Sinds juli vorig jaar heb ik besloten bij mijn ex-partner weg te gaan. Dit na al 7 jaar geprobeerd te hebben, maar of mijn autosleutels werden afgenomen, of ik kreeg onze zoon niet mee. HEt is een te lang verhaal om hier te plaatsen.

Door de woningnood heb ik nog bijna 8 maanden in ons gezamenlijke huis moeten wonen. Toen ik daar nog woonde ging eigenlijk alles zoals het altijd ging. We leefde in een huis, samen met onze zoon. Ik zorgde overal voor en hield alle ballen hoog. Maart jl. ben ik uit het gezamenlijke huis vertrokken waarna alle problemen begonnen. Tot die tijd dacht ik altijd dat de schuld bij mij lag. Dat ik gewoon een lastig persoon was.

Onze zoon werd stelselmatig alleen gelaten wanneer hij onder verantwoording van papa viel. Afspraken werden stelselmatig niet na gekomen, waar ik mijn ex-partner dan weer op aansprak, met als gevolg dat er niet op werd gereageerd, of het werd weggewoven, of was het zelfs mijn schuld. Terwijl ik niet verantwoordelijk ben voor zijn keuzes. Zo is het maanden doorgegaan. Iedere keer probeerde ik weer tot een oplossing te komen, in het belang van onze zoon. Wat ik ook probeerde....... geen enkele afspraak werd nagekomen en alles werd naar zijn hand gezet, met alle gevolgen van dien. En wederom was alles mijn schuld.

Langzaam maar zeker begon ik door te krijgen wat hier aan de hand is. De naar buiten toe altijd sociale, vriendelijke man, is een wolf in schaapskleren. Via onze zoon probeert hij mij kapot te krijgen. In een gesprek over gebeurtenissen die gevolgen hebben voor onze zoon, word ik uitgelachen, gekleineerd, beschuldigd van dingen die niet gebeurd zijn. Als ik vroeg waarom hij mij niet op de hoogte had gesteld over zaken m.b.t. onze zoon, dan kreeg ik altijd het antwoord dat hij bang was voor mijn reactie. Waardoor de aandacht werd verlegd naar de angst voor mijn reactie i.p.v. de keuze die hij heeft gemaakt. De wetenschap dat ik 17 jaar lang heb samengeleefd met een verborgen narcist heeft me gesloopt. De woorden dat hij nu eindelijk het leven leidt wat hij altijd heeft gewild, heeft mij gebroken. Want het gaat niet alleen om mij, maar ook om onze zoon. 

Drie weken geleden heb ik een hele moeilijke beslissing moeten nemen. Ik heb mijn ex-partner een ultimatum gesteld m.b.t. de omgang met onze 14 jarige zoon. Omdat zijn veiligheid bij papa in geding is en alle afspraken die er waren niet worden nagekomen, met grote gevolgen voor het welzijn van onze zoon. Zolang mijn ex-partner geen actie onderneemt blijft onze zoon bij mij. Ik houd hem op de hoogte van de ontwikkelingen m.b.t. onze zoon.  

Nu ik dit schrijf merk ik hoe ernstig ik bij mijn gevoel weg ben. Maar ik wil hier zo van los. Ik weet dat het een lang proces gaat worden en zeer moeilijk aangezien No-contact gewoon niet kan i.v.m. onze zoon. Graag ontvang ik tips. Ik twijfel zo vaak aan mijn eigen realiteit.