Hi Noushka,

Ik weet als geen ander, hoe je je voelt, als je er op een dag achter komt, dat jouw bloed eigen moeder, niet de lieftallige moeder blijkt te zijn, die je altijd dacht te hebben gehad!

De leugens welke zij jou vertelde, en waarvan je op dat moment dacht hier klopt iets niet; spreek je je hier over uit, bij haar dan blijft ze stellig zeggen, dat dit jou verkeerde, of zelfs ‘kwade’, ofwel eigen achterdochtige gedachten zijn! Je gaat je vervolgens ook weer schuldig voelen, dat je een dergelijk gedachte had. En dus krijg je het idee, dat het aan jou ligt; dat jij de boosdoener bent!

En als je op een gegeven moment, haar systeem door hebt en je begint weer eens te twijfelen, aan bepaalde uitspraken, van je moeder en je uit je je hierover; bij haar  dan krijg je allerlei verwijten: jij ook altijd; hoe komt het nu, dat ik dit soort dingen altijd met jou, aan de hand heb; het is ook altijd wat met jou! (met een negatieve ondertoon)

Kortom je doet het nooit goed, in de ogen, van een narcistische moeder. Dat komt omdat een narcistische moeder nooit tegen mag spreken; zo lang je maar toegeeft en mee gaat, in haar gedachten-  en gevoelswereld, is alles ok. Het gaat haar er helemaal niet om, hoe jij je voelt. Maar de de gevoelswereld van een narcistische moeder is minimaal; het ontbreekt bij haar aan, inlevingsvermogen, zelfs voor haar bloed eigen kind!
Omdat jij natuurlijk het verlengstuk, van de narcistische moeder bent; word je geacht haar op een voetstuk te zetten, want wee je gebeente, als je dat niet doet, dan manipuleert ze je, binnen de kortste keren, laat ze je voelen, dat jij de mindere bent, volgen er vernederingen etc.

Het is ook niet vreemd ook, dat de meeste kinderen van narcistische ouders, niet echt van zichzelf hebben leren houden.

Ik zal nooit vergeten, dat ik vorig jaar, bij het invullen, van een intake formulier, om naar de psycholoog te gaan, heel erg geschrokken ben, van mijn eigen reactie.
Ik moest bij de vraag van: wie vind je belangrijker; ben je even belangrijk als de ander; is die ander belangrijker, dan je zelf bent, of ben jij belangrijker, dan die ander. Ik had namelijk ingevuld, dat ik de ander belangrijker vond, dan mezelf.

Noushka je zegt: ik moet bepaalde aangeleerde manier van doen, reageren etc. afleren.
Maar je moet weten, dat je je zelf, niet persé hoeft te veranderen, als je er zelf geen last van hebt en anderen, in jouw omgeving ook niet direct mee zal schaden.
Maar als je met je zelf veranderen bedoelt, hoe kan ik me zelf veranderen om niet telkens de schuld, bij je zelf te leggen, of je zelf minder schuldig gaan voelen, om dingen waar je je feitelijk gezien, niet schuldig over zou moeten voelen, dan kan ik je het volgende zeggen.
Geloof me, maar dat komt naarmate je verder in het proces zit vanzelf, wanneer je eenmaal van de grootste schrik en hiermee het ongeloof bekomen bent; wanneer de grootste pijn, boosheid en ook verdriet, ietsjes minder wordt, dan volgt de acceptatie (van het gegeven; jouw moeder is nu eenmaal zo en ze zal nooit veranderen) en hiermee neemt jouw grote gevoel van schuldig zijn, beetje bij beetje af.

Uit de boeken lees je, dat kinderen, van narcistische ouder, nooit schuldig zijn, aan wat dan ook. Als je e.e.a., met je verstand beredeneert, dat weet je, dat je je inderdaad niet schuldig hoeft te voelen. Maar pas in een latere fase, komen er momenten, (van kortere of langere duur) dat je je zelf erop betrapt, dat je je minder schuldig voelt, dan ooit tevoren. (je voelt je dan nog schuldig om het feit, dat je je eens minder schuldig voelt) Pas nadat alle puzzelstukjes op zijn plaats zijn gevallen en je meer en meer in ziet, dat jij niet al die tijd de schuldige bent geweest, maar die narcistische ouder, dan leer je wat meer van je zelf te houden.

Feitelijk gezien ben je ook gehersenspoeld; mijn ouders hebben een paar jaar geleden wel eens tegen mij gezegd, jij doet je altijd anders voor, wanneer je bij anderen bent. (ik ben hier ook nog in gaan geloven) Ik ben er inmiddels achter gekomen, dat ik juist gewoon mezelf wilde zijn, maar ik mocht van mijn ouders nooit mijn ware ik tonen. Er is zelfs letterlijk door mijn ouders tegen mij gezegd, ben jij niet gehersenspoeld of zo? (Toen deed me dat enorme pijn, nu denk ik laat me niet lachen, ik weet wel beter)

Het is me opgevallen, dat kinderen van, vaak heel streng en veeleisend, voor zichzelf zijn (geweest), en dat is op zich ook niet zo vreemd ook, met een dergelijke narcist, als moeder of vader. Daarom alleen al, zul je wat liever voor je zelf moeten zijn, juist omdat je van jouw moeder of vader niet heb gekregen, wat ze je als ouder, hadden moeten geven en dat is onvoorwaardelijke liefde.

Nouschka zorg goed voor je zelf, en weet, dat met de tijd, de scherpe(re) randjes eraf zullen gaan.

Een lieve groet,

Sandra