Ik ben Marcia en sinds enige tijd lid van dit forum. Mijn ervaring met narcisme is o.a. dat ik 12 jaar lang mijn leven gedeeld heb met een man die een overmaat aan narcistische trekken had en een behoorlijk gebrek aan empathie.  Lang heb ik gedacht dat de oorzaak bij hem lag aan een gebrekkig jeugd en dat met geduld, liefde en begrip hij wel zou inzien dat zijn gedrag op z’n zachtst gezegd ongepast was. Ik had de hoop dat hij een keer het licht zou zien, helaas bleef het bij een schemerlampje…

Er is een verschil tussen weten en realiseren. Het heeft mij behoorlijk wat jaren gekost om te realiseren dat er nagenoeg niets zou veranderen. In het begin heeft het ervoor gezorgd dat ik behoorlijk aan mezelf begon te twijfelen. Natuurlijk kon ik hem de schuld geven van alles, maar uiteindelijk komt het er toch op neer dat ik de beste man zelf had uitgekozen en besloten had mijn leven met hem te delen. De vraag die mij erg geholpen heeft en wakker heeft geschud, is “wat zou ik tegen mijn beste vriendin/vriend zeggen als zij/hij mij dit verhaal/ gebeurtenis verteld?” Iedere keer als er weer absurde situaties ontstonden, stelde ik mij die vraag. Het heeft mij tot de conclusie gebracht dat ik aan mezelf moest werken. Zorgen dat ik sterk op beide benen sta, mijn grenzen weet en deze ook weet aan te geven en me eraan houdt. Wat wil ik en wat wil ik niet. Ik ben enorm veel gaan lezen, leren en studeren. Niet alleen over narcisme, meer over hoe ik mezelf kan ontwikkelen tot de persoon die ik wil zijn. Ik heb mijn focus verplaatst naar mezelf i.p.v. de situatie waarin ik me begaf. Door de verantwoording/ “schuld” bij mezelf te leggen kan ik de situatie aanpassen en veranderen. Als ik de verantwoording/ “schuld” bij iemand anders leg, geef ik die mogelijkheid uit handen.

Uiteindelijk had ik besloten om te scheiden. Door mijn ervaring als coach had ik ervoor gekozen om voor dit hele traject een coach in handen te nemen. Op deze manier bleef ik ook gefocust op mijn eigen ontwikkeling en mijn nieuwe toekomst. Dit gaf mij ook de energie om door de moeilijke fases van scheiding te komen.

Ik heb geen kinderen, maar ben wel opgegroeid in een gezin waarvan één ouder narcistische trekken had.

Wat ik denk dat heel belangrijk is om te onthouden, is dat je alleen jezelf kan veranderen. Je kan een ander niet veranderen. Mochten er kinderen in het spel zijn, dan is het ook goed om te realiseren wat je de kinderen als voorbeeld geeft. Kinderen doen uiteindelijk niet wat je ze vertelt, maar wel wat je doet. Je hebt als ouder een voorbeeldfunctie. Natuurlijk is een scheiding voor geen enkel kind goed, maar als je ze een voorbeeld geeft van dat je onacceptabele situaties accepteert, dan zullen ze dat later hoogstwaarschijnlijk ook gaan doen.

Ondertussen ben ik alweer bijna 3 jaar gescheiden. Ik heb mijn eigen huis, nieuwe vrienden erbij, nieuwe hobby’s ontdekt, ben financieel onafhankelijk en werk als zelfstandig coach en vrijwillig coach voor Humanitas.

Mijn ex? Ik heb het contact volledig verbroken. Hij probeert het nog wel en ik zie hem wel eens voorbijrijden. Ik wens hem het beste en veel succes, door zijn gedrag ben ik uiteindelijk wel gaan vechten voor mezelf en ben ik gekomen waar ik nu ben!