18 jaar geleden werd ik voor het eerst echt verliefd, ik weet niet goed op wat op of wie of wat ik wilde bereiken maar al vrij snel begon ik mezelf weg te cijferen om "hem" te redden. Deze relatie heeft 12 jaar geduurd en er zijn 2 kids uit voortgekomen, voor mij uit liefde. Nadat ik de stap had gezegd om te kiezen voor mijn veiligheid, mijn mentale gezondheid en toekomst werd al snel duidelijk met wie ik te maken had... juist een narcist. Ondertussen is hij zijn meerdere tegengekomen in zit nu in hetzelfde schuitje als waar hij mij al die tijd heeft in gezet.
Uiteraard is hij het slachtoffer natuurlijk.
Nu zijn we zes jaar verder... nog steeds probeert hij langs alle kanten zijn macht en stempel door te drukken maar goed... momenteel gaat alle energie naar zijn eigen hachje dus op dat front even rust.
Uiteraard heb ik me kort na deze relatie weer laten verleiden tot "oh ja deze man ga ik redden" Ik was verliefd en blind en ja hoor daar ging ik weer voluit van de regen naar de drup. Hier was het vrij snel duidelijk dat er serieus iets niet in de haak was maar toch kon en kan ik mezelf niet losmaken.
Ergens weet ik van ... Dit is gewoonweg nog erger dan mijn vorige relatie want aan deze persoon heb ik nog minder dan niks.
We hebben niet eens een "relatie" dat is me tot 1000 maal toe onder de neus gewreven, en nee, sorry maar hij heeft geen gevoelens, maar toch wil hij alle macht en controle over mij hebben . Wil ik vooruit ..houdt hij me tegen tenzij het in zijn voordeel kan zijn zoals financieel want dan kan hij mee de vruchten plukken .
Vandaag na breuk zobeel in onze "vriendschap/voor hem sexrelatie" neemt hij weer contact op.
Ik had eigenlijk gedacht dat hij al lang een nieuw slachtoffer gevonden had... maar blijkbaar zijn de vrouwen over het algemeen wel slimmer en hebben een hogere eigenwaarde dan met zo iemand in zee te gaan.
Ik weet dat ik heel dom bezig ben. En dat ik gewoon dit hoofdstuk moet afsluiten en zelfs het boek moet verbranden maar het is verdomde moeilijk.
Opeens is het... hebt ge eigenlijk iemand anders? Ik zeg nee uiteraard niet, dat is wel het laatste waar ik behoefte aan heb... en dat is ook de waarheid ... ik ben op een punt gekomen dat het mij niet meer kan schelen wie ik nog kwijtraak. Mijn zoontje van 9 is 3 jaar geleden overleden aan kanker dus... als ik hem destijds kon loslaten... moet ik toch alles kunnen loslaten, zeker die dingen die niet goed zijn voor mij? Zou je denken.
Ik ben gewoon bang en onzeker , wat gaat er gebeuren als ik deze brug probeer te verbranden... ga ik weer zoals de vorige keer 6 jaar later nog steeds achtervolgd worden door manipulatie en machtsmisbruik .
Ergens weet ik van komop... het is klaar...
Kies voor jezelf... trap er niet meer in... nu opeens, als ik de tijd kon terugdraaien en het liefst van al wil ik u terug en ik mis u????
Makkelijk neer te schrijven denk ik... maar na 6 jaar van kwaad naar erger... Dit is een list ... en toch probeer ik het maar goed te praten ... wil ik het geloven... want zodra ik hem had afgesneden zette ik precies de deur weer wagenwijd open voor alles en iedereen die enkel me wou gebruiken, of het nu gaat om de buren, mijn ouders, mijn dochter, iedereen wil nu weer zijn deel van de koek...
Maar mijn koek is letterlijk op...
Ik wil graag ook eens krijgen ipv enkel maar te geven... ben ik dan een narcist? Of moet ik dan maar even narcist zijn om mezelf te redden?
Het liefst van al zonderde ik me af op de maan ofzo... tot ik terug de kracht vind om in mezelf te geloven, om mezelf iets waard te vinden zonder dat ik daar keihard voor moet vechten om maar door iemand geaccepteerd te worden.
Ps: Mijn dochter is me alles hoor en voor haar ga ik ook door een vuur maar de kracht is zo op... ze is nu 15 en heeft uiteraard na de scheiding van haar papa en het tragische verlies van haar broertje ook een behoorlijk rugzakje.
Persoonlijk ben ik bang geworden voor mensen algemeen, ik geloof er niet meer in... dus zelfs hier schrijven is een trapje te veel... want wat ga ik mezelf weer aantrekken ...
Wat anderen van mij vinden ben ik wel al klaar mee... het maakt me niet meer uit .
Enkel die stap ook echt zetten en geloven in mezelf en het zou me koud moeten laten dat deze persoon nu weer slinks probeert terug te komen... ik zou echt keihard moeten zijn want net zoals bij mijn ex-man en zoals ik hier heb geleerd... uiteindelijk ontmaskeren ze zichzelf... maar zullen altijd het slachtoffer zijn ... nooit de dader...
Dag Daisy, je verhaal raakt me omdat het zo eerlijk is. Je schrijft dat je denkt een magneet te zijn en te weinig eigenwaarde te hebben. En dat je je afvraagt wanneer je aan jezelf denkt of je dan zelf narcistisch bezig bent. Het zijn gedachten die ook in mij hebben rondgespookt. Toch denk ik dat er eigenlijk helemaal niets mis is met vrij geven, liefhebben of aan jezelf denken. Toch als slachtoffer van narcistisch misbruik ga je hier wel aan twijfelen. Mijn gedachten voor mezelf zijn daarin wel veranderd. Ik vind het niet normaal dat mensen je misbruiken voor hun eigen zaakjes en je dumpen als ze je niet meer kunnen gebruiken. Dat is niet iets wat iets zegt over jou en ook niet dat je dit is overkomen. Eigenlijk is het gewoon absurd dat deze mensen bestaan, maar ze bestaan en dus moeten we ons wapenen. Ik wilde alleen zeggen dat al je wensen en noden en geven en liefde heel natuurlijk is en dat het moeilijk is om te kunnen zien dat de ander op een ander plan stond dan jij zelf stond. Wees lief voor jezelf hierin, zonder oordeel en met veel begrip voor jezelf. En ja je mag meer aan jezelf denken, b.v gewoon beginnen met vaker nee zeggen zonder uitleg daarbij geven.
Hallo Daisy,
wat een heftig verhaal. Na zoiets intens en verdrietigs mee gemaakt te hebben als het verlies van je zoontje, dit soort ellende er bovenop. Wat ontzettend akelig 🙁
Ook ik herken die vraagstelling: ben ik dan zelf een narcist? Ik las laatst ergens dat veel slachtoffers van narcistisch misbruik dit doen en de schrijver schreef: het feit alleen al dat je jezelf dit afvraagt, bewijst al dat je geen narcist bent. Dat vond ik mooi en treffend gezegd.
Ik weet niet hoe je er nu voor staat met deze man, maar ik hoop echt voor je dat je hem niet meer toe hebt gelaten. Mij klinkt het in de oren, als ik zo vrij mag zijn, alsof je nog helemaal verstrikt zit in iets waar je wel uit wil, maar niet weet hoe? Blijkbaar schieten wij mensen in gedrag wat bekend is voor onszelf als we in een onveilige situatie zitten die herkenbaar is. Hoe destructief ook, maar juist het bekende lijkt dan, krom genoeg, veilig. Het is aan jou om die cirkel te doorbreken, hoe moeilijk ook.
Mijn advies zou zijn: geef hem geen greintje aandacht meer, nul komma nul, maar gebruik die aandacht voor jezelf. Reageer helemaal nergens op indien mogelijk, want iedere reactie, hoe negatief ook, is voeding voor hem en een signaal dat hij meer voeding kan krijgen. En dus zal hij blijven proberen en door gaan. Blokkeer iedere mogelijkheid tot contact; whatsapp, facebook, telefoon, echt alle wegen tot communicatie blokkeren wat kan. Staat hij voor je neus en lukt het je om te doen, zeg dan enkel met een stalen gezicht zonder emotie:"Ik heb geen interesse meer." en loop weg (indien mogelijk).
Ik snap heel, heel goed dat dit ontzettend moeilijk is, maar dit is geen leven, toch? Je bent een speelbal voor iemands vermaak, waar hij zijn ego mee voedt. Je hebt het recht op geluk, waardering, respect. Dat verdien je van mensen die het waard zijn. Iemand die je kleineert, kapot maakt en je leven tot een hel maakt, is dat niet.
Hopelijk ben ik niet te direct voor je. Maar als ik je verhaal lees, dan raakt me dat en gun ik je zoveel meer dan wat je nu krijgt.
Sterkte!