Hallo allemaal,

Mijn naam is Martijn, 41 jaar oud en ben drie jaar in de ban geweest van een narcistische vriendin. Ik kende haar al lange tijd maar door verhalen van andere mensen in mijn omgeving, dat ze een raar persoon zou zijn heb ik jarenlang in een grote boog om haar heen gelopen ( had ik achteraf gezien maar vastgehouden aan mijn vooroordelen ). Drie jaar geleden, was daar toch ineens het eerste contact en leek het erop dat we veel raakvlakken hadden en was er vrijwel meteen een klik. In die tijd liep mijn huwelijk niet echt lekker en kreeg ik de aandacht die ik al heel lang niet meer kreeg thuis. Het ging allemaal heel snel en we hadden het super leuk en fijn samen. We konden overal over praten en vonden het superfijn om tijd met elkaar door te brengen. Zonder dat ik het gepland had of in de gaten kreeg begon ik gevoelens te krijgen die in eerste instantie beantwoord werden. Wat begon met een zoen, werd al heel snel seks. Vanaf dat moment was ik in haar greep en begon het proces van afstoten en weer terughalen, afstoten en weer terughalen. Zij had als machtsmiddel dat ik was vreemd gegaan en wist dat ik daardoor geen kant op kon. In een eerder stadium begon ik het vermoeden te krijgen dat ik met een narcistiche jonge vrouw van doen had en gaf ik aan dat ik wilde breken met haar en gaf aan haar aan dat ze psychische hulp nodig had. Natuurlijk wilde ze me niet kwijt en gaf aan dat ze hulp hing zoeken bij het GGZ. Nu denk ik dat ze er nooit geweest is, aangezien ik het nooit heb kunnen controleren. Naïef als ik was, heb ik haar leven op de rit gezet, heb ik er mede voor gezorgd dat ze haar opleiding heeft gehaald, een stage adres kreeg wat nu haar huidige werk is. Ze is momenteel zelfs bezig met een HBO opleiding en doet het daar meer dan prima. Ik heb gezorgd dat ze een sociaal leven heeft en een heel fijn en mooi leven heeft. Maar alles draait om haar zelf, aandacht krijgen en leuk gevonden worden. Woorden als empathie, gevoel en emoties kent ze niet. Ik ben een keer vanwege de warmte knockout gegaan in een tien uur durende busreis. Toen ik bijkwam waren er twee vreemde mensen die zich over mij ontfermd hadden en toen ik rechtop ging zitten, keek ik mijn "beste vriendin" recht in haar ogen aan die emotieloos voor zich uit zat te staren. En het daarna nog gek vinden ook dat ik daar boos en not amused over was. Zo kan ik nog vele voorbeelden geven maar dan blijf ik aan het schrijven.

Nu een kleine zes weken geleden heb ik haar aan alle kanten geblokkeerd en het contact verbroken. En zoals gebruikelijk bij narcistiche personen heeft ze haar volgende slachtoffer al gevonden. Ik voel me ontzettend voor de gek gehouden gebruikt, misbruikt en verbruikt en ben met beide benen in haar val getrapt. Ze heeft me bijna alles afgepakt wat me lief was en het heeft me drie jaar van mijn leven gekost om in te zien met wat voor een zieke geest ik te maken had.