Sandra 53 jaar

Ik ben er sinds kort achter, dat ik, naar alle waarschijnlijkheid, uit een Narcistisch gezin kom.
Vorig jaar, in de zomerperiode, ben ik, op aanraden, van mijn schoonzusje, naar een fysiotherapeut in Den Haag ben geweest, omdat ik veel last had van rugpijn. Deze beste man, wist mij ‘terloops’ te vertellen, dat ik mezelf niet belangrijk vond, als ook zei deze man: jij hebt een groot schuldgevoel en dat komt, door jouw moeder. Wilde je moeder een jongen of een meisje vroeg hij mij. Toen ik thuiskwam, dacht ik, ik was toch een z.g. ‘moetje. Ik begreep uit de woorden, van deze man, dat hij me probeerde te vertellen, dat ik niet gewild (niet gewenst) was.
De betreffende man wist mij ook te vertellen, dat er iets, tijdens mijn eerste levensjaar was gebeurd. Mijn schoonzusje was hierbij toen deze man, mij dit vertelde. Toen ik weer buiten stond begreep ik pas, wat de beste man, hiermee bedoelde. Het is mijn moeder geweest, die tijdens mijn babytijd, mijn keel heeft dichtgeknepen, zoals ze zelf ooit bij mij heeft aangegeven. (ik heb hier overigens zelf nooit een punt van gemaakt) Door een postnatale depressie, hetgeen mijn moeder zelf bij mij heeft aangegeven, maar ik heb hier inmiddels zo mijn bedenkingen bij.

De tweede keer dat ik naar die fysiotherapeut terugging, kreeg ik te horen, dat mijn moeder mij manipuleerde. Ik had in diezelfde periode, al geruime tijd last, van het typische- en nare gedrag, van mijn moeder, als ook had ik last, van mijn moeders zussen. Ik heb op een gegeven moment, bij mijn moeder aangegeven, wat mij niet zinde, in de zin, van hoe ze mij de laatste tijd vaak behandelde, als ook heb ik mijn hart uitgestort, wat mijn moeders zussen betreft, waarvan ik vond, dat ze mij niet altijd, fatsoenlijk en met de nodige respect behandelden. De betreffende fysiotherapeut, wist overigens te vertellen, dat mijn moeder het grootste probleem vormde, van het geheel.

Omdat ik intussen met heel veel vragen rondliep en ik steeds meer moeite kreeg, met het gedrag, van mijn moeder, als ook dat van haar zussen, heb ik de hulp van een psycholoog ingeroepen. Na een aantal sessies is naar voren gekomen, dat ik o.a. emotioneel ben verwaarloosd. Dat was een grote schok te moeten vernemen.  

Nadat ik maanden lang, ontzettend veel informatie, over narcisme heb bestudeerd, als ook de bevindingen, van de psycholoog (in mijn geval is er sprake, van een kluwen gezin, waarin ik ben opgegroeid, als ook is er sprake van emotionele verwaarlozing), tel daarbij op, al mijn opgedane ervaringen, (de vele voorvallen, situaties tussen mij en mijn ouder(s), welke ik tot nog toe heb meegemaakt), ben ik tot de volgende conclusie gekomen. Mijn moeder is een (verborgen) narcist, ofwel mijn moeder heeft in elk geval vele narcistische karaktertrekken. Ik ben de zondebok en mijn broer, blijkbaar het gouden ei.

Ondertussen heeft mijn huisarts mij enkele maanden geleden aangeraden, te breken, met mijn moeder. (mijn vader heeft hoe dan ook, de kant van mijn moeder gekozen. Wellicht manipuleert mijn moeder hem)
Maar dat breken, met je moeder (ouders), dat is een hele bittere pil. Dan te bedenken, dat ik heel mijn leven het gevoel heb gehad, dat ik heel hecht en close was, met mijn ouders en helemaal, met mijn moeder.
Dan is er het gegeven, dat mijn man en ik helaas geen kinderen hebben, en ik daardoor waarschijnlijk  nog meer aan mijn ouders ‘hing’ dan menigeen. Het is een typische gewaarwording als je eerst jezelf terug hoort zeggen, als mijn ouders er ooit niet meer zijn, hoeft het leven, voor mij ook niet meer en dan nu, en vervolgens noem ik mijn moeder, als ik op sommige momenten, weer boos op haar begin te worden, een klere wijf en vals, en wil ik haar het liefst nooit meer zien.

Maar het blijven pijnlijke momenten, momenten, waarop je heen en weer geslingerd wordt, tussen het verlangen, naar je ouders, van hoe het ooit was. (de leuke warme en ‘liefdevolle’herinneringen) Maar de laatste tijd betrap ik me er ook vaak op, dat ik juist denk, aan het gemis! Het gemis, van ouders, die ik nooit heb gehad, en waarschijnlijk nooit zal krijgen. En dan is er de angst, de angst dat het nooit meer goed zal komen, tussen ons, want diep in mijn hart, hoop ik dat wel. (ergens houd ik diep in mijn hart, nog steeds van hen, ongeacht hun tekortkomingen etc. en mijn boosheid)
Dan weer, maak ik me me zorgen, om de gezondheid, van mijn ouders en wederom is er de angst, dat het te laat is: de angst, voor een telefoontje, dat een van mijn ouders is overleden. En wat dan.

Verder wil ik via dit bericht laten weten, dat ik met de kennis van nu (via mijn voormalige psycholoog) weet, dat ik uit een z.g. kluwen gezin kom, als komt mijn moeder naar alle (grote) waarschijnlijk uit een dergelijk kluwen gezin. En daar ligt nu juist het euvel.

Een kluwen gezin, is in het kort gezegd, een gezin, waarbij broers en zussen, die een eigen gezin hebben, de oorspronkelijke familie als gezin zien. (de zussen, van mijn moeder) Het is een ongezond familiesysteem, welke vele generaties lang, in stand wordt gehouden.
Deze kinderen zijn vrijwel dagelijks thuis bij de opvoeder(s) en leven dan ook vrijwel dagelijks samen. Dit is wat voor hen ‘normaal’ is.
Het leven van het kind bestaat, ondanks dat deze wellicht een gezin heeft, uit de familie.Je herkent deze gezinnen doordat zij dagelijks nauw bij elkaar en in elkaars leven zijn betrokken.Doordat zij onderling alles met elkaar delen, zelfs persoonlijke kwesties die bijvoorbeeld enkel de partner van het getrouwde kind aangaat en (alleen) met de partner besproken behoort te worden, worden gedeeld, met broers of zussen etc.