Hoi, ik ben Mavba, moeder van een zoon die te maken heeft met een vader met op zijn minst nogal wat narcistische trekken. Het komt erop neer dat hij altijd op zijn tenen moet lopen en zich vooral niet moet laten gelden.
De reden dat ik hier kom is dat zoonlief nu, net op de middelbare school, in de problemen komt. Hij is al meerdere keren de klas uitgestuurd en heeft iemand een klap gegeven waarop die jongen is gaan schoppen en slaan. Vader heeft hem sinds juli 2-3 keer gezegd dat hij zijn eigen leven maar moet gaan leiden en niet langer welkom is. Vervolgens draait hij dat weer terug want hij mist zoonlief, maar dan wel onder voorwaarden. Zelfs zijn bankrekening is ingetrokken en al het geld erop heeft vader toegeëigend. Geld wat mede tot stand was gekomen doordat hij geld dat hij bij mij had gespaard, had meegenomen om het op de bankrekening te zetten.
Ik had geld gespaard en heb hem dat gegeven en heb gezegd: geld kon hij afnemen, maar jouw talent om te sparen, kan niemand je afnemen dus we beginnen gewoon opnieuw. Maak je alsjeblieft nooit druk om geld en laat dat nooit een reden zijn voor een breuk tussen jou en iemand anders.
Anderhalve week geleden was zoonlief weer naar zijn vader geweest en sindsdien is hij alweer twee keer uit de klas gestuurd en heeft hij zelfs met een passer in zijn pols zitten prikken tijdens de wiskundeles.
Hoe kun je groot worden als je vader je klein houdt?
Al met al gaat het me vooral om mijn zoon. Oja, hij wordt ook geslagen door zijn vader. Dat weet ik nog maar een paar weken. Morgen ga ik aangifte doen bij de politie. Bij het maken van de afspraak hiervoor, hoorde ik al dat ik bewijzen moet verzamelen. Best wel triest. Vader woont echt meer dan 150 km van mij vandaan. Ik heb geen contact met mensen daar en zou alleen via de andere vrouw met haar kind, voor bewijzen kunnen zorgen...
Zelf ben ik met zoonlief van hem gevlucht in 2008 en ben ik er inmiddels redelijk van bevrijd. Behalve als er berichten van hem komen waarin hij aangeeft dat het bij hem toch wel heel anders zou gaan als zoonlief de klas uit werd gestuurd... die dingen zouden zeker niet gebeuren als hij daar zou wonen... Ach ja. Ik heb ruim vier jaar bij hem gewoond en ben al die tijd geslagen: geestelijk nog harder dan lichamelijk, in mijn vrijheid beperkt waardoor ik mijn drie grote kinderen niet kon zien en ook lichamelijk werd ik soms vastgebonden. Toen ik in een blijf van mijn lijf huis zat en aangifte deed, stond er boven dat rapport: poging tot doodslag. Daarvan ben ik een paar dagen onder de indruk geweest omdat ik er zo niet over had gedacht. Hij zei destijds dat hij heel goed wist wat hij deed en wanneer hij moest stoppen met de verwurging. Ik had stuiptrekkingen.
Na het jaar blijf van mijn lijf huizen in het noorden en westen van het land, kreeg ik woonruimte (dat kan veel sneller hoor) en heb ik ongeveer anderhalf jaar therapie gedaan. Dat was toen gericht op Borderline: hij vond dat ik gestoord was en met zijn mening over mij, heb ik de vragenlijsten ingevuld: met de leugens die hij in die jaren over me heeft uitgesproken. Als ik nu mensen vertel over Borderline, ook deskundigen, dan kijken ze me vreemd aan: jij??? Nee, echt niet. Toch heb ik nog wel moeite met het aangeven van grenzen en vind ik het moeilijk om duidelijk te zijn. Destijds was dat gevaarlijk. In die jaren heb ik een keer gezegd dat ik chagrijnig was en niet wist waarom, toen hij me vroeg wat er was. Dat heb ik geweten! Daarna heb ik geleerd om vooral maar niet stil te staan bij dingen in mezelf.
Gelukkig komt in het aardse, aan alles een eind. Nu ben ik in therapie en ervaar ik dat ik weer grenzen kan stellen en dat ik ook weer boos kan zijn als me onrecht wordt aangedaan. Ook kan ik boos zijn op mijn nieuwe partner. De dag dat mijn nieuwe partner me aanmoedigde om boos te zijn en door te gaan met opsommen van wat me dwars zat, zal ik nooit vergeten. Zo kan het ook. Ik mag er zijn. Met alles wat ik in me heb.