Hallo,
Even voorstellen.
Ben 43j en in juni zou ik 20j getrouwd zijn. We zijn 22 jaar samen en hebben een lieve dochter van 21.
3 weken geleden werd er voor de 3e keer een bom op ons huwelijk gegooid.
Werd 4 jaar geleden ziek, met hulp van therapieën (aanvaarding, leren doseren, mezelf op de eerste plaats leren zetten,...) ben ik nu een 6 maanden mentaal enorm sterk.
3 weken geleden liet hij weten dat hij niet meer verder met me... Begreep het allemaal niet zo goed en doordat ik geen antwoorden kreeg ben ik zelf achter antwoorden beginnen zoeken.
Door gesprekken met familie, vrienden, onze dochter en de psychologe ben ik er achter gekomen dat ik getrouwd ben met een narcist...
Ik wist niet beter, had leren leven met geen emotionele steun, heb me altijd verzet tegen zijn manipulatief gedrag en zware uitspattingen naar onze dochter toe. Met zijn enorme hoogtes en laagtes, met zijn zwart-wit, met zijn enorm sociaal gedrag (ook al is het een eenzaat)
Heb de voorbije weken enorm veel antwoorden gekregen en beslist dat het hier stopt!!
Sinds mijn beslissing en mijn gedragsverandering naar hem toe, is hij naar mij omgeslagen. Heeft spijt van zijn beslissing, van de manier hoe hij het heeft aangepakt in deze schrijnende Corona-tijden... Komt tot besef dat er niks of niemand zal overschieten, behalve de weinigen die hij zal nog kan manipuleren in zijn slachtofferrol. Gisteren nog gemerkt dat hij me manipuleerde met zijn spijt betuigingen en zelfbeklag maar aan zijn broer en onze dochter liet weten dat hij achter zijn besluit staat.
Nu ik tot het besef gekomen ben dat het niet mijn schuld is, dat onze relatie niet was wat het hoorde te zijn en dat ik op veel begrip kan rekenen (medisch vooral) zijn de rollen omgekeerd.
Het is enorm moeilijk, zit op een rollercoaster van emoties maar het hardste is dat ik nu niet weg kan... dat het nog enkele maanden zal duren vooral de rust in onze dochter en mijn leven terug zal keren. Door de Corona-tijd kan er me niemand helpen, zijn vele instanties gesloten en merk dat de mensen die ik contacteer gechoqueerd zijn door wat er hier in ons gezin gebeurd. En dan heb ik nog niet gesproken over zijn narcistisch gedrag.
Er is me wel veel duidelijk geworden, mijn levens puzzel begint in elkaar te vallen.
Het pijnlijkste is welke invloed dit gehad heeft op onze dochter. Nu begrijp ik ook waarom ik ziek werd.
Ben er zo goed als zeker van dat ik beter zal worden eens deze situatie voorbij is, ook al moeten we nog een lange weg afleggen en hebben we geen keuze om bij hem weg te gaan.
Laat ons hopen dat, niet alleen voor de hele wereld maar ook voor mijn dochter en ik, deze Corona-tijd snel voorbij is.
En we aan een nieuw leven kunnen beginnen, met ons tweetjes ???
Mijn moeder heeft dit moeten doen. Ik wens je veel.liefde en succes. Het is een zware taak die je zonder hem moet doen. Hij zal ook een olievlek rondom je creëren denk aan de roddels en meer. Ik wil dat je weet dat je goed bent zoals je bent. Laat je niet verliezen. Je bent sterk als je jezelf kent. Gebruik dit. Hij zal je op elk mogelijk manier willen triggeren, er zal ook onrecht zijn dus het wordt lastig jezelf kalm te houden. Maar besef dat hij wilt je omver wankelen. Dan kan hij alleen aantonen dat het niet aan hem ligt.
Je hebt al een pro als een psycholoog aan geeft dat dit een Narcist, tip van mij laat dit vastleggen voorhand en schrijf je niet uit tot je je eigen spullen er weg hebt. Hij zult dit zien als van hem. Alles. Als je er ingeschreven staat mag je het weg halen. Erna niet meer.... regel dingen op voorhand, bij voorkeur neem iemand in vertrouwen. Maar dat hoeft niet.
U bent een sterke dame! Geen aanhang van hem;-)
P.s. geloof de psycholoog. Ze zijn gevaarlijk met spijt en dat soort. Dit zijn dingen die ze gebruiken om je weer als popet te krijgen en zijn ego te aanbidden. Hij zou net als jou het weer goed willen. Maar dit is zijn drang niet te willen verliezen.
Dank je wel voor je krachtige woorden...
Er is ondertussen weer veel gebeurt, hoe kan het anders.
Hoe meer ik alles doorkrijg en me anders opstel hoe groter zijn spel wordt. Maar is wat het is...
Doet nog veel pijn maar vooral omdat ik hem zo graag heb gezien. En dat hij zo kil zonder emotie hier met ons samenleeft, alsof er niks aan de hand is.
Hij wil dat alles gaat zoals hij het wil maar gooit bij discussie alles in mijn gezicht. Wat is hij toch een weldoener, heeft het beste met me voor en zal me altijd helpen. Doe me niet lachen.
Heb een terugval wat mijn lichaam betreft en daardoor krijg ik terug wat extra ondersteuning.
Kan daar enkel maar dankbaar om zijn want ze helpen me enorm om mentaal sterk te zijn en doen me beseffen dat ik nog veel te weinig dingen doe die ik wil. Maar als ik dan naar mezelf kijk en de dingen regel die goed zijn voor mij dan slaat hij om in een stier...
Maar ook dit gaat voorbij...
Nog effe door die zure appel bijten...