Hallo, ik ben Pepijn.

Twintig jaar geleden mijn vrouw ontmoet in Argentinië. Ik heb daar sindsdien gewoond en had een plan voor de toekomst in Patagonië, een eco-project. Dat vond zij ook wel wat en zij werd moeder van mijn kinderen. Na 8 jaar ging ze tegenwerken, onze kinderen waren kleuters. Het werd Buenos Aires ipv Patagonië. Een stinkende metropool met veel te veel mensen. En ik de immigrant, mijzelf telkens weer aanpassend en geduld behoudend. 4 jaar geleden vertrouwen zwaar beschaamd en ik leerde daarna over narcisme. De moeder van mijn kinderen beleeft die stoornis met vlag en wimpel. En advocate van beroep en nou maakt ze mij -introverte goedgelovige ingenieur- het leven zuur. En de gemeente in Patagonië deed daar ook een schep bovenop, vastgoedmaffia.

Enfin, ik moest Argentinië eindelijk ontvluchten en zit nu weer in NL, met een trauma en nog even geen idee wat te gaan doen. Mijn kinderen nu 15 en bijna 17; voor het eerst moet ik een verjaardag missen. Mijn vrouw is een psychopate, zo noemt de spaanse psycholoog Iñaki Piñuel, zonder eromheen te draaien, de narcisist.

Ik zoek nu een nieuwe toekomst om mijn kinderen te kunnen overhalen. Ik leef nu uit een koffer en bij vrienden te gast. Weinig idee nog, behalve dat het mentaal wel rustiger is dan bij haar in de buurt. Maar wat mis ik mijn kroost!