Hallo ik ben nieuw hier op het forum,en zal me even voorstellen. Ik ben Moontje, bijna 51 jaar oud. Ik heb me ingeschreven omdat ik zware vermoedens heb dat mijn vader sinds 3 jaarin een relatie zit met een narcistische vrouw. Ze liegt aantoonbaar, verdraait dingen(het is nooit haar schuld, altijd die van anderen ;haar eigen kinderen of wij bijvoorbeeld) en manipuleert, en is jaloers en achterdochtig. Het is zelfs zo ver gekomen dat ik mijn vader amper nog zie of spreek, terwijl wij altijd een hecht gezin waren toen mijn moeder nog leefde. Zelfs zijn kleindochter zet ie opzij voor haar. Mijn vader lijkt wel gehersenspoeld,heeft bijna geen contact meer met andere mensen, behalve dan haar kinderen, heel zelden. Zij heeft al helemaal geen vrienden. Mijn vader was en is altijd een hele sociale, zachtaardige man. Zijn gezin was alles voor hem. Het lijkt wel alsof hij niet weg durft te gaan bij haar, ik vermoed dat zij heeft gedreigd dat ze zichzelf iets aan doet ofzo. Bizarre van het verhaal is, dat deze vrouw al meer dan 35 jaar bevriend was met mijn ouders, en zij altijd super aardig was en erg betrokken was bij ons gezin. Maar dan zagen we elkaar maar een paar uurtjes ofzo, en had zij verder geen belang om tussen ons in te gaan staan. Haar man leefde immers toen ook nog. Nu claimt ze mijn vader en eist op een heel subtiele manier de eerste plek op in het leven van mijn vader. Mijn moeder was net 4 maanden overleden toen ze een relatie kregen, haar man overleed een half jaar eerder. Mijn vader was op dat moment natuurlijk een makkelijk slachtoffer. En begrijp me niet verkeerd, ik gunde hem een nieuwe relatie, hij hoefde van mij niet alleen te blijven. Het was voor mij een fijn idee dat hij iemand had gevonden waar hij leuke dingen mee kon doen,ook al was het nogal snel na het overlijden van mijn moeder. Maar ik gunde het hem, en was blij dat het iemand was die we al zo lang kenden. Totdat ik bepaalde dingen zag gebeuren die niet oké waren. Heel veel dingen vielen op zijn plek, o. a. waarom zij haar kinderen zo weinig zag. (klagen over ze, lelijke dingen over ze zeggen, maar het lag niet aan haar natuurlijk) wij vonden haar zielig, en betrokken haar zoveel mogelijk bij ons gezin. Totdat ze mijn vader had "gevangen", toen sloeg ze om als een blad aan een boom. Mijn vader pikte alles, en praat (nog steeds) alles goed wat ze doet en zegt. Ik denk dat hij ook bang is om alleen te zijn. Heeft ie ook toegegeven aan ons. En zij weet dat dondersgoed. Het droevige van het verhaal is, dat ik sinds 2 maanden zelf ook weduwe ben geworden. Ik heb mijn vader nu meer dan ooit nodig. Ik probeer weer een beetje het contact te herstellen met hem. Maar zelfs nu blijft ze me beschuldigen van liegen, op een heel vernederende manier. We komen weer te dichtbij, zijn weer een bedreiging. En weer zegt mijn vader niks, zit er als een bang vogeltje bij,zo lijkt het. Ik kan wel een heel boek schrijven over de laatste 3 jaar. Het is echt zo pijnlijk....
Mijn vraag is:hoe kan ik tot mijn vader doordingen, en hem er van overtuigen dat deze vrouw niet goed voor hem is. Volgens mij weet hij het zelf diep van binnen ook wel, dat merk ik. Maar is de angst om alleen te zijn en/of de angst voor haar té groot. Maar hij IS niet alleen, wij zullen hem nooit laten vallen als hij ons nodig heeft. En dat weet hij, want zo hebben wij dat altijd gedaan toen mijn moeder nog leefde. Ik heb al zoveel geprobeerd :boos geworden, gezegd hoeveel verdriet we hebben, enz. enz. Allemaal tevergeefs. Ik weet het echt niet meer.... Wat is nu wijsheid? Praten helpt niet, en in mijn huidige situatie heb ik gewoon de kracht niet meer om het gevecht aan te gaan. Maar hem helemaal loslaten vind ik ook heel moeilijk. Moet ik hem willen "redden"? Of gewoon maar zeggen dat het zijn eigen keuze is, en hem loslaten? Ik ga hier zelf namelijk ook aan onderdoor.....misschien heeft iemand hier een oplossing!? Dank jullie wel alvast.
Groetjes : Moontje51