziet er goed uit joh. Wat voelde ik me vernederd, alleen al het feit, dat ze gezellig met hem heeft zitten kletsen in het ov.

Mocht de tijd ooit rijp zijn Esli, om van je man te scheiden, weet wel, dat je indien je met een narcist te maken hebt, extra goed moet voorbereiden.

Ik las met tranen in mijn ogen, jouw laatste zinnen. Dit kwam ook bij mij heel goed binnen.
Het verdriet is te groot …….en de realiteit hiervan te immens. Ik herken dit zonder meer. E.e.a. voelt nu, al met al, als een martelgang en als je er echt lang bij stil zou blijven staan, met je gevoel, dan weet je haast zeker, dat je er zo echt aan onderdoor zult gaan. Stel je je er helemaal voor open, dan ben je nergens meer. Dus uit een soort van overlevingsdrang is het de boosheid, waar je nog wat mee kunt, want Boosheid kan het moeilijk maken andere gevoelens van verdriet of angst te herkennen.

getraumatiseerde mensen – hebben puur om te overleven – vaak geleerd zich juist te richten op de gevoelens van anderen, vooral op die van hun misbruiker. (e.e.a is heel herkenbaar)

Zie hieronderstaand:
Hoe te leven met een narcist?

Het is geen gemakkelijke weg, maar wel dé manier om je geestelijke gezondheid te behouden.

Goede vaardigheden zijn:

• Ontdek waar je wel en niet over kunt onderhandelen (welk gedrag is voor jou ontoelaatbaar?)
• Verdraag onder geen enkele omstandigheden emotionele uitbarstingen en loop weg.
• Versterk je eigenwaarde!

Vergeet nooit de geschiedenis te wissen, van de websites, welke je hebt gezocht, op dit vlak, Esli!!! En ik realiseerde me laatst ook, dat het hoe dan ook niet gemakkelijk voor jou is, een telefoontje te plegen, naar bijvoorbeeld een hulplijn, als (Mind Korrelatie) Je kunt weinig ‘ongezien ’doen, met jouw man, in jouw nabijheid.

Ik wens jou, ondank alle ellende een ‘fijn ’weekend toe Esli. Weet dat je een topper bent; je hebt het hart op de goede plaats (het willen zorgen, voor jouw broertje en je om hem bekommeren), terwijl je zelf momenteel, ook de nodige zorg en steun kunt gebruiken) Je bent echt een grote pluim waard.

Liefs van mij.

Sandra

Sandra, wederom dank voor je bericht. Het deed echt deugd om te lezen hoe je waardering uit voor mij. Ik vraag me steeds af wat ik ooit heb misdaan in het leven om dit te verdienen. Schuldgevoel en schaamte heersen momenteel nog over mij, en ik weet dat je er niet schuldig over mag voelen (ik en jij hebben immers niets verkeerd gedaan), toch is het er.

Het feit dat je dit even met een lotgenoot kan delen, maakt het makkelijker om deze gevoelens neer te schrijven. Je begrijpt zelf heel goed welke impact narcisme heeft op je leven en hoe je al die jaren werd gemanipuleerd en behandeld. Iemand die daar niet (rechtstreeks) mee te maken heeft gehad kan dat moeilijker plaatsen en begrijpen.

Maar in de sociale omgang ben ik eerder een teruggetrokken persoon. Ik zal me nooit opdringen en het hoogste woord nemen, ik zal eerder luisteren en ervoor zorgen dat iedereen het goed heeft. Daarom zal ik ook mijn “echte” gevoelens niet zo snel prijsgeven aan anderen. Ik kan zeer rationeel denken en handelen in gezelschap of onder collega’s waarbij natuurlijk pas achteraf als je alleen bent de emoties de overhand nemen.

Wat erg voor jou, wat je overkomen is met je ex-man het stalken en geweld enzo. Daar heb ik ook een enorme angst voor. Als ik dan ooit de beslissing neem om bij hem weg te gaan, dan gaat hij er alles aan doen om mij het moeilijk te maken (een narcist laat immers zijn prooi niet zo maar gemakkelijk los). Hij heeft al een paar keer zeer emotioneel gereageerd (gaat dat echt huilen en op zijn knieën zitten (gênant hoor)). Maar hij vertoont ook destructief gedrag, zeker voor iets waar hij zelf geen voordeel uithaalt (ik vrees bijvoorbeeld voor het leven van onze hond, hij zou hem zomaar onder een auto kunnen laten lopen).

Wat het opstellen van grenzen betreft: ik heb na het lezen van de artikels op de website een half jaar geleden inderdaad enkele grenzen vastgelegd. Zo hebben we sindsdien geen intieme relatie meer (ik negeer hem en houd afstand), probeer het conflict niet aan te gaan (het is niet altijd even gemakkelijk om mijn emoties in toom te houden dan) en probeer zoveel mogelijk “mijn eigen leven” te leiden. Ik heb sinds kort voor het eerst in 25 jaar een aparte bankrekening en een eigen (geheim) emailadres (kleine stapjes maar al een beetje herwonnen vrijheid).

Hou je vast aan de onvoorwaardelijke steun die je partner aan je geeft Sandra. Koester hetgeen jullie hebben en draag er beiden zorg voor. Ik heb nu wel geleerd dat niets nog vanzelfsprekend is in het leven en dat liefde, vertrouwen en geborgenheid het waardevolste is dat je iemand kan geven.

Lieve groet